로그인공유
4
최신 업데이트:
2025-09-02 17:53:11บทที่ 4 เพื่อนเราคนนี้ไร้เดียงสา
อารยารู้ว่าเพื่อนประหยัดมาก เงินทุกบาทที่หามาได้ต้องใช้สอยอย่างรอบคอบ แม้แต่ของฟุ่มเฟือยเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็แทบจะไม่ได้ซื้อ เธอจึงมักจะแบ่งปันสิ่งที่ตัวเองมีให้เพื่อนด้วย อย่างพี่สาวของเธอที่ทำงานอยู่ในบริษัทเครื่องสำอางชั้นนำ เมื่อได้สินค้าทดลองใช้มา เธอก็มักจะนำมาแบ่งปันให้เพื่อนคนนี้ได้ใช้เสมอ
“อือ อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ภาคต่อของทรูเลิฟจะออกมาแล้วนะ ได้อ่านที่ให้ไปหรือยัง”
“อ่านแต่แบบเล่มเดียวจบ แบบที่เป็นเล่มต่อยังไม่ค่อยได้อ่านหรอก อ่านแล้วอารมณ์มันค้างน่ะ”
“จีนก็ไม่อ่านเหมือนกัน เมื่อก่อนอ่านนะ อ่านแล้วเสียอารมณ์เป็นบ้า บางทีค้างตอนเลิฟซีน หงุดหงิดมากขอบอก”
“ปั่นหัวเพื่อนครีมอีกแล้วนะคุณหนูจีน” พันวาที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบเหน็บเพื่อนสาวลูกเจ้าของธุรกิจที่มีนิสัยก๋ากั่น ปากคอเราะรายผิดกับคุณหนูทั่วไป
“ปั่นอะไรยะคุณวา ฉันยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ”
“เธอก็รู้ว่าเพื่อนเราคนนี้ไร้เดียงสาแค่ไหน ยังจะพูดเรื่องเลิฟซีนให้นางฟังอีก เดี๋ยวนางก็ตัวแดงหรอก” เป็นที่รู้กันในกลุ่มว่าเวลาเพื่อนสาวคนนี้อายทีไร ตัวจะแดงเถือกทั้งตัว ไม่ใช่แดงเฉพาะใบหน้าเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย วาก็ว่าครีมแรงจัง”
“จริงเหรอ” พันวามองเพื่อนด้วยสายตามีแผน “เมื่อคืนนะ ฉันดูหนังเกาหลีเรื่องหนึ่ง พระเอกเป็นเกย์มีอะไรกับองครักษ์ของตัวเอง โอ้โห พี่แกเลียตั้งแต่หัวนมยันไปถึงตรงนั้นเลยนะครีม วาใจสั่นหวิวเลย โคตรอยากเป็นองครักษ์เลย” ตัวคนพูดก็ทำท่าสั่นสะท้าน ใบหน้าชวนเคลิบเคลิ้ม “อยากให้พระเอกจัดให้สักดอก”
“พอเถอะวา พูดอะไรก็ไม่รู้” สุภัครพีหน้าแดงก่ำ ร้อนวาบไปทั่วทั้งกายด้วยความเขินอายต่อคำพูดของเพื่อน
“นั่นไง ๆ แดงแล้วเห็นหรือเปล่า คิก ๆ ๆ” อารยายกแขนของสุภัครพี ชี้ชวนให้พันวาดูพร้อมกับกลั้วหัวเราะด้วยความขบขัน
พันวาหัวเราะลั่น รีบเม้มปากเมื่อเพื่อนร่วมสถาบันที่นั่งอยู่รอบ ๆ หันมามอง “คราวหน้าเวลาอยู่ในบ้าน แก้ผ้าให้ดูหน่อยนะ อยากจะดูว่าแดงไปถึงไหน”
“วาพูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่คุยด้วยแล้ว” สุภัครพียกมือกุมแก้มทั้งสองข้างแล้วตบเบา ๆ เพื่อให้รู้สึกเจ็บ จะได้หายอาย
“ครีมไม่เคยมีแฟนเลยเหรอ” พันวาถาม
“ไม่เคยหรอก เราไม่มีเวลาชอบใครหรอก”
“จะยี่สิบแล้วนะ ยังไม่เคยมีแฟนเลยเหรอ รู้ไหมว่าจีนเลิกกับแฟนไป..ห้าคนแล้ว” อารยาคิดสักครู่ก่อนตอบ
“วาก็เคยเลิกกับคนที่รักกันมากเหมือนกัน คบกันตั้งแต่ขึ้นมอปลาย แต่พอวาเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยได้แค่หกเดือน มันก็บอกเลิกกับวา มันบอกว่ามันยังรักวาอยู่แต่มันไม่ชอบรักทางไกล แต่พอให้เพื่อนที่บ้านนอกสืบให้ ปรากฏว่ามันมีแฟนใหม่อยู่ที่ราชภัฏเดียวกัน แม่งโคตรเจ็บ” พันวานึกถึงอดีตคนรักสมัยที่เรียนอยู่ขอนแก่นด้วยกัน “ความรักสามปีแพ้ความรักหกเดือน”
“ครีมไม่กล้ามีแฟนเพราะครีมคงไม่มีเวลาให้เขาแน่ เพราะต้องทำงานหาเงิน ฉะนั้นไม่มีจะดีกว่า ว่าแต่ทำไมแมวมาช้าจัง”
“เมื่อกี้เห็นคุยกับอาจารย์อยู่นะ แต่มีคนอื่นมาแทนแมวแล้วนั่น” พันวาที่นั่งหันหน้าไปทางที่เขาคนนั้นเดินมาพอดีเอ่ยขึ้น “เธอไม่คิดจะรักพี่เขาบ้างเหรอครีม พี่เขาจีบเธอมาตั้งแต่วันรับน้องเลยนะ”
สุภัครพีหันกลับมามองเพื่อน “พี่กาแฟเขาก็แค่เอ็นดูเราเท่านั้นแหละ”
“เทียวไล้เทียวขื่อแบบนี้เขาไม่เรียกว่าเอ็นดูหรอกนะ เขาเรียกว่าจีบ” อารยากระซิบกระซาบ แล้วส่งยิ้มให้ชายหนุ่มที่เดินมาเกือบจะถึงโต๊ะที่พวกตนนั่ง
“สวัสดีจ้ะสาว ๆ กำลังนินทาพี่อยู่ใช่ไหม” นักศึกษาหนุ่มปีสามทักทายสาว ๆ รุ่นน้องปีหนึ่งทั้งสามคนอย่างอารมณ์ดี แล้วถือวิสาสะนั่งลงตรงที่ว่างข้าง ๆ หญิงสาวที่เขาสนใจมากเป็นพิเศษ “สวัสดีค่ะน้องครีม”
“สวัสดีค่ะพี่กาแฟ วันนี้มีเรียนเหรอคะ”
“เปล่าหรอกค่ะ พี่มีนัดกับอาจารย์ก็เลยแวะมาหาน้องครีมด้วย พี่มีของมาฝากค่ะ ช่วงวันหยุดพี่กลับบ้านมา” พรหมเทพยื่นถุงของฝากให้หญิงสาว
“ครีมเคยบอกแล้วนี่ว่าไม่ต้องซื้อมาฝากครีมแล้ว” ทุกครั้งที่เขากลับบ้านที่จังหวัดสงขลา เขาจะหิ้วของฝากมาให้เธอตลอด และเขาก็กลับบ้านบ่อยมากจนทำให้เธอเกรงใจ
“พี่อยากซื้อนี่นา ครีมก็รับไว้เถอะนะ” หนุ่มหน้าคมลูกชายเจ้าของไร่กาแฟที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“ครีมเกรงใจที่รับอยู่ฝ่ายเดียว ไม่เคยซื้ออะไรฝากพี่กาแฟบ้างเลย”
“แค่รับของฝากจากพี่ก็พอแล้ว เรื่องนั้นไม่ต้องคิดมากไปหรอก”
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณนะคะ”
“รับของฝากแล้วรีบไปกันเถอะ วันนี้ฉันอยากไปซื้อของใช้สักหน่อย”
“แต่แมวยังไม่มาเลยนะ”
“นั่นไง นางมาแล้ว”
สุภัครพีหันไปมองแล้วจึงหันกลับมากล่าวลาชายหนุ่มรุ่นพี่ เพื่อไปซื้อของใช้ส่วนตัวกับเพื่อน ๆ
ใกล้สิ้นปีเข้ามาแล้ว คนอื่น ๆ ต่างก็มีโปรแกรมไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ และครอบครัว แต่สำหรับสุภัครพีแล้วเธอกลับต้องมานั่งดูแลพ่อที่เอาแต่เมา จมอยู่กับความทุกข์ระทมที่ว่าตัวเองเลี้ยงเมียได้ไม่ดี เมียจึงต้องล้มป่วยจนตายจากไปตั้งแต่ยังสาว
“พ่อกินข้าวหน่อยนะจ๊ะ” เธอบอกกับบิดาหลังจากท่านตื่นนอนในตอนสาย ๆ ของวัน เรียกว่าเป็นช่วงที่ท่านมีสติสมบูรณ์ที่สุดของวัน
“พ่อไม่กินหรอกลูก หนูกินเถอะ”
“แต่พ่อไม่สบายอยู่นะ ถ้าไม่กินข้าวมันจะยิ่งแย่ไปใหญ่นะจ๊ะ”
“พ่อสบายดีนะ ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย” สุภัคแย้งลูกสาว นั่นก็เพราะเขาเมาหนัก จนจำไม่ได้ว่าตัวเองป่วยหนักถึงขนาดอาเจียนเป็นเลือด หมดสติอยู่ริมถนนก็หลายครั้ง ทุกครั้งก็ได้ชาวบ้านในละแวกช่วยพามาส่งเอาไว้ที่ห้องเช่า “ครีม”
“จ๋าพ่อ”
“ขอเงินพ่อสักร้อยสิลูก”
“กินข้าวก่อนนะพ่อนะ ถ้าพ่อกินข้าวแล้วครีมจะให้เงินพ่อนะ” หญิงสาวหว่านล้อมบิดา
“พ่อกินไม่ลงหรอกลูก ร่างกายพ่อมันรับอย่างอื่นไม่ได้แล้วนอกจากเหล้า ให้เงินพ่อเถอะนะลูกนะ” ต่อให้เขากลายเป็นไอ้คนขี้เมา แต่เขาก็ไม่เคยเป็นขี้เมาเจ้าอารมณ์ และไม่เคยแล้งน้ำใจกับเพื่อนบ้าน อะไรที่ช่วยได้ก็จะช่วยเท่าที่สติจะอำนวย จึงไม่มีคนเกลียดขี้หน้าเขา ในบ้านจึงมีของกินของฝากจากคนอื่น ๆ อยู่เสมอ ทำให้พอประหยัดค่ากินไปได้บ้าง
“ดื่มแต่เหล้าร่างกายจะพังเอานะจ๊ะพ่อ อย่างน้อยก็กินข้าวรองท้องสักหน่อยจะดีกว่า”
“อย่าบังคับพ่อเลยนะลูกครีม ขอเงินให้พ่อเถอะนะ” บุรุษผู้เคยอ่อนโยนและขยันทำมาหากินแบมืออ้อนวอนลูกสาว
“ถ้าพ่อไม่กินครีมก็ไม่ให้” เธอข่มใจแข็งใส่บิดา เดินกลับไปกินข้าวที่เตรียมเอาไว้
최신 챕터
โหยตัณหา 7
“ขอบคุณพี่กาแฟมากนะคะ แค่นี้ครีมก็ซาบซึ้งมากแล้วค่ะ แต่ครีมยังไหวค่ะ”“ยังไม่ทันได้ช่วยอะไรก็ซาบซึ้งแล้วเหรอ”“แค่มีน้ำใจให้ครีมก็ซาบซึ้งแล้วค่ะ”“ซาบซึ้งอะไรกันจ๊ะ”เสียงทักกระแนะกระแหนจากทางด้านหลังทำให้หนุ่มสาวรุ่นพี่รุ่นน้องต่างหันไปมอง“นิ่ม!”“ทำไมต้องทำท่าตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะกาแฟ” หญิงสาวที่เข้ามาใหม่ถามชายหนุ่มรุ่นเดียวกัน เหลือบมองไปทางหญิงสาวรุ่นน้องด้วยสายตาไม่เป็นมิตร “ได้ยินแต่คำร่ำลือว่ากาแฟมาติดพันรุ่นน้องปีหนึ่ง แต่เพิ่งมีโอกาสได้เห็นตัวจริงก็วันนี้เอง รอดสายตานิ่มไปเกือบปีได้ยังไงกันนะ”“ครีมคิดว่าพี่สาวกำลังเข้าใจผิดนะคะ” สุภัครพีตอบยิ้ม ๆ เพื่อจะทำให้อีกฝ่ายสบายใจ แต่เธอคงคิดผิด เธอรีบหุบยิ้ม เม้มปากแน่นแล้วหันไปมองชายหนุ่มตัวต้นเหตุ ส่งสายตาบอกให้เขาช่วยแก้ไขความเข้าใจผิดกับหญิงสาวผู้มาใหม่ ซึ่งน่าจะเป็นคนรักของเขา“พูดอะไรแบบนั้นล่ะนิ่ม อย่าทำให้แฟกับน้องครีมมองหน้ากันไม่ติดสิ”“ทำไมนิ่มต้องทำแบบที่กาแฟพูดด้วยล่ะ นิ่มหึงนิ่มก็แสดงออกว่าหึง นิ่มผิดด้วยเหรอ” อดีตดาวมหาวิทยาลัยนามว่ากชกรบอกกับชายหนุ่มอดีตเดือนมหาวิทยาลัย“จะมาหึงแฟทำไม เราเป็นแค่เพื่อนกันนะ” พรหมเทพทำ
โหยตัณหา 6
มือใหญ่เอื้อมไปลูบศีรษะของสาวน้อยเบา ๆ ส่งยิ้มเป็นมิตรให้กับเธอ “ตาบอกแล้วไงว่าไม่ต้องกังวลเรื่องของพ่อ ตาจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง”“ไม่ได้หรอกค่ะคุณตา เราไม่ได้เป็นอะไรกัน หนูจะเห็นแก่ตัวได้อย่างไรคะ”“ทำไมจะไม่ได้เป็น หนูเป็นหลานของคุณสุนทรี คนที่เคยดีกับตาทุกอย่าง ดังนั้นตามีโอกาสได้ตอบแทนน้ำใจของท่านก็ตอนนี้แหละ”“แม่บอกว่ายายทำความดีไม่เคยหวังผลตอบแทนหรอกค่ะคุณตา แม่หนูก็สอนหนูแบบนี้เหมือนกัน”“ถ้าอย่างนั้นคิดซะว่าหนูเป็นหลานของตาก็แล้วกันนะ หลานยายสุนทรีคือหลานตาฮาโตริ ดีไหม.. หือ” เห็นเธอลังเลเขาจึงย้ำถามในลำคอ“ค่ะ แต่คุณตาคะ”“หือ”“หนูซาบซึ้งในน้ำใจของคุณตามาก ๆ และกราบขอบพระคุณที่เมตตาหนู แต่หนูคงรับน้ำใจของคุณตาฝ่ายเดียวไม่ได้ เอาเป็นว่าหนูจะพยายามหาเงินมาใช้ให้คุณตานะคะ หนูจะค่อย ๆ ผ่อนใช้ให้คุณตาเท่าที่หนูจ่ายไหวนะคะ”“หนูเรียนหนังสืออยู่ไม่ใช่เหรอ” เขารู้ว่าเธอทำงานพาร์ตไทม์ที่โรงแรมในเครือมามิยะ แต่ก็แกล้งถามไปอย่างนั้นเอง“เรียนค่ะ แต่หนูก็ทำงานด้วย เดี๋ยวหนูจะลองหางานทำเพิ่มอีกสักอย่าง”“อย่าทำแบบนั้นเลยนะหนู ร่างกายจะย่ำแย่เอา ถ้าป่วยขึ้นมาอีกคนใครจะดูแลพ่อล่ะ เอาเป็น
โหยตัณหา 5
บทที่ 5 ความรักไม่ใช่ความผิดสุภัคถอนหายใจ เดินคอตกไปนั่งร่วมวงกับลูกสาว แล้วตักข้าวใส่ปากด้วยมือที่สั่นเทาเพราะหิวเหล้าจัดหญิงสาวมองอาการมือสั่นจนน่ากลัวของบิดา ได้แต่ฝืนกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เป็นขนาดนี้แล้วแต่ก็ยังไม่ยอมหยุดเหล้า ท่านไม่ห่วงเธอที่เป็นลูกเพียงคนเดียวบ้างเลยเหรอ ผิดกับเธอที่เป็นห่วงท่านที่สุดในชีวิต ห่วงจนตัดใจไม่ยอมรับทุนแลกเปลี่ยนที่ทางมหาวิทยาลัยเสนอให้ เธอยอมทิ้งอนาคตเพื่อท่าน แต่ท่านไม่เคยคิดจะสร้างอนาคตให้เธอเลยแต่ถึงจะเป็นแบบนี้เธอก็ไม่โกรธท่านหรอก เพราะรู้ว่ามันเกิดจากความรักที่ท่านมีต่อมารดา ความรักไม่ใช่ความผิด“พ่อ!” สุภัครพีอุทานด้วยความตกใจ เมื่อบิดาที่เพิ่งตักข้าวใส่ปากได้แค่สองคำช้อนร่วงลงจากมือ ตัวงอกุมท้องร้องโอดโอย ก่อนจะอาเจียนเลือดสด ๆ ออกมา “พ่อ! พ่อเป็นอะไร พ่อจ๋า” หญิงสาวเข้าไปประคองบิดา น้ำตาไหลด้วยความตกใจและเป็นห่วง“พ่อไม่เป็นไรหรอกลูก ไม่ต้องตกใจไป” สุภัคเช็ดเลือดที่ปากแล้วปลอบโยนลูกสาวเสียงอ่อนโยน ทนข่มอาการปวดท้องที่เป็นบ่อยมากในระยะหลัง ๆ มานี้ มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาอาเจียนออกมาเป็นเลือด เพียงแต่ว่าครั้งนี้มันมาเกิดต่อหน้าลูกสาวเ
โหยตัณหา 4
บทที่ 4 เพื่อนเราคนนี้ไร้เดียงสาอารยารู้ว่าเพื่อนประหยัดมาก เงินทุกบาทที่หามาได้ต้องใช้สอยอย่างรอบคอบ แม้แต่ของฟุ่มเฟือยเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็แทบจะไม่ได้ซื้อ เธอจึงมักจะแบ่งปันสิ่งที่ตัวเองมีให้เพื่อนด้วย อย่างพี่สาวของเธอที่ทำงานอยู่ในบริษัทเครื่องสำอางชั้นนำ เมื่อได้สินค้าทดลองใช้มา เธอก็มักจะนำมาแบ่งปันให้เพื่อนคนนี้ได้ใช้เสมอ“อือ อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ภาคต่อของทรูเลิฟจะออกมาแล้วนะ ได้อ่านที่ให้ไปหรือยัง”“อ่านแต่แบบเล่มเดียวจบ แบบที่เป็นเล่มต่อยังไม่ค่อยได้อ่านหรอก อ่านแล้วอารมณ์มันค้างน่ะ”“จีนก็ไม่อ่านเหมือนกัน เมื่อก่อนอ่านนะ อ่านแล้วเสียอารมณ์เป็นบ้า บางทีค้างตอนเลิฟซีน หงุดหงิดมากขอบอก”“ปั่นหัวเพื่อนครีมอีกแล้วนะคุณหนูจีน” พันวาที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบเหน็บเพื่อนสาวลูกเจ้าของธุรกิจที่มีนิสัยก๋ากั่น ปากคอเราะรายผิดกับคุณหนูทั่วไป“ปั่นอะไรยะคุณวา ฉันยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ”“เธอก็รู้ว่าเพื่อนเราคนนี้ไร้เดียงสาแค่ไหน ยังจะพูดเรื่องเลิฟซีนให้นางฟังอีก เดี๋ยวนางก็ตัวแดงหรอก” เป็นที่รู้กันในกลุ่มว่าเวลาเพื่อนสาวคนนี้อายทีไร ตัวจะแดงเถือกทั้งตัว ไม่ใช่แดงเฉพาะใบหน้าเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา
โหยตัณหา 3
บทที่ 3 ไค เคนชิน“ฉันชื่อสุภัครพี... นามสกุลสนิทศรีศิลป์ค่ะ” เธอลังเลอยู่สักพักว่าจะบอกนามสกุลด้วยหรือไม่ แต่ในเมื่อเขาบอกมาแล้วก็เลยบอกบ้าง“นามสกุลคุณคุ้นหูผมมากเลย” ไคขมวดคิ้วมุ่น พยายามนึกว่าเคยได้ยินหรือรู้จักกับใครที่นามสกุลนี้ แต่ก็นึกไม่ออก และเสียความมั่นใจสุด ๆ ที่เธอไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการแนะนำตัวของเขา เขาเป็นถึงเจ้าของโรงแรมที่เธอทำงานอยู่นะ เธอไม่คุ้นบ้างเลยเหรอ“อาจจะแค่คล้ายมั้งคะ คนจน ๆ แบบฉันไม่เคยรู้จักคนต่างชาติหรอกค่ะ” เธอกดลิฟต์ค้างแล้วหันหลังให้เขาเมื่อลิฟต์มาถึงชั้นที่เขากด นับหนึ่งถึงสามให้จังหวะเขาเหนี่ยวขาขึ้น...เมื่อมาถึงห้องพักของเขาเธอก็ร้องอุทานอยู่ในใจ เพราะมันกว้างขวาง โอ่อ่า เรียกว่าอลังการแบบสุด ๆ เป็นบุญตาสำหรับเธอเหลือเกินที่ได้ย่างกรายเข้ามา“ขอบคุณมากนะที่อุตส่าห์แบกยักษ์อย่างผมมาส่งถึงห้องพัก” ไคบอกกับหญิงสาวที่แบกเขามาส่งถึงโซฟา “นั่งพักดื่มอะไรสักหน่อยสิ”“ไม่ดีกว่าค่ะ คุณถึงห้องปลอดภัยฉันก็ดีใจแล้ว ฉันลากลับเลยก็แล้วกันนะคะ” สุภัครพียกมือไหว้ชายหนุ่มที่เพิ่งสังเกตว่าทั้งหล่อและบุคลิกดีอย่างนอบน้อม ส่งยิ้มสดใสให้กับเขาแล้วหมุนตัวเดินจากไป พ
โหยตัณหา 2
บทที่ 2 พนักงานพาร์ตไทม์“เพื่อนของครูที่เป็นผู้จัดการโรงแรม เขาต้องการพนักงานพาร์ตไทม์ เธอสนใจไหม” ถ้าเป็นก่อนหน้านี้สักปี เธอคงไม่ต้องเรียกคุยกับเด็กคนนี้ที่โรงเรียน เพราะบ้านอยู่ติดกัน แต่หลังจากมารดาของเธอเสียไปแล้ว พ่อของเธอที่เพิ่งเริ่มทำธุรกิจและเป็นคนเอาการเอางานก็ใจสลาย กลายเป็นคนขี้เมาหยำเป วัน ๆ เอาแต่ดื่มแล้วก็นั่งร้องไห้ จนธุรกิจเจ๊งไม่เป็นท่า บ้านก็ถูกธนาคารยึดจนต้องย้ายไปอยู่ห้องเช่าแทน“สนใจค่ะคุณครู แต่หนูต้องทำอะไรบ้างคะ”“เป็นบริกร ทำงานในห้องอาหาร เริ่มงานหกโมงครึ่ง เลิกสี่ทุ่มครึ่ง เขาให้สามร้อย รวมอาหารด้วยหนึ่งมื้อ คิดว่าทำได้ไหม”“ได้ค่ะ จะให้หนูเริ่มงานวันไหนคะ”“ถ้ามีงานเขาจะโทรมาตามเอง เดี๋ยวครูจะเอาเบอร์โทรของเธอให้เพื่อนครูไว้ก็แล้วกัน”“แต่หนูไม่มีโทรศัพท์นะคะคุณครู” พูดจบโทรศัพท์ก็ถูกยื่นมาวางไว้ข้างหน้าของเธอ“สามีครูเพิ่งซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้เป็นของขวัญวันเกิด ครูยกเครื่องนี้ให้เธอ ครูซื้อซิมใหม่ใส่ไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”เด็กสาวเผลอยิ้มอย่างยินดี แต่ก็รีบหุบลงและส่ายหน้าปฏิเสธ มันไม่ใช่ของเธอ เธอไม่ควรดีใจ“คุณครูอย่าให้หนูฟรี ๆ เลยนะคะ ขายให้หนูดีก
