บทที่ 6 ถึงเวลาห่างไกล - 100%

“คุณพ่อขา ไปอเมริกานี่บินกี่ชั่วโมงคะ” พราวนภาถามบิดาเพราะท่านเคยเป็นนักบินมาก่อน

“มันก็แล้วแต่รัฐที่เราจะไปนะ อย่างดินนี่เขาไปบอสตันก็จะใช้เวลาเดินทางประมาณหนึ่งวันรวมเปลี่ยนเครื่องด้วย ถ้าจำไม่ผิด พ่อรู้สึกว่าเที่ยวบินที่ดินเขาเลือกใช้จะเปลี่ยนเครื่องแค่ครั้งเดียวมั้งที่โดฮา แต่ก็ต้องจ่ายแพงกว่าหน่อยเพราะโดยส่วนใหญ่จะเปลี่ยนเครื่องสองครั้ง” ภาวินตอบไปตามความจริง

“โห นานมาก ต้องอยู่บนเครื่องเป็นวันเลยหรือเนี่ยน่าเบื่อตายเลย” พราวนภาเบ้ปากเล็กน้อย เธอเคยไปญี่ปุ่นกับครอบครัวซึ่งใช้เวลาบนเครื่องประมาณหกชั่วโมงยังอึดอัดแทบแย่

“ก็ต้องหาอะไรทำฆ่าเวลานั่นแหละ บางคนก็นอนเอาแรง บางคนก็หาหนังสือมาอ่านจะได้ไม่เบื่อ” พูดจบภาวินก็หรี่ตาลงแล้วมองไปทางที่นฤบดินทร์ยืนอยู่ จากนั้นก็เอื้อมไปสะกิดมัลลิกาที่นั่งอยู่อีกด้านแล้วพูดว่า

“มะลิ นั่นแฟนเจ้าดินหรือ”

ทั้งมัลลิกาและพราวนภาหันขวับไปทางนั้นทันที จึงเห็นว่านฤบดินทร์กำลังยืนคุยกับหญิงสาวคนหนึ่งด้วยท่าทางเป็นกันเองราวกับรู้จักกันอยู่ก่อนแล้ว

“