ตอนที่18 แอปหาคู่

ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนยังจ้องหน้าจอมือถือที่ยังเปิดแชตค้างไว้ ความรู้สึกแปลกใหม่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

“หาว..” ฝ่ามือเล็กยกขึ้นปิดปากกระจับได้รูป ร่างกายส่งสัญญาณว่าต้องการพักผ่อนทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาแค่ประมาณ 4 ทุ่ม ปกติจะเข้านอนหลังจากเที่ยงคืนเป็นต้นไป

“นานเท่าไหร่แล้วนะที่ร่างกายไม่ได้พักผ่อนแต่หัววันขนาดนี้” เสียงเล็กพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆ ปิดลง ร่างอรชรนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงโดยมีกระปุกยานอนหลับวางอยู่โต๊ะข้างหัวเตียง คืนนี้เป็นคืนแรกที่หญิงสาวนอนหลับสนิทโดยที่ไม่ต้องพึ่งยาอันตรายนั้นในรอบเดือนกว่าๆ

6 โมงเช้า

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนข้อความปลุกให้หญิงสาวที่นอนหลับเต็มตื่นมาตลอดทั้งคืนรู้สึกตัวตื่นขึ้น เปลือกตาค่อยๆ ลืมขึ้นและกะพริบตาปริบๆ เพื่อปรับสายตารับกับแสงสว่างที่ลอดผ่านม่านเข้ามา

‘สวัสดีตอนเช้า อย่าลืมทานมื้อเช้าด้วยนะครับเพราะมื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญ’

‘สวัสดีตอนเช้าค่ะ เมื่อคืนงานราบรื่นใช่ไหมคะ’

‘ราบรื่นดีครับ’

‘เหนื่อยไหมคะ’

‘ไม่ครับ ขอบคุณครับที่ถาม วันนี้ไปทำงานไหมครับ’

‘ทำค่ะ ขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานก่อนนะคะ คุณลูคัสก็อาบน้ำพักผ่อนเถอะนะคะ’

‘ครับ ขับรถระวังด้วยนะครับ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะครับ’

‘ขอบคุณค่ะ’

ใบหน้าเรียวเล็กสดใสตื่นมาในเช้าวันนี้บนโลกที่สดใสกว่าเมื่อวาน ความรู้สึกอยากออกไปใช้ชีวิตมีมากกว่าทุกวัน ปากกระจับเผยยิ้มให้กับหน้าจอโทรศัพท์ที่ยังเปิดหน้าแชตค้างอยู่

“อย่างน้อยโลกก็ไม่ได้ใจร้ายกับฉันมากนัก ยังใจดีเหวี่ยงคุณมาให้ฉัน” เสียงนุ่มหวานบอกกับตัวเองพร้อมกับดันตัวลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อนจัดการธุระส่วนตัวก่อนจะออกไปทำงาน

คฤหาสน์ฮาร์เปอร์

“ไอ้ลุคค์กลับมาหรือยัง” มาเฟียหนุ่มเจ้าของคฤหาสน์เอ่ยถามบอดี้การ์ดที่อยู่บริเวณนั้น

“พึ่งกลับมาครับ”

“แล้วมันอยู่ไหน”

“ในห้องทำงานนายครับ” เท้ายาวเดินดุ่มๆ เข้าไปในห้องทำงานที่บอดี้การ์ดหนุ่มพึ่งเดินเข้าไปก่อนหน้าไม่กี่นาที

“ไม่สบาย” เสียงเรียบนิ่งถามขึ้นเมื่อเห็นบอดี้การ์ดคนสนิทกำลังนั่งยิ้มให้กับหน้าจอมือถือ

“นายถามผมเหรอครับ” ใบหน้าคมเข้มเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอมองหน้าคนเป็นนายแล้วเอ่ยถามกลับ

“ในห้องนี้มีแค่กูกับมึง”

“ผมสบายดีครับ ขอบคุณครับที่เป็นห่วง แต่ผมเป็นหมอเผื่อนายลืม” ลุคค์ตอบกลับเสียงเรียบเช่นกัน

“ถ้าแค่ร่างกายไม่สบายมึงรักษาตัวเองได้ แต่ถ้ามึงบ้ามึงต้องรักษากับหมอจิตเวช”

“ผมยังไม่บ้าครับ”

“แล้วเป็นห่าอะไรนั่งยิ้มให้โทรศัพท์”

“ก็คงมีอะไรดีๆ ในโทรศัพท์ที่ทำให้ยิ้มได้แหละครับ นายมีงานด่วนอะไรถึงเข้ามาในห้องทำงานแต่เช้าครับ ปกติกว่าจะทำงานทำการได้ก็บ่ายโน่นไม่ใช่เหรอครับ”

“ไอ้ลุคค์! มึงกำลังด่ากู”

“เปล่าครับ ผมแค่พูดความจริง สรุปนายมีงานด่วนอะไรครับ”

“โซนใหม่ที่เปิดเป็นยังไงบ้าง บอดี้การ์ดดูแลเพียงพอใช่ไหม”

“พอครับ เพราะเด็กบาร์โฮสต์ที่เรารับเข้ามาทำงานก็ผ่านการคัดเลือกตามกฎระเบียบของเราก็เลยดูแลง่ายหน่อยครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มตอบกลับคนเป็นนายไปตามความจริง พนักงานที่ทำงานอยู่โซนบาร์โฮสต์ทุกคนผ่านการฝึกและทดสอบโดยแทนไททุกคน

“ดูแลดีๆ อย่าให้มีปัญหาเกิดขึ้นแล้วกัน แล้วทำไมป่านนี้มึงยังไม่ไปนอน”

“ไอ้เคนส่งบัญชีมาให้ตรวจ เสร็จตรงนี้ก็ว่าจะไปนอนแล้วครับ”

“แล้วทำไมไม่ให้ไอ้ธารามันช่วย งานฝั่งยุโรปก็เคลียร์หมดแล้วนี่” มาเฟียหนุ่มแสดงออกถึงความห่วงใยคนสนิท

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ชอบโยนงานตัวเองไปให้คนอื่นทำ” เสียงเรียบตอบกลับคนเป็นนายขณะที่สายตาจ้องอยู่ที่หน้าจอแล็ปท็อป ใช้สมาธิตรวจเช็กตัวเลขทีละบรรทัดอย่างละเอียด

“แม่ง! ลูกน้องแต่ละคนปากดีกันทั้งนั้น ต่อไปไม่ต้องเรียกกูว่านายแล้วมั้ง”

“แล้วจะให้พวกผมเรียกว่าอะไรครับ ชาร์วีอย่างนั้นเหรอครับ”

“ไอ้ลุคค์!” เสียงกร้าวตะโกนใส่หน้ามือซ้ายคนสนิทดังลั่นได้ยินออกไปถึงข้างนอก

แอ๊ด..

“เสียงดังจังเลยคะ ลูกตกใจหมด” พลอยใสเปิดประตูเข้ามามองสามีตาขวางพร้อมเอ่ยดุ

“นายเสียงดังจริงๆ ครับสงสัยหิวข้าว น้องพลอยใสพานายไปทานมื้อเช้าเถอะครับ”

“จะพาลใส่คนอื่นแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้ไม่ได้นะคะ หนูตั้งโต๊ะเสร็จแล้วออกไปทานข้าวกันค่ะ พี่ลุคค์ด้วยนะคะลุกมาทานมื้อเช้าก่อนค่อยมาทำงานต่อค่ะ”

“ครับ เดี๋ยวพี่ตามไปครับ”