ตอนที่19 ทฤษฎี 21 วัน

บนโต๊ะอาหาร

“ได้ข่าวว่าที่ผับจะเปิดโซนใหม่เหรอคะ งานเยอะขนาดนั้นพี่ลุคค์ดูแลไหวเหรอคะ” เสียงหวานของพลอยใสเอ่ยถามขึ้น

“ไหวครับงานไม่ได้เยอะจากแต่ก่อนนักหรอกครับ” ลุคค์ตอบกลับไปตามความจริง แต่ขณะที่ทั้งสองสนทนากันอยู่นั้นก็มีสายตาไม่ค่อยพอใจของใครบางคนจ้องมองตลอดเวลา

“อย่าทำงานหนักจนเกินไป พักผ่อนบ้างนะคะ”

“มันโตแล้วจะไปห่วงมันทำไม” เสียงเรียบดังแทรกขึ้น สายตาเข้มดุจ้องหน้าบอดี้การ์ดหนุ่ม

“ครับ ขอบคุณครับ”

“ฉันไม่ได้อยากเปิดโซนใหม่เลยนะ ไอ้ลุคค์มันอยากทำของมันเองจะมาว่าฉันไม่ได้” มาเฟียหนุ่มรีบพูดแก้ต่างให้ตัวเองทันทีเมื่อตอนนี้มีสายตาดุของภรรยาตัวน้อยมองมาด้วยสายตาและสีหน้าไม่พอใจ

“หนูยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่คะ” ใบหน้าสวยหวานหันไปพูดกับสามีที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ก็เห็นเข้าข้างแต่ไอ้ลุคค์ ทั้ง ๆ ที่ฉันเป็นผัวเธอ” ใบหน้าคมเข้มแสดงอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ไม่กล้าที่จะโวยวายมากกว่านี้

“คืนวันเสาร์จะมีการส่งของที่ท่าเรือมึงไปช่วยกูกับนายเช็กสินค้าด้วย ที่ผับให้ไอ้แทนไทมันดูแลแทนไปก่อน สินค้าล็อตนี้เป็นสินค้าล็อตใหญ่” ธาราพูดขึ้นเสียงเรียบเมื่อเหตุการณ์บนโต๊ะเริ่มสงบลง

“ครับ ผมอิ่มแล้วผมขอตัวนะครับ” ลุคค์ตอบกลับพร้อมตั้งท่าจะลุกจากเก้าอี้ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงของคนเป็นนายเอ่ยเรียกเสียก่อน

“กูพึ่งได้กาแฟมาจากเชียงใหม่พันธุ์นี้ปลูกยาก ชงมาให้แล้วเสือกไม่แดก”

“ผมจะไปนอนครับ ร่างกายไม่ควรได้รับคาเฟอีนก่อนนอนเพราะจะทำให้ร่างกายรู้สึกตื่นตัวจนนอนไม่หลับหรือหลับไม่สนิทครับ ความรู้พื้นฐานที่คนทั่วไปก็น่าจะรู้นะครับไม่จำเป็นต้องเป็นแพทย์เท่านั้นถึงจะรู้” ลุคค์ตอบกลับคนเป็นนาย ร่างสูงลุกขึ้นเต็มความสูงหันหลังเดินออกจากห้องอาหารขึ้นบันไดไปยังชั้นบนที่เป็นห้องนอนของชายหนุ่ม

“หึ..สมองมีก็คิดบ้างนะ” ธาราพูดขึ้นส่ายหัวเล็กน้อยสีหน้าเอือมระอาอย่างเห็นได้ชัด

“แค่จิบๆ ชิมดูแค่รสชาติมันจะกระตุ้นร่างกายขนาดนั้นเลยหรือไง ถ้าดีขนาดนั้นกูเหมากาแฟทั้งดอยมาให้ไอ้พวกนั้นกินแทนข้าวไม่ดีกว่าหรือไง”

“คุณวีจะรับกาแฟเลยไหมคะ” มือเล็กเอื้อมไปหยิบเหยือกแก้วทรงสูงข้างในบรรจุกาแฟเข้มข้นส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ออกมาให้ได้กลิ่น

“อืม..” พลอยใสค่อยๆ รินกาแฟใส่แก้วโดยที่ยังมีไอร้อนอยู่เพราะเหยือกแก้วที่สั่งมาจากฟินแลนด์ค่อนข้างเก็บอุณหภูมิของกาแฟได้ดี จากนั้นก็หันไปรินให้ธารา

“ลอนดอนยังไม่ตื่นเหรอพลอยใส” เสียงทุ้มนุ่มของธาราเอ่ยถามขณะยกกาแฟขึ้นดื่ม

“ตื่นแล้วค่ะ แต่วันนี้งอแงอยากทานข้าวบนห้อง”

“อย่าตามใจมากนักนะเดี๋ยวจะเสียคนเหมือนพ่อมัน คืนนี้พี่นอนบ้านโน้นนะไม่ต้องเตรียมมื้อเย็นเผื่อ”

“ค่ะ แล้วเมื่อไหร่พี่ธาราจะพาคุณมุกดากับน้องดาด้าย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกันล่ะคะ”

“รอเขาโตกว่านี้ก่อนครับ อยู่ที่โน่นยังมีคุณยายช่วยเลี้ยงด้วยมุกดาดื้อมากไม่ยอมจ้างพี่เลี้ยงช่วย” ธาราบอกเหตุผลออกไป พลอยใสพยักหน้าเข้าใจ ได้แต่รอเวลาให้หลานสาวโตกว่านี้ก่อน

“วันนี้นายจะเข้าบริษัทไหมครับ” คำถามจากมือขวาคนสนิททำให้มาเฟียหนุ่มหยุดให้ความสนใจกับการพินิจพิเคราะห์รสชาติของกาแฟในมือส่งสายตาเข้มดุไปยังธาราที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“กูแต่งตัวแบบนี้คงทำงานอยู่บ้านหรอกนะ เดี๋ยวนี้มึงชอบถามอะไรไร้สาระเหมือนไอ้ลุคค์เข้าไปทุกวันนะ”

“สรุปไอ้ลุคค์เหมือนผมหรือผมเหมือนไอ้ลุคค์ครับ” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเจอคำถามยอกย้อนจากลูกน้อง

“ไปเตรียมรถ” เสียงเรียบออกคำสั่งพร้อมกับลุกพรวดพลาดเดินดุ่ม ดุ่ม ขึ้นไปชั้นสองตรงดิ่งไปยังห้องลูกชายคนโปรดซึ่งมาเฟียหนุ่มจะต้องบอกลูกชายทุกครั้งก่อนออกไปทำงาน

“ฝากบอกนายน้อยด้วยนะครับว่าวันเสาร์จะพาไปหาดาด้าที่บ้าน” เสียงทุ้มของบอดี้การ์ดหนุ่มตะโกนตามหลังไป