ตอนที่30 รุกหนัก

ตอนเช้า

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าสลิปเปอร์กระทบกับพื้นบันไดขณะที่ชายหนุ่มหุ่นนายแบบในชุดกางเกงยีนสีดำสวมเสื้อโปโลสีขาวดูสบายตากำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงบันได

“มึงจะออกไปไหนแต่เช้า” เสียงเรียบคุ้นหูเอ่ยถามขึ้นจากด้านหลัง

“ไปทำธุระครับ พี่ธารามีงานด่วนอะไรหรือเปล่าครับ” เท้ายาวหยุดชะงักหันกลับไปถามบอดี้การ์ดรุ่นพี่

“อาทิตย์หน้ามีสอบซิมมูเลเตอร์ (FLIGHT SIMULATOR) เตรียมตัวหรือยัง” ธาราเอ่ยเตือนบอดี้การ์ดรุ่นน้องเพราะการสอบแต่ละครั้งร่างกายและสมาธิค่อนข้างสำคัญ การสอบการจำลองสถานการณ์การบินจะทดสอบทุกๆ 6 เดือนเพราะฉะนั้นการพักผ่อนก็สำคัญเช่นกัน

“ไม่ต้องห่วงครับผมอ่านหนังสือรอบเดียวก็จำได้หมด พี่ห่วงนายจะดีกว่านะครับถ้าสอบไม่ผ่านระวังโดนยึดใบอนุญาต ขอตัวก่อนนะครับผมมีธุระต้องรีบไป” ลุคค์ตอบกลับเสียงเรียบแล้วเดินลงบันไดไปหน้าตาเฉย

“ไอ้ลุคค์มันไปไหนแต่เช้า เมื่อคืนก็กลับมาเกือบสว่างไม่ใช่เหรอไม่คิดจะนอนพักผ่อนเลยหรือไงมึงบอกมันหรือยังธาราว่าอาทิตย์หน้าถึงรอบที่ต้องไปสอบซิมมูเลเตอร์ (FLIGHT SIMULATOR) ”

“บอกแล้วครับ”

“แล้วมันว่ายังไงมันอ่านหนังสือบ้างหรือยัง”

“มันบอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะไอคิวมันสูง และยังบอกอีกว่าให้ห่วงนายดีกว่าครับเพราะนายเอาแต่ตัวติดพลอยใสตลอดเวลาไม่รู้ลืมหรือยังว่าเครื่องบินขับยังไง” ธาราบอกตามที่ลุคค์พูดก่อนหน้าทั้งหมด ไม่ลืมที่จะเพิ่มเติมความในใจของตัวเองไปด้วย

“ปากดี ถ้าสอบไม่ผ่านกูจะกระทืบเข้าให้ มึงเองก็หาเวลาอ่านหนังสือบ้างนะ ไอคิวมึงไม่ได้สูงเท่าไอ้ลุคค์นี่”

“ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ นายก็อ่านหนังสือเยอะๆ นะครับสอบไม่ผ่านอายไอ้ลุคค์มัน”

“ไอ้ธารา”

คอนโด

หลังจากที่มาส่งหญิงสาวที่คอนโดเมื่อคืน เช้านี้ก็รีบตื่นแต่เช้าขับรถออกจากคฤหาสน์มุ่งหน้าไปอีกคนละฟากของกรุงเทพฯ ไม่ลืมที่จะแวะซื้อโจ๊กและผลไม้อีกสามสี่อย่างติดมือไปด้วย

ติ๊ง!

ฝ่ามือเล็กควานหาโทรศัพท์บนหัวเตียงเมื่อเสียงแจ้งเตือนข้อความปลุกให้เธอตื่นตอนเช้าตรู่

‘ตื่นหรือยังครับ’

‘ยังค่ะ’

‘ถ้างั้นก็ช่วยละเมอเดินลงมาเอาข้าวที่ด้านล่างคอนโดหน่อยครับ บังเอิญว่าผมผ่านมาแถวนี้เลยซื้อข้าวมาฝาก’

‘อะไรนะคะ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนนะคะ’ ร่างบางกระโจนลงจากเตียงรีบปรี่ไปที่หน้าต่างบานใหญ่ ทันทีที่เปิดม่านออกก็เจอกับชายหนุ่มร่างสูงสมส่วนใบหน้าหล่อเหลายืนพิงซูเปอร์คาร์คันหรูอยู่ด้านล่างคอนโด

‘คุณมาได้ยังไงคะ’

‘ขับรถมาครับ’

‘ฝากไว้ที่นิติก็ได้นะคะเดี๋ยวฉันล้างหน้าเสร็จจะลงไปเอาคุณจะได้ไม่เสียเวลารอ’

‘ผมรอได้ครับ’ เมื่อพิมพ์ข้อความตอบกลับไปเสร็จก็เงยหน้าขึ้นไปมองชั้น 25 ของตึกซึ่งมีหญิงสาวในชุดนอนยืนมองลงมาชั้นล่างเช่นกัน

‘ถ้างั้นก็เชิญรอตามสบายค่ะ คุณหนุ่มบาร์โฮสต์’ พิมพ์ข้อความตอบกลับเสร็จก็เลื่อนม่านปิดกลับตามเดิม สาวเท้าเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน

กางเกงขาสั้นถูกหยิบออกจากตู้และสวมใส่อย่างรวดเร็ว ผมยาวถูกม้วนรวบไปไว้ด้านหลังแล้วหนีบด้วยกิ๊บหนีบผมสีชมพูสดใส เดินไปสวมรองเท้าแตะและคว้าคีย์การ์ดบนหลังตู้รองเท้าตรงดิ่งไปยังลิฟต์

ติ๊ง!

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าแตะกระทบกับพื้นแกรนิตตามจังหวะกึ่งเดินกึ่งวิ่ง แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าส่องกระทบใบหน้าเนียนใสช่วยให้ใบหน้าหล่อเหลาดูมีออร่าผิวขาวสว่างใสจนเธอนึกอิจฉาในใจ

“ดูแลตัวเองดีแบบนี้ มิน่าล่ะลูกค้าถึงได้ติดจนเปย์หนักขนาดนี้” เสียงเล็กพูดพึมพำกับตัวเองขณะเดินไปหาชายหนุ่ม

“อรุณสวัสดิ์ครับ เป็นยังไงบ้างครับปวดหัวหรือเปล่า”

“ปกติคุณดูแลลูกค้าดีแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่าคะ” ดีไซน์ไม่ได้ตอบคำถามชายหนุ่ม แต่ตั้งคำถามกลับ

“เปล่าครับ แค่คุณคนเดียว”

“คงไม่จริงหรอกมั้งคะ แต่ก็ขอบคุณนะคะที่ซื้อข้าวมาฝาก” มือเล็กยื่นไปตรงหน้าชายหนุ่มเพื่อรับของแต่อีกฝ่ายยังยืนนิ่งเอาแต่อมยิ้มและจ้องหน้าเธออยู่อย่างนั้น

“ส่งของมาสิคะ ไหนบอกซื้อข้าวมาฝากฉันคุณจะได้รีบไปทำธุระของคุณต่อ”

“วันนี้ผมว่างทั้งวันครับ ไม่มีธุระที่ไหน ว่างสำหรับคุณทั้งวัน”

“อ้าว! ไหนก่อนหน้านั้นคุณบอกว่าคุณมาทำธุระแถวนี้เลยแวะซื้อข้าวมาฝากฉันไม่ใช่เหรอคะ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อเริ่มรู้สึกว่าอีกฝ่ายเริ่มจะกวนเธอ