ตอนที่29 แฟนในอนาคต

“ยินดีด้วยนะครับพี่จะได้เสียบต่อสักที ตัวจริงเธอสวยมากนะครับมิน่าล่ะพี่ถึงหลงรักเธอมาหลายปี แต่อย่าลืมบอกเธอนะครับว่าพี่ไม่ใช่เด็กบาร์โฮสต์” แทนไทเอ่ยแซวก่อนจะรีบสาวเท้าเดินหนีออกไปอยู่ในระยะปลอดภัย

“หุบปากเสียๆ ของมึงไปเลยแทนไท พลาดแดกตีนพี่ธาราใช่ว่ามึงจะพลาดแดกตีนกูนะ” เสียงเรียบนิ่งหันไปด่าลูกน้องคนสนิทสีหน้าไม่สบอารมณ์ จนคนฟังถึงกลับรีบปิดปากเงียบและเดินตามหลังเงียบๆ

“คนนี้พี่ลุคค์คงคิดจริงจังจริงๆ สะใภ้ใต้คงหนีไม่พ้นคนนี้หรอก รุกหนักขนาดนั้น” เสียงบอดี้การ์ดคุยกันกับบาร์เทนเดอร์ที่กำลังเก็บของเตรียมปิดผับเพราะตอนนี้ลูกค้าทยอยกลับกันเกือบหมดแล้ว

“กูก็ว่างั้นแหละ เห็นสายตาพี่ลุคค์มองผู้หญิงคนนั้นแล้ว ไม่ต่างจากสายตาเวลานายมองนายหญิงหรือพี่ธารามองคุณมุกดาเลย อีกไม่นานพวกเราจะมีเด็กน้อยน่ารักมาวิ่งเล่นในบ้านเพิ่มอีกคนแล้วล่ะกูว่า” บาร์เทนเดอร์หนุ่มพูดขึ้นน้ำเสียงยินดีกับความรักครั้งนี้ของชายหนุ่ม

“กูพนันได้เลยว่าไม่เกินปีนี้ พี่ลุคค์จะไม่โสดอีกต่อไป”

“แต่ผู้หญิงคนนั้นเข้าใจว่าลูกพี่พวกเราเป็นเด็กบาร์โฮสต์อยู่เลยนะ”

“555 จริงเหรอวะ เด็กบาร์โฮสต์อะไรจะหล่อและรวยขนาดนั้นวะ ขับรถคันเกือบสามสิบล้าน แถมที่บ้านเป็นเจ้าของโรงแรมชื่อดังที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศ”

“วันนี้เธอยังจ่ายค่าตัวให้พี่ลุคค์เลยนะตั้งห้าพัน”

“แล้วพี่ลุคค์แกรับเงินนั้นหรือเปล่าวะ”

“รับสิ แถมหนีงานไปส่งผู้หญิงคนนั้นถึงคอนโดด้วยนะ เกือบโดนพี่ธาราเล่นงานอีกต่างหาก” เหล่าบอดี้การ์ดและบาร์เทนเดอร์ต่างจับกลุ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

“จะเลิกเสือกเรื่องของกูได้ยัง ความเรียบร้อยโซนด้านในไปดูหรือยัง ถ้ามีอะไรผิดพลาดเจอกูกระทืบเรียงตัวแน่” เสียงเรียบเย็นยะเยือกพูดขึ้น สีหน้าและแววตาเข้มดุจนเหล่าบอดี้การ์ดรีบพากันแยกย้ายไปคนละทิศคนละทาง

“คนที่เรียนจบหมอมาจะมีจิตใจที่เมตตาไม่ใช่เหรอวะ ทำไมพี่ลุคค์แกมีทุกสิ่งที่ตรงกันข้ามกับคนปกติทั่วไป แม่งเยือกเย็นฉิบหาย” เสียงบ่นพึมพำขณะที่สองบอดี้การ์ดเดินเข้าตรวจเช็กความเรียบร้อยโซนด้านในซึ่งเป็นโซน VIP ที่มักจะมีปัญหาบ่อยว่าแขกไม่ยอมกลับทั้งที่ถึงเวลาผับปิดแล้ว จนต้องวุ่นวายการ์ดเข้ามาเคลียร์อยู่บ่อยๆ

“คนปกติเขาเรียนจบหมอจะมาทำงานแบบนี้เหรอวะ พี่ลุคค์ใช่คนปกติที่ไหน ถ้าเป็นกูบ้านรวยขนาดนั้นกูไม่มาทำงานให้เหนื่อยแบบนี้หรอก นอนใช้เงินสบายใจอยู่ในคฤหาสน์หลังโตดีกว่าไหม”

“พวกมึงสองคนอยากไปสบายไหมล่ะกูจะช่วยสงเคราะห์ให้” เสียงเรียบเยือกเย็นเอ่ยถามขึ้นด้านหลัง บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านหน้าสองคนเสียวสันหลังขนลุกวาบไปทั้งตัวทั้งที่ใส่สูทตัวหนา

“ไม่ครับ พวกผมชอบความลำบาก”

“ถ้างั้นกูส่งไปฮ่องกงไปอยู่กับพี่เคนดีไหม ที่นั่นเจ้าถิ่นชอบแวะมาทักทายประจำทำงานไม่ค่อยได้พักผ่อนดี พวกมึงสองคนน่าจะชอบ”

“ไม่ดีกว่าครับพวกผมไม่อยากห่างลูกห่างเมียไปไกล” บอดี้การ์ดหนึ่งในสองคนเอ่ยบอกน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นออกอาการสั่นเล็กน้อย

“ก็เห็นบอกชอบความลำบาก กูจะได้สนองให้”

“พวกผมชอบทำงานที่นี่ครับ ขอตัวเข้าไปตรวจด้านในก่อนนะครับ”

“แม่งพูดกันไม่เลิกกูจะมีเมียมันแปลกตรงไหน กูก็อายุ 30 แล้วไม่ใช่เด็กอายุ 18 ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะสักหน่อย”

“ใจเย็นพี่ แค่แฟนพี่ก็เป็นให้ได้ก่อนอย่าพึ่งพูดถึงขั้นมีเมียเลย ตอนนี้พี่ยังเป็นได้แค่หนุ่มบาร์โฮสต์อยู่เลย เงินในบัญชีกับใบรับรองจากแพทยสภามันไม่ได้ช่วยอะไรพี่เลย555” แทนไทพูดแทรกขึ้นและอดขำไม่ได้

“ไอ้เชี่ยแทนไท” เท้ายาวหุ้มด้วยรองเท้าหนังมันวาวยกขึ้นตั้งท่าจะถีบบอดี้การ์ดรุ่นน้อง แต่แทนไทกระโดดหลบไวกว่าจึงเฉียดไปไม่ถึงสิบเซนติเมตร

“ยังไงพวกผมก็เอาใจช่วยนะครับ พวกผมอยากมีพี่สะใภ้สวย” พูดจบแทนไทก็เดินปลีกตัวหัวเราะร่าอารมณ์ดีเดินตรวจความเรียบร้อยภายในผับ ต่างจากชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังครุ่นคิดว่าจะเอายังไงต่อไปดี

ในห้องทำงาน

“จะบอกเธอออกไปตรงๆ เลย หรือจะให้เธอรู้เอง หรือจะให้ซีไนซ์ช่วยดีวะ” ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเอง ถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาวนอยู่อย่างนั้น เมื่อไม่สามารถให้คำตอบตัวเองได้ก็คว้ากุญแจรถคันโปรดเดินออกจากห้องไป

“บอกไอ้แทนไทด้วยว่ากูกลับก่อน เช็กความเรียบร้อยให้ดี” หันไปกำชับบอดี้การ์ดหน้าห้องก่อนจะเดินลงบันไดและเดินเลี้ยวออกไปทางด้านหลังร้าน

“พี่ลุคค์พี่จะกลับแล้วเหรอครับยังปิดผับไม่เสร็จเลยพี่จะรีบไปไหน” เท้ายาวต้องหยุดชะงักเอี้ยวตัวหันหลังกลับมาส่งสายตาและสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์ไปยังแทนไท

“กูต้องไปช่วยพวกมึงเก็บของจนเสร็จก่อนถึงจะกลับบ้านนอนได้อย่างนั้นเหรอฮะ” เสียงเรียบกดต่ำเอ่ยถามออกไป

“เปล่าครับ วันนี้พี่น่าจะเหนื่อยพี่กลับไปพักผ่อนเถอะครับ”