บทที่ 50

เสียงเพลงและเสียงผู้คนที่พูดคุยกันในมุมต่างๆ ค่อยๆ เบาลงๆ จนกระทั่งในที่สุดเอมมาลินก็ไม่ได้ยินเสียงนั้น หลังจากเดินห่างออกมาจากคฤหาสน์หลังงามมากขึ้นเรื่อยๆ แสงไฟจากเสาไฟฟ้าบนฟุตพาท ส่องแสงนำทางให้เอมมาลินที่ตอนนี้ไร้ซึ่งความกลัวก้าวเดินไปข้างหน้า โดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่ป้ายรถเมล์ริมถนนใหญ่

เวลาสี่ห้าทุ่มในเมืองหลวง ไม่ใช่เวลาที่ดึกหรือเปลี่ยวอะไรนัก หากว่าไม่มีปัจจัยอย่างอื่นเข้ามากระทบ แสงอสุนีบาตบนท้องฟ้าสว่างวาบขึ้นเป็นระยะ เช่นเดียวกับเสียงคำรามที่ดังกระหึ่มถี่ขึ้นๆ กระทั่งในที่สุดสายฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา คล้ายกับจะไหลลงมาชะล้างคราบน้ำตาบนสองแก้มซึ่งไหลเนืองนองไม่ขาดสาย

เอมมาลินยังคงเดินในจังหวะที่มั่นคง สายลม สายฝน เสียงร้องกระหน่ำบนท้องฟ้า และความเปียกปอนของร่างกาย ไม่ได้กระทบความรู้สึกภายในใจของเธอ เท่ากับภาพที่ได้เห็นเมื่อครู่ใหญ่ๆ ที่ผ่านมาเลย

เท้าเล็กๆ ย่ำฝ่าสายฝนไปเรื่อยๆ กระทั่งในที่สุดก็ถึงป้ายรถเมล์ริมถนนใหญ่ ซึ่งตอนนี้ไร้ซึ่งผู้คนอยู่ใต้ชายคาแห่งนั้น ร่างบางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติก ยกมือเล็กขึ้นลูบหยาดน้ำฝนและน้ำตาออกจากใบหน