6.ถูกแม่เลี้ยงขายเป็นเจ้าสาวขัดดอก

ย้อนอดีต/ห้องนอนเสี่ย...

ที่นี่คือที่ไหน ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่ม ได้กลิ่นน้ำมันหอมระเหยจากเครื่องอโลม่าฟุ้งกระจายไปทั่วห้องลอยแตะปลายจมูก

จากที่เวียนหัวอยู่แล้วยิ่งชวนเวียนหัวหนักกว่าเดิมเสียอีก

ไม่คุ้นตาเลย ฉันค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง มองไล่สำรวจ ภายในห้อง สิ่งของต่าง ๆ ถูกประดับตกแต่งอย่างหรูหรา บ่งบอกถึงรสนิยมเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี

อะไรที่ว่าแพงประโคมซื้อกลัวโลกมองว่ารวยไม่จริง ของแต่ละชิ้นไม่ค่อยเข้ากัน ราวกับเศรษฐีหน้าใหม่ที่ไม่รู้จักอินทีเรีย ดีไซน์

‘ฉันจำได้ว่านั่งทานข้าวที่บ้านแล้วทุกอย่างก็ดับวูบ’

ระหว่างเดินสำรวจพลางนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่จะมาอยู่ตรงนี้ ในขณะเดียวกันนั้น เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งกำลังเดินมายังทางนี้ ก่อนมาหยุดตรงหน้าประตูห้อง

กึก ๆ

เสียงไขกุญแจจากด้านนอกดังขึ้นทำเอาใจฉันเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้

ประตูค่อย ๆ แง้มเปิดออก

เผยให้เห็นร่างสูงโปร่งของชายวัยฉกรรจ์เดินเข้ามาช้า ๆ อย่างใจเย็นแต่สายตาที่มองมา กลับรีบร้อนจะกลืนฉันลงไปทั้งตัว คล้ายหมาป่าเจอลูกแกะหลงฝูงอยู่เพียงลำพังท่ามกลางป่าใหญ่

"คุณเป็นใครคะ"

เสียงราบเรียบเอ่ยถาม แม้หางตาสั่นไหวเพราะความกลัวแล่นผ่าน

"ไปถามแม่เลี้ยงเธอสิ" เสียงเข้มเอ่ยตอบแทบทันที

"อย่าเข้ามานะ"

ฉันพยายามใช้สติ ทั้งที่ในใจหวาดผวา แต่ก็ต้องแสร้งเล่นละคร ไม่ให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงความกลัวที่กำลังปกคลุมหัวใจ

"ไม่ได้หรอกคนสวยเธอรู้ไหม ฉันต้องจ่ายเงินตั้งเท่าไหร่ "

"อยากโทษ ก็โทษแม่เลี้ยงเธอนู่น ถึงกับขายลูกกิน "

ใจฉันเต้นแรงรัวราวกับจะทะลุออกมา... เมื่อได้ยินคำว่า “แม่เลี้ยง”

ฉันถูก แม่เลี้ยงรังแกมาโดยตลอดแต่ไม่คิดว่าเธอจะร้ายกาจขนาดส่งฉันมาในที่แบบนี้

‘ตอนนนี้ยังไม่มีทางหนี แต่ฉันต้องรอดออกไป พร้อมกับต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมแม่เลี้ยงถึงทำแบบนี้’

"เธอเป็นของฉันแล้วที่รัก"

ชายวัยฉกรรจ์เดินตรงเข้าใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ มือหนาพลางแกะกระดุมทีละเม็ดก่อนถอดเสื้อออกแล้ว โยนลงพื้นอย่างไม่ใยดี ในขณะที่สายตาวาววับจ้องมองที่ฉัน อย่างไม่วางตา

"เดี๋ยวก่อนค่ะ! ฉันจะยอมคุณหมดทุกอย่าง! แต่คุณก็ต้องตามใจฉันด้วยนะคะ" เสียงหวานเอ่ย

เสี่ยเจ้าของบ่อนยิ้มพราวพอใจหลงดีใจว่าฉันเต็มใจเป็นของเขา จึงเอ่ยปากรับคำอย่างง่ายดาย "ได้สิ เธออยากได้อะไรก็ขอได้หมดเลยที่รัก"

"จริง ๆ นะคะ แบบนี้รักตายเลยค่ะ หวานขอไม่มากหรอกค่ะ แค่ 2 ข้อเท่านั้น 1.เรื่องนั้น... เอ่อ ขอเป็นตอนมืด ๆ "

"2. เล่าให้ฉันฟังได้ไหม! ทำไม? ...ฉันถึงได้โชคดีกว่าผู้หญิงทุกคนแล้วมาอยู่ที่นี่ คะเสี่ยข๋า"

"ได้สิคะ เอาตามที่หนูว่าคืนนี้เจอกัน...ส่วนเรื่องที่เธอโชคดีเดี๋ยวเสี่ยจะเล่าให้ฟัง"

เสี่ยโต้พูดพลางรั้งเอวบางให้นั่งลงบนโซฟาข้างเขาพร้อมใช้นิ้วมือพยายามเลื่อนแตะไปตามไหล่อย่างตามใจ

“เอ่อ…เสี่ยน่าจะคอแห้งนะคะ เดี๋ยวน้ำหวานหาน้ำให้ค่ะ”

"ทานน้ำเปล่า หรือทานกาแฟดี?"

“อะไรก็ได้ ตามใจหนู”

“รอสักครู่ค่ะ” น้ำหวานแกะมือที่ยุ่มย่ามออกรีบเอนตัวหลบเดินไปชงกาแฟ

สายตาทั้งคู่มองไปยังคนงามที่กำลังทำหน้าที่ปรนนิบัติเขา เสี่ยโต้จึงค่อย ๆ เล่าเหตุการณ์ในวันนั้น

ย้อนถึงสาเหตุที่น้ำหวานตกอยู่ในมือเสี่ยโต้

.........

บ่อนเสี่ยโต้

ในวันหนึ่งฝนตกพร่างพราว ณ บ่อนแห่งหนึ่งเสียงผู้คนมากหน้าหลายตาแวะเวียนเข้ามา

เงินอยู่ในอากาศ สถานที่แห่งนี้ได้สมญานามขึ้นชื่อไม่มีใครไม่รู้จัก เป็นศูนย์รวมผีพนันและผู้ชื่นชอบการเสี่ยงทาย เดือนแม่เลี้ยง ก็นับว่าเป็นผู้เล่นมือฉมังแล้ว

ตั้งแต่น้ำตาลภรรยาหลวงจากไป ธงผู้เป็นสามี ก็ค่อย ๆ ฟื้นคืนสติ จากที่เคยหลงเธอ ชี้ไม้เป็นไม้ ชี้อะไรได้หมด ตอนนี้กลับแทบจะไม่เจอหน้ากัน

ธงใช้เงินดูแลเดือนส่วนตัวเองนั้นรู้สึกผิดต่อภรรยาหลวงจึงหลบเข้าไปอยู่ในสวนทำงานหามรุ่งหามค่ำปล่อยให้ภรรยาน้อยเปล่าเปลี่ยวหัวใจตามลำพัง

ส่วนเดือนผู้ขาดความรักในวัยเด็กเธอจึงแสวงหาอ้อมกอดอันอบอุ่น ทั้งที่ตัวเองเป็นสาวสวย กลับไม่มองคนหนุ่มวัยเดียวกัน ดันมาหลงชื่นชมชายผู้มีครอบครัวเช่นธง

ความรักที่แย่งคนอื่นมาไม่มีทางพบความสุขที่แท้จริง

เดือนดับความเหงาโดยการเข้าบ่อน จากผู้เล่นมือสมัครเล่น กลายเป็นลูกค้าประจำ

ไม่เคยมีใครรวยเพราะการพนัน

ใบหน้างามจากยิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นตึงเครียด เงินห้าล้านที่ถือมา กำลังหมดลงในชั่วพริบตา

"คุณนายเดือนสามีตาย ได้มาแค่ห้าล้านหรอกเหรอ"เสียงคุณนายภรรยาตำรวจชั้นผู้ใหญ่เอ่ย

"นั่นสิคะ จะไม่ต่อกับพวกเราแล้วหรือคะ"ภรรยาน้อยนายพลก็ไม่ยอมน้อยหน้าเสริมทัพอีก

"แหม ๆ ทุกคนอย่าล้อเล่น คุณนายเดือนสวยขนาดนี้ คุณธงต้องยกสมบัติให้อยู่แล้วใช่ไหมคะ"ภรรยาน้อยของส.ส.เอ่ย

"แน่นอนค่ะ ไม่เลิกหรอก"เพื่อไม่ให้ตนขายหน้าเดือนจำใจเล่นต่อ

ถ้าเธอลุกไปตอนนี้ สายตาทุกคู่จะตราหน้าเธอว่าเป็นแค่เมียน้อยตกกระป๋อง เธอยอมไม่ได้

เดือนส่งสายตาให้พนักงานแจกไพ่นำโฉนดที่ดินของตนไปเพื่อแลกเป็นเงินมาเล่นต่อ

"คุณเดือนแน่ใจนะครับ ว่าจะเอาโฉนดนี้มาจำ กฎของเราต้องจ่ายสองเท่านะครับ"พนักงานชายกล่าว

"แน่ใจ เพราะฉันจะไม่แพ้อีก"

เดือนใช้โฉนดสวนมะพร้าวแลกเงินแต่วันนี้โชคไม่เข้าข้างโฉนดที่ดินกลายเป็นเศษกระดาษแลกกับชั่วโมงแห่งภาพลวงตา… และวันนี้ ไพ่ที่หงายขึ้นคือหายนะที่เธอเลือกเอง”

"วันนี้โชคไม่ดีเลยค่ะพอแค่นี้แล้วกัน"ปากแดงฉานด้วยสีลิปเอ่ยพลางจิบน้ำชาที่พนักงานนำมาเสิร์ฟ แม้ในใจสั่นไหว

เดือนทราบชะตากำต่อจากนี้ดีว่ามันจะเป็นเช่นไร เธอได้แต่เก็บงำสีหน้าแววตา ต่อเหล่าบรรดาเพื่อน ๆ

.........

และในขณะเดียวกัน

เสี่ยกำลังเล่าถึงวีรกรรมเดือนแม่เลี้ยงผู้ใจร้าย

ด้านล่างของบ่อน

ปัง! เสียงปืนยิงขึ้นฟ้า