บทที่ 17 แม่ศรีเรือน

"เสร็จแล้ว" อาหารเลิศรสจากฝีมือคุณหนูที่คาดไม่ถึงว่าจะทำได้ ถูกวางตรงหน้าของคนที่ถือแท็บเล็ตทำงานเงียบ ๆ เขาละสายตาออกมาดูผลงานของเธอ สลับกับมองร่างสวย ๆ ที่ฉีกยิ้มให้ก่อนจะพ่นคำพูดออกมาที่ทำเอาเธอถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน

"แน่ใจนะว่ากินได้"

"งั้นก็ไม่ต้องกิน" คนตั้งใจทำถึงกับลมออกหู หน้าตาอาหารดูดีขนาดนี้ยังจะกล้าถามอีก ตั้งใจทำสุดฝีมือแต่ดูคำพูดของเขาสิ ไม่น่าทำให้ทานเลย

เลออนรีบแย่งอาหารจากมือคนเริ่มงอน เขาแค่หยอกเธอเล่น ๆ ไม่ได้คิดจริงจังอะไร

ขณะที่คาราเมลยอมปล่อยมือแล้วพาตัวเองมานั่ง จ้องมองคนที่กำลังม้วนเส้นสปาเกตตี้ จากนั้นก็เอาเข้าปากเงียบ ๆ

"อร่อยใช่ไหม" คนนั่งมองลุ้นจนจำเป็นต้องถาม ก็ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ไม่แสดงออกอะไรออกมาสักทีทำเธอสงสัย

"ก็ดี" เขาเพียงแค่พยักหน้าเล็ก ๆ ตั้งใจทำขนาดนี้ตอบแค่ว่าก็ดีงั้นเหรอ

"ไม่ต้องกินแล้ว" คาราเมลดึงจานกลับเป็นครั้งที่สอง คราวนี้เลออนก็ไม่ยอมอีก เขาก็แค่ล้อเล่นเหมือนเคย

"อร่อย" ชายหนุ่มยอมออกปากชมกลัวว่าจะไม่ได้กินต่อ ดูจากเด็กตัวแสบเบื้องหน้าแล้วไม่คิดเหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะมีฝีมือทำอาหาร

"ถ้าคุณชอบฉันทำให้คุณทานทุกวันได้นะ แต่ขอเป็นมื้อเย็นแทนนะ