Share
บทที่ 72
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 73
ในวังจงเซิน ฉู่ หมิงชุ่ยรอเพียงหมอหลวงมาเท่านั้น หมอหลวงตรวจชีพจรของฮองเฮา พูดแค่ว่าฮองเฮามีปัญหาที่ตับ แต่ปัญหาไม่ร้ายแรง เขาจึงสั่งยาและก็กลับไป หลังจากที่หมอหลวงกลับไป ก็ได้ยินคนข้างนอกรายงาน “ฝ่าบาทเสด็จถึงแล้ว!” ฉู่ หมิงชุ่ยยืนขึ้น ตอนนี้ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ฝ่าบาทจึงเสด็จมา เกรงว่ามื้อนี้คงจะเสวยหมดแล้วใช่ไหม? จักรพรรดิหมิงหยวนก้าวเข้าไปในห้องโถง ฉู่ หมิงชุยก็รีบทำความเคารพ “ถวายบังคมเสด็จพ่อ!” จักรพรรดิหมิงหยวนเหลือบมองนาง และกล่าวว่า “พระชายาฉีอยู่ที่นี่ด้วย? มีความกตัญญูจริง ๆ” “ลูกควรทำสิ่งนี้อยู่แล้ว” ฉู่ หมิงชุ่ยยิ้มและพูดฮองเฮาฉู่พยุงตัวขึ้น แล้วพูดด้วยท่าทีคนป่วย “ฝ่าบาทเสด็จมาได้อย่างไร? หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้วเพคะ” จักรพรรดิหมิงหยวนนั่งที่หน้าเตียง มองหน้าฮองเฮา “เจ้าไม่ใช่หรือที่สั่งให้คนไปเชิญข้ามา?” ฮองเฮาฉู่รู้สึกประหม่าเล็กน้อย และมองไปที่ ฉู่ หมิงชุ่ยฉู่ หมิงชุ่ยรีบกล่าวว่า “เสด็จพ่อ คือลูกเองที่สั่งให้คนไปเชิญพระองค์มา ลูกเห็นเสด็จแม่เป็นลมล้มลง ท่านอ๋องก็ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ ...” จักรพรรดิหมิงหยวนกล่าวว่า “ปกติเจ้าจะมีความคิดอยู่เสมอ ทำไมวันนี้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 74
จักรพรรดิหมิงหยวนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงอ่อนโยน “ถ้าอย่างนั้น ตามความเห็นของฮองเฮา ข้าควรทำอย่างไรกับพระชายาฉู่?” ฮองเฮาฉู่ได้ยินฮ่องเต้ไม่พอใจ จึงกล่าวว่า “หม่อมฉันคิดว่าตัวของไท่ซ่างหวงเอง เกี่ยวข้องกับเป่ยถังกั๋ววิ่น พระชายาฉู่ฉลาด คิดว่าตัวเองเหนือกว่าใครในด้านการแพทย์ ใช้วิธีรักษาแบบพื้นบ้าน โชคดีที่ไม่มีผลร้ายแรงเกิดขึ้น ดังนั้น หม่อมฉันจึงคิดว่าควรถูกไล่ออกจากวัง ส่งไปที่ห้องด้านข้างของนางสนม และไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในวังโดยปราศจากเจตจำนง” จักรพรรดิหมิงหยวนยิ้ม “ฮองเฮาเป็นคนชอบธรรม หากมีข้อผิดพลาด ไม่ถูกลงโทษ มีผลงานแต่ไม่ได้รางวัลตอบแทน มันไม่ใช่การกระทำของฝ่าบาทจริง ๆ อย่างนั้นก็ทำตามที่ฮองเฮาพูด” ฮองเฮาฉู่รู้ดีว่าฝ่าบาทจะต้องเห็นด้วย การลงโทษนี้ไม่ร้ายแรง เป็นเพียงชื่อถูกลดไปเป็นนางรับใช้เท่านั้น ท้ายที่สุด พระชายาฉู่เข้าไปในหยก ในอนาคตยังสามารถยกกลับมาได้อีก โดยธรรมชาติแล้ว นางไม่ต้องการมีความขัดแย้งใด ๆ กับอ๋องฉู่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ หยวน ชิงหลิงไม่สามารถเข้าไปในวังได้อีก และก็ไม่สามารถปรนนิบัติไท่ซ่างหวงได้ อย่างนั้นก็ดีแล้ว ฉู่ หมิงชุ่ยก็ถอนหายใจด้วยคว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 75
ไม่ใช่ว่าเขากลัวเสด็จพ่อจะสอดแนมข่าวใด ๆ แค่กลัว หยวน ชิงหลิงพูดผิดอย่างไม่ทันคิด และทำให้เสด็จพ่อทรงกริ้ว ผู้หญิงขี้เหร่คนนั้น ทนไม่ไหวกับคลื่นลูกที่สองความผิดฐานหลอกลวงกษัตริย์ เมื่อเห็น หยวน ชิงหลิงกลับมาอย่างไม่รู้ตัว เขาพยุงตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ หยวน ชิงหลิงมองเห็นด้วยสายตาที่เฉียบแหลม เดินเข้าไปแล้วกดมืออย่างรวดเร็ว "ท่านอย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ" “ดึงฝ่าเท้าของท่านออกมา” อวี่ เหวินห่าวรู้ตัวว่าตัวเองจริง ๆ แล้วก็แอบสนใจเรื่องของนางอยู่มาก ทั้งตัวรู้สึกไม่สบายมาก ดังนั้นเขาจึงพูดกับ หยวน ชิงหลิงอย่างรุนแรง หยวน ชิงหลิงรู้สึกว่าคน ๆ นี้ป่วยทางจิต รู้สึกห่วงใยแต่เขาก็ยังใจร้าย “นี่ท่านทำไมถึงไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี ข้าเป็นห่วงท่าน” “ใครอยากให้เจ้าเป็นห่วง” อวี่ เหวินห่าวพูดอย่างเย็นชา “ขี้เกียจจะยุ่งกับท่านแล้ว” หยวน ชิงหลิงฟุบอยู่ข้างตัวเขา “ขยับไปอีกหน่อย ข้าจะนอน” อวี่ เหวินห่าวไม่ขยับ และทั้งสองคนก็เอาแขนทับแขนกัน แต่เขาก็เชื่อว่าเพราะอาการบาดเจ็บสาหัส เขาจึงขยับแขนไม่ได้ ถึงยอมให้แขนนางทับไว้ หน้าของ หยวน ชิงหลิงเอียงออกด้านนอก เหลือแค่เพียงด้านหลังศีรษะสีดำให้เขา “นี่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 76
อวี่ เหวินห่าวขมวดคิ้ว “ใครบอก เป็นผู้หญิงต้องทนทุกข์ทรมาน?” หยวน ชิงหลิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ และปรับท่านอนของเธอ “ทำไมจะไม่ทรมานล่ะ นี่คือสังคมผู้ชายมีความสำคัญกว่าผู้หญิง ผู้หญิงไม่มีทางอื่นนอกจากแต่งงานกับมีลูก การรับใช้สามีเป็นงานทั้งชีวิตของนาง แต่งานนี้ก็ยังมีคู่แข่ง พวกท่านมีภรรยาสามคน นางสนมสี่คน หลายใจสุด ๆ และก็ไม่เข้าใจความรักและความจริงใจที่แท้จริง” อวี่ เหวินห่าวตกตะลึง นี่มันทฤษฎีอะไรกัน? งานอะไร คู่แข่งอะไร? พูดได้ไงว่าเขาไม่เข้าใจถึงความรักและความจริงใจที่แท้จริง? “ใครบอกว่าข้าไม่เข้าใจ?” รอยแผลที่คิ้วของ อวี่ เหวินห่าวแทบจะบิดเบี้ยว“ท่านเข้าใจ? ยังไงสุดท้ายท่านก็แต่งงานกับ ฉู่ หมิงชุ่ยตามที่ท่านต้องการ ทั้งชีวิตเพื่อนางท่านจะไม่รับสนมเลยหรือ?” หยวน ชิงหลิงถาม อวี่ เหวินห่าวพูดอย่างเย็นชา “ข้าจะรับหรือไม่รับสนม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า? แล้วเจ้าดึงนางเข้ามาเกี่ยวข้องเพื่ออะไร?” “เรามาคุย ๆ กันเถอะ ท่านก็แค่บอกว่าทั้งชีวิตท่านเพื่อนางท่านจะยินดีรับสนมหรือไม่?” “นางแตกต่างจากเจ้า นางรู้ทุกอย่าง”“ใช่ รู้ทุกอย่าง นางคงจะหาสนมให้ด้วยตนเอง แต่ที่ข้าถามคือ ท่านย
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 77
ออกจากตำหนัก เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ข้างนอกมีทหารรักษาเวรยามกลางคืนอยู่ เมื่อเห็น หยวน ชิงหลิงออกมา ก็ไม่ได้เข้าไปขัดขวาง เพียงแค่โค้งคำนับทำความเคารพหยวน ชิงหลิงถาม “ตอนนี้กี่ยามแล้ว”“ยามจื่อ เพิ่งผ่านไป”หยวน ชิงหลิงเดินลงไป หน้าระเบียงมีโคมไฟแขวนอยู่ ส่องสว่างด้วยแสงจ้าและหมอกไปทั่วลานตำหนักนางไม่ได้ไปไกล เมื่อออกจากลานตำหนัก ก็นั่งลงใต้ต้นแมกโนเลียเงียบสงัดไปหมดเสียงแมลงและเสียงกบร้องเข้าหูของเธอ หยวน ชิงหลิงหลับตาลงและเพลิดเพลินกับของขวัญที่ธรรมชาติมอบให้สักพักเธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มองดูหญ้าข้าง ๆ ด้วยความประหลาดใจ เสียงแมลงและเสียงกบเหล่านั้น เธอยังฟังเข้าใจสามารถเข้าใจคำพูดของฟูเป่าได้ก็ทำให้เธอตกใจแล้ว แถมตอนนี้ยังสามารถเข้าใจการสื่อสารของแมลงและกบได้อีก เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธอตายแล้ว? เธอเป็นวิญญาณเหงา? โลกนี้มีผีจริงเหรอ?จู่ ๆ หยวน ชิงหลิงก็รู้สึกถึงรัศมีอันน่าสยดสยองที่โคจรรอบศีรษะของเธอในความมืดที่อยู่ห่างไกลออกไป เธอตื่นตระหนก ลุกขึ้น และเดินเข้าไปในตำหนักราวกับถูกผีไล่ตามถังหยางและซูยี่ตกตะลึงกับฝีเท้าอันหยาบกร้านของนาง เงยหน้าขึ้นไปมองที่นาง เห็นนางคลานขึ้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 78
หยวนชิงหลิงเผลอหลับไป ต่อมาเธอคิดอยู่นานว่า ทำไมถึงร้องไห้จนหลับไปข้าง ๆ อวี่ เหวินห่าว เธอรู้สึกว่าน่าจะเป็นเพราะตัวของเขาที่เต็มไปด้วยกลิ่นของยาฆ่าเชื้อ จึงทำให้เธอรู้สึกสบายใจ เมื่อตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น ทั้งตัวก็รู้สึกกระฉับกระเฉงมองไปที่ดวงตาดำและคลุมเครือของ อวี่ เหวินห่าว หยวน ชิงหลิงค่อย ๆ ดึงมือของตัวเองออกและพูดด้วยความเขินอาย "อรุณสวัสดิ์!" “เมื่อคืนเจ้านอนน้ำลายไหล ทำให้แขนเสื้อข้าเปื้อน” อวี่ เหวินห่าวพูดอย่างเบา ๆ “ขอโทษ!” หยวน ชิงหลิงไม่คิดว่าท่านอนของเธอจะสกปรกขนาดนี้ รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที อวี่ เหวินห่าวหลับตาลง กลับไปแสดงอาการที่ไม่แยแสเหมือนเดิม หยวน ชิงหลิงลุกขึ้น ถังหยางและซูยี่ไม่ได้อยู่ในตำหนัก แต่น้ำล้างหน้าถูกวางไว้แล้ว เธอเพียงแค่บ้วนปาก ล้างหน้า หวีผมแล้วเปิดประตู นางข้าหลวงสี่และหญิงในวังเฝ้าอยู่ข้างนอก เมื่อเห็น หยวน ชิงหลิง ออกมา นางข้าหลวงสี่โค้งคำนับและพูดว่า “พระชายา ไท่ซ่างหวงมีรับสั่ง ถ้าพระองค์ตื่นแล้ว โปรดไปเฝ้าคนป่วยด้วย” “ขอข้ารักษาบาดแผลให้ท่านอ๋องก่อนได้หรือไม่?” หยวน ชิงหลิงถาม “มีหมอหลวงจัดการแล้ว” “แต่......” นางข้าหลวงส
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 79
ไท่ซ่างหวงไม่ชอบการฉีดยา จึงทำได้เพียงดื่มยาอย่างเชื่อฟังเท่านั้น ใบหน้าเหี่ยวย่นเป็นผักดองแห้ง หยวน ชิงหลิงยิ้มและส่งถ้วยยาให้ฉางกงกง ฉางกงกงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “พระชายา พระองค์ทรงไปจากพระตำหนักเฉียนคุนไม่ได้จริง ๆ” พูดเสร็จ เขาก็หยิบถ้วยออกไปก่อน หยวน ชิงหลิงยิ้มหยี ๆ ยืนอยู่หน้าเตียง “ไท่ซ่างหวง หลังจากทานยาแล้ว ยาก็ยังต้องฉีด” ความโกรธก่อตัวขึ้นในสายตาของไท่ซ่างหวง ขณะที่เขากำลังจะตะโกนดุด่า หยวน ชิงหลิงพูดอย่างสงบ “ดู ๆ แล้วมันน่าเบื่อไปหน่อย คงต้องฉีดเพื่อลดความโกรธสักหน่อย" ปากที่อ้ากว้าง ๆ ก็หุบลง เงียบและจ้องไปที่ หยวน ชิงหลิงด้วยความโกรธ ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็อาละวาดอีกครั้ง “เจ้าเคยเป็นอันธพาลมาก่อน? ถอดกางเกงทำไม? เจ้าไม่อายบ้างหรือไง? เจ้าไม่รู้หรือว่าชายกับหญิงห้ามแตะต้องกัน?” “เข็มบางอันต้องฉีดที่ก้น” หยวน ชิงหลิงดันกระบอกฉีดยาเพื่อไล่อากาศออก ยาพุ่งออกมา เธอยกเข็มในมือขึ้น “ถ้าให้ความร่วมมือ ข้าจะฉีดเบา ๆ” แม้ว่าเขาจะบ่น แต่ไท่ซ่างหวงยังคงให้ความร่วมมือ เขาต้องการมีชีวิตอยู่ ถึงแม้เขาก็ไม่ได้ถาม หยวน ชิงหลิงว่าฉีดยานี้แล้วจะมีประโยชน์อย่างไร หลังจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 80
ทั้งหมดนี้เป็นการไตร่ตรองไว้ล่วงหน้า เสี่ยวหลัวจื่อกลายเป็นแพะรับบาป ตั๋วเงินที่ค้นเจอในห้องของเขา คือตั๋วแลกที่ออกโดยจวนอ๋องฉู่ มีรายงานว่าเธอรักษาไท่ซ่างหวงเป็นการส่วนตัว หากไม่ตรวจไม่เจอยาจิ่วจวน แสดงว่าเธอยังคงเป็นผู้ต้องสงสัยว่าลอบสังหารไท่ซ่างหวง ตอนนี้เธอบริสุทธิ์แล้วหรือไม่? แค่เกรงว่าอาจจะไม่ใช่ ฝ่าบาทกำลังตามสืบอย่างลับ ๆ จวนอ๋องฉู่ ยังคงงมเข็มในมหาสมุทร ไท่ซ่างหวงจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้? เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่ไท่ซ่างหวง ไท่ซ่างหวงกำลังจ้องมองนาง ดวงตาของเขาเคร่งขรึม หยวน ชิงหลิงวางฟูเป่าลง ก้มหัวลงเหมือนสถานการณ์สงบลง เธอรู้ว่าไท่ซ่างหวงอาจจะเห็นอะไรบางอย่าง แต่ถ้าเธอไม่พูด ดูแล้วไท่ซ่างหวงก็จะฟังไม่เข้าใจสิ่งที่ฟูเป่าพูด “มานี่!” ไท่ซ่างหวงพูดอย่างเย็นชา หยวน ชิงหลิงยืนขึ้น เดินไปช้า ๆ “ไท่ซ่างหวง โปรดให้คำแนะนำด้วย” “ตอนนี้เจ้าคิดอะไรอยู่? ทำไมสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก?” ไท่ซ่างหวงก็ถามไปตรง ๆ หยวน ชิงหลิงเหลือบมองฉางกงกงและนางข้าหลวงสี่ แล้วส่ายหัว “ทูลกระหม่อม ข้าไม่ได้คิดอะไร ใบหน้าเปลี่ยนแปลงอาจเนื่องมาจากสุขภาพที่อ่อนแอ และไม่เสวยอาหารเช้า”นาง
Latest chapter
