EPISODE 6 เจ้าของชีวิต

"เธอเป็นตัวนำโชคของฉันจริงๆ" มาดามแพมเอ่ยพลางคลี่รอยยิ้มกว้าง ดวงตาทอประกายวาววับด้วยความพึงพอใจอย่างปิดไม่มิด ขณะจ้องมองเด็กสาวที่เพิ่งถูกประมูลไปในราคาสูงลิบลิ่ว เดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า

"อีกสักพักลูกน้องของคนที่ประมูลเธอไปจะมารับ แล้วก็อย่าลืมทำตัวดีๆ กับคุณเขาล่ะ"

ประโยคย้ำเตือนพวกนั้นยิ่งทำให้ลดารู้สึกหนักอึ้ง ราวกับเป็นตราประทับถึงความจริงอันหลีกเลี่ยงไม่ได้ ว่าเธอถูกขายไปแล้ว...

หลังจากนี้ ชะตากรรมของเด็กสาวขึ้นอยู่กับผู้ที่ได้ครอบครอง ไม่ว่าจะเป็นเพียงค่ำคืนเดียวแล้วแยกย้ายจากกันไป หรือถูกเลี้ยงดูตราบนานเท่านานก็ขึ้นอยู่กับความต้องการของผู้เป็นเจ้าของเท่านั้น

"ไม่ว่าจะยังไงก็อย่าทอดทิ้งการเรียนเป็นอันขาด ยายคงกำลังเฝ้ามองความสำเร็จของเธอ"

คำพูดของมาดามแพมดึงสติของลดากลับมาทันทีที่ได้ยินคำว่า ยาย ดวงตาของเธอเริ่มร้อนผ่าว ริมฝีปากเม้มแน่น พยายามกลืนก้อนสะอื้นที่กำลังก่อตัวลงไปในลำคอ

มาดามแพมเห็นท่าทีเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดเสียงเข้ม

"ห้ามร้องไห้ เดี๋ยวหน้าตาก็ดูไม่ได้กันพอดี"

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ทั้งหมดเอาไว้ แต่ไม่อาจซ่อนความสั่นไหวในน้ำเสียงได้

"คุณคนนั้นเป็นใครเหรอคะ"

"ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ดูเหมือนว่าลูกค้าไม่อยากเปิดเผยข้อมูลส่วนตัว เพราะลูกน้องของเขาเป็นตัวแทนมาประมูลเธอไป"

ครั้นได้ยินแบบนั้น ความหวาดหวั่นก็เข้าเกาะกุมจิตใจเธออีกครั้งซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"พร้อมหรือยัง"

แม้ลดาจะอยากตอบว่า ไม่พร้อม และไม่มีวันพร้อมสำหรับเรื่องแบบนี้ แต่ก็รู้ดีว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสถานะผู้มีสิทธิ์เลือก

เด็กสาวพยักหน้าก่อนจะเดินตามหลังลูกน้องของคนที่ประมูลเธอไปจนมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่

หัวใจของลดายิ่งเต้นแรงขึ้น เมื่อเห็นกลุ่มชายชุดดำซึ่งบางคนเธอก็รู้สึกคุ้นหน้าและอีกหลายคนที่ไม่คลับคล้ายคลับคลาแม้แต่น้อย

หนึ่งในนั้นเปิดประตูให้เธอเข้าไปก่อนที่ประตูจะปิดลงอย่างรวดเร็ว ราวกับถูกตัดขาดออกจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง

ภายในห้องเงียบงันและว่างเปล่าจนน่าขนลุก เด็กสาวก้าวเท้าเข้าไปอย่างเชื่องช้า สายตามองสำรวจไปรอบ ๆ ด้วยความหวาดระแวง

"ไง"

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นใกล้หู ทำให้เธอรีบหันขวับไปมองอย่างตกใจ แต่แล้วก็ต้องผงะถอยหลัง เมื่อพบว่าตัวเองเพิ่งเผลอชนเข้ากับแผ่นอกแกร่งของใครบางคน

"คุณ!"

ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงก่อนจะถอยหนีเพื่อเว้นระยะห่าง และพบว่าชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ในสภาพสวมเพียงผ้าขนหนูหมิ่นเหม่

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นจนหายใจไม่ทั่วท้องซึ่งไม่แน่ใจเลยว่า มันเป็นเพราะความหวาดกลัว หรือเพราะอะไรอย่างอื่นกันแน่

ทว่าสายตาของเธอดันไปสะดุดกับรอยสักลายมังกรบนเรือนกายกำยำของอีกฝ่ายก่อนจะไล่มองอย่างเผลอไผลและรู้สึกสงสัยไปพร้อมกันๆ จนลืมคิดไปว่าไม่ใช่เวลาจะมาทำอะไรแบบนี้

"กำลังสงสัยสินะ ว่าหัวของมันอยู่ตรงไหน" เสียงทุ้มเอ่ยขัดจังหวะทำให้เด็กสาวรีบเบือนหน้าหนีด้วยความอับอาย

"ปะ... เปล่าค่ะ"

"ไม่สงสัยจริงๆ เหรอ" มุมปากยกยิ้มหยอกเย้าพลางเยื้องย่างเข้ามาใกล้คนตัวเล็กที่กำลังสั่นส่ายหน้ารัวเร็วปฏิเสธ

แต่ดูเหมือนว่ามาเฟียหนุ่มจะไม่ได้สนใจปฏิกิริยาตอบสนองนั้นพร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาหาเธอเรื่อย ๆ

ในขณะเดียวกันลดาก็พยายามถอยหลังหนีไปจนสุดทาง กระทั่งแผ่นหลังบางสัมผัสกับกำแพงเย็นเฉียบ ไร้หนทางหลบหนี

"หรืออยากลองทักทายมันหน่อยมั้ย"

คาลิกซ์ยกมือทั้งสองข้างขึ้นยันกำแพงกักขังเธอไว้แล้วโน้มตัวลงไปเล็กน้อยจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจกรุ่นร้อนของกันและกัน

"ได้โปรด อย่าแกล้งกันแบบนี้เลยนะคะ" ริมฝีปากสีระเรื่อพร่ำอ้อนวอนเสียงผะแผ่ว

"กลัวหรือไง"

เด็กสาวพยักหน้าช้าๆ ไม่กล้าสบตาของอีกฝ่ายซึ่งกำลังนึกสนุกกับการได้กลั่นแกล้ง

"จะกลัวอะไร นี่ฉันตั้งใจจะช่วยเธอเลยนะ"

"แต่ฉันไม่ได้ขอให้คุณช่วยด้วยวิธีนี้นี่คะ"

"พูดแบบนี้ ไม่คิดว่าคนฟังจะเสียใจหรือไง"

"คนอย่างคุณเสียใจเป็นด้วยเหรอคะ"

เด็กสาวอดที่จะหวนนึกถึงภาพ ตอนเขาลั่นไกใส่ลูกน้องของมาดามแพมด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้ซึ่งทำเอาเธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก

"แค่เพราะฉันยิงไอ้เศษสวะพวกนั้น เธอถึงกับตัดสินว่าฉันเป็นคนไร้ความรู้สึกเลยเหรอ"

ลดาไม่กล้าออกความคิดเห็นในสิ่งที่เธอคิดเพราะเกรงกลัวรังสีบางอย่างซึ่งกำลังแผ่กระจายออกมาจากอีกฝ่าย

"เอาล่ะ ช่างเรื่องนั้นเถอะ มาเข้าเรื่องของเรากันดีกว่า" ตัดบทเข้าประเด็นสำคัญทันที

"เรื่องของเรา?"

"อืม เรื่องของเรา"

"คุณคงไม่คิดจะทำแบบนั้นกับฉันจริงๆ ใช่มั้ยคะ" น้ำเสียงแฝงความหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด

"ทำแบบนั้นคือแบบไหนล่ะ" แสร้งไม่เข้าใจคำพูดของเธอพร้อมจับจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มไม่วางตา

"ก็แบบนั้น..." เด็กสาวหน้าแดงก่ำ กระดากอายเกินกว่าจะเอ่ยคำนั้น ทว่าอีกฝ่ายกลับพูดออกมาอย่างชัดเจน

"มีอะไรกับสาวบริสุทธิ์อย่างที่ผู้ชายหลายคนในนั้นวาดหวังไว้น่ะเหรอ"

เธอก้มหน้าหลบสายตาของเขาอีกครั้ง รู้สึกได้ถึงความตึงเครียดที่พุ่งขึ้นมา

"ฉันไม่มีรสนิยมกินเด็กสิบแปดหรอกนะ ลดา"

เมื่อได้ยินดังนั้น ลดาก็เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความสงสัยว่าไปรู้ข้อมูลของเธอได้อย่างไร เพราะตอนที่ถูกประมูลไม่ได้มีการเอ่ยชื่อหรือให้ข้อมูลใดๆ เลย

"คุณรู้อายุกับชื่อของฉันได้ยังไงคะ"

"เรื่องแค่นี้มันจะไปยากอะไรกัน เอาเป็นว่าฉันได้ข้อมูลเธอมาหมดแล้ว"

"คุณ...คุณเป็นใครกันแน่"

"ฉันก็เป็นเจ้าของชีวิตของเธอไง" เขากระซิบชิดใบหูเล็กด้วยน้ำเสียงแหบพร่าทำเอาขนกายของเธอลุกซู่

"แต่คุณบอกเองว่าจะไม่กินเด็กสิบแปดอย่างฉัน" เธอท้วงติงอย่างไม่ยอมแพ้

"เสียใจหรือไง"

"คุณจะบ้าเหรอ!"

"พูดไม่เพราะแบบนี้ อยากถูกลงโทษสินะ"

"ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษค่ะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ"

"ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาที่ฉันจะทำอะไรแบบนั้น"

"ฉันไม่เข้าใจ"

"แต่พอเธออายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์เมื่อไหร่มันก็อีกเรื่อง นั่นหมายความว่า เมื่อถึงตอนนั้น เธอต้องมอบความบริสุทธิ์ให้ฉันโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ "

เด็กสาวชะงักงัน รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะก่อนจะปริปากพึมพำอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"คุณกำลังล้อฉันเล่นใช่มั้ยคะ"

เขาเลิกคิ้ว ก่อนจะยื่นใบหน้าหล่อคมคายเข้าใกล้กว่าเดิมทำเอาเธอแทบหยุดหายใจ

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เด็กสาวได้อยู่ใกล้เพศตรงข้ามถึงขนาดนี้...

"แต่ถ้าเธออดใจรอให้ถึงตอนนั้นไม่ไหว อยากให้ฉันตอนนี้เลยก็ได้เหมือนกันนะ"

"ตกลงค่ะ"

“หืม? หมายถึงให้ตอนนี้”

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่! ฉันหมายถึงอีกสองปีข้างหน้าต่างหากเล่า” อธิบายจนลิ้นแทบจะพันกัน

"พูดง่ายแบบนี้สิ ค่อยน่ารักน่าเอ็นดูหน่อย" ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยแก้มเนียนใสของเด็กสาวเบาๆ

"อย่างนั้น ฉันขออะไรคุณบ้างจะได้มั้ยคะ"

"ถ้าเป็นเรื่องที่ฉันให้ได้"

"ฉันอยากเรียนหนังสือค่ะ"

"หืม?" อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ

"ฉันอยากเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยค่ะ" เธอย้ำอีกครั้งพร้อมสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง

คาลิกซ์จับจ้องเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มเหมือนกำลังใคร่ครวญบางอย่างอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมาในที่สุด

"ตกลง ฉันสัญญาว่าจะส่งเสียเธอเรียนจนกว่าจะจบ ไม่ว่าจะเป็นระดับปริญญาตรี ปริญญาโท หรือแม้แต่ปริญญาเอก ถ้ามันเป็นสิ่งที่เธอต้องการ..."

มาเฟียหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น โดยไม่ล่วงรู้เลยว่าคำพูดนั้นกำลังจะเปลี่ยนชีวิตของเขาและเธอไปตลอดกาล...