ตอนที่ 4 เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“นั่นมันลูกชายของ สส. ภูวนาถ ไม่ใช่เหรอคะ”

เสียงหวานเอ่ยขึ้นทันทีหลังจากที่ลีอาห์กับเพื่อนชายของเธอเดินผ่านไป ชาล็อต หญิงสาวที่กำลังคล้องแขนเขาอยู่หันมองตามแผ่นหลังก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย

“รู้จักด้วยเหรอ” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามพลางปรายตามองเธอด้วย สีหน้าดูไม่ใส่ใจนัก แต่แฝงด้วยความสงสัยเล็กน้อย

“รู้จักค่ะ รู้จักดีด้วย พอดีพี่สาวน้องเขาเป็นนางแบบร่วมสังกัดเดียวกันกับชา เลยได้เจอกันบ่อย ๆ”

โดยพอได้ยินคำตอบ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงหันหน้ากลับไปและก้าวเดินต่อไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ จนมาหยุดยืนอยู่หน้าร้านอาหารไทยร้านหนึ่ง ซึ่งร้านนี้เป็นร้านที่เขามักพานางแบบสาวมากินด้วยกันเป็นประจำ

“สวัสดีครับคุณมาโคร”

พนักงานหนุ่มที่ยืนอยู่ พอเห็นเขาเดินก้าวเข้ามาในร้านก็รีบเดินออกมาต้อนรับทันที 

“วันนี้จะนั่งโต๊ะเดิมไหมครับ”

“ว่างเหรอ”

“ครับ”

พอได้ยินพนักงานหนุ่มพูดเช่นนั้น มาโครก็พยักหน้า แล้วก้าวขาเดินตรงไปยังโต๊ะประจำของตัวเอง ซึ่งตั้งอยู่ในมุมค่อนข้างเป็นส่วนตัว

เมื่อทิ้งตัวลงนั่งเรียบร้อย มาเฟียหนุ่มก็เอื้อมมือหยิบสมุดเมนูขึ้นมาเปิดดูอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยสั่งอาหารที่ต้องการ

โดยสั่งเสร็จก็วางสมุดลง แล้วเงยสายตาขึ้นมองนางแบบสาวที่กำลังจับจ้องเขาอยู่ไม่วางตา

“มีอะไรหรือเปล่า”

“มะ...ไม่มีค่ะ”

“แต่ท่าทางมันบ่งบอกว่ามี พูดมา”

“คือเมื่อหลายวันก่อน ชาตัดสินใจไปออดิชันเดินแบบให้แบรนด์ R เพื่อคัดเลือกไปเดินที่อเมริกาค่ะ แล้วผลออกมาก็คือชาผ่านการออดิชันนั้นด้วย” น้ำเสียงของหญิงสาวเต็มไปด้วยความตื่นเต้นปนกังวล

“อืมดีใจด้วยนะ แล้วจะต้องเดินทางวันไหนล่ะ” มาโครเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่สายตายังจ้องเธออยู่ไม่วาง

“อาทิตย์หน้าค่ะ”

“หืม เร็วเหมือนกันนะ เอกสารอะไรต่าง ๆ เตรียมทันเหรอ”

“เรียบร้อยหมดแล้วค่ะ ทุกอย่างพร้อมแล้ว” ชาล็อตตอบพร้อมรอยยิ้ม แต่สายตากลับสั่นไหว “มาร์คคะ”

“อะไร” เขาตอบสั้น ๆ

“คือว่าชาตัดสินใจจะไปอยู่ที่นั่นถาวรค่ะ และคิดว่าคงจะไม่กลับมาไทยอีกแล้ว”

“.....” มาเฟียหนุ่มชะงัก “ทำไมล่ะ”

“ก็แค่เบื่อ อยากไปอยู่ที่ใหม่ ๆ บ้างค่ะ”

“แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องไม่กลับมาเลยนี่” เขาขมวดคิ้ว “หรือว่ากำลังหนีอะไร”

หญิงสาวสูดหายใจลึก รวบรวมความกล้าก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น “ชากำลังหนีคุณค่ะ”

“.....”

“ชาเผลอรักคุณเข้าแล้ว แต่ชาเองก็รู้ดีว่าคุณไม่ได้รักชาเลยสักนิด” น้ำเสียงของเธอแตกพร่า “เพราะงั้นชาถึงอยากไปที่อื่น บางทีอาจจะลืมคุณได้สักวัน”

ความเงียบหนักถาโถมอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “งั้นก็ขอให้การทำงานหลังจากนี้ราบรื่นแล้วกัน ถ้ามีอะไรที่ฉันพอช่วยได้ ก็โทรมาบอกได้เสมอ”

“ไม่แล้วค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าน้ำตาคลอ “ชาคิดว่าถ้าไปแล้ว ก็คงไม่ติดต่อคุณอีกค่ะ”

 “เอาที่สบายใจแล้วกัน” 

“พอแล้ว”

หลังจากที่นั่งกินปิ้งย่างไปได้สักพัก ลีอาห์ก็ยกมือห้ามเพื่อนชาย เพราะอีกฝ่ายเอาแต่คีบเนื้อย่างมาใส่จานให้ไม่หยุด จนเธออิ่มแทบจะกินไม่ไหวแล้ว

ซึ่งเจษฎ์หัวเราะเบา ๆ ก่อนพยักหน้า “งั้นกินไอศกรีมต่อไหม เดี๋ยวเจษฎ์สั่งให้”

“เอาสิ อยากกินล้างปากพอดี” หญิงสาวตอบรับด้วยรอยยิ้มสดใส จากนั้นก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายหวังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นรอไอศกรีม แต่ทันทีที่สอดมือล้วงไป กลับพบเพียงความว่างเปล่า ใจเธอพลันสะดุดวูบ รีบก้มหน้าลงค้นกระเป๋าอย่างร้อนรน “อ้าว ไปไหนนะ”

“หาอะไรเหรอลี หาอะไร” เจษฎ์เอียงหน้ามองอย่างสงสัย

“โทรศัพท์ลีน่ะสิ หายไปไหนไม่รู้” เธอขมวดคิ้ว พยายามค้นซ้ำอยู่หลายรอบ แต่ก็ยังไม่เจอโทรศัพท์ตัวเองเลย

“เล่นล่าสุดตอนไหน”

พอเพื่อนชายพูดแบบนั้น เธอก็พยายามนึกย้อนไปก็พลันนึกขึ้นได้ว่าก่อนจะมาที่ร้านปิ้งย่าง ตัวเองได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นระหว่างรอเพื่อนเลือกดูชุด

“นึกออกแล้ว ลีคงลืมไว้ที่ช็อปเมื่อกี้” เธอเงยหน้าขึ้น เอ่ยเสียงร้อนรน “เดี๋ยวลีไปเอาก่อนนะ”

“ลีรออยู่นี่ดีกว่า เดี๋ยวเจษฎ์ไปเอาให้เอง”

“ไม่เป็นไร” หญิงสาวส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวลีไปเอง”

เธอพูดพลางดันแขนเพื่อนให้กลับไปนั่งที่เดิม ก่อนจะก้าวเท้าออกจากร้านด้วยความเร่งรีบ แต่แล้วระหว่างที่เธอกำลังเดินอยู่นั้น หางตาก็บังเอิญเหลือบไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ในร้านถัดมา

ซึ่งหญิงสาวเห็นแบบนั้นก็เผลอหยุดเดิน พร้อมกับจ้องมองคนทั้งคู่ โดยพวกเขาสองคนนั่งพูดคุยกันอย่างกับคู่รัก ทว่าหน้าอกหน้าใจของนางแบบสาวที่เบียดแนบชิดกับแขนมาเฟียหนุ่มโดยไม่สนสายตาผู้คนรอบ ๆ อกอวบอิ่มภายใต้ชุดเดรสโนบรา ขนาดที่ใหญ่โตนั้นแทบจะล้นทะลักออกมานอกเสื้อ

“นั่นมันนมหรือหัวเด็กกันนะ ใหญ่เป็นบ้า” ทำให้ลีอาห์อดไม่ได้ที่จะเผลอก้มมองหน้าอกของตัวเองภายใต้เสื้อนักศึกษาตัวโคร่ง “แล้วทำไมของเรามันเล็กจัง”

ขณะที่หญิงสาวกำลังก้มหน้ามองหน้าอกตัวเองอยู่นั้น มาเฟียหนุ่มที่เงยหน้าขึ้นพอดี ก็พลันสะดุดสายตาเข้ากับร่างเล็กในความดูแลของตัวเองที่ยืนก้มหน้าอยู่ไม่ไกลนัก

ซึ่งลีอาห์เหมือนเพิ่งได้สติ เมื่อรู้สึกตัวว่าถูกจับได้ ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีแล้ววิ่งพรวดออกไปอย่างลนลาน

มาโครมองตามภาพนั้นด้วยแววตาที่อ่านยาก ริมฝีปากหนาเผยอรอยยิ้มเย็นชาเล็กน้อยอย่างขบขันกับท่าทางซื่อ ๆ ของเด็กในปกครอง

“ฮึ! เด็กบ้า”