Semua Bab ใต้อาณัติมาเฟียร้าย: Bab 1 - Bab 10

“ไหนบอกว่างานนี้คนไม่เยอะไง”ลีอาห์ หันไปเอ่ยถามเพื่อนชายคนสนิทอย่าง เจษฎ์ เสียงแผ่วปนตำหนิเล็กน้อย ดวงตาหวานกวาดมองไปรอบห้องโถงใหญ่ของงานเลี้ยงของบรรดาเหล่าไฮโซ ผู้คนมากมายแต่งกายหรูหราต่างยืนจับกลุ่มพูดคุยสลับกับเสียงหัวเราะเบา ๆ และเสียงดนตรีแจซจากมุมเวทีที่นักดนตรีกำลังเล่นคลอ“ก็เห็นพ่อบอกว่าเป็นงานเลี้ยงธรรมดา”เจษฎ์ตอบพลางยักไหล่เล็กน้อยเหมือนไม่ได้ใส่ใจนัก แต่สายตาก็เหลือบมองรอบ ๆ อย่างเห็นด้วยโดยเขาเอื้อมมือมาจับมือเพื่อนสาวแล้วพาเดินแทรกผ่านกลุ่มแขกในงานไปหาบิดากับมารดาที่กำลังยืนสนทนาอยู่กับเพื่อนทางธุรกิจทว่าไม่นานเมื่อบิดากับมารดาเห็นลูกชายเดินเข้ามา ทั้งคู่ก็ต่างหันมาทางเขาทันที ใบหน้าที่เคยขรึมจากการสนทนากับแขกกลับคลายยิ้มอย่างอบอุ่น เจษฎ์รีบยกมือไหว้อย่างนอบน้อม และลีอาห์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ทำตามด้วยท่าทีสุภาพ แม้จะยังรู้สึกเกร็งที่ถูกจับจ้องจากสายตาหลายคู่ที่มองมาก็ตาม“มาซะทีเจ้าลูกชายตัวดี นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว”“ก็พ่อบังคับผมมา ผมปฏิเสธได้เหรอ”เจษฎ์เอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มบาง ก่อนจะหันไปยกมือไหว้แขกของบิดาอย่างสุภาพ ซึ่งเป็นภาพที่ชินตาของลีอาห์ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแ

“อรุณสวัสดิ์ตอนเช้าค่ะคุณลี”“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่อิ่ม” ลีอาห์เอ่ยทักทายกลับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน หลังจากที่พี่แม่บ้านซึ่งกำลังยืนเช็ดราวบันไดเงยหน้าขึ้นมาทักเธอก่อน จากนั้นหญิงสาวก็ก้าวลงบันไดต่อ แล้วรีบตรงดิ่งไปยังห้องครัวทันที“กำลังทำอะไรกันอยู่เหรอคะ”ร่างเล็กโผล่หน้าเข้าไปทักทายบรรดาป้าแม่บ้านที่ยืนล้อมวงคุยกันอยู่ในครัว เสียงหัวเราะคิกคักของพวกเขาหยุดลงทันทีเมื่อเธอเอ่ยถามขึ้น สายตาหลายคู่หันมาทางเธอพร้อมรอยยิ้ม“ทำข้าวต้มค่ะ คุณลีจะกินตอนนี้เลยไหมคะ พวกป้าเพิ่งทำเสร็จร้อน ๆ เลยค่ะ” ป้าแม่บ้านคนหนึ่งรีบเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงใจดี“กินตอนนี้เลยก็ได้ค่ะ ลีหิวแล้ว” เธอตอบพร้อมกับยิ้มกว้างดวงตาเป็นสระอิ“งั้นคุณลีไปนั่งรอที่ห้องอาหารก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าจะตักไปให้”“ค่ะ” ลีอาห์พยักหน้ารับ ก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังห้องอาหารที่อยู่ติดกันกับห้องครัวโดยห้องอาหารยามเช้าดูเงียบสงบ แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามา ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นน่านั่ง หญิงสาวเดินมานั่งลงที่นั่งประจำของตัวเอง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงยีนขาสั้นขึ้นมาไถเล่นแก้เบื่อ“ข้าวต้มร้อน ๆ มาแล้วค่ะคุณลี”ร่างเล็กที่นั่งเล

“ไม่ร้อนหรือไงคะคุณลี พี่ว่าเข้าบ้านดีกว่า เดี๋ยวถ้านายออกมาเจอ จะโดนดุเอานะคะ”เสียงของอิ่มดังขึ้นอย่างนุ่มนวล พลางยกถาดขนมและน้ำผลไม้ไปวางบนโต๊ะไม้กลางสวน สายตาเธอทอดมองหญิงสาวที่อยู่ในความดูแลของเจ้านายด้วยความเป็นห่วง เพราะตอนนี้เป็นช่วงบ่ายของวัน ซึ่งอากาศอบอ้าวร้อนจัด แต่กลับเห็นอีกฝ่ายนั่งหมกมุ่นกับการเปลี่ยนกระถางดอกไม้“ไม่ร้อนหรอกค่ะ มีลมพัดมาอยู่” ลีอาห์เงยหน้าขึ้นจากกระถางดอกไม้ ยิ้มบางให้กับพี่แม่บ้านที่คอยดูแลเธอเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง“ถึงคุณลีไม่ร้อนก็เถอะ แต่ถ้านายออกมาเจอจะโดนดุนะคะ”น้ำเสียงจริงจังของอิ่ม ทำให้ลีอาห์หัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบกลับด้วยความมั่นใจ“เขาไม่มาตรงนี้หรอกค่ะ” ร่างเล็กตอบออกมาด้วยความมั่นใจ เพราะเกือบสามเดือนที่อยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ เธอสังเกตได้ว่ามาเฟียหนุ่มเจ้าของบ้านไม่เคยเดินเข้ามาในสวนดอกไม้นี้เลยสักครั้ง ส่วนมากที่เขามักจะไป ก็มีเพียงลานด้านหลังซึ่งเป็นที่พักของบอดีการ์ดและแม่บ้าน หรือไม่ก็โรงยิมส่วนตัวของเขาเพียงเท่านั้น“เฮ้อ~ ดื้อจริง ๆ เลย มาค่ะ เดี๋ยวพี่ช่วย”อิ่มถอนหายใจออกมาเบา ๆ จากนั้นก็มานั่งลงข้าง ๆ หญิงสาวพลางหยิบถุงดินกับถุงป

หลังจากที่วางสายจากมาเฟียหนุ่มแล้ว ร่างเล็กยกมือขึ้นกุมหน้าอย่างเหนื่อยใจ แล้วเอ่ยขอโทษกับเพื่อนว่าคืนนี้คงไปนอนด้วยไม่ได้ ซึ่งดาร์ลิ่งเองก็พยักหน้าเข้าใจ แต่ยังส่งสายตาเป็นห่วงให้ปรี๊ด! ปรี๊ด!แต่ขณะที่พูดคุยกับเพื่อนนั้น ก็เสียงบีบแตรจากด้านหลังทำให้ทั้งคันสะดุ้งเล็กน้อย ลีอาห์จึงรีบหันไปมองด้วยความสงสัย“แกว่ารถคันนั้นบีบแตรใส่รถเราไหม”“จากที่ดูน่าจะใช่นะ แต่เขาจะให้เราหยุดทำไมกัน” ดาร์ลิ่งบ่น พลางเบี่ยงรถเข้าจอดริมฟุตพาทโดยรถคันที่ขับตามมาจอดทางด้านหลัง สักพักประตูรถคันนั้นเปิดออกและคนในชุดสุภาพก้าวลงมา เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงด้านที่เธอนั่งซึ่งร่างเล็กเห็นแบบนั้นก็หันไปมองเพื่อน จากนั้นก็หันกลับมากดเลื่อนกระจกลงเล็กน้อย แล้วถามออกไป“มีอะไรหรือเปล่าคะ”“ผมวศินครับ เป็นลูกน้องของคุณมาโคร”“.....” พอได้ยินชื่อของมาเฟียหนุ่ม หญิงสาวก็เลิกคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ “ค่ะ ทำไมคะ”“นายให้ผมมารับคุณลีอาห์กลับบ้านครับ”“ฉันกำลังกลับค่ะ”“ลงมาเถอะครับ กลับกับผม”“แต่ฉันก็จะกลับเหมือนกัน คุณไปเถอะ เดี๋ยวฉันให้เพื่อนไปส่ง” ลีอาห์ยิ้มแห้ง พยายามให้เหตุผล แต่หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกที“ไปกับผมเถอะนะครับ

ลีอาห์ลืมตาขึ้นมาในเช้าวันใหม่ด้วยร่างกายที่ยังคงอ่อนเพลียเหมือนคนแทบไม่มีแรง ขนตาที่ยังเปียกชื้นเล็กน้อยจากหยาดน้ำตาเมื่อคืนขยับกะพริบช้า ๆ ขณะที่แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเข้ามากระทบใบหน้าเธอเธอขยับตัวเล็กน้อย แต่ทันทีที่เคลื่อนไหว ความเจ็บแปลบตรงช่วงล่างก็แล่นปราดขึ้นมาจนต้องขมวดคิ้วแน่น สายตาเลื่อนไปมองนาฬิกาที่แขวนบนผนังห้อง พบว่าตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเช้าหญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง แต่ตอนที่เธอขยับตัวนั้นทำให้รู้สึกเจ็บแสบตรงหว่างขามากขึ้นจนต้องหลุดเสียงครางออกมา“โอ๊ย ทำไมมันแสบจัง” หญิงสาวบ่นพึมพำออกมาพร้อมกับแสดงสีหน้าเจ็บแสบ จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้น พร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำชำระร่างกาย ความเย็นของสายน้ำที่กระทบผิวช่วยปลอบประโลมให้เธอรู้สึกโล่งขึ้นเล็กน้อย แม้จะยังแสบอยู่บ้างแต่ก็พอทนไม่นานนักลีอาห์ก็ออกมาจากห้องน้ำ เธอรีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวและกระโปรงยีนยาวมาสวมใส่อย่างลวก ๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาคล้องไหล่ เตรียมตัวจะออกจากห้องโดยเมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่าง หญิงสาวก้าวเท้าเร็ว ๆ จะออกจ