ตอนที่ 6 ตามกลับบ้าน

ลีอาห์เดินลงบันไดมายังชั้นล่างของบ้านในเช้าวันใหม่ที่สดใส แสงแดดอ่อนส่องลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ เข้ามา ทำให้บรรยากาศภายในบ้านดูอบอุ่น

ทว่าทันทีที่สายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นร่างสูงของมาเฟียหนุ่มที่กำลังนั่งเอนหลังอยู่บนโซฟาพร้อมกับถือแท็บเล็ตไว้ในมือ สีหน้ายิ้มแย้มที่มีมาตลอดตั้งแต่ตื่นนอน ก็แปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งในชั่วพริบตา

เพราะเธอยังคงจำได้ดีถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่เขาไม่อนุญาตให้เธอเล่นน้ำ ซึ่งพอคิดถึงเรื่องนั้น ความหงุดหงิดเล็ก ๆ ก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง

หญิงสาวสูดหายใจเฮือกหนึ่งอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจใครบ้างคน แล้วรีบเดินสาวเท้าเพื่อจะออกไปจากบ้านให้เร็วที่สุด

“จะไม่ทักทายฉันหน่อยเหรอ”

เสียงทุ้มต่ำของมาโครดังขึ้น พร้อมกับสายตาคมที่ยังจับจ้องอยู่บนหน้าจอแท็บเล็ตโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง

ลีอาห์ที่ได้ยินก็ชะงักฝีเท้า เธอหันกลับมามองเขาพร้อมย่นจมูกเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเรียบ

“สวัสดีตอนเช้าค่ะ!”

คราวนี้มาเฟียหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอโดยตรง “จะไปเรียนเหรอ”

“ใส่ชุดขนาดนี้ ถ้าไม่มีเรียนจะใส่ทำไม ถามแปลก ๆ” เธอบ่นพึมพำออกมาอย่างไม่พอใจนัก

ร่างเล็กเม้มปากแน่น ความรู้สึกขุ่นเคืองที่ถูกขัดใจจากเหตุการณ์เมื่อวานยังไม่จางหาย ทำให้เสียงของเธอฟังดูงอแงราวกับเด็กที่ไม่ได้ของเล่น ซึ่งทำให้คนฟังถึงกับยกยิ้มมุมปากโดยไม่รู้ตัว

“ไม่กินข้าวเช้าหรือไง”

“ไม่หิว” เธอตอบทันควันโดยไม่มองหน้า

“ไม่หิวก็ต้องกิน” น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้นเล็กน้อย “ดื้อไม่รู้เรื่อง”

“ก็คนมันไม่หิวนี่คะ” หญิงสาวสะบัดหน้าเบา ๆ ก่อนตอบกลับอย่างดื้อดึง “ถ้าหนูหิวเดี๋ยวจะไปหากินที่โรงอาหารของคณะเอง”

“แล้วจะไปยังไง”

เสียงเข้มทุ้มของมาเฟียหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับสายตาคมที่จ้องมองหญิงสาวที่กำลังยืนกอดกระเป๋า

“นั่งแท็กซี่ไป ถามทำไมคะ” ลีอาห์ตอบเสียงห้วน พลางหลุบตา ลงมองพื้น ไม่อยากสบตาเขานาน

“เดวิดจะออกไปเอาของให้ฉัน เดี๋ยวให้มันไปส่งเธอด้วย”

“.....” ร่างเล็กชะงัก หันมามองเขาทันที “ไม่ดีกว่าค่ะ หนูไปเองดีกว่า”

น้ำเสียงฟังดูสุภาพแต่แฝงด้วยความดื้อรั้นชัดเจน เธอไม่ชอบให้ใครต้องลำบากเพราะตัวเอง อีกอย่าง การต้องนั่งรถกับลูกน้องของเขา มันก็รู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้

“ไม่ขัดสักเรื่องจะได้ไหม”

“ก็ไม่เห็นมีความจำเป็นที่จะต้องให้คุณเดวิดไปส่งหนูเลย ทุกวันหนูก็นั่งแท็กซี่ไปเอง” เธอยังไม่ยอมอ่อนเสียงลง

“ก็วันนี้ฉันจะให้มันไปส่งเธอ” มาโครตอบสั้น ๆ ตาคมเข้มจ้องมองร่างเล็กอย่างเอาแต่ใจ เหมือนคำพูดของเขาคือกฎที่ไม่มีใครเถียงได้

หญิงสาวเม้มปากแน่น พยายามกลั้นไม่ให้ถอนหายใจแรง “ก็ได้ อยากให้ไปก็ไป”

“ฉันว่ากระโปรงเธอมันสั้นไป ไปเรียนหรือว่าไปอ่อยผู้ชาย”

“แล้วถ้าหนูไปอ่อยผู้ชาย คุณมายุ่งอะไรด้วย”

คำพูดของหญิงสาว ทำให้มาเฟียหนุ่มที่นั่งจ้องมองอยู่ก็แสดงสีหน้าไม่พอใจ

“เถียงคำไม่ตกฟาก”

“มีเรื่องที่จะพูดกับหนูแค่นี้ใช่ไหม หนูจะได้ไปเรียน”

“แล้วใครจับขาเธอไว้” เขาตอบหน้าตาย จากนั้นก็ก้มมองอ่านงานในแท็บเล็ตของตัวเองต่อ

ลีอาห์เบ้ปากเล็กน้อยอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วเดินตึงตังออกมาจากบ้านอย่างหัวเสีย

พอเดินพ้นขอบประตูออกมาด้านหน้า เธอก็พบเข้ากับเดวิดลูกน้องคนสนิทของมาโครที่ยืนพิงรถหรูอยู่ ใบหน้าคมคายของเขาเงยขึ้นเมื่อเห็นเธอ ก่อนจะรีบเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้

ซึ่งพอเธอก้าวขึ้นรถเรียบร้อย เดวิดก็ปิดประตูให้อย่างระมัดระวัง ก่อนจะรีบเดินอ้อมมาขึ้นนั่งฝั่งคนขับ จากนั้นจึงสตาร์ตรถและขับออกมาด้วยความเร็วไม่มากนัก

ครืด! ครืด!

ในขณะที่นั่งรถออกมาจากบ้านได้ไม่นาน โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังสั่นขึ้นมา ซึ่งลีอาห์เห็นแบบนั้นก็รีบล้วงหยิบขึ้นมาเปิดดู พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของพี่สาว หญิงสาวก็รีบกดรับทันทีด้วยความคิดถึง

“คิดถึงจังเลย”

(เหมือนกัน)

“พี่เลทำอะไรอยู่เหรอคะ ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง”

เธอเอ่ยถาม เลอาห์ พี่สาวของตัวเอง เพราะปกติแล้วพี่สาวของเธอนั้นเวลาจะโทรหาจะเป็นช่วงบ่าย หรือก็ไม่ช่วงค่ำมากกว่า แต่วันนี้เพิ่งแปดโมงเช้าเอง อีกฝ่ายกลับโทรหาเธอ ซึ่งมันแปลกมาก ๆ

(วันนี้มีธุระแต่เช้า)

“อ๋อ แบบนี้นี่เอง”

(อยู่ที่นั่นเป็นไงบ้าง เริ่มชินหรือยัง)

“เริ่มชินแล้วค่ะ อะไรหลาย ๆ อย่างเข้าที่หมดแล้ว” เธอพูดตามความจริงเพราะตอนที่มาอยู่บ้านของมาเฟียหนุ่มแรก ๆ นั้นเธอพูดตามตรงแล้วว่าเธอไม่ชินเอามาก ๆ เพราะบ้านหลังนั้นมีผู้ชายซะส่วนใหญ่ ส่วนผู้หญิงก็มีแค่ไม่กี่คนเอง

“คิดถึงพี่มาก ตอนไหนเราจะได้กลับไปอยู่ด้วยกันคะ”

(ทนอีกหน่อย อีกไม่นาน)

“ไม่นานมันเท่าไรล่ะ ลีถามพี่เลทีไรก็บอกว่าอีกไม่นานอีกไม่นาน ลีไม่อยากอยู่บ้านคนอื่นแล้ว”

(ขอโทษ อีกนิดเดียวเท่านั้น... ก่อนเราเรียนจบแน่นอน)

“ลีขอโทษ ลีไม่ได้ตั้งใจให้พี่คิดมากนะ ลีก็แค่อยากให้เรากลับมาอยู่ด้วยกันเร็ว ๆ แค่นั้น” พอได้ยินน้ำเสียงของพี่สาวที่เริ่มไม่สบายใจ ร่างเล็กก็รู้สึกผิด จึงรีบเอ่ยขอโทษออกไป

(พี่เข้าใจ งั้นพี่ขอวางสายก่อนนะ พอดีเจ้านายเรียกหาแล้ว)

“ค่ะ” พอเธอเอ่ยพูดออกไป เลอาห์พี่สาวเธอก็กดตัดสาย ซึ่งหญิงสาวเห็นแบบนั้นก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าไว้เหมือนเดิม จากนั้นก็หันหน้าไปมองวิวข้างทางพลางพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ

หลายชั่วโมงต่อมา...

“คุณลียังไม่กลับบ้านนะครับนาย”

ขณะที่รถยนต์คันหรูแล่นอยู่บนถนนมุ่งหน้ากลับคฤหาสน์ เดวิดที่นั่งอยู่ที่นั่งด้านข้างคนขับก็เอ่ยพูดออกมา ซึ่งมาโครที่กำลังนั่งอ่านงานอยู่ในแท็บเล็ตก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องมองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงด้วยความไม่พอใจ

“ทำไมเพิ่งมาบอกกู”

“ขอโทษครับนาย ผมเพิ่งได้ข่าวจากคนของเรา”

“แล้วรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้อยู่ไหน”

“ห้าง XX กับเพื่อนสาวเธอครับ ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนไปเล่นโบว์ลิงด้วยกัน แล้วก็ไปกินข้าวกันต่อครับ”

คิ้วเข้มของมาเฟียหนุ่มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ดวงตาคมกริบสะท้อนประกายเย็นเยียบ เขาวางแท็บเล็ตลงบนเบาะข้างตัว ก่อนจะล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อสูทขึ้นมากดต่อสายหาหญิงสาว

โดยรอไม่นานนัก ปลายสายก็กดรับ เสียงสดใสของลีอาห์ก็เอ่ยออกมา

(ค่ะ คุณมาร์ค)

“ตอนนี้สามทุ่มแล้ว ทำไมยังไม่กลับบ้าน” น้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่แฝงด้วยแรงกดดันที่ทำให้ปลายสายเงียบไปชั่วครู่

“ตอบ!”

(หนูส่งข้อความไปบอกพี่เลแล้วว่าวันนี้จะนอนห้องเพื่อนค่ะ)

“ส่งให้พี่เธอทำไม เธอต้องส่งให้ฉัน เพราะตอนนี้ฉันเป็นคนดูแลเธอ”

ปลายสายมีเสียงถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนที่เสียงเล็กจะตอบกลับมาอย่างดื้อดึง

(งั้นวันนี้หนูนอนห้องเพื่อนนะคะ)

“กลับบ้าน” เขาออกคำสั่งเสียงเข้มทันที

(แล้วทำไมจะต้องมาบังคับกันด้วย หนูบอกแล้วไงว่าวันนี้จะนอนห้องเพื่อน!) เสียงของเธอเริ่มมีอารมณ์แฝงอยู่ ทั้งโกรธ ทั้งขัดใจ

“จะกลับมาเอง หรือจะให้ฉันไปตามกลับ” น้ำเสียงของเขาเย็นลงจนน่ากลัว ข่มให้บรรยากาศในรถที่เงียบอยู่แล้วยิ่งหนักอึ้ง

(ก็ได้... เดี๋ยวหนูให้เพื่อนไปส่ง)

พอร่างเล็กตอบกลับตามที่เขาต้องการ มาเฟียหนุ่มก็กดตัดสายทันทีโดยไม่พูดอะไรต่อ เขาเก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋า สูดลมหายใจเข้าช้า ๆ พยายามกดอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน

“ไอ้อดิศรนายจะให้ผมไปจัดการให้ หรือว่านายอยากจะจัดการเองครับ”

“เอาตัวมันมาแล้วใช่ไหม”

“ครับ”

“กูจะไปจัดการมันเอง” มาโครตอบเสียงเรียบพลางหยิบมีดพกสั้นที่วางอยู่ข้างโทรศัพท์ขึ้นมาควงเล่น

“ไปลากตัวลีอาห์กลับบ้าน”