ตอนที่ 7 เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น

หลังจากที่วางสายจากมาเฟียหนุ่มแล้ว ร่างเล็กยกมือขึ้นกุมหน้าอย่างเหนื่อยใจ แล้วเอ่ยขอโทษกับเพื่อนว่าคืนนี้คงไปนอนด้วยไม่ได้ ซึ่งดาร์ลิ่งเองก็พยักหน้าเข้าใจ แต่ยังส่งสายตาเป็นห่วงให้

ปรี๊ด! ปรี๊ด!

แต่ขณะที่พูดคุยกับเพื่อนนั้น ก็เสียงบีบแตรจากด้านหลังทำให้ทั้งคันสะดุ้งเล็กน้อย ลีอาห์จึงรีบหันไปมองด้วยความสงสัย

“แกว่ารถคันนั้นบีบแตรใส่รถเราไหม”

“จากที่ดูน่าจะใช่นะ แต่เขาจะให้เราหยุดทำไมกัน” ดาร์ลิ่งบ่น พลางเบี่ยงรถเข้าจอดริมฟุตพาท

โดยรถคันที่ขับตามมาจอดทางด้านหลัง สักพักประตูรถคันนั้นเปิดออกและคนในชุดสุภาพก้าวลงมา เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงด้านที่เธอนั่ง

ซึ่งร่างเล็กเห็นแบบนั้นก็หันไปมองเพื่อน จากนั้นก็หันกลับมากดเลื่อนกระจกลงเล็กน้อย แล้วถามออกไป

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ผมวศินครับ เป็นลูกน้องของคุณมาโคร”

“.....” พอได้ยินชื่อของมาเฟียหนุ่ม หญิงสาวก็เลิกคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ “ค่ะ ทำไมคะ”

“นายให้ผมมารับคุณลีอาห์กลับบ้านครับ”

“ฉันกำลังกลับค่ะ”

“ลงมาเถอะครับ กลับกับผม”

“แต่ฉันก็จะกลับเหมือนกัน คุณไปเถอะ เดี๋ยวฉันให้เพื่อนไปส่ง” ลีอาห์ยิ้มแห้ง พยายามให้เหตุผล แต่หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกที

“ไปกับผมเถอะนะครับ ถ้าคุณไม่ไปกับผม นายต้องเอาผมตายแน่”

พอได้ยินคำพูดของคนที่ยืนอยู่ หญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาพรืดยาว หันไปเอ่ยลาเพื่อนสาว จากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถแล้วรีบเดินตามบอดีการ์ดหนุ่มมาที่รถอีกคันที่จอดอยู่

หลังจากที่นั่งรถมาประมาณยี่สิบนาที รถที่เธอนั่งอยู่ก็ขับเข้ามาจอดบริเวณโรงจอดรถของคฤหาสน์ ก่อนที่เครื่องยนต์จะดับลง

บอดีการ์ดหนุ่มรีบเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้ เมื่อเห็นแบบนั้น เธอก็รีบก้าวลงจากรถ พร้อมกับเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

บอดีการ์ดหนุ่มตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะถอยไปยืนข้างรถเพื่อรอให้เธอเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์

ซึ่งลีอาห์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย แล้วรีบก้าวเดินไปตามทางเข้าบ้าน แต่ทว่าในขณะที่เธอกำลังถอดรองเท้า เสียงหนึ่งกลับดังขึ้นจากด้านหลัง

“เมี้ยว~”

ร่างเล็กหยุดชะงักทันที หันขวับไปตามเสียงนั้น ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย “เสียงแมวเหรอ”

“เมี้ยว~ เมี้ยว~”

เสียงร้องนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนขึ้นกว่าเดิม ฟังดูแผ่วเบาและสั่นเหมือนมาจากลูกแมวตัวเล็กที่กำลังขอความช่วยเหลือ

“เสียงแมวจริงด้วย” เธอพึมพำ ก่อนจะรีบเดินอ้อมไปทางด้านหลังบ้านโดยลืมความเหนื่อยที่มีไปชั่วขณะ

โดยเมื่อมาถึงโซนหลังบ้าน เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ พื้นที่เงียบสงบ มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟดวงเล็ก ๆ ที่ส่องให้เห็นแนวพุ่มไม้

“อยู่ไหนนะ” ร่างเล็กพูดเบา ๆ พร้อมกับก้มตัวลงสำรวจตามพุ่มไม้ทีละจุด แต่ถึงจะมองเท่าไหร่ก็ยังไม่เห็นตัวแมวที่เป็นต้นเสียงเลย

หญิงสาวก็เดินออกมาเรื่อย ๆ จนถึงบริเวณโซนด้านหลังของคฤหาสน์ที่ไกลออกมาค่อนข้างมาก ซึ่งเป็นพื้นที่ที่เจ้าของบ้านได้กำชับกับเธอไว้ตั้งแต่วันแรกที่เธอเหยียบเข้ามาอยู่ที่นี่ว่าห้ามเข้ามาเด็ดขาด

“คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พยายามปลอบใจตัวเองให้กล้าเดินต่อ เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว มาเฟียหนุ่มคงหลับไปแล้ว ถ้ารีบ ๆ หาลูกแมวให้เจอ ก็คงกลับขึ้นบ้านได้โดยไม่มีใครรู้

“รีบหา รีบกลับดีกว่า” ร่างเล็กกลืนน้ำลายลงคอเบา ๆ ก่อนจะก้มตัวเดินตามเสียงร้องของแมวที่ยังดังแผ่ว ๆ อยู่แถวนั้นต่อ พลางใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือส่องหาตามพุ่มไม้

เสียงใบไม้แห้งที่ถูกเหยียบดังตามจังหวะก้าวเท้า เธอพยายามเพ่งมองหาตัวแมว แต่แล้วจู่ ๆ เสียงทุ้มเข้มก็ดังขึ้นจากความเงียบ

“ตอบกู!”

เสียงตะโกนดังจนหัวใจของร่างเล็กเต้นโครม ๆ ขึ้นมาทันที เธอชะงักอยู่กับที่ แสงไฟจากมือถือสั่นไหวตามแรงมือที่เริ่มสั่นเพราะความตกใจ

ลีอาห์จะไม่รู้สึกหรือแปลกใจเลย ถ้าเสียงนั้นไม่ใช่เสียงของมาโครเจ้าของคฤหาสน์

“ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่นอนอีกเหรอ เขาทำอะไรอยู่นะ” เธอบ่นพึมพำเบา ๆ ทั้งที่ในใจเริ่มไม่แน่ใจว่าควรจะอยู่ต่อหรือหนีออกไปดี แต่ความอยากรู้อยากเห็นกลับรั้งขาเธอไว้

หญิงสาวค่อย ๆ เดินตามเสียงนั้นไปอย่างระมัดระวัง จนมาหยุดอยู่บริเวณด้านข้างของห้องเล็ก ๆ ที่มีหน้าต่างบานหนึ่งเปิดแง้มไว้ เธอเห็นแบบนั้น จึงแอบชะโงกหน้าไปมองอย่างเงียบที่สุด

“ผมขอโทษครับนาย ผมกลัวแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ”

เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ… ภายในห้องนั้น มีเพียงไฟดวงเดียวที่ส่องสว่าง เงาร่างสูงในชุดเชิ้ตสีดำยืนหันหลังให้เธออยู่ ใบหน้าแม้มองไม่ชัด แต่เสียงของเขาก็ชัดเจนจนหัวใจของเธอเต้นแรงแทบจะทะลุออกมานอกอก

“มึงคิดว่ามึงจะทรยศกู แล้วกูจะปล่อยไปง่าย ๆ เหรอ” เสียงทุ้มเย็นเฉียบของมาโครดังขึ้นช้า ๆ

ซึ่งลีอาห์ที่มองอยู่ก็เผลออ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด

ฉึบ! ฉึบ!

“ผ้าครับนาย”

มาโครยื่นมือไปรับผ้าที่เดวิดส่งมาให้ ขณะที่บรรยากาศหนักอึ้งจนแทบไม่มีอากาศให้หายใจ กลิ่นคาวเลือดอ่อน ๆ ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศผสมกับกลิ่นควันบุหรี่ที่ยังคงลอยวนอยู่ทั่วห้อง

ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตดำพับแขนเสื้อขึ้นถึงข้อศอก เผยให้เห็นข้อมือที่เปื้อนเลือดเป็นรอยบาง ๆ เขายืนหันหลังให้คนที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ตรงกลางห้อง ใบหน้าของเขานิ่งสนิทจนยากจะอ่านอารมณ์ออก

“มึงรู้ไหมว่ากูเกลียดอะไรมากที่สุด” มาโครพูดขึ้นเสียงเรียบ ขณะใช้ผ้าเช็ดมืออย่างใจเย็น ก่อนจะหันกลับมามองเหยื่อที่หน้าซีดเผือดด้วยความกลัวสุดขีด

“ผะ...ผมขอโทษครับนาย ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ พวกนั้นมันบังคับผม”

“บังคับ?” เขาทวนคำพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงหัวเราะเย็นเยียบจนคนฟังแทบหยุดหายใจ “ถ้ามึงไม่อยากให้ใครบังคับ มึงก็แค่ต้องเลือกว่าจะอยู่ฝั่งไหนให้ชัด”

“นาย ผมผิดไปแล้ว ผมจะไม่ทำอีก ผมสาบานเลย”

มาโครเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ โน้มตัวลง กระซิบข้างหูอีกฝ่ายเสียงแผ่ว

“คำสาบานไม่มีค่าอะไรสำหรับคนโกหก”

แกรก!

เสียงปลดเซฟปืนดังขึ้นในความเงียบ หัวใจของชายที่ถูกมัดเต้นระรัวราวจะหลุดออกจากอก มือสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

“นาย อย่าทำเลยครับ ผมมีลูก มีเมียนะนาย”

“เพราะมึงมีพวกนั้นไง” มาโครยกปืนขึ้นช้า ๆ ดวงตาคมเข้มไม่มีแววลังเลแม้แต่น้อย “กูถึงต้องจัดการให้หมดปัญหา”

ปัง!

เสียงปืนดังลั่นสะท้อนในห้องปิด เศษปลอกกระสุนกระเด้งตกพื้นดัง พร้อมกับร่างของชายทรยศที่ทรุดฮวบลงทันที

มาโครลดปืนลงช้า ๆ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกเหมือนเพิ่งปลดปล่อยแรงกดดันออกจากร่าง เขามองศพนิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

“เก็บกวาดให้เรียบร้อย”

“ครับนาย”

ลูกน้องที่ยืนรออยู่มุมห้องขานรับพร้อมก้าวเข้ามาจัดการอย่างรวดเร็ว

มาเฟียหนุ่มที่เห็นแบบนั้นก็ส่งปืนที่เพิ่งยิงเมื่อกี้ให้กับเดวิด แต่ทันใดนั้น เขาก็ชะงักเล็กน้อย เพราะจมูกดันได้กลิ่นหอมจาง ๆ ของน้ำหอมกลิ่นดอกไม้ที่เขาจำได้ดีว่ามันกลิ่นของใคร…

หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันที เขาเหลือบมองรอบห้องอย่างระแวดระวัง ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องด้วยฝีเท้าที่เร็ว

“มีอะไรหรือเปล่าครับนาย”

เดวิดถามตามหลังด้วยความสงสัย แต่มาโครไม่ตอบ เขาเพียงยกมือขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงให้ลูกน้องเงียบ แล้วเดินอ้อมไปทางด้านนอกตัวห้อง

ซึ่งมาเฟียหนุ่มก็บังเอิญพบเข้ากับยางรัดผมสีพาสเทลที่ตกอยู่

เขาก้มตัวลงเก็บมันขึ้นมา ปลายนิ้วของเขาแตะสัมผัสสิ่งนั้นอย่างแผ่วเบา ดวงตาคมเข้มฉายแววเข้มขึ้นช้า ๆ ก่อนริมฝีปากจะคลี่ยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา

“ขัดคำสั่งอีกแล้วสินะ”