คืนเข้าหอ

บทที่ 6 คืนเข้าหอ

หลังจากภาพเหตุการณ์ในอดีตที่เกิดขึ้นแล่นไหลผ่านความคิดของหยางตงหยาง เขาก็ถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ความสุขสมที่ได้รับในค่ำคืนอันเร่าร้อนนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเขาอย่างมิรู้คลาย

หยางตงหยางยืนเงียบอยู่หน้าห้องหอครู่หนึ่ง เขาถอนหายใจยาวออกมา ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงไปยังเรือนพัก เขาเปิดประตูและสาวเท้าเข้าไปด้านในห้องนอนที่บัดนี้ฉู่อันหลานกำลังนั่งนิ่งอยู่ที่เตียงนอน

หลงจูเมื่อเห็นหยางตงหยางเข้ามาด้านใน ก็ย่อกายคำนับแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรู้งาน

หยางตงหยางยกยิ้มขึ้นมา ก่อนจะเดินตรงไปนั่งด้านข้างของฉู่อันหลาน เขายกมือขึ้นเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกอย่างเบามือ ใบหน้างดงามดั่งหยกขาวปรากฏตรงหน้า ดวงตาคู่งามจ้องมองไปตรงหน้าราวกับมิได้ใส่ใจสิ่งใด บรรยากาศรอบตัวเงียบงันมีเพียงความเย็นชาที่ฉายชัดออกมาจนชวนให้รู้สึกอึดอัด

“คุณหนูฉู่...” เขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบงันที่เกิดขึ้น แต่ฉู่อันหลานกลับมิตอบรับสิ่งใด ร่างบางยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติงคล้ายรูปสลักหิน

หยางตงหยางโน้มกายเข้าหา ใบหน้าคมคายขยับเข้ามาใกล้จนห่างกันเพียงลมหายใจกลั้น แต่แล้วฉู่อันหลานกลับเลือกจะเบือนหน้าหนี สองมือกำแน่นราวกับกำลังระงับอารมณ์ที่ขุ่นมัวภายในใจ

“องค์ชายหยาง...เรื่องราวของเราล้วนแต่เป็นเรื่องผิดพลาด...ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าหวังว่าท่านจะไม่ทำให้ข้าต้องลำบากใจมากไปกว่านี้”

คำพูดที่ราบเรียบแต่กลับเย็นเยือกอย่างไร้เยื่อใย ทำเอาหยางตงหยางถึงกับนิ่งงันไป ดวงตาคมกริบไหววูบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะหึๆ ในลำคอออกมาเบาๆ

“คุณหนูฉู่...บัดนี้ท่านเป็นชายาของข้า...เช่นนั้นแล้วพวกเราควรต้องปรับตัวเข้าหากันเสียหน่อยมิใช่หรือ”

หยางตงหยางพูดพลางหยิบจอกเหล้ามงคลขึ้นมาพลาง พร้อมกับยื่นให้หญิงสาวตรงหน้าอย่างเอาแต่ใจ

“ดื่มเสียเถิด ชายาของข้า...”

         “ท่าน...” ฉู่อันหลานเค้นเสียงออกมาด้วยความขัดใจ ดวงตาแดงก่ำจ้องมองบุรุษตรงหน้าราวกับต้องการให้เขามอดไหม้เป็นผุยผง

หยางตงหยางกลับมิได้ถือสาสิ่งใด เขายังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉย พร้อมกับสองมือที่กวัดแกว่งจอกเหล้าไปมาอย่างใจเย็น

ท่าทางเช่นนี้ของชายหนุ่มทำเอาฉู่อันหลานถึงกับเลือดขึ้นหน้า ใบหน้างดงามของนางยิ่งบึ้งตึงขึ้นมากกว่าเดิม สายตาเย็นเฉียบจับจ้องจนแทบกลายเป็นคมดาบ

“องค์ชายหยาง...ท่านอย่าคิดว่าข้ามิรู้ว่าสิ่งที่ท่านทำนั้นมันต่ำทรามมากเพียงใด” เสียงของนางไม่ดังนัก แต่แฝงด้วยอารมณ์คุกรุ่น “ท่านวางแผนล่อลวงข้าเพื่อบีบบังคับให้ข้าแต่งงานกับท่าน...ท่านช่างน่ารังเกียจและน่าขยะแขยงยิ่งนัก” ฉู่อันหลานที่หมดความอดทน นางกัดฟันแน่น ดวงตาคู่งามแดงเรื่อ ความเจ็บปวดและความขุ่นแค้นอัดแน่นจนแทบทะลักออกมาเป็นน้ำตา

หยางตงหยางยังคงนิ่งเงียบ ก่อนจะค่อยๆ หันมามองนางอีกครั้ง สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนไปจากความเรียบเฉยกลับกลายเป็นเย้ยหยัน

“เจ้าคิดว่านี่คือแผนการของข้าเช่นนั้นหรือ” หยางตงหยางเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากแสยะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “คุณหนูฉู่...หากเจ้าลองทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีกครั้ง...ข้าจำได้ว่าข้าพยายามห้ามปรามเจ้าแล้ว...หากแต่เป็นเจ้าที่ยังคงดื้อดึงและ...ล่วงเกินข้า”

“ท่าน...” คำพูดของหยางตงหยางทำเอาฉู่อันหลานถึงกับอ้าปากค้าง นางแทบอยากกระโจนเข้าใส่ชายหนุ่มตรงหน้าและบีบคอเขาเสียให้ตาย

“หรือว่าต้องให้ข้ารื้อฟื้นความทรงจำเจ้าอีกครั้ง” หยางตงหยางเลิกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย ใบหน้าของเขาโน้มเข้ามาหาหญิงสาวอีกครั้งด้วยท่าทางยียวน

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ฉู่อันหลานผงะออก พร้อมกับดันร่างหนาให้ออกห่างกายอย่างนึกรังเกียจ

หยางตงหยางยังคงจ้องมองนาง พร้อมกับยักไหล่ขึ้นอย่างไม่รู้สึกรู้สาอันใด

ฉู่อันหลานกำหมัดแน่น พร้อมกับยืนขึ้นแล้วชี้ไปที่หน้าของหยางตงหยาง มือบางสั่นเทาด้วยความโกรธแค้นที่ไม่สามารถทำอะไรชายตรงหน้าได้

หยางตงหยางยังคงใจเย็นเฉกเช่นเดิม เขาเพียงลุกขึ้นอย่างช้าๆ แล้วก้าวเดินเข้ามาหานาง มือหนายื่นมากอบกุมมือบางตรงหน้า ในขณะที่มือหนึ่งฉวยโอกาสโอบเอวแล้วรั้งร่างบางเข้ามาหาตนเอง

ฉู่อันหลานตาเบิกโตด้วยความตกใจ นางพยายามดิ้นรนขัดขืนการกระทำอันอุกอาจนี้อีกครั้ง “ปล่อยข้านะ...ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ”

หยางตงหยางจ้องมองฉู่อันหลานด้วยสายตาที่จริงจังและหนักแน่น “ข้ารู้...ว่าเจ้าเกลียดข้า” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วออกมาอย่างเว้าวอน “ข้าก็เกลียดตนเองเช่นกัน”

คำพูดนั้นชวนให้ฉู่อันหลานถึงกับชะงักค้าง นางจ้องมองหยางตงหยางอย่างนึกหวาดระแวงกับท่าทีที่แปรเปลี่ยนไปเช่นนี้

หยางตงหยางยกยิ้มบางๆ อย่างนึกสังเวชใจและขมขื่น ดวงตาของเขาฉายแววสั่นไหวยามที่ทอดมองมายังร่างบางตรงหน้า “ตัวข้าเป็นองค์ชายแคว้นหนาน...แต่ทว่าในฐานะตัวประกันของแคว้น...ข้าก็เป็นเพียงเบี้ยหมากตัวหนึ่งเท่านั้น” เสียงของชายหนุ่มสั่นเล็กน้อยราวกับกำลังพร่ำเพ้อออกมา

“ข้า...มิคู่ควรกับเจ้า...และมิเคยคิดฝันว่าจะมีเจ้าเคียงข้างเช่นนี้” หยางตงหยางสูดหายใจเข้าพร้อมเงยหน้าขึ้นสบตานางอีกครั้ง ดวงตาของเขาสะท้อนแวววาบบางอย่างที่ฉู่อันหลานไม่อาจเข้าใจได้

“ทว่า...ในค่ำคืนนั้น...เจ้าเป็นแสงแรกในชีวิตของข้า มิใช่ข้าที่ต้องการหยามเกียรติเจ้า...และมิใช่ข้าที่ต้องการทำร้ายเจ้า...หากเป็นเพียงเพราะข้าเองก็พลัดหลงมาอยู่ในหมากกระดานนี้เท่านั้น”

“เจ้าหมายความเช่นใดกัน” ฉู่อันหลานถามออกมาด้วยความหวาดระแวงและสงสัย หากนางลองคิดทบทวนอีกครั้งหนึ่ง องค์ชายเช่นเขาที่หัวเดียวกระเทียมลีบ ไฉนเลยจะมีปัญญาวางแผนให้ร้ายนางได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ หรือว่า...มีผู้อื่นเช่นนั้นหรือ

หยางตงหยางเห็นท่าทางที่เริ่มลังเลของฉู่อันหลานก็ยกยิ้มที่มุมปากขึ้นเล็กน้อย “เจ้าเข้าใจหรือยัง...เราทั้งคู่ต่างตกเป็นเบี้ยในกระดานเดียวกัน”

         “เจ้าหมายถึง...” ฉู่อันหลานเบิกตากว้างขึ้นอีกครั้ง “เป็นไปไม่ได้...ข้าไม่เชื่อ”