All Chapters of ใต้เงาจันทราข้านี้มิอาจเร้น: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 ภาพบาดตาบาดใจแสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านม่านโปร่งสีงาช้าง ลูบไล้ไปตามลำแขนเนียนของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงไม้หอมสลักลวดลายมังกรหยก สายลมอ่อน ๆ พัดกลิ่นบุปผาเจือจางผ่านหน้าต่างเข้ามาทว่าเสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกจากสาวใช้ด้านนอกกลับทำให้หญิงสาวสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง “คุณหนู คุณหนู...เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”หญิงสาวยังไม่ทันไม่รู้สึกตัวดี เสียงฝีเท้าดังถี่ก็ปรี่เข้ามา ฉู่อันหลานค่อยๆ ปรือตาขึ้นจากความมึนงงในหัวสมอง ความเย็นวาบประหลาดไล่จากสันหลังขึ้นถึงท้ายทอย ขณะที่นัยน์ตากลมโตเบิกโพลงขึ้น เมื่อพบว่าร่างกายของตนเอง...ไม่มีอาภรณ์ใดคลุมกายมือเรียวยกขึ้นกอดอกด้วยความตกใจ ร่างบางสั่นสะท้าน ลมหายใจหอบถี่อย่างมิอาจควบคุม และก่อนที่นางจะได้ทันตั้งสติ เสียงครางแผ่วเบาก็ลอยมาจากข้างกายฉู่อันหลานเบือนหน้าไปทางต้นเสียง แล้วดวงหน้าที่เคยขาวเนียนก็ซีดเผือดลงในทันที สัญชาตญาณที่มีอยู่อย่างน้อยนิดจากสติที่พร่าเลือนทำให้นางรีบยกสองมือดึงรั้งเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่อย่างลวกๆ เพื่อปกปิดร่างกายที่เปล่าเปลือยของตนเองเอาไว้“ท่าน...องค์ชายหยาง...นี่ท่าน...ท่านมาอยู่ที่นี่ได้เช่นใด” เสียงแผ่

บทที่ 3 วิวาห์ขมเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งเดือน ฉู่อันหลานที่เอาแต่คลุกตัวอยู่แต่ภายในจวนสกุลฉู่โดยมิยอมพบปะกับผู้ใด นับตั้งแต่เกิดเรื่อง เสวียนเฟยหลงก็มิได้มาพบกับนางอีกเลย มีเพียงข่าวคราวที่หลงจู สาวใช้ของนางมาบอกเล่าให้ฟังแต่เพียงเท่านั้น“คุณหนู...ข้าได้ยินมารัชทายาทเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพื่อให้ทรงยกเลิกราชโองการ ฝ่าบาทพิโรธหนักจึงสั่งกักบริเวณรัชทายาทให้อยู่แต่ภายในตำหนัก”“เช่นนั้นหรือ”“คุณหนู...ข้าว่ารัชทายาทยังคงมีเยื่อใยกับคุณหนูยิ่งนัก...หากคุณหนูต้องการ ข้าจะหาทางนัดพวกท่านให้ได้พบกัน” หลงจูกล่าวออกมาด้วยความหวังดี“ช่างเถิด...รักแล้วอย่างไรเล่า บัดนี้ข้ามิคู่ควรกับพี่เฟยหลงอีกแล้ว” ฉู่อันหลานกล่าวอย่างนึกปลง “นี่ก็ใกล้ถึงวันฤกษ์แล้ว...ข้ามิอยากคิดถึงสิ่งใดอีกแล้ว”และแล้ววันกำหนดแต่งงานของฉู่อันหลานก็มาถึง ขบวนขันหมากเรียงรายยาวเหยียดอยู่บริเวณหน้าจวนสกุลฉู่ ดนตรีบรรเลงอย่างเร่งเร้า เสียงฆ้องกลองก้องกังวานเพื่อเฉลิมฉลองงานสมรสระหว่างบุตรสาวคนเดียวของอัครเสนาบดีกับองค์ชายต่างแคว้นเสียงเซ็งแซ่ดังขึ้นเป็นระลอกๆ อย่างสนุกปากกับเรื่องราวของเจ้าบ่าวเจ้าสาวของงาน ที่ร่วมกันทำเรื่องงามหน้า

บทที่ 5 สวมรอยหยางตงหยางจัดการเสวียนจื่อหาวอย่างง่ายดาย ก่อนจะรีบจับร่างชายหนุ่มตรงหน้าไปโยนไว้ที่บริเวณสวนด้านหลังอย่างรวดเร็วจากนั้นหยางตงหยางก็ตรงกลับมาที่ตำหนักดังเดิม และเมื่อเขาก้าวเท้าเข้ามาภายในห้อง สายตาก็พลันเบิกกว้างขึ้นอย่างตกตะลึง ร่างบางตรงหน้านอนเปลือยเปล่าดีดดิ้นบิดเร้าอยู่ที่เตียงนอน ท่าทางที่ดูอึดอัดและทุรนทุรายจากฤทธิ์ยาทำให้ชายหนุ่มถึงกับลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบาก ร่างบางที่ดูเย้ายวนส่งผลให้เลือดในกายฉีดพล่านไปทั่วบริเวณ โดยเฉพาะตรงกึ่งกลางลำตัวที่บัดนี้แข็งชันขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมหยางตงหยางสาวเท้าเดินตรงไปยังด้านหน้าของฉู่อันหลาน ก่อนจะยื่นมือไปแตะที่แก้มนวลตรงหน้าที่บัดนี้แดงก่ำไปทั่วบริเวณ ริมฝีปากบางเผยอขึ้นอย่างต้องการเชิญชวนบุรุษตรงหน้าให้เข้ามาสัมผัสรสหวานหอมดั่งดอกไม้ที่เบ่งบานเชิญชวนหมู่ภมรให้เข้ามาเชยชมเมื่อฉู่อันหลานได้รับสัมผัสอันร้อนผ่าวที่กำลังโหยหา ขนกายก็ลุกชันขึ้นด้วยความกระสัน นางหยัดกายขึ้นโอบกอดร่างหนาตรงหน้าอย่างลืมอาย “ข้าร้อน...ช่วยข้าด้วย”ร่างบางตวัดรัดร่างหนาเอาไว้แน่น พร้อมยกยื่นริมฝีปากเข้าลามเลียไปทั่วใบหน้าของชายหนุ่มตร

บทที่ 7 ครอบครัวใหม่หยางตงหยางหัวเราะหึๆ ขึ้นมาในลำคอ สองมือหนาผละออกจากร่างบาง ก่อนจะยกมือขึ้นไขว้หลังราวกับต้องการให้นางได้ตรึกตรองอย่างถ้วนถี่“เจ้าคิดว่าใครกันที่ได้รับประโยชน์จากเรื่องนี้...เป็นข้าเช่นนั้นหรือ” หยางตงหยางพยายามหว่านล้อมและตอกย้ำให้ฉู่อันหลานได้ฉุกคิดอีกครั้งฉู่อันหลานกำหมัดแน่น แม้นางจะไม่อาจเชื่อหยางตงหยางได้อย่างสนิทใจ แต่ทว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาก็ล้วนแล้วแต่มีความเป็นไปได้แทบทั้งสิ้น ใช่แล้ว...หากจะนับประโยชน์จากเรื่องนี้ แม้หยางตงหยางจะมีแผนการก็ตาม แต่ก็ถือว่าเสี่ยงมากจนแทบจะเรียกว่าเอาชีวิตตนเองเป็นเดิมพันก็ได้ แล้วมันคุ้มกันหรอกหรือ เช่นนั้นคนที่ต้องการประสงค์ร้ายกับนาง คนที่ต้องการวางแผนทำลายนางจนย่อยยับ คนผู้นั้นย่อยต้องเกี่ยวข้องกับเสวียนเฟยหลง...รัชทายาทแห่งแคว้นเว่ยเป็นแน่“คุณหนูฉู่...เจ้าเป็นคนฉลาด ข้าคงมิต้องอธิบายความมากนัก...เอาเป็นว่าเวลานี้ เจ้าพักผ่อนเสียก่อนเถิด...หากเจ้าต้องการรู้ความจริง เอาไว้พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปพิสูจน์ด้วยตนเอง”หยางตงหยางตัดบทออกมา พร้อมกับเดินเข้าไปด้านหน้าของฉู่อันหลาน สองมือหนายกขึ้นจับลำแขนบางทั้งสองข้างของนางเอาไว้

บทที่ 9 ความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง“รัชทายาท...ท่านยังหงิดหงุดเรื่องของนางอยู่อีกหรือ” เสียงหวานดังขึ้นออดอ้อนชายหนุ่มตรงหน้า พร้อมกับเบียดกายเข้าหาเขาอย่างยั่วยวน“ชิงโหล...เจ้าเลิกเอ่ยถึงนางได้แล้ว ข้าไม่อยากได้ยินชื่อของนางในเวลานี้เลย” เสียงทุ้มต่ำดังตวาดขึ้นอย่างนึกอารมณ์เสีย“ข้าผิดไปแล้ว...ต่อไปข้าจะไม่พูดให้ท่านขุ่นเคืองอีก” โม่ชิงโหลโน้มใบหน้าคลอเคลียที่ลำคอของชายหนุ่มอย่างเอาใจ “ให้ข้าปรนนิบัติท่านดีหรือไม่”เสวียนเฟยหลงแค่นเสียงหัวเราะออกมา เรือนร่างที่เย้ายวนตรงหน้าทำให้เลือดในกายของเขาเริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง “ข้าก็อยากเห็นว่าเจ้าจะปรนนิบัติข้าเช่นใด” เสียงกระเส่าดังขึ้นพร้อมกับอารมณ์ที่ดูเร่าร้อนก่อนที่จะได้ยินเสียงที่น่าอับอายมากไปกว่านี้ ฉู่อันหลานก็รีบเบียดตัวออกห่างจากผนัง ดวงตาของนางเบิกตากว้าง ลมหายใจขาดช่วงไปครู่หนึ่ง หัวใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิด ใบหน้าซีดเผือดลงราวกับเลือดไหลย้อนกลับสู่หัวใจภาพในอดีตปรากฏขึ้นซ้อนทับกับเสียงที่เพิ่งได้ยิน ภาพของเสวียนเฟยหลง ผู้ที่เคยกล่าวคำมั่นสัญญาว่าจะรักและดูแลนางไปจนวันตาย บัดนี้กลับกลายเป็นเพียงเสียงพร่ำบอกรักหญิงอื่นใน