ตอนที่ 4 เด็กหญิงกับดาบ

เสียงโลหะกระทบกันดังเคร้ง ๆ สะท้อนก้องทั่วหุบเขาราวกับฟ้าร้องในยามเช้า หิมะที่เกาะตามกิ่งสนสั่นร่วงลงมาเป็นสายขาวพราว ตกกระทบใบหน้าและหน้ากากเงินบางที่ข้าสวมอยู่ เย็นเฉียบจนแสบผิว แต่กลับไม่สามารถดับไฟที่คุกรุ่นอยู่ในใจได้

ม่อเฉินโยนดาบยาวเล่มหนึ่งมาทางข้า ด้ามไม้เรียบไม่มีลวดลาย โลหะที่ยังไม่ขัดจนแวววาวสะท้อนเพียงแสงอาทิตย์บางเบา ดาบเล่มนั้นหนักจนข้าต้องถอยหลังหนึ่งก้าวเมื่อรับมันไว้เต็มสองมือ

“จับให้มั่น” เขากล่าวเสียงเรียบเย็น “ดาบไม่ใช่ของเล่น ดาบคือเส้นแบ่งระหว่างชีวิตกับความตาย หากเจ้ากำไม่แน่น วันหนึ่งมันจะย้อนตัดคอเจ้าเอง”

ข้าก้มมองดาบในมือ ใบมีดยาวกว่าร่างข้าที่บอบบาง ข้ากัดฟันแน่น สูดหายใจลึกแล้วตั้งท่าตามที่เคยเห็นบิดาเคยสอนทหาร แต่ก็รู้ดี ท่านพ่อไม่มีโอกาสสอนข้าด้วยตนเองอีกแล้ว

“ฟันลงมา” ม่อเฉินสั่งสั้น ๆ

ข้ารวบรวมแรงทั้งหมดที่มี เหวี่ยงดาบลงใส่ท่อนซุงที่ตั้งอยู่ตรงหน้า

ฉับ!

คมดาบฝังเพียงครึ่งเดียว ไม่สามารถผ่าซุงนั้นออกเป็นสองส่วนได้ มือของข้าสั่นจนแขนชา ม่อเฉินก้าวเข้ามาใกล้ ดึงดาบออกอย่างง่ายดายแล้ววางกลับในมือข้าใหม่

“ไม่ใช่ใช้แรงอย่างบ้าคลั่ง แต่ต้องใช้ใจที่แน่วแน่และจังหวะที่มั่นคง”

เขาเงยหน้ามองฟ้า หิมะยังคงโปรยเบา  ๆ แล้วพูดต่อ “จำไว้นะซูเหยา ดาบคือสิ่งเดียวที่ศัตรูจะเคารพ หากเจ้าปล่อยให้ดาบสั่น ศัตรูจะหัวเราะเยาะ เลือดเนื้อของตระกูลเจ้าจะสูญเปล่า”

หัวใจข้าเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกจากอก ข้ากำดาบแน่นขึ้น สูดลมหายใจลึก แล้วก้าวไปยืนตรงหน้าท่อนซุงอีกครั้ง คราวนี้ข้าหลับตา นึกถึงใบหน้าบิดาและมารดาที่ถูกสังหารในคืนเดือนเพ็ญ ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วฟันเต็มแรง

เสียงฉับดังสะท้อนหุบเขา ท่อนซุงแตกผ่ากลาง เศษไม้ปลิวกระจาย ดาบในมือข้าเสียดผ่านอากาศด้วยน้ำหนักที่มั่นคงจนขาแทบทรุด ม่อเฉินพยักหน้าเพียงน้อย  ๆ

“เจ้าเริ่มเข้าใจแล้ว”

ลมหนาวพัดแรง กลีบหิมะปลิวหมุนรอบกาย ข้าจับดาบแน่นขึ้นเรื่อย  ๆ และในใจสาบานอีกครั้ง ดาบนี้จะไม่ใช่เพียงโลหะธรรมดา แต่จะเป็นลมหายใจสุดท้ายของศัตรูทุกคนที่พรากเลือดของตระกูลหลานไป

แสงแดดยามสายส่องลอดยอดสนลงมาเป็นเส้นริ้ว ดาบในมือข้าเปล่งประกายจาง  ๆ จากคราบน้ำแข็งที่เกาะตามคม ข้าหอบหายใจจนไอขาวพวยพุ่ง มือน้อย  ๆ ที่เคยจับเพียงพู่กันและเข็มปักผ้า ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยแดงจากการกำดาบไม่ปล่อย ม่อเฉินเดินวนรอบข้า ดวงตาหลังหน้ากากเงินจับจ้องทุกการเคลื่อนไหว ราวกับเหยี่ยวที่คอยเฝ้ามองเหยื่อ

“แรงเจ้ามีแล้ว” เขากล่าวเสียงเรียบ “แต่ดาบไม่ใช่เพียงแรงแขน ดาบคือส่วนหนึ่งของร่างกาย ดาบคือลมหายใจ”

เขาดึงดาบอีกเล่มจากฝักแล้วแกว่งเบา  ๆ เพียงครั้งเดียว เสียง ฟึบ! กรีดผ่านอากาศจนหิมะร่วงหล่นเหมือนถูกกรีด ข้าเบิกตากว้าง ดาบของเขาไม่หนักหน่วง แต่กลับเฉียบขาด

“ลองตามข้า” เขาสั่ง

ข้าพยายามแกว่งดาบตามท่าของเขา แต่การเคลื่อนไหวของข้ายังหนักอึ้ง ขาดความสมดุลจนเกือบล้ม เขาเข้ามาใกล้ วางมือบนไหล่ข้าแล้วกระซิบเย็น

“ใจเจ้าแกว่งมากกว่าดาบเสียอีก”

คำพูดนั้นแทงลึกเข้าไปในใจ ข้ากัดฟันแน่น ลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอขึ้น แล้วฟันดาบอีกครั้ง คราวนี้เบากว่าเดิม แต่มั่นคงกว่า ม่อเฉินก้าวถอยหลัง พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะโยนก้อนหินขนาดฝ่ามือมา ข้าตกใจแต่เงื้อดาบขึ้นทันเวลา ฉับ! คมดาบเฉือนหินแตกกระเด็น เศษหินกระจายเกลื่อนพื้นหิมะ มือของข้าชาจนเกือบปล่อยดาบหลุด แต่เมื่อมองไปยังรอยแตกของหิน ใจกลับสั่นสะท้าน ไม่ใช่ด้วยความกลัว แต่ด้วยความจริงว่า ดาบนี้สามารถทำลายสิ่งที่แข็งได้จริง

“ดี” ม่อเฉินเอ่ยช้า  ๆ “ต่อไปที่เจ้าจะฟันไม่ใช่หิน ไม่ใช่ฟาง แต่เป็นเลือดเนื้อที่อุ่นกว่าของพวกนี้”

คำพูดนั้นทำให้ลมหายใจข้าขาดห้วงไปชั่วขณะ ภาพท่านพ่อท่านแม่และคนในจวนที่เลือดสาดที่ล้มลงในหิมะวาบขึ้นในหัวอีกครั้ง ข้ากำดาบแน่น ความลังเลที่เหลืออยู่ละลายไปกับหิมะที่ละลายบนฝ่ามือ ข้ารู้แล้วว่า ดาบนี้จะเป็นมากกว่าเครื่องฝึก แต่จะเป็นลมหายใจแทนตระกูลหลานทุกชีวิต

ลมหนาวพัดแรงขึ้นจนกิ่งสนสั่นครืด เศษหิมะตกกระทบใบหน้า แต่ข้าไม่ละสายตาจากดาบในมือ ร่างกายเจ็บปวดทุกส่วนจากการฝึก ฝ่ามือแตกเป็นรอยเลือด แขนขาอ่อนล้า แต่หัวใจกลับแข็งกระด้างขึ้นกว่าเดิม ม่อเฉินเดินอ้อมไปหยิบตะกร้าไม้ที่ปิดผ้าดำไว้ เขาเปิดออก ข้างในคือกระต่ายป่าตัวเล็กถูกมัดไว้ ดวงตากลมใสสั่นระริก ดิ้นด้วยความกลัว ข้าชะงักทันที ความอบอุ่นในความทรงจำแวบขึ้นมา วันที่มารดาเคยจับมือข้าให้อาหารกระต่ายเลี้ยงในเรือนหลังเล็ก กลิ่นหญ้าแห้งและเสียงหัวเราะยังคงชัดเจน

ม่อเฉินยื่นตะกร้านั้นมาตรงหน้า “ฆ่ามันเสีย” เสียงเขานิ่งสนิท

ดวงตาข้าเบิกกว้าง “นี่...นี่มันก็แค่สัตว์เล็ก ๆ”

“ศัตของเจ้าจะไม่มีใครอ่อนแอกว่านี้อีก” เขาตอบ “หากใจเจ้าสั่นเพียงเพราะเลือดเล็กน้อย เจ้าจะไม่อาจยืนต่อหน้าผู้มีอำนาจที่พรากตระกูลเจ้าไปได้”

ข้ากัดฟันแน่น มองกระต่ายที่ดิ้นอยู่ในตะกร้า น้ำตาร้อนเอ่อขึ้นมาใต้หน้ากาก ความเจ็บปวดกดทับหัวใจราวจะฉีกมันออกเป็นสองส่วน

“ข้า...” เสียงข้าสั่น แต่ยังพยายามฝืน “ข้าอยากแก้แค้นให้พวกเขา แต่ว่า...”

ม่อเฉินขัดขึ้นทันที “ไม่มีคำว่าแต่ มีเพียงคำว่า ทำได้ หรือ ทำไม่ได้”

ข้าหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึก ภาพคืนเดือนเพ็ญกลับมาชัดเจนอีกครั้ง เลือดของพ่อแม่บนหิมะ เสียงกลองศึก และเสียงดาบที่ฟันร่างของตระกูลหลาน ทุกสิ่งทุกอย่างกรีดลึกเข้าไปในใจ ข้าลืมตาขึ้นมา น้ำตาไหลเงียบแต่แววตาแข็งกร้าว ข้าชักดาบขึ้นเหนือหัว กระต่ายร้องเสียงแหลมครั้งสุดท้าย ก่อนที่เสียงฉับจะดังขึ้น ความเงียบงันปกคลุมเพิงหิน เหลือเพียงเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของข้า

เลือดเล็กน้อยซึมเปื้อนคมดาบ สีแดงสดตัดกับหิมะขาวสะอาด มันไม่ใช่เลือดของศัตรูแต่เป็นก้าวแรกที่ทำให้มือข้าไม่สั่นอีกต่อไป ม่อเฉินมองนิ่ง ก่อนพยักหน้าเล็กน้อย

“ดี เจ้ากำลังทิ้งความลังเลได้แล้ว”

หัวใจข้าราวถูกฉีกขาด แต่ในขณะเดียวกันก็แข็งกระด้างขึ้นกว่าที่เคย ข้ากำดาบแน่นแล้วสาบานกับตัวเองอีกครั้ง สักวันหนึ่ง เลือดที่เปื้อนดาบนี้ จะไม่ใช่เลือดของสัตว์ไร้เดียงสา แต่เป็นเลือดของศัตรูที่พรากทุกสิ่งทุกอย่างจากตระกูลหลานไป

ข้าทรุดตัวลงนั่ง มือยังคงกำดาบแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นชัด ใบมีดเย็นเฉียบเพราะสายลมหนาวพัดลอดเข้ามา แต่ความอุ่นจากเลือดกระต่ายยังติดอยู่ที่ปลายคม มันทำให้ข้ารู้สึกแสบแปลบเหมือนมีไฟลุกเผาอยู่กลางฝ่ามือ ม่อเฉินหยิบผ้าแถบสีดำออกจากแขนเสื้อ แล้วโยนมาให้

“เช็ดดาบซะ เขากล่าวเสียงเรียบ “ศัตรูจะหัวเราะเยาะ หากเจ้าแบกคมดาบเปื้อนเลือดโดยไม่รู้จักรักษามัน”

ข้ารับผ้ามาเช็ดช้า  ๆ ทุกครั้งที่ปลายผ้าไล้ผ่านคมดาบ ราวกับข้ากำลังเช็ดคราบความอ่อนแอของตัวเองออกไปด้วย เลือดหยดสุดท้ายถูกลบหายไป เหลือเพียงเงาเงินสะท้อนภาพใบหน้าหลังหน้ากากของข้า

“ดาบเล่มนี้ จะเป็นดาบของเจ้า”

ม่อเฉินเอ่ย พลางหันหลังเดินออกไปยืนตรงปากเพิง มองทิวเขาที่คลุมด้วยหิมะ

“ตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าต้องฝึกมันจนเป็นเหมือนลมหายใจ หากเจ้าทิ้งมัน ก็เท่ากับทิ้งชีวิตตนเอง”

ข้าลุกขึ้นช้า  ๆ ดาบยังอยู่ในมือ น้ำหนักของมันไม่เบาลงเลย แต่กลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของแขนที่ข้าไม่อาจแยกออกได้อีก ม่อเฉินหันมามอง ขอบหน้ากากเงินสะท้อนแสงเช้า

“หลานซูเหยา” เขาเรียกชื่อเต็มของข้าเป็นครั้งแรกตั้งแต่เราพบกัน

“เจ้าจะต้องไม่ลืม คืนเดือนเพ็ญที่เจ้ารอดมาได้ ไม่ใช่เพราะโชคช่วย แต่เพราะโลกต้องการให้เจ้ามีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้น!”

หัวใจข้าสั่นสะท้าน แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความกลัว หากเป็นเพราะคำสาบานที่แน่นหนักขึ้นในอก ข้ายกดาบขึ้นสูง ปล่อยลมหายใจแรงครั้งหนึ่ง แล้วพูดชัดถ้อยชัดคำ

“ข้าจะไม่ลืม ข้าจะฝึก จนกว่าดาบนี้ของข้าจะได้ชิมเลือดของศัตรูที่แท้จริง”

หิมะโปรยลงมาหนักขึ้น ราวกับสวรรค์กำลังประทับตราให้คำสาบานนี้ของข้าเอาไว้...