ตอนที่ 6 องค์ชายเหยียนเจิ้ง

เสียงฆ้องย่ำเช้าในวังดังสะท้อนก้องไปทั่วท้องพระราชวัง ข้าก้าวเท้าเข้าไปยังท้องพระโรงรองในฐานะนางกำนัลฝ่ายใน เงียบงันราวกับเงาไร้ตัวตน ทว่าสายตากลับกวาดมองรอบกายอย่างระมัดระวัง วันนี้เป็นวันที่เหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊จะมาถวายเครื่องบรรณาการแด่องค์จักรพรรดิ เป็นพิธีที่ทุกคนจับตามอง เพราะเป็นโอกาสสำคัญในการสร้างอำนาจและชื่อเสียงแก่ตระกูลของตน ในหมู่ขุนนางมากหน้าหลายตา ข้ารู้ดีว่าคนเหล่านี้ล้วนเกี่ยวข้องกับการฆ่าล้างตระกูลหลานไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

“ทุกใบหน้า ข้าจะจารึกไว้ในความทรงจำ”

พลันเสียงขันทีก็ประกาศก้อง “องค์ชายเหยียนเจิ้ง เสด็จ!”

หัวใจข้าสะดุ้งวาบโดยไม่รู้ตัว สายตาเบนไปตามเสียงประกาศ ประตูบานใหญ่เปิดออกช้า  ๆ ภายใต้แสงทองอ่อนยามเช้า เงาร่างสูงสง่างามก้าวเข้ามาในท้องพระโรง ใบหน้าขององค์ชายเหยียนเจิ้งประดับด้วยความสงบเยือกเย็น ริมฝีปากบางไม่เผยยิ้ม แต่แววตาคมลึกนั้นกลับเหมือนกำลังมองทะลุสิ่งใดบางอย่าง ทุกสายตาของเหล่านางกำนัลและขันทีจับจ้องไปที่พระองค์ราวกับต้องมนต์สะกด ข้ากลับเป็นคนเดียวที่ยืนนิ่ง รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนในหัวใจตนเอง

ดวงตานั้น ข้าช่างคุ้นเคยเหลือเกิน...

องค์ชายเหยียนเจิ้งทอดดวงตากวาดไปทั่วราวกับกำลังตรวจตรา แต่ในชั่วพริบตาหนึ่ง ข้ากลับสัมผัสได้ว่าสายตาของพระองค์หยุดลงที่ข้า เพียงเสี้ยววินาที แต่ข้าเหมือนถูกตรึงร่างไว้ในที่ตรงนั้น หายใจไม่ออก ความทรงจำในอดีตแล่นวาบเข้ามา

คืนหิมะตกในอดีต เด็กชายผู้หนึ่งยื่นมือมาช่วยดึงข้าลุกขึ้นจากพื้นโคลน กลิ่นหอมดอกท้ออ่อน  ๆ แทรกผ่านลมหนาว เสียงอบอุ่นที่บอกว่า

“อย่ากลัว ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

หัวใจข้าเต้นแรงขึ้นอย่างไม่อาจห้ามได้

“นางกำนัลน้อย เจ้า! มัวแต่เหม่อสิ่งใดอยู่ รีบนำเครื่องบรรณาการขึ้นมา!”

เสียงตำหนิของขันทีอาวุโสดึงข้าออกจากภวังค์ ข้าสะดุ้ง รีบก้มหน้าถือพานทองขึ้นไปส่งต่อให้นางกำนัลอีกคนตามลำดับ ขั้นตอนนี้ไร้ที่ติ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความปั่นป่วน เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง องค์ชายเหยียนเจิ้งยังคงประทับยืนอยู่ตรงนั้น เงียบสงบ แต่สายตาเหมือนมีบางสิ่งเก็บซ่อนเอาไว้

ข้าเม้มริมฝีปากแน่น ความรู้สึกหนึ่งไหลท่วมขึ้นมาในอก หากเขาเป็นคนเดียวกันกับในความทรงจำเหตุใดวันนี้จึงกลายเป็นศัตรูของข้าไปได้?

เสียงท้องพระโรงยังคงคึกคักด้วยเหล่าขุนนางที่ผลัดกันก้าวขึ้นมาถวายเครื่องบรรณาการ ข้าค่อย  ๆ ถอยออกมาประจำตำแหน่งด้านข้าง เงียบงันราวเงาที่ไร้ผู้มองเห็น

แต่แล้ว...

“นางกำนัลผู้นั้นน่ะ” เสียงทุ้มนิ่งขององค์ชายเหยียนเจิ้งดังขึ้นท่ามกลางความสงบ

หัวใจข้ากระตุกวูบ ดวงตาของทุกคนหันขวับมาทางข้าทันที ข้าก้มศีรษะต่ำ รีบทรุดกายคำนับ

“เพคะ หม่อมฉัน...”

“เจ้าชื่ออะไร”

น้ำเสียงเยือกเย็น หากแฝงด้วยแรงกดดันที่มิอาจปฏิเสธ ข้ากำชายกระโปรงแน่น ก่อนตอบเสียงเรียบที่สุดเท่าที่ทำได้

“หม่อมฉันชื่ออวี้เหยาเพคะ”

องค์ชายเหยียนเจิ้งจ้องมองข้าเนิ่นนาน สายตาคมลึกประหนึ่งกำลังค้นหาบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ แล้วพระองค์ก็เอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้เลือดในกายข้าเย็นเฉียบ

“ข้ามั่นใจว่า ข้าเคยพบเจ้ามาก่อน”

หัวใจข้าแทบหยุดเต้น เสียงกระซิบซุบซิบดังขึ้นจากเหล่านางกำนัลและขันที

“หา? องค์ชายตรัสว่าเคยพบนางมาก่อนหรือ”

“นางกำนัลต่ำต้อยเช่นนั้นหรือจะเคยใกล้ชิดเบื้องสูงได้”

ข้ากัดฟันแน่น ก้มหน้าลงต่ำจนแทบจะซ่อนใบหน้าในเงาแขนเสื้อ เขาจำได้จริงหรือ หรือเพียงแต่สงสัย? ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็ต้องไม่ให้ใครจับพิรุธได้เด็ดขาด

“องค์ชายเพคะ หม่อมฉันเป็นเพียงนางกำนัลที่เพิ่งเข้าวัง ยังไม่เคยได้รับใช้เบื้องสูงมาก่อน พระองค์คงจำผิดไปแล้วเพคะ”

คำตอบของข้าสงบเยือกเย็น ทว่าฝ่ามือกลับสั่นไหวภายใต้แขนเสื้อ องค์ชายเหยียนเจิ้งเลิกคิ้วเล็กน้อย ใบหน้ายังคงเรียบนิ่ง แต่สายตาไม่ยอมละไปแม้แต่น้อย

“งั้นหรือ...” เพียงสองคำสั้น  ๆ ทว่ากลับทำให้บรรยากาศรอบกายตึงเครียดหนักขึ้น

ทันใดนั้น เสียงขันทีผู้ดูแลพิธีก็รีบแทรกขึ้น

“องค์ชาย โปรดเสด็จด้านหน้า เครื่องบรรณาการยังเหลืออีกมากพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายเหยียนเจิ้งเพียงปรายดวงตาไปยังข้าอีกครั้ง แล้วจึงหมุนพระวรกายก้าวไปด้านหน้า ข้าหลบตาทันควัน หัวใจเต้นโครมคราม เขาจำได้จริงหรือไม่ หรือเพียงแค่ทดสอบข้าเท่านั้น? ไม่ว่าจะอย่างไร การปกปิดตัวตนย่อมสำคัญที่สุด หากถูกเปิดโปง ณ ที่นี้ ทุกสิ่งที่วางแผนมาก็จะพังทลายลงทันที ในห้วงความคิดของข้า มีเสียงหนึ่งดังแว่วขึ้นอย่างเย้ยหยัน

“เจ้าแน่ใจหรือว่า จะต้านทานได้ตลอดไป?”

ข้าเม้มริมฝีปากแน่น ตอบกลับในใจ “แน่นอน ต่อให้เป็นองค์ชายเหยียนเจิ้ง ข้าก็จะไม่ลืมว่าเป้าหมายของข้าคือการแก้แค้น!”

พิธีถวายเครื่องบรรณาการดำเนินไปจนล่วงเข้าสู่ยามสาย เหล่าขุนนางเริ่มทยอยกลับ แต่พระราชวังยังคงคลาคล่ำด้วยเหล่าขันทีและนางกำนัลที่เร่งจัดเก็บเครื่องของมีค่า ข้าเองก็ก้มหน้าก้มตาขนหีบเล็กหีบน้อยไปตามคำสั่ง ไม่ต่างจากเงาไร้ตัวตน แต่ยามที่คิดว่าทุกอย่างจะผ่านไปโดยไร้สิ่งผิดแผก เสียงทุ้มนุ่มทว่าทรงอำนาจกลับดังขึ้นเบื้องหลัง

“นางกำนัลคนนั้นน่ะ หยุดก่อน”

ข้าชะงักเท้าทันที หัวใจสั่นวูบ หันไปก้มหน้าคำนับ “เพคะ”

องค์ชายเหยียนเจิ้งก้าวเข้ามาใกล้ ใบหน้าสงบนิ่ง หากแต่สายตาคมกริบราวคมดาบกำลังจ้องตรงมาที่ข้า

“เจ้าบอกว่าเพิ่งเข้าวังมาไม่นาน แต่ท่วงท่าที่ทำเมื่อครู่ กลับไม่เหมือนผู้ไร้ประสบการณ์เลย”

น้ำเสียงนั้นราบเรียบ แต่กลับดังก้องอยู่ในอกข้า ข้าสูดลมหายใจลึก กัดฟันตอบเสียงสงบ

“เพคะ หม่อมฉันเคยอยู่ในเรือนสกุลใหญ่ก่อนเข้าวัง จึงอาจติดท่วงท่ามาบ้าง หากเป็นการล่วงเกินก็ขอทรงอภัยด้วยเพคะ”

องค์ชายเหยียนเจิ้งเพียงยกคิ้วเล็กน้อย ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักคำพูด แต่ก็ไม่ทรงซักไซ้ต่อ เพียงก้าวเข้ามาอีกหนึ่งก้าว ระยะห่างระหว่างเราถูกลดเหลือเพียงลมหายใจ

“ชื่อของเจ้าคืออวี้เหยาใช่หรือไม่”

ข้าก้มศีรษะต่ำจนแทบแนบพื้น “เพคะ”

“เหยา หมายถึงยา” พระองค์เอื้อนเอ่ยช้า  ๆ สายตาทอดต่ำ “น่าสนใจนัก เป็นยาที่จะเยียวยาหรือพิษร้ายที่จะทำลายกันแน่”

หัวใจข้าแทบหยุดเต้น ริมฝีปากแห้งผาก ข้าฝืนตอบเสียงคงที่

“หม่อมฉันมีเพียงร่างกายและชีวิตถวายแด่เบื้องสูง จะเป็นยาที่ใช้เยียวยาหรือเป็นพิษทำลาย ย่อมมิใช่สิ่งที่หม่อมฉันเลือกเองได้เพคะ”

ถ้อยคำของข้าทำให้ดวงตาขององค์ชายฉายแววบางอย่างที่ยากจะอ่านออก อาจเป็นความพอใจ หรือบางทีอาจเป็นเพียงความระแวงที่ลึกขึ้น

“เจ้ามีคำพูดเกินกว่านางกำนัลทั่วไปนัก” พระองค์ตรัสช้า  ๆ ก่อนหมุนพระวรกายหันหลัง

“ข้าจะจับตาดูเจ้า”

เงาของพระองค์ค่อย  ๆ ห่างออกไป แต่ในอกข้ากลับเต้นระส่ำราวจะทะลุอก เขาจะจับตาดูข้า?

ความเย็นเยียบแผ่ซ่านไปทั้งร่าง นี่ไม่ใช่เพียงแค่การถูกสังเกต แต่เป็นการถูกล่อลวงเข้าสู่สายตาของเหยี่ยวที่ไม่เคยพลาดเป้าหมาย

“ซูเหยา เจ้ากำลังเดินอยู่บนเส้นคมดาบแล้ว”

เสียงภายในใจดังสะท้อน ข้าหลับตาลงแน่น ใช่ หากไม่ระวังเพียงก้าวเดียว แผนการทั้งมวลอาจพังทลาย แต่ข้าไม่มีสิทธิ์ถอยอีกต่อไป เมื่อเงาร่างสูงสง่าขององค์ชายเหยียนเจิ้งลับสายตาไปแล้ว ข้าก็ยังยืนนิ่งอยู่ ณ ที่เดิม ราวกับร่างถูกตรึงไว้ด้วยคมมีดที่มองไม่เห็น หัวใจสั่นสะท้านรุนแรงจนไม่กล้าขยับแม้เพียงปลายนิ้ว

คืนนั้น ข้านั่งอยู่เพียงลำพังในเรือนพักเล็ก  ๆ ที่จัดไว้ให้นางกำนัลใหม่ เสียงจิ้งหรีดดังแว่วมาแต่ไกล แต่กลับไม่ช่วยให้ใจสงบลงได้เลย ข้าลูบไปบนขอบหีบไม้ที่ซ่อนของสำคัญเอาไว้ จดหมายลับที่ม่ออี้ส่งมา มันบอกชัดเจนว่า องค์ชายเหยียนเจิ้งคือศัตรูผู้หนึ่งที่เจ้าต้องระวังให้ถึงที่สุด แต่ภาพดวงตาคมลึกที่มองตรงมาอย่างไม่ลดละในวันนี้ กลับผุดขึ้นมาในความคิดครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตานั้นหาใช่เพียงเย็นชา หากยังเต็มไปด้วยบางสิ่งที่ทำให้ใจของข้าเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้

“ไม่! ห้ามสับสนเด็ดขาด” ข้าพึมพำเสียงสั่น ดวงตาหลุบต่ำ พยายามบอกตัวเองซ้ำ ๆ

ข้ามาที่นี่เพื่อแก้แค้น มิใช่เพื่อหวั่นไหวต่อผู้ใด แม้เขาจะเป็นศัตรู แม้เขาจะเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับความตายของตระกูลหลาน ข้าก็ต้องเด็ดเดี่ยวกว่าที่เป็น แต่หัวใจกลับดื้อดึงไม่ยอมเชื่อฟัง สมองกับความรู้สึกกำลังต่อต้านกันอย่างรุนแรง

ลมหนาวพัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดแง้ม ผ้าม่านบางพลิ้วไหว ข้าสูดลมหายใจลึกเพื่อกดเสียงเต้นของหัวใจให้สงบลง ดวงตาค่อย  ๆ หลับลงบนหมอนแข็งกระด้าง ถึงกระนั้น ประโยคสุดท้ายขององค์ชายกลับดังสะท้อนขึ้นมาในหูอีกครั้ง  

“ข้าจะจับตาดูเจ้า”

และในความมืดมิด ข้ากลับไม่แน่ใจอีกแล้ว ว่าการถูกจับตานั้นเป็นเพียงภัยคุกคามหรือคือพันธนาการแห่งโชคชะตาที่กำลังดึงข้าเข้าไปสู่เงารักอันตรายกันแน่