บทที่ 6 (1)

บทที่ 6

“เบื่อว่ะ!” น้ำเสียงติดหงุดหงิดของศิลาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของห้องทำงาน

ปัง

“แล้วมึงจะมาเพื่อ!” เขตแดนทุบโต๊ะทำงานอย่างหัวเสีย เขานั่งฟังเพื่อนตัวเองพูดคำนี้มาจะสามชั่วโมงแล้ว

‘เขตแดน’ หนุ่มหล่อนักธุรกิจหน้าใหม่ เจ้าของแพลตฟอร์มเกมตัวใหม่ล่าสุดที่กำลังฮิตติดกระแส เพื่อนรักเพื่อนตายของศิลา ทั้งคู่สนิทกันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อย ตั้งแต่เขตแดนยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ปากกัดตีนถีบขยันทำงานส่งตัวเองเรียน แม้ศิลาจะยื่นมือเข้าไปช่วยสักกี่ครั้งเขาก็จะปฏิเสธอยู่เสมอ จนตอนนี้เป็นโปรแกรมเมอร์ สตรีมเมอร์และผลิตแพลตฟอร์มต่าง ๆจนมีชื่อเสียงโด่งดัง

“กูไม่รู้จะไปไหน”

“เข้าบริษัทสิ มาหากูทำไม” คิ้วเข้มขมวดหมุ่น “หรือไม่ก็อยู่ปั๊มลูกที่บ้าน”

“หึ พูดอะไรไร้สาระ” ศิลาตอบกลับทันควัน “หน้าแบบนั้น… เดินมาแก้ผ้าต่อหน้ากูยังไม่มีอารมณ์เลย”

“มึงก็อคติเกิน ถ้าหน้าตาแบบนั้นมึงไม่มีอารมณ์ชาตินี้สเปิร์มมึงก็ไม่ได้ออกมาจากท่อนซุงของมึงหรอก!” เขตแดนพูดตามความจริง

เขาพอจะรู้อยู่บ้างว่าเพื่อนตัวเองไม่ได้ต้องการเจ้าสาวคนนี้ เพราะผู้หญิงที่มันอยากได้คือลานิลลูกสาวคนสวยของรัลยา

ไม่รู้ว่ามันไปชื่นชอบอะไรผู้หญิงที่ติดหรูและเย่อหยิ่งแบบนั้น

ในสายตาเขตแดนเขามองว่าอัญญาสวยและวางตัวได้ดีกว่าลานิลเป็นไหน ๆ เพียงแค่อัญญาไม่เคยออกหน้าออกตาในสังคมเหมือนอีกคน ทำให้ไม่มีใครมองเห็นว่าเธอเองก็สวยไม่แพ้ลานิล

“กูไม่ชอบหน้าว่ะ”

“ทำไม”

“กูไม่รู้”

“เอ้า มึงไม่ลองทำความรู้จักก่อนละวะ เผื่อมึงเปลี่ยนใจหันมารักเขาจริง ๆ ขึ้นมาเหมือนในละครไง”

“ตลก” ศิลาส่ายหัว “กูพูดได้เลยว่ากูไม่มีทางรักผู้หญิงคนนั้นแน่นอน”

“อย่าพึ่งมาปากดีตอนนี้ ถ้าในอนาคตมึงรักเขาขึ้นมาจริง ๆ จะได้ไม่ต้องมากลืนน้ำลายตัวเองทีหลัง”

“กูพูดจริง กูรักยัยนั่นไม่ลง” แค่นึกถึงหน้าขาว ๆ กับตาปูดโปนของอัญญา เขาก็รู้สึกหงุดหงิดมากกว่าที่เป็น

“เชื่อกูเพื่อน อย่าพึ่งพูด” ตาคมตวัดมองหน้าเพื่อนพร้อมกับชูนิ้วกลางใส่ “แล้วเป็นไง”

“อะไร”

“แม่มึงอะ ว่าไงบ้าง” เขตแดนถามเพราะเขารู้ว่าปานวาดแม่ของศิลา เกลียดคนที่ต้อยต่ำทางฐานะมากกว่าบ้านตัวเองมากแค่ไหน “รับได้หรอ”

“พ่อสั่งซะอย่าง แม่กูจะทำอะไรได้วะ ขนาดกูบอกว่าจะไม่ไปฮันนีมูนกับยัยนั่นยังจะหักหุ้นกูเลย”

“เท่าไร”

“สิบเปอร์เซ็น”

“กระจอก”

“กระจอกเหี้ยไรล่ะ กูอุตส่าห์ช่วยดูแลงานของพ่อมาตั้งกี่ปี ช่วยมาตั้งกี่อย่าง งานดีงานดำงานขาวงานเทาก็ช่วยทุกอย่าง แม่งเห็นยัยนั่นดีกว่ากู!” ศิลาพูดรัว ๆ

เขาหงุดหงิดเกินกว่าที่จะระงับสติอารมณ์ตัวเองได้ ไม่รู้ว่าถ้าอยู่บ้านอัญญาจะมาเคาะห้องเขาเหมือนเมื่อวานไหม ตอนนี้เขาไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากได้ยินเสียง แม้แต่เงาก็ไม่อยากจะพบเจอ เธอทำตัวเหมือนคนไม่รับฟังอะไร บอกให้ทำอีกอย่างกลับทำอีกอย่าง

ตอนที่เธอไม่ปฏิเสธคำเชิญชวนของผู้เป็นพ่อ ศิลาโมโหจนแทบจะบ้า

“ลุงอัคคีคงรักลูกสะใภ้น่าดู”

“แต่กูไม่รักไง”

“แล้วยังไงวะ แต่งไปแล้วมึงทำอะไม่ได้ นอกจากมึงต้องเร่งผลิตทายาท” เขตแดนพูดติดตลก เขาถูกสายตาคมดุมองอย่างคาดโทษ

“ผู้หญิงบ้าอะไร อยากได้กระทั่งผัวพี่ตัวเอง” ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งไม่ชอบอัญญา หน้าตาใสซื่อแต่ข้างในกลับสกปรก “อยากได้กูมากเลยหรอวะ”

“มึงก็สนองให้เขาซะสิ”

“ยุนักมึงก็ไปทำเอง!”

“พูดจริงไหม สวย ๆ แบบนั้นสเปคกูเลยนะ” ยิ้มมาดร้ายของเขตแดนปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา

“อยากได้ก็เอาไปดิ กูพร้อมเซ็นใบหย่าให้ตอนนี้เลย”

“ขนาดนั้นเลยหรอวะ” เขตแดนเลิกคิ้วถาม “เกลียดอะไรเขาขนาดนั้น”

“เกลียดที่มันทำให้ลานิลหายตัวไป ดีไม่ดียัยนั่นแหละที่เป็นตัวบางการ”

“กล่าวหาคนอื่นแบบไม่มีหลักฐานเนี่ยนะ”

“ทำไมต้องมี ลานิลหายตัวไปก่อนวันแต่งแค่วันเดียว แล้วยัยนั่นก็บังเอิญได้มาแทนที่แบบนี้หรอวะ มันเหมาะเจาะเกินไป”

“กูว่ามึงคิดมากเอง” เขตแดนตอบ “ทุกอย่างมันอาจจะบังเอิญจริง ๆ ก็ได้”

“เสียใจด้วย ที่กูไม่เชื่อ”

เขตแดนส่ายหัวอย่างเอือมระอากับความคิดของผู้ชายตัวโต คนอย่างศิลาไม่น่าโง่เรื่องพวกนี้แต่คงเป็นเพราะอยู่กับสายงานพวกนี้ ทำให้เขาระแวงและมองอัญญาไม่ดีไว้ก่อน

“แล้วมึงจะกลับตอนไหน”

“ไม่อยากกลับ” ศิลาตอบ เอนหลังพิงพนักโซฟา “กูโคตรเบื่อหน่ายเลย”

“เออ พูดอยู่ได้ พูดแต่คำเดิม ๆ ยังไงมึงก็ต้องกลับไปเจอกับอัญญาอยู่ดี เชื่อกู ทางเดียวที่มึงจะมองเธอในแง่ดีคือเปิดใจคุยกับเธอซะ”

“ฝันไปเถอะ กูไม่ชอบผู้หญิงแบบนั้น”

“แล้วชอบแบบไหน ลานิลน่ะหรอ?”

“กูก็ไม่ได้ชอบ แค่ยัยนั่นดูฉลาด น่าจะช่วยดูแลงานกูได้”

“มึงก็ให้เมียมึงช่วยได้นี่”

“ไม่”

“ไอ้เวร แบบไหนก็ไม่เอา เอาแต่เกลียดเขาทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิด!”

“เรื่องของกู” ศิลาลุกขึ้นยืน สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงตัวแพงของตัวเอง

“กลับ?”

“เออ รำคาญมึง!”

เขตแดนเบะปากใส่ ส่วนอีกคนแค่หยักไหล่ตอบกลับก่อนจะพาตัวเองเดินออกมาจากห้องทำงาน ศิลาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายตลอดทาง พนักงานหลายคนทยอยเก็บของกลับบ้านแต่ก็ไม่ลืมที่จะก้มหัวทักทายศิลา ทุกคนในที่นี้รู้ดีว่าทั้งศิลาและเขตแดนเป็นเพื่อนสนิทกัน จึงเคารพทั้งคู่เหมือนกัน