บทที่ 5

บทที่ 5

“ไว้คราวหน้าเดี๋ยวเราไปกินข้าวที่บ้านใหญ่แล้วกันนะ” อัคคีบอกกับลูกสะใภ้

“ได้ค่ะ”

อัญญายืนรอส่งพ่อแม่และน้องชายของสามีตัวเองขึ้นรถกลับ ส่วนตัวของศิลาเดินกลับเข้าไปด้านในนานแล้ว พอรถตู้คันใหญ่แล่นออกไป อัญญาก็ขยับตัวเดินกลับเข้าในบ้านเช่นกัน

“คุณอัญญาคะ” ขนุนวิ่งเข้ามาพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อเธอ “คุณศิลาให้ไปพบที่ห้องค่ะ”

“ห้อง?”

“ใช่ค่ะ คุณศิลารออยู่ที่ห้องนอนคุณอัญญาค่ะ”

คนตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างงง ๆ อันที่จริงเธอก็กำลังจะกลับขึ้นไปบนห้องนอนอยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องเร่งรีบให้ขนุนวิ่งมาตาม

แกร๊ก

ประตูไม้เปิดออกเผยให้เห็นแผ่นหลังหนาของศิลาที่กำลังยืนกอดอดหันหลังให้เธอ พอได้ยินเสียงเขาก็รีบหันขวับกลับมา ใบหน้าบึ้งตึงนั่นทำให้เธอรู้สึกได้ว่ากำลังจะโดนเขาต่อว่าอีกครั้ง

“พูดไม่รู้เรื่องหรออัญญา!” ไม่เพียงแต่ตะคอกแต่มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดนูนของเขากำลังกำต้นแขนของเธอจนรู้สึกเจ็บแปลบ “ฉันบอกว่ายังไง!”

“จะ…เจ็บนะคะ”

“ตอบ!”

“อัญไม่รู้จะปฏิเสธยังไงนี่คะ” อัคคีพูดเชิญชวนซ้ำยังมีท่าทีที่เป็นมิตรขนาดนั้น ใครจะปฏิเสธลง

“แค่บอกไม่อยากไปมันพูดยากนักรึไง!”

“…” ศิลาตะคอกใส่ เธอกลัวจนเผลอเม้มปากแน่น มันขบกันจนรู้สึกเจ็บไม่ต่างจากต้นแขนที่กำลังถูกบีบจนเนื้อปริตามซอกนิ้วของคนตัวโต

“อย่าเงียบ ฉันถามเธอก็ตอบสิ!!”

“ขะ…ขอโทษค่ะ”

“ขอโทษอะไร”

“ขอโทษที่ทำตามคำสั่งไม่ได้” เธอตอบเสียงอ่อย ไม่กล้าสบตากับเขาตรง ๆ

“ขอโทษตอนนี้แล้วมันช่วยอะไรได้ สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจไปญี่ปุ่นกับเธอยู่ดี!” ศิลาสะบัดแขนออก เขาถอนลมหายใจเสียงดังด้วยความหงุดหงิด

“อัญไปคนเดียวก็ได้ค่ะ” เธอตัดสินใจพูดไปแบบนั้น เพราะไม่รู้จะแก้ไขด้วยวิธีไหนได้อีก

“พูดเหมือนง่าย เธอคิดว่าพ่อฉันจะยอมรึไง เธอไปฉันก็ต้องไป”

“แล้วอัญต้องทำยังไง”

“มาถามอะไรตอนนี้อัญญา ตอนฉันบอกทำไมไม่ทำตาม!!” คนตัวสูงตะคอกเสียงดังซ้ำยังกระชากแขนเรียวให้กระแทกเข้ากับตัวเองอีกต่างหาก

ทั้งที่พึ่งจะได้เป็นอิสระ ความเจ็บครั้งแรกยังไม่หายไปก็ถูกทำให้เจ็บซ้ำที่เดิม

“ปล่อยก่อนได้ไหมคะ อัญเจ็บ” มือเล็กอีกข้างพยายามดึงมือของเขาออกไป แต่เหมือนว่าแรงของเธอไม่ได้ทำให้ศิลาระแคะระคายผิวเลยสักนิด

“อย่าสำออย แค่นี้มันไม่ตายง่าย ๆ หรอก!”

“แต่อัญเจ็บ มืออัญก็ยังไม่หายดี”

“มันไม่ใช่เรื่องของฉัน!”

“…”

“ถ้ายังไม่ทำตามที่สั่งอีกล่ะก็ ฉันไม่ใจเย็นกับเธอแน่อัญญา!”

พูดจบก็ผลักร่างบางออก ศิลาเดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง ปล่อยให้คนตัวเล็กยืนกำต้นแขนของตัวเองที่ขึ้นรอยแดงจากการถูกบีบ ทำอะไรไม่ได้นอกจากถอนหายใจอย่างอ่อนล้า เธอไม่ได้ตั้งใจจะขัดคำสั่งแต่เพราะไม่กล้าพูดปฏิเสธผู้เป็นพ่อสามี

“ตรงนี้ยังไม่ทันหายดีเลย” ปากสวยเบะคว่ำลง

มืออีกข้างยังมีรอยช้ำอยู่ เธอจึงเดินออกจากห้องเพื่อหายาทา แต่เพราะพึ่งอยู่บ้านหลังนี้ได้แค่ไม่กี่วันจึงทำให้หากล่องปฐมพยาบาลไม่เจอ แม่บ้านวัยกลางคนเดินผ่านมาพอดี เห็นนายหญิงของบ้านกำลังเดินหาอะไรบางอย่างจึงเดินเข้ามาสอบถาม

“คุณอัญญาหาอะไรหรือเปล่าคะ”

“เอ่อ… อัญหากล่องปฐมพยาบาลน่ะค่ะ”

“เป็นอะไรหรอคะ” พอได้ยินว่าอีกฝ่ายหาอะไร แม่บ้านก็หน้าตาตื่นรีบขยับตัวเข้าใกล้อัญญาทันที

“พอดีว่าเจ็บมือน่ะค่ะ”

“ไม่นิดนะคะ” มือเหี่ยวย่นตามช่วงอายุคว้าจับข้อมือเรียวของนายหญิง “ช้ำขนาดนี้ไปโดนอะไรมาคะเนี่ย”

“อัญซุ่มซ่ามนิดหน่อยค่ะ ทายาเดี๋ยวก็หาย”

“คุณอัญนั่งรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวป้าไปเอายามาทาให้” เธอดันตัวอัญญาเบา ๆ เพื่อให้ถอยหลังไปนั่งตรงโซฟาตัวใหญ่

“เดี๋ยวอัญทาเองก็ได้ค่ะ”

“นั่งรอแป๊บเดียวนะคะ” แต่เหมือนป้าแม่บ้านจะไม่ฟังคำพูดของเธอ

หายไปสักพักก่อนจะกลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลในมือ ป้าแม่บ้านนั่งลงกับพื้นรื้อหายาอยู่ไม่นาน เธอขออนุญาตอัญญาก่อนจะลงมือทายาบริเวณที่มือช้ำให้อย่างแผ่วเบา

การกระทำแสนนุ่มนวลของแม่บ้าน ทำให้อัญญารู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติเวลาเจ็บป่วยเธอก็ต้องดูแลตัวเองอยู่ตลอด ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะมีคนคอยถามคอยห่วงและดูแลให้แบบนี้

นอกจากหมอพยาบาลน่ะนะ

“ป้าพร” เสียงเข้มดุที่พึ่งได้ยินไปเมื่อไม่นานดังขึ้นอีกครั้ง ศิลาเดินเข้ามาหน้าตาบึ้งตึง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ป้าแม่บ้านที่กำลังตั้งใจทายาให้อย่างขมักขเม้นรีบลุกขึ้นและขานรับศิลาทันที

“ฝากทำความสะอาดในห้องนอนให้ที”

“ได้ค่ะ”

“เสร็จแล้วล็อคห้องให้ผมด้วย”

“คุณศิลาจะไปไหนหรอคะ”

“คืนนี้ผมไม่กลับ”

“คุณท่านไม่อนุญาตให้นอนค้างที่อื่นนอกจากบ้านหลังนี้ค่ะ” คำพูดของป้าแม่บ้านทำให้อัญญาสงสัย

‘ป้าพร’ ป้าแม่บ้านที่ดูแลศิลามาตั้งแต่ยังเล็ก เป็นเสมือนแม่นมของเขา ศิลาเคารพป้าพรเหมือนคนในครอบครัวอีกคน พอแต่งงานและย้ายมาอยู่บ้านอีกหลังก็ถูกอัคคีสั่งย้ายตาม เพื่อให้ป้าพรมาสอดส่องพฤติกรรมของลูกชาย หากเป็นคนอื่นศิลาคงไม่ให้ก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน

“ครับ” ศิลาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย “ดึกหน่อยแล้วกัน” พูดจบร่างสูงก็หันหลังเดินออกไป

“เดี๋ยวค่ะ พี่ศิลาจะไปไหนคะ” อัญญาตะโกนถาม แต่ไม่ได้รับคำตอบกลับมาเธอจึงวิ่งตามไล่หลังเขาออกไป “เดี๋ยวสิคะ”

“อะไรนักหนา!” ศิลาหันกลับมาตะคอกใส่

“พี่จะไปไหนคะ ทำไมกลับดึก”

“อย่ายุ่งเรื่องของฉัน”

“อัญแค่อยากรู้” เขาเลือกที่จะไม่ตอบเธอเช่นเคย แผ่นหลังใหญ่ค่อย ๆ ห่างออกไปจากสายตา

คนตัวเล็กทำได้เพียงเม้มปากแน่น แค่อยากคุยกับอีกคนดี ๆ ทำไมมันถึงได้ยากเย็นขนาดนี้ เธอแทบจะไม่ได้คุยอะไรกับเขาเลยนอกจากโดนต่อว่า ชีวิตหลังแต่งงานมันจะอึดอัดได้มากแค่ไหนอีก

“เดี๋ยวเขาก็ดีขึ้นค่ะ” ป้าพรเดินตามออกมา เธอเองก็ยืนมองศิลาที่กำลังขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว “ถึงเขาไม่ได้ป่วยแต่นิสัยแบบนี้ก็สามารถดีขึ้นได้ค่ะ”

“เขาจะใจดีกับอัญไหมคะ”

“คุณศิลาเป็นคนใจดีค่ะ” ป้าพรตอบพลางหันมาส่งยิ้มให้ “ป้าเลี้ยงมาเองกับมือ คุณศิลาถึงจะหัวรั้นไปหน่อยแต่ก็ไม่ใช่คนเลวร้ายขนาดนั้น”

“…”

“ให้เวลาเขาหน่อยเถอะค่ะ คนเคยใช้ชีวิตแบบไม่มีคนรักมาเกือบสามสิบปี พอบทจะมีก็มีแบบปุบปับอีก คงต้องให้เวลาปรับตัวสักหน่อย”

“อัญก็ขอให้เป็นแบบนั้นค่ะ”

“กลับมาทายาต่อเถอะค่ะ จะได้หายไว ๆ” ป้าพรคว้ามือของอัญญามากุม เธอจูงมือคนตัวเล็กกลับเข้าด้านใน

“พี่ศิลาเขาไปไหนหรอคะ”

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” ปากสวยเม้มแน่น “คงจะไปหาเพื่อนล่ะมั้งคะ ตามประสาผู้ชาย”

“พี่ศิลามีเพื่อนเยอะไหมคะ”

“ที่สนิทก็มีแค่คนเดียวค่ะ” ป้าพรนวดลงบริเวณที่เป็นรอยช้ำ “ทำอะไรต้องระวังหน่อยนะคะ เป็นแผลบ่อย ๆ ไม่ดีหรอก”

“ค่ะ อัญจะระวังมากกว่านี้” เธอตอบ แม้รอยที่มือจะไม่ได้เกิดจากที่เธอทำตัวเองทั้งหมด แต่ก็เพราะตัวเธอเองด้วยที่ดันเอื้อมมือไปคว้าประตูไว้จึงโดนหนีบซะเอง

“ป้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

“คะ?” อัญญาเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย

“คุณอัญไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆของคุณรัลยาใช่ไหม” คำถามของป้าพรทำเอาเธอนิ่งไป “ป้าได้ยินเด็ก ๆมันคุยกันหลังบ้านเลยสงสัย”

“อ๋อ…” เธอนึกถึงเมื่อคืนที่เข้าไปได้ยินกลุ่มแม่บ้านที่กำลังคุยเรื่องเธอ “ใช่ค่ะ อัญไม่ใช่ลูกของคุณรัลยา แต่อัญเป็นลูกของพ่อเสกสรรกับแม่กาหลา”

“ลูก…”

“ลูกเมียน้อยค่ะ” เธอพูดแทนพร้อมกับชักมือกลับ “ขอบคุณที่ทายาให้นะคะ เกิดมาพึ่งจะเคยมีคนทำแบบนี้ให้”

ป้าพรส่งยิ้มให้โดยไม่ได้พูดอะไร เธอจึงลุกขึ้นเตรียมจะกลับเข้าห้องนอนตัวเอง แต่ป้าพรตามมือจับข้อมือของเธอไว้ได้ทันในตอนที่กำลังจะก้าวขึ้นบันได

“อย่าคิดแบบนั้นเลยนะคะ”

“…”

“ถึงแม่ของคุณอัญญาจะไม่ได้รับการยอมรับจากใคร แต่อย่างน้อยคุณอัญญาก็เกิดมาจากความรักของพ่อกับแม่นะคะ”

“…”

“ใครจะพูดว่าเราเป็นลูกเมียน้อยก็อย่าได้ใส่ใจเลยค่ะ อดีตมันแก้ไขไม่ได้”

“…”

“สนใจแค่ปัจจุบันพอนะคะ ทำให้ตัวเองมีความสุขในทุก ๆวันหลังจากนี้ก็พอ”

.

To be continued.