Semua Bab ในนามภรรยาของตาย: Bab 1 - Bab 10

ปากอวบอิ่มเม้มแน่นเข้าหากัน ยืนชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะก้าวขาเดินออกไป เธอคิดว่าโจรคงไม่สามารถเข้ามาในบ้านได้เพราะหน้าบ้านมียามเฝ้าประตูตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง นอกจากผีเธอก็นึกไม่ออกแล้วว่าจะมีอะไรเข้ามาในบ้านได้ในตอนนี้ กึก กึก… คนตัวเล็กชะงักเล็กน้อยในตอนที่เสียงดังขึ้นอีกครั้ง แต่ยังพยายามทำใจกล้าก้าวเท้าเข้าไปเรื่อย ๆ จนถึงทางเข้าห้องโถง หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ทั้งกลัวและตื่นเต้น “กรี้ดดด!” อัญญากรีดร้องเมื่อเห็นเงาของผู้หญิงผมยาวกำลังก้มทำอะไรบางอย่างอยู่ที่พื้น “ยะ…อย่าเข้ามานะ อุ้บ!” เงาดำพุ่งเข้ามาปิดปากเธอเอาไว้ อัญญาหลับตาปี๋พยายามดีดดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของผีสาวตัวนี้ “ยัยบ้าแหกตาดู!!” เสียงที่คุ้นเคยดังข้างหู เธอสงบลง ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้ามือขาวยกเลื่อนดึงมือที่ปิดปากตัวเองออก “ลานิล?” “เออ!” ลานิลปล่อยตัวอีกคนให้เป็นอิสระ เธอเดินไปลากกระเป๋าเดินทางใบโตอีกครั้ง “มองอะไร มาช่วยสิ!” “จะไปไหน” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน ไม่เข้าใจว่าเธอจะไปไหนในเวลานี้ อีกทั้งกระเป๋าเดินทางสองใบใหญ่นั่นอีก “ไม่ต้องถามมากได้ปะ บอกให้มาช่วยก็มาเถอะก่อนที่คนอื่นจะออกม

บทที่ 2 หลังจากกลับจากพิธีงานแต่งงาน ทั้งอัญญาและศิลาได้นั่งรถคันเดียวกันเพื่อตรงมายังบ้านหลังใหญ่ที่พ่อของศิลาได้ซื้อไว้ให้เป็นเรือนหอของลูกชายคนโต คนตัวเล็กเหลือบมองเจ้าบ่าวป้ายแดงที่เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ไม่แม้แต่จะมองหน้าของเธอเลยสักนิด อัญญาไม่อยากให้อีกฝ่ายทำตัวห่างเหินใส่สักเท่าไร เพราะถึงยังไงก็ต้องอยู่กินกันในฐานะสามีภรรยาอยู่ดี ก่อนกลับทั้งคู่ได้ลงนามเซ็นทะเบียนสมรสโดยมีพยานเป็นเสกสรรกับรัลยา และฝั่งพ่อแม่พี่น้องของเจ้าบ่าว แต่มีเอกสารอีกใบที่เธอยังไม่ทันได้อ่านอย่างละเอียด อัญญาโดนแม่ของศิลาเร่งรัดจึงรีบเซ็นให้เสร็จ ๆ ไป เธอคิดว่าคงเป็นเพียงเอกสารทั่วไปที่ใช้ในการจดทะเบียนสมรสเช่นกัน เอี๊ยด รถยนต์คันหรูจอดนิ่ง ศิลาเปิดประตูลงรถไปทันที ไม่สนใจผู้หญิงข้างกายตัวเองเลยสักนิด อัญญาเห็นแบบนั้นจึงรีบพาตัวเองเดินตามเขาไปด้านใน ภายในตกแต่งด้วยสีเทาแทบจะทั้งหลัง เฟอร์นิเจอร์สุดหรูถูกจัดวางตำแหน่งอย่างดี มีดอกไม้ประดับแจกันเรียงเป็นแถวสวยงามราวกับนำมาต้อนรับเจ้าบ่าวเจ้าสาวป้ายแดงเสียอย่างนั้น “ของใช้ทั้งหมดถูกจัดให้แล้วนะครับ” ผู้ชายใส่ชุดสูทเดินเข้ามาบอกศิลา

บทที่ 4 อัญญานั่งเหม่อลอยมาตลอดทางกลับบ้าน คำพูดของรัลยายังคงตราตรึงในหู เหมือนกระซิบบอกเธออยู่ตลอดเวลา “แกจะได้ตายไว ๆ สักที!” ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่ารัลยาเกลียดขี้หน้าเธอมากแค่ไหน แต่คนตัวเล็กไม่คิดว่าจะเกลียดถึงขนาดที่อยากให้เธอตายจากไปถึงเพียงนี้ ไม่แปลกใจ ที่ผ่านมาเธอมักจะถูกรัลยาชี้หน้าด่าอยู่บ่อยครั้ง ทำอะไรผิดพลาดแม้จะเล็กน้อยแค่ไหน เธอก็จะได้รับคำพูดไม่ดีกลับมาเสมอ ยิ่งเวลาที่เสกสรร พ่อของเธอซื้อของให้ รัลยาจะยิ่งมีท่าทีไม่ชอบใจมากกว่าเดิมเกือบร้อยเท่า อัญญาเป็นเพียงลูกเมียน้อย แม่ของเธอสร้างความเจ็บปวดให้กับรัลยาไว้มาก แต่ก็ยังอุตส่าห์ให้เธออาศัยอยู่ที่ชายคาบ้านจนเติบใหญ่ ถึงจะเป็นลูกของผู้หญิงที่เธอเกลียดแต่ก็ยังมีความใจบุญอยู่บ้าง แต่อัญญากลับโกรธจนลืมบุญคุณอันใหญ่หลวง มีหน้าไปว่าให้สำนึกผิดต่อแม่ของตน ทั้งที่ความผิดไม่ได้น้อยกว่ารัลยาเลย อัญญาเสียแม่ที่แย่งความรักของเสกสรรมาจากรัลยา ส่วนรัลยาเองก็ต้องทนอยู่กับความทรงจำแสนเจ็บปวดจนกว่าจะตายจากโลกนี้ไป ยิ่งเห็นอัญญาโตมาพร้อมกับความรักที่เสกสรรมอบให้ มันยิ่งตอกย้ำความเจ็บช้ำว่าเสกสรรไม่เคยลืมแม่ของอัญญาได้เลย อั

บทที่ 6 “เบื่อว่ะ!” น้ำเสียงติดหงุดหงิดของศิลาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของห้องทำงาน ปัง “แล้วมึงจะมาเพื่อ!” เขตแดนทุบโต๊ะทำงานอย่างหัวเสีย เขานั่งฟังเพื่อนตัวเองพูดคำนี้มาจะสามชั่วโมงแล้ว ‘เขตแดน’ หนุ่มหล่อนักธุรกิจหน้าใหม่ เจ้าของแพลตฟอร์มเกมตัวใหม่ล่าสุดที่กำลังฮิตติดกระแส เพื่อนรักเพื่อนตายของศิลา ทั้งคู่สนิทกันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อย ตั้งแต่เขตแดนยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ปากกัดตีนถีบขยันทำงานส่งตัวเองเรียน แม้ศิลาจะยื่นมือเข้าไปช่วยสักกี่ครั้งเขาก็จะปฏิเสธอยู่เสมอ จนตอนนี้เป็นโปรแกรมเมอร์ สตรีมเมอร์และผลิตแพลตฟอร์มต่าง ๆจนมีชื่อเสียงโด่งดัง “กูไม่รู้จะไปไหน” “เข้าบริษัทสิ มาหากูทำไม” คิ้วเข้มขมวดหมุ่น “หรือไม่ก็อยู่ปั๊มลูกที่บ้าน” “หึ พูดอะไรไร้สาระ” ศิลาตอบกลับทันควัน “หน้าแบบนั้น… เดินมาแก้ผ้าต่อหน้ากูยังไม่มีอารมณ์เลย” “มึงก็อคติเกิน ถ้าหน้าตาแบบนั้นมึงไม่มีอารมณ์ชาตินี้สเปิร์มมึงก็ไม่ได้ออกมาจากท่อนซุงของมึงหรอก!” เขตแดนพูดตามความจริง เขาพอจะรู้อยู่บ้างว่าเพื่อนตัวเองไม่ได้ต้องการเจ้าสาวคนนี้ เพราะผู้หญิงที่มันอยากได้คือลานิลลูกสาวคนสวยของรัลยา

บทที่ 7 “คุณแม่เรียกอัญมาพบข้างนอก มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” อัญญาเอ่ยถามด้วยความสงสัย ปานวาดมาหาเธอที่บ้านแต่เช้า แต่ก็ยังไม่เช้าเท่าศิลา เพราะรายนั้นออกไปทำงานหลายชั่วโมงแล้ว ขนุนวิ่งขึ้นไปตามเธอที่ห้องบอกคุณปานวาดเรียกพบส่วนตัว ผู้หญิงวัยกลางคนที่ยังคงดูดีเกินกว่าที่ใครจะเชื่อว่าอายุห้าสิบกว่าปีแล้ว มือเรียวยกแก้วกาแฟขึ้นจิบเบา ๆ ปากสีแดงด้วยลิปสติกสีเข้มยิ้มออกมาเล็กน้อย เธอเรียกอัญญามาหาที่สวนหลังบ้านโดยไม่ให้มีแม่บ้านหรือนนท์พ่อบ้านอยู่ด้วย ปานวาดขอคุยกับเธอเพียงลำพังเท่านั้น “ต้องมีธุระอะไรก่อนหรอถึงจะได้คุยกับเธอ” คำถามของอีกฝ่ายทำเอาอัญญาตะกุกตะกัก “คะ…คือ อัญไม่ได้หมายถึงแบบนั้นค่ะ อัญแค่สงสัยว่าทำไมถึงมาหาแต่เช้าเลย” “เช้าหรอ เธอควรตื่นมาทำอาหารให้ศิลาทานตอนเช้าด้วยซ้ำนะ!” เสียงแหลมพูดด้วยความไม่พอใจ “เป็นเมียแต่ไม่ทำอาหารให้ผัวทาน ไม่รู้จักหน้าที่ของตัวเองเลยหรือไง!” คนตัวเล็กนั่งนิ่งไป เผลอกำมือแน่นด้วยความตกใจ ปานวาดถอนหายใจเสียงดังเหลือบมองใบหน้าลูกสะใภ้อย่างไม่ชอบใจนัก เธอไม่อยากให้ศิลาแต่งกับตระกูลอัญญาเลยด้วยซ้ำ บริษัทของเสกสรรอยู่ในขั้นวิกฤตแทบจ