นายหัว ตอนที่ : 08 ชีวิตที่อิสระ

@ บ้านของนายหัวคาวี 

"คุณหนูเก็บของหมดแล้วใช่ไหมคะ ดูดีแล้วใช่ไหม" ป้าพรเอ่ยถาม พร้อมกับยื่นดูเด็กสาวที่กำลังขนของขึ้นท้ายกระบะ ด้วยความอาลัยอาวรณ์ ไม่อยากให้เธอไปจากที่นี่เลย ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ 2-3 ปีที่ผ่านมาก็เลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี 

"ไม่ได้เอาไปหมดหรอกค่ะ" น้ำตาลตอบ เพราะคิดว่ายังไงวันหนึ่งก็คงต้องได้กลับมาบ้างอยู่แล้ว ไม่เก็บไปจนหมดจะดีกว่า เพราะตอนที่มาเธอก็ไม่ได้เอาอะไรมามากมายเลย ส่วนมากก็มาซื้อเอาที่นี่มากกว่า 

"เสร็จแล้วยัง จะได้ไป กว่าจะถึงอีก มันจะค่ำ" นายหัวคาวีพูดพลางบ่นอุบที่ทั้งสองเอาแต่พูดคุยร่ำลากันอยู่ได้ ตัวเองก็ใจร้อนรีบจะไปเพราะกลัวจะค่ำก่อนถึงที่หมาย 

"วุ้ย นี่ก็รีบจริง" เด็กสาวทำหน้าบูดใส่เจ้าของร่างกำยำที่ยืนทำทรงเข้มอยู่ 

"คุณหนูกลับไปแล้วต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ" 

"ค่ะ ป้าพรก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ไม่ต้องไปมัวดูแลคนอื่น ปล่อยให้เขาดูแลตัวเองบ้างเถอะค่ะ" พูดเหน็บถึงคนข้างหลัง 

"จ้ะ แล้วก็อย่าลืมกลับมาหาป้าบ้างนะคะ" 

"ค่ะป้า" 

หลังจากที่กอดร่ำลากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว น้ำตาลก็เดินไปขึ้นรถกระบะของนายหัวคาวี ก่อนที่ทั้งสองจะออกไปด้วยกัน เขาอาสาที่จะเป็นคนไปส่งเอง เพราะยังมีอะไร ๆ ที่ต้องจัดการอยู่อีกหลายอย่างทันทีที่พาเธอไปถึงบ้าน 

ระหว่างทาง...

"จัดการเรื่องมหาลัยเรียบร้อยแล้วเหรอ ?" คนหน้าเข้มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เอ่ยถามขึ้น หลังจากที่เงียบกันมาตลอดทาง

"ค่ะ แค่เข้าไปรายงานตัวก็เข้าเรียนได้แล้ว" 

"ฮึ ! ไวเชียวนะเรื่องนี้" 

"อะไรของคุณ หนูก็จัดการเรื่องเรียนตัวเอง แปลกตรงไหน ?" พูดแบบไม่มีพิรุธเลย แต่ถูกจับได้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ 

"ก็แปลกตรงที่เลือกมหาลัยไกลเลยไง" 

"ไกลที่ไหน ใกล้บ้านหนูจะตายไป ถึงยังไงก็ต้องได้ย้ายกลับบ้านตัวเองอยู่ดี ก็จัดการเรื่องมหาลัยไปเลยสิ" 

นายหัวคาวีรู้เรื่องที่เธอสอบเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพแล้ว เพราะมีเอกสารตอบรับส่งมาที่บ้านของเขา ด้วยความที่คะแนนการเรียนดี เกรดสูง เธอก็เลยสามารถเลือกที่เรียนได้    

"เก่งจริงนะ" เขาอาจจะชมแหละ แต่สำหรับเธอที่อยู่กับเขามาพร้อมกับความไม่ลงตัวตั้งแต่แรกเห็น คำนี้เหมือนคำเหน็บมากกว่า แต่ถามว่าโกรธไหม ก็ไม่เลย มีแต่จะเถียงกลับมากกว่า 

"แน่น๊อน คนอย่างน้ำตาลหัวใสกิ๊กอยู่แล้วจ้า" 

"หึหึ" เขาหัวเราะเบา ๆ ให้กับน้ำเสียงที่กวนอารมณ์ของเธอ เมื่อก่อนเจอคนกวนอารมณ์แบบนี้คงจะหัวเสียไปแล้วเพราะไม่ชอบคนพูดเล่นหัว แต่เหมือนจะปรับตัวได้และก็ชินกับนิสัยของเธอที่เป็นแบบนี้

หลายชั่วโมงต่อมาก็มาถึงบ้านของน้ำตาล เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางพอมาถึงต่างคนต่างก็แยกกันเข้าห้องพักผ่อนทันที ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก 

จนกระทั่งตอนเช้า...

"คุณหนู วันนี้มีเรียนหรือคะ ?" แม่บ้านถาม เพราะเห็นน้ำตาลใส่ชุดนักศึกษา และท่าทีเหมือนกำลังเร่งรีบจะออกไป 

"พอดีต้องไปรายงานตัวค่ะ เดี๋ยวสาย" 

"เดี๋ยวค่ะ นี่เพิ่งหกโมงครึ่งเองนะคะ" 

ร่างบางชะงักนิ่งงันไปครู่นึง สายตาจับจ้องมองไปยังเบื้องหน้าที่ซึ่งยังสลัว ๆ อยู่เลย ตะวันยังไม่ทันขึ้นส่องแสงเท่าไหร่นัก เธอลืมไปเลยว่านี่ไม่ใช่ที่บ้านนั้นที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปรอขึ้นรถไปโรงเรียน แต่ที่นี่คือบ้านของเธอที่กรุงเทพที่ไม่ต้องไปขึ้นรถแต่เช้า 

ทุกอย่างรอบตัวเหมือนมันถูกหยุดเวลา เงียบกริบไปเลย 

"ที่มหาลัยเขานัดเช้าขนาดนั้นเลยเหรอคะ" 

"ไม่หรอกค่ะ พอดีหนูชินกับที่นั่น" พูดจบก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้เล่นโทรศัพท์มือถือระหว่างรอแม่บ้านเตรียมอาหาร 

"วันนี้ตื่นเช้านะ" 

เสียงทุ้มทักทายเด็กสาวที่กำลังนั่งเล่นมือถืออยู่ ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองในทันที ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เพราะนอกจากแม่บ้านแล้วที่นี่ก็มีแค่เธอกับเขาเท่านั้นแหละ 

"ปกติค่ะ" จะพูดว่าหลงตื่นเช้าเพราะจำผิดคิดว่านี่คือที่บ้านของเขาเดี๋ยวจะอายเอาได้ 

"วันนี้จะไปกับใคร ?" 

"มีคนขับรถ" 

"ดีหนิ สบายเชียว" 

"....." เธอไม่ตอบ เพราะชินกับเรื่องแบบนี้ไปแล้ว กับเขาน่ะถ้าเจอกันแล้วไม่ได้พูดเหน็บกันสิแปลก 

#เวลาต่อมา 

มหาวิทยาลัยHN.

หลังจากที่รายงานตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว น้ำตาลก็ออกมาสูดอากาศอยู่ที่ด้านนอก มหาวิทยาลัยกว้าง ๆ ที่รอบข้างเธอนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ที่เป็นนักศึกษาของที่นี่ บางคนก็มารายงานตัวพร้อมกับเธอ 

มันเป็นอากาศที่เธอสูดเข้าไปแล้วรู้สึกว่า ‘นี่มันคืออิสระ’ จากนี้ไปคงไม่ต้องอยู่ภายใต้คำสั่งของใครอีกแล้ว เธอจะทำอะไรก็ได้ตามใจเธอ ไปไหนก็ได้ที่อยากไป ใช้เงินเท่าไหร่ก็ได้ที่อยากใช้ 

แต่ก็นะมันก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน เพราะเคยอยู่ที่นั่นและเคยชินไปกับมันแล้ว 

ขณะเดียวกันกับที่รู้สึกอิสระ เธอก็รู้สึกเคว้งคว้างแบบบอกไม่ถูก มองไปยังด้านหน้า ภาพเดิมที่กว้างใหญ่ ผู้คนมากมายที่เดินสวนกันไปมา มันทำให้เธอย้อนกลับมาถามกับตัวเองว่า เธอต้องการอะไรจริง ๆ กันแน่ 

ขณะเดียวกันเธอก็เดินกลับมาที่รถ ที่คนขับรถจอดรถรออยู่ 

"คุณหนูจะไปไหนต่อครับ ?" 

"ไปที่คาเฟ่ตรงด้านหลังมหาลัยทีค่ะ" 

"ได้ครับคุณหนู" 

ไม่ใช่ไม่อยากกลับบ้าน แต่เธอแค่อยากอยู่เงียบ ๆ ให้เวลาตัวเองได้คิดทบทวน ถึงสิ่งต่าง ๆ และพร้อมที่จะเดินหน้าต่อไป เพราะต่อจากนี้เธอต้องตัวคนเดียวและลำพังแล้ว 

ตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่น บ้านหลังนั้น มีป้าพรที่คอยดูแลเธอ เปรียบเสมือนเป็นแม่อีกคนนึงเลย มันเลยทำให้เธอรู้สึกใจหายที่ต้องจากมา เหมือนลูกที่จากแม่มาไกล ๆ 

"สวัสดีครับ คุณลูกค้ารับอะไรดีครับ ?" 

"โกโก้ร้อนค่ะ" 

"ได้ครับ รอสักครู่นะครับ" 

ระหว่างรอเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งนึกขึ้นได้ว่า มีบางอย่างที่เธออยากรู้เลยเปิดเข้าไปดู เงินของเธอที่มีอยู่ในบัญชีและบัตรเครดิตถูกปลดล็อคแล้ว หลังจากที่ถูกเขา (นายหัวคาวี) ล็อคเอาไว้ไม่ให้เธอใช้งาน และใช้สิทธิ์ในความเป็นผู้ปกครองจัดการเรื่องการเงินกับเธอ แต่ตอนนี้ทุกอย่างปลดล็อคหมดแล้ว เธอสามารถใช้งานได้ตามปกติ 

ครืด ครืด ครืด 

>> สายเรียกเข้า คนหน้าตึง 

ที่ตั้งชื่อเบอร์ของเขาแบบนี้ ก็เพราะเขาชอบทำหน้าตึงใส่เธอ 

"ค่ะ" 

( เสร็จแล้วหรือยัง ) 

"เพิ่งเสร็จค่ะ กำลังจะกลับ" 

( ฉันจัดการเรื่องเอกสารที่นี่เสร็จแล้ว คงต้องกลับก่อน เลยโทรมาบอก ถ้ามีโอกาสจะแวะมาดูบ่อย ๆ เผื่อเธอไปสร้างเรื่อง จับหัวใครโขกเสาเข้าอีก )

"คนต่อไปที่หนูจะจับหัวโขกเสานะคือนายหัวนั่นแหละ" 

( หึหึ ) ปลายสายหัวเราะชอบใจ 

"จะกลับแล้วเหรอ" 

( อือ ) 

"ถ้าอย่างนั้นก็ ขับรถกลับดี ๆ ค่ะ ขอบคุณที่มาส่ง แล้วก็ขอบคุณที่คอยดูแลหนู ถึงจะไม่ดูแลเองก็เถอะ แต่ก็ขอบคุณที่ยอมรับหนูไม่ทิ้งหนู" 

( อืม อยู่ที่นี่ไม่มีใครคอยห้ามปราม ก็ต้องรู้จักหักห้ามใจตัวเอง อย่าใจร้อน โตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว ) 

"ค่ะ แค่นี้นะ" 

( อืม ) 

พอกดวางสาย เธอก็ยังคิดถึงเรื่องนั้นต่อ หลายอย่างเหมือนกันที่เธอยังไม่ได้คำตอบ โดยเฉพาะเรื่องที่เธออยากรู้มาก ๆ เรื่องที่เขาเป็นอะไรกับครอบครัวของเธอนั่นแหละ เพราะคงจะมีแค่เขาที่รู้ดีในเรื่องนี้ 

"โกโก้ร้อนที่สั่งได้แล้วครับ" 

"ขอบคุณค่ะ" 

พักเรื่องที่คิดเอาไว้ในหัวสักพักนึง แล้วจิบโกโก้ร้อนของโปรดให้คลายความกังวลต่าง ๆ เพราะมันก็จริงอย่างที่เขาบอก ตอนนี้เธอต้องโตได้แล้ว เป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว ทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้แล้วล่ะ และก็ใจร้อนเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วด้วย