All Chapters of ในปกครองของนายหัว : Chapter 1 - Chapter 10

〝 คุณพิธาทัพและคุณหญิงเอมอรศรี เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตคาที่ ส่วนสาเหตุนั้นตำรวจกำลังเร่งสืบคดี คาดว่าจะปิดคดีได้เร็ว ๆ นี้ 〞พิชญานิน หรือ น้ำตาล นั่งฟังข่าวนั้นอย่างซ้ำ ๆ เพราะยังทำใจไม่ได้ แม้จะจัดการเรื่องงานศพเรียบร้อยไปแล้วก็ตาม เธอไม่ยอมไปเรียน ไม่ออกจากบ้าน จนแม่บ้านที่อยู่ด้วยนั้นเริ่มเป็นห่วง เพราะขาดครอบครัวที่เธอมีอยู่หนึ่งเดียวไป ชีวิตของเธอมันเลยเหมือนตายทั้งเป็น "คุณหนูคะ ที่โรงเรียนโทรมาถามค่ะ ว่าคุณหนูจะกลับไปเรียนไหม" "....." เธอไม่ได้ตอบอะไรแม่บ้าน ไม่ใช่ว่าจะทิ้งการเรียนหรอกนะ แต่สภาพจิตใจของเธอตอนนี้มันยังไม่พร้อมจริง ๆ เพราะมันย่ำแย่ขนาดนี้จะให้เรียนรู้เรื่องยังไงไหวล่ะ "อาหารเย็นเสร็จแล้ว อย่าลืมมาทานนะคะคุณหนู" น้ำตาลหันกลับไปและพยักหน้าตอบกลับแม่บ้าน อย่างน้อยพวกเขาก็ยังดีกับเธอ และยังอยู่ที่นี่ไม่ได้พากันลาออกไป แม้เจ้านายที่คอยจ่ายเงินเดือนให้จะไม่อยู่แล้ว ตอนนี้เธอแค่อยากได้ใครสักคนมาปลอบใจ ลูบหลังและพูดปลอบเหมือนที่แม่ของเธอทำตอนที่เธอนั้นมีเรื่องไม่สบายใจ แต่ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า เพราะคนที่เคยปลอบใจเธอนั้นตอนนี้กลับไม่อยู่แล้ว พยายามที่จะพาตัวเองเข้

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ที่โรงเรียนที่ย้ายมาใหม่ก็จัดการเดินเรื่องวันเดียวเสร็จ ทั้งที่ย้ายมากลางคันแบบนี้ โรงเรียนไม่ค่อยรับเท่าไหร่หรอก แต่ก็เข้าได้อย่างง่ายดายราวกับมีเส้นสายหนาเตอะอยู่ที่นี่ แต่ก็นะเขาเป็นถึงนายหัวเจ้าของสวนร้อย ๆ ไร่นี่นา คงมีส่วนในการบริจาคเงินสมทบทุนในโรงเรียนบ้างแหละนะ ที่รู้เพราะพ่อแม่เธอก็ทำเหมือนกัน วันแรกที่ได้เข้าเรียนก็คือวันถัดมาหลังจากที่เดินเรื่องสมัครเรียน และการเดินทางไปเรียนในโรงเรียนที่ห่างไกลจากบ้านสิบ ๆ กิโลก็คือรถสองแถวเก่า ๆ ที่จะมาจอดรออยู่หน้าปากซอยบ้าน ซึ่งเธอจะต้องเดินออกมารอแต่เช้าเพื่อให้ทันขึ้นรถ ลำบากนะแต่ก็ต้องปรับตัวให้ได้ ทำไงได้เธอไม่มีทางเลือกนี่นา @โรงเรียนใหม่ น้ำตาลเข้ากับคนได้ไม่ยาก ถ้ารู้จักนิสัยของเธอจริง ๆ จะยากก็แค่การปรับตัวเรื่องกิน ที่อยู่ต่าง ๆ ก็เท่านั้นแหละ โรงเรียนที่นี่นักเรียนไม่ได้เยอะมาก ไม่เหมือนกับโรงเรียนในเมืองที่เธอเรียนอยู่ แต่ก็ดีเหมือนกับ เพราะมันเหมือนจะเงียบสงบไม่น้อยเลย “หวัดดีน้ำตาล เรามาแนะนำตัว เราชื่อนุช” “อ๋อ หวัดดี”ตามสเต็ปของโรงเรียน พอแนะนำตัวเองหน้าชั้นเรียนตามที่อาจารย์แนะนำ เพื่อน ๆ

#หลายอาทิตย์ต่อมา "รออะไรอยู่ครับ ?" นายหัวคาวีเอ่ยถามป้าพร แม่บ้านที่ปกติจะเข้านอนแต่หัววันเพื่อตื่นเช้ามาทำอาหารและทำงานบ้าน แต่ตอนนี้กลับยังไม่ยอมนอน เหมือนกำลังนั่งรอใครสักคนอยู่ "เอ่อ..." "อย่าบอกนะครับ ว่าแม่ตัวดียังไม่กลับ" "....." ป้าพรได้แต่พยักหน้าตอบ เพราะไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน มันก็เรื่องจริงแหละที่น้ำตาลยังไม่กลับ เธอไปไหนก็ไม่รู้จนป่านนี้ก็ยังไม่กลับ "ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ" นายหัวคาวีเท้าเอวด้วยท่าทางที่ขึงขัง พร้อมกับพูดเสียงเข้มออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์ "เดี๋ยวก็คงกลับมั้งคะ คงมีธุระ" ป้าพรช่วยพูดแก้ตัวให้ "จะไปไหนควรบอกกันก่อนนะครับ ไม่ใช่หายไปแบบนี้" "นายหัวไปนอนเถอะ เดี๋ยวป้ารอเอง" "ไม่ได้หรอกครับ วันนี้ต้องคุย ปล่อยเอาไว้ไม่ได้ เดี๋ยวจะได้ใจใหญ่" ไม่นานนักร่างเล็กก็เดินฝ่าความมืดของถนนเข้ามาเรื่อย ๆ เพราะเป็นที่ส่วนตัว ไฟรายทางจึงไม่มี มันเป็นความมืดสนิทที่รอบข้างเป็นป่าและหนาวเหน็บจากบรรยากาศของพื้นที่แถบนี้ "นะ นั่นไงคะ คุณหนูกลับมาแล้ว" ป้าพรรีบพูด เมื่อเห็นชัดเจนว่าเจ้าของร่างที่เดินฝ่าความมืดมาคือใคร ก่อนจะรีบเดินเข้าไปรับด้วยความเป็นห่วง "ยังไม่นอน

#เวลาผ่านไป ในที่สุดวันที่รอคอยมันก็มาถึงสักที เธอเฝ้ารอและอดทนเวลานี้มานานมาก แต่ก็ใช่ว่าทุกวันเวลาที่อยู่ที่นี่มันจะไม่ทำให้เธอมีความสุขหรือได้อะไรกลับคืนมาเลย ก็ชีวิตคนธรรมดา มีสุขบ้างทุกข์บ้างเป็นเรื่องปกติ ถึงแม้จะต้องปรับตัวอย่างยากลำบาก แต่เธอก็ผ่านมันมาได้ และก็ได้เรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง ได้ฝึกให้มีความอดทน เข้าใจโลกภายนอกที่มันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด ตามพินัยกรรมว่าเอาไว้ว่า เมื่อไหร่ที่เธอนั้นอายุครบ 20 ปีบริบูรณ์ เวลานั้นจะเป็นเวลาที่เธอได้หลุดพ้น จากการมีผู้ปกครอง เธอจะได้รับอิสระ และวันนี้ก็เป็นวันเกิดที่อายุครบ 20 ปีของเธอ ก๊อก ๆ ๆ "คุณหนูคะ เสร็จแล้วหรือยัง นายหัวให้มาตามค่ะ" "ค่า ใกล้เสร็จแล้วค่ะ" ฉันขานรับป้าพร ขณะที่กำลังเร่งแต่งตัวอยู่ นายหัวบอกว่าจะพาฉันออกไปเลี้ยงฉลองวันเกิด พอทำอะไรเสร็จก็รีบเดินลงมาแต่ดูเหมือนว่าจะมีคนที่ใจร้อนอยู่นายหัวคาวียืนเท้าเอวมองฉันคนอะไรมีหน้าเดียวตลอดทั้งวัน ไม่ยิ้มแย้ม เอาแต่หน้าบูดบึ้งดึงหน้าได้ทั้งวัน นี่ถ้าเป็นพ่อค้าขายของ ขายอะไรไม่ออกเลยนะเนี่ย หน้าตาไม่รับลูกค้าเลย "เสร็จแล้วค่ะ" "บอกว่าไม่ต้องแต่งตัวมาก" "หือ แต่งตั

#เวลาต่อมา หลังจากที่ได้กลับมาอยู่ที่บ้านที่กรุงเทพฯ ฉันก็ได้ใช้ชีวิตแบบปกติ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันขาดอะไรไป มันเหมือนต้องปรับตัวใหม่อยู่เหมือนกัน เพราะตอนที่อยู่ที่นั่นฉันเองก็ต้องปรับตัวเป็นการใหญ่เลย แต่คงเป็นเพราะความเคยชินกับที่นี่ที่ฉันอยู่มาตั้งแต่เกิด มันเลยทำให้ฉันปรับตัวไม่ยาก และเข้ากับคนง่าย สังคมภายนอกมันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดหรอก ถ้าเราเลือกที่จะมองผ่านน่ะนะ คนไหนไม่น่าคบเราก็แค่ปล่อยผ่าน คิดอะไรง่าย ๆ ไม่ต้องยุ่งยากให้มันซับซ้อนปวดหัว หลังจากรายงานตัว ฉันก็เข้าทำกิจกรรมต่าง ๆ ของมหาวิทยาลัย จนกระทั่งตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบ 2 เดือนแล้วล่ะ ฉันมีเพื่อนขึ้นเยอะ แต่ก็ไม่รู้ว่าฉันถูกคบเพราะที่บ้านมีเงินหรือเปล่า แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้หรอก แล้วแต่คนจะคิดเลย สำหรับฉันแค่ไม่ล้ำเส้นกันก็นับว่าเป็นเพื่อนได้แล้ว "น้ำตาล ๆ วันนี้เพื่อนนัดไปดื่มกัน เธอไปด้วยกันนะ" "อ๋อ เดี๋ยวกลับถึงบ้านแล้วจะทักบอกอีกทีนะ" "โอเค ๆ แต่มาให้ได้นะ จะได้เปิดหูเปิดตา" "อื้ม" เคยคิดอยู่เหมือนกันนะตอนที่เรียนอยู่มัธยม ว่าสักวันหนึ่งที่ฉันอายุครบ 20 ฉันจะเข้าผับเข้าบาร์ เข้าไปเปิดหูเปิดตาในนั้นบ้าง เพราะ