นายหัว ตอนที่ : 12 เด็กเลี้ยงแกะ

#วันหยุด

8:45

คลิ๊ก ~

คุณได้รับข้อความใหม่ ^^

นายหัวหน้าบูด : จะถึงแล้วนะ ออกมารอเลย

น้ำตาลรีบอาบน้ำแต่งตัวทันทีที่อ่านข้อความที่นายหัวคาวีส่งมาจบ เพราะเขาดันส่งข้อความมาว่าอีก 15 นาทีจะถึงบ้านเธอแล้ว ก็นึกว่าจะนัดแนะกันตั้งแต่เมื่อวาน เล่นมาแบบนี้ใครจะเตรียมตัวทัน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"แฮ่ก !! มาแล้ว ๆ"

"ทำไมถึงไม่แต่งตัวรอ รู้ว่าวันนี้จะออกไปข้างนอก" พอเห็นหน้ากันปุ๊บก็เริ่มบ่นเลย แถมมองนาฬิกาด้วย นี่ก็ตรงเกินไป ออกไปเที่ยวกันนะไม่ได้ไปทำงานสักหน่อยไม่เห็นจะต้องตรงเวลาขนาดนั้นเลย ไอ้ที่ตึง ๆ อยู่น่ะวางลงบ้างก็ได้ เดี๋ยวเส้นเลือดในสมองแตกตายซะก่อน

"นี่ก็รีบสุด ๆ แล้วนะ ตอนนายหัวส่งข้อความมาหนูเพิ่งตื่น"

"ก็รู้ว่าจะไปข้างนอก"

"ก็รู้อยู่ แต่เมื่อวานหนูถามนายหัวแล้วว่าจะไปกี่โมง นายหัวไม่ตอบหนูเองนี่"

"แล้วนี่เสร็จยัง"

"อือ ก็เสร็จแล้วล่ะ" ไม่เสร็จก็ต้องเสร็จแหละนาทีนี้ เดี๋ยวก็ได้โดนบ่นอีก นี่ก็รีบจนไม่ได้แต่งหน้าแต่งตาเลย ไปแบบหน้าสด ๆ ดีหน่อยที่เธอเป็นคนที่ไม่ต้องแต่งหน้าอะไรก็ดูดีอยู่แล้ว

"ไปขึ้นรถเถอะ"

"ไปเที่ยวห้าง แทนที่จะไปแบบสบาย ๆ นี่อะไร ยังมาถูกเร่งยิก ๆ อีก"

"ถ้าจะไปก็อย่าบ่น"

ก็ไม่ได้เต็มใจจะมาสักเท่าไหร่หรอกแต่เพราะโดนเธอตื๊อไม่หยุดเนี่ยแหละถึงได้ยอมมาด้วย เดิมทีตัวเองก็ไม่ใช่คนชอบเที่ยวอะไรอยู่แล้ว แต่ก็นะ มันติดนิสัยในการทำงานของตัวเองมากกว่า

"นายหัวอยู่ได้ทั้งวันหรือเปล่า"

"ทำไม จะเที่ยวห้างทั้งวันเลยหรือไง"

"ไม่ได้เหรอ ?"

"คนบ้าอะไรอยู่ห้างทั้งวัน"

"ก็คนบ้าแบบนี้นี่แหละ ชิ !! "

"อย่ามาทำหน้าแบบนั้นนะ"

"ทำไมต้องว่ากันด้วยเล่า"

"แล้วจะไปอยู่ทำอะไรทั้งวัน ไม่คิดจะไปที่อื่นเลยหรือไง"

"ก็ห้างมีอะไรให้เดินดูตั้งเยอะแยะ มีตั้งกี่ชั้น เดินทั้งวันก็ดูไม่หมด"

"ตามใจ ไหน ๆ ก็ออกมากันแล้ว"

"คิกคิก ขอบคุณค่ะ"

สุดท้ายเขาก็แพ้ทางเธออีกจนได้ โดนเด็กหลอกให้พามา แถมยังโดนตื๊อให้อยู่ทั้งวันอีก ความจริงก็ปฏิเสธได้แหละนะ แต่ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงไม่ยอมทำ

"วันไหนวันหยุด ขอไปทำอะไรกินที่คอนโดนายหัวได้ป่ะ ?"

"เป็นผู้หญิง มาคอนโดผู้ชาย คิดว่ามันเหมาะหรือไง"

"แล้วทำไมถึงไม่เหมาะเล่า หนูไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีสักหน่อย แค่จะไปทำอะไรให้นายหัวกินเฉย ๆ"

"หึหึ ไม่ต้อง ๆ ฉันอยู่คนเดียว ฉันทำกินของฉันเองได้" รีบปฏิเสธเสียงแข็ง

เพราะนึกถึงครั้งที่เธอเข้าครัวที่บ้าน เล่นเอาครัวของเขาไฟไหม้ไปครึ่งห้องแล้ว เธอทำกับข้าวไม่เป็นเลย และอย่าได้จับอะไรเชียว เพราะส่วนมากของที่เธอจับจะพังแบบไม่มีชิ้นดี และเพราะแบบนั้นเขาถึงไม่ยอมให้เธอเข้าครัวอีกเลย

กลัวไฟไหม้บ้าน !

#เวลาต่อมา

พอมาถึงห้างน้ำตาลก็รีบเดินเข้าร้านเสื้อผ้าทันที แต่เธอก็ไม่ได้ซื้อเลยหรอก เดินดูไปเรื่อยเปื่อย เข้าร้านนู้นออกร้านนี้ เพราะความสุขของเธอนอกจากการได้เรียนแล้วก็ได้เข้าห้างและช็อปปิ้งอย่างมีความสุขแบบนี้เนี่ยแหละ

"เสื้อผ้าสวยอ่ะ"

"อยากได้ก็ซื้อสิ" นายหัวพูดเบา ๆ ก่อนจะเดินออกไปดูอะไรต่อมิอะไรที่อื่น ปล่อยให้น้ำตาลเลือกเสื้อผ้าตัวเองต่อ

"พี่คะเอาทั้งหมดที่เลือกเลยค่ะ เก็บตังค์กับผู้ชายตัวสูงคนนั้นนะคะ"

"ได้ค่ะ ๆ"

พนักงานตอบรับก่อนจะเดินไปหานายหัวคาวีที่ยืนกอดอกอยู่

"ขอโทษนะคะ ทั้งหมด 28,000 บาทค่ะ"

"ครับ ??" งงเป็นไก่ตาแตก

"พอดีว่า น้องผู้หญิงคนนั้นบอกให้มาเก็บเงินกับคุณผู้ชายค่ะ"

" ??? " ทั้งงงทั้งตกใจ แต่จะพูดอะไรก็ไม่ได้เพราะน้ำตาลเดินไปนู่นแล้ว ได้แต่จำใจควักบัตรของตัวเองออกมาแล้วยื่นให้กับพนักงาน กัดเขี้ยวกัดฟัน รอบก่อนหมดแค่หลักร้อย รอบนี้เล่นเป็นหมื่นเลยเหรอ

ไม่นานนักก็มีข้อความเข้าในโทรศัพท์มือถือ เป็นจำนวนเงินที่ถูกรูดออกไปจากบัตรของเขา เห็นแล้วถึงกับขนลุกเลยทีเดียว

"เรียบร้อยแล้วค่ะคุณผู้ชาย"

"ครับ"

นายหัวรับบัตรคืนมาก่อนจะรีบเดินไปหาน้ำตาลที่กำลังเลือกซื้อของร้านต่อไป

"ทำไมเธอไม่จ่ายเอง ?"

"ก็นายหัวเป็นผู้ปกครองของหนูนี่ จ่าย ๆ ไปเหอะน่า วันนี้หมดสัก 2-3 ล้าน ขนหน้าแข้งของนายหัวก็ไม่ร่วงหรอก"

"เด็กบ้า !! นี่หลอกกันมาหรือไง"

"หนูไม่ได้หลอกนะ"

"เธอนี่มันเด็กเลี้ยงแกะชัด ๆ !!"

"ถามจริงนะ หนูเห็นนายหัวทำแต่งาน เมียก็ไม่มี ของอะไรก็ไม่ซื้อ เอาเงินไปไว้ไหนหมด ระวังนะเก็บเอาไว้มันจะขึ้นรา"

"ฉันทำงานเก็บเงินเอาไว้ ตอนแก่ฉันจะได้สบายไง ไม่ใช่เอามาใช้สุรุ่ยสุร่ายแบบนี้"

"อ่า อันนี้เขาไม่ได้เรียกว่า การใช้สุรุ่ยสุร่ายนะคะ เพราะหนูไม่ได้ซื้อทุกวัน ปรับมายเซตใหม่สักนิดนะคะ"

"เด็กบ้า !! "

น้ำตาลเดินเลือกซื้อของร้านต่อ ๆ ไป อย่างที่บอกเธอไม่ได้ซื้อทุกอย่าง เธอแค่ซื้อของที่อยากได้จริง ๆ และคิดว่ามันจำเป็นจะต้องใช้ บางอย่างก็เป็นของที่ผู้หญิงเขาชอบกัน อย่างเครื่องสำอางแบบนี้ไง

"เท่าไหร่คะ" ถามเพราะจะเตรียมเงินออกมาจ่าย แต่ไม่ทันไรนายหัวก็ยื่นบัตรของตัวเองให้กับพนักงานไปก่อนแล้ว

"ไหนบอกว่ามันสุรุ่ยสุร่าย ?"

"จ่ายให้ก็อย่าบ่น"

"หนูถาม หนูไม่ได้บ่นสักหน่อย"

"อยากเอาอะไรอีกไหม"

"จะซื้อให้ ?"

"เออ"

"นายหัวนี่เถื่อนจริง ๆ พูดให้มันเพราะ ๆหน่อยสิ หนูเป็นผู้หญิงนะ"

"เด็กเลี้ยงแกะแบบเธอ ฉันสมควรพูดเพราะด้วยหรือไง"

"ตั้งแต่ไหนแต่ไรละ หนูก็ไม่เห็นนายหัวพูดเพราะกับหนูสักที จ๊ะจ๋าคะขา ไม่เห็นจะมี !"

"....." นายหัวได้แต่มองตาแข็ง ไม่ได้ปริปากพูดอะไร ถ้าเป็นคนอื่นมาพูดแบบนี้กับเขานะ โดนด่ายับไปแล้ว

#เวลาผ่านไป

"หูย สร้อยข้อมือร้านนั้นสวยจัง"

"อยากได้ ?"

"อือ"

"อยากได้ก็เข้าไปดู"

"ซื้อให้หรอ !?"

"เออ"

นึกว่าจะบ่นอีก เพราะของในมือก็เยอะมากพอสมควรแล้วล่ะ และที่ตัวเองรูดจ่ายไปก็หลายแสนแล้วเหมือนกัน แรก ๆ ก็บ่นยับแหละ ถึงตอนนี้ไม่เห็นจะปริปากพูดอะไรสักคำ ขอแค่เอ่ยปากพูดเถอะ เออออซื้อให้หมดแหละ

"ทำไมถึงไม่ชอบแบบนี้ ?" พูดถึงกำไลข้อมือที่เป็นแบบเพชร อันเล็ก ๆ มันเหมาะกับข้อมือของเธอมากกว่า

"แต่หนูชอบแบบนี้ กำไลถักแบบนี้มันสวยนะ"

"จะเอาแบบนี้ ?"

"อือ.."

"ตามใจ"

กำไลข้อมือที่นายหัวคาวีซื้อให้ มันเป็นแบบกำไลถักที่ใช้เชือก ประดับด้วยดอกไม้ และก็มีลูกเล่นเป็นสีเขียว เพราะเธอชอบสีเขียวอยู่แล้ว ก็เลยถูกใจของแบบนี้

#ตกเย็นวันเดียวกัน

"ขอบคุณนะคะนายหัว"

"อือ อยู่ที่นี่ก็ตั้งใจเรียน อย่าเถลไถล อย่าดื้อให้มันมาก"

"พูดแบบนี้ ต้องกลับใต้แล้วหรอ ?" เดาได้เพราะเขาพูดแบบนี้ทีไร มันเป็นช่วงที่เขาจะต้องกลับทุกครั้งเลย

"อือ ฉันมานานไม่ได้ มีงานที่นู่นยังห่วงอยู่ แต่ก็จะขึ้นมาดูบริษัทเป็นครั้งคราว"

"นายหัว..."

"อะไร ?"

"อยู่แบบนี้กับหนูก่อนนะ อย่าเพิ่งเอาเมีย หนูไม่มีเพื่อนแล้ว มีแค่นายหัวเนี่ยแหละ"

"พูดอะไรของเธอ"

"หนูไม่มีใครแล้ว" ตั้งแต่สูญเสียครอบครัวไป เธอดิ่งไปพักใหญ่เพราะคิดว่าตัวเองไม่เหลือใคร แต่พอได้ไปอยู่กับนายหัว ก็เหมือนได้ครอบครัวกลับมาอีกครั้ง ถึงจะไม่ใช่พ่อแม่ก็เถอะ

"พูดอะไรอย่างนั้น เธอไม่ได้ตัวคนเดียวสักหน่อย"

"ตกลงก่อนสี้"

"เออ ๆ ยังไม่รีบหาหรอก ค่อยมีตอนแก่"

"คิกคิก นี่ก็แก่แล้วนะ แก่แต่หน้า"

"จิ๊ !! เธอนี่มัน !!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า หยอกเล่นหน้า นายหัวน่ารัก ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ แล้วก็ขับรถกลับดี ๆ"

"เข้าบ้านได้แล้ว"

"ค่ะ บ๊ายบาย"