เสแสร้ง

ตอนที่ใบแจ้งผลสอบเอ็นทรานส์ส่งมาถึง ฉันไม่สบายไข้สูงจนลุกจากเตียงไม่ไหวกะทันหัน น้องสาวที่ช่วยฉันไปรับใบแจ้งผลสอบถูกลักพาตัวระหว่างทาง ไม่รู้ชะตากรรมเป็นอย่างไร พ่อแม่โกรธแค้นฉันเข้ากระดูกดำ หลังจากที่ฉีกใบแจ้งผลสอบของฉันจะขาดกระจุยกระจาย ก็บังคบให้ฉันเลิกเรียน และเข้าทำงานในโรงงาน ตอนหลัง ฉันถูกลักพาตัวเช่นกัน หลังจากที่หนีเอาตัวรอดมาได้หวุดหวิด ฉันได้ซ่อนตัวในโรงงานร้างและส่งข้อความขอความช่วยเหลือจากพวกเขา พ่อโทรเข้ามา ตะคอกฉันด้วยความโมโหโดยที่ไม่ได้สนใจเลย "สวีจือจือ แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าห๊ะ ถึงได้โทรมาล้อเล่นแบบนี้กับพวกฉันในวันครบรอบจากไปของเนี่ยนเนี่ยน" "แกรู้หรือเปล่าว่าฉันกับแม่แกหวังว่าแกน่าจะเป็นคนที่ตายในตอนนั้นมากแค่ไหน" จนวินาทีสุดท้ายก่อนที่ฉันจะตาย เสียงที่ดังอยู่ข้างหูฉันก็ยังคงเป็นคำแช่งด่าของพวกเขา ฉันถูกทำให้กลายเป็นมนุษย์หมู* ถูกทารุณทรมานจนตาย และศพถูกทิ้งไว้ในท่อน้ำเน่า 3 วันเต็มๆ *มนุษย์หมู คือการลงโทษในยุคโบราณ โดยนำคนมาโกนผม ตัดลิ้น ตัดแขนขา ควักลูกตาจนเหลือแค่โพรง รมควันจนหูหนวก และจับไปโยนลงบ่อส้วมจนเนื้อหนังเลอะเทะ แม้แต่พ่อที่เป็นแพทย์นิติเวชที่ทรงคุณวุฒิที่สุดก็ยังจำฉันไม่ได้ และตอนที่น้องสาวพาไอละอ่อนที่หนีตามกันไปในตอนนั้นกลับมาที่บ้าน ก็เป็นตอนที่พ่อเพิ่งใช้เทคนิคคืนสภาพของฉัน พวกเขาคุกเข่าและร้องไห้อยู่ตรงหน้าร่างศพที่เน่าเปื่อยจนแยกไม่ออกของฉันจนหมดสติไป

ภรรยาของเศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งเมืองเป่ย ชอบทรมานสาวสวยวัยรุ่นเป็นที่สุด และฉันเกิดมาโดยไม่รู้สึกเจ็บปวด จึงกลายเป็นตัวเลือกอันดับหนึ่งในสายตาของเธอ ดังนั้นเมื่อฉันถูกกระชากผมและผลักเข้าห้องน้ำเพื่อทรมานอีกครั้ง เศรษฐีก็พานักข่าวทั้งเมืองเป่ยมาพบฉัน อ้างว่าฉันคือลูกสาวที่พลัดพรากไปนานของพวกเขา เพื่อชีวิตที่ดีกว่า ฉันจึงกลายเป็นลูกสาวเศรษฐีที่ใครๆ ต่างอิจฉา แต่ภายใต้หน้ากากแห่งความรักของพวกเขา บาดแผลใหม่ของฉันก็ปิดบังบาดแผลเก่า พวกเขาบอกว่านี่คือราคาที่ฉันต้องจ่ายเพื่อได้รับการคุ้มครอง และบอกให้ฉันตอบแทนด้วยความตายจะดีที่สุด พวกเขาพูดถูก ควรจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่คนที่ตายควรเป็นพวกเขา ไม่ใช่ฉัน!

หลังกลับจากทริปที่ภูเขาอาลัยกับรูมเมต ฉันก็ได้รับข้อความเสียงจากแม่ "ลูกรัก บอกแม่หน่อยสิว่าลูกอยู่ที่ไหน แม่จะช่วยลูกออกมาให้ได้!" "ไม่ต้องกลัวนะ แม่จะขึ้นเขาไปตามหาลูกเดี๋ยวนี้เลย" เดิมฉันนึกว่าแม่โดนมิจฉาชีพหลอก กำลังจะโทรกลับไปหา แต่พอหันกลับไป รูมเมตทั้งสามคนก็มองมาที่ฉันอย่างพร้อมเพียง จู่ๆ หัวหน้าหอก็โน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย "แปลกจัง…" ขนฉันลุกไปหมด "อะไรแปลก?" เธอทำหน้าประหลาดใจ "เซี่ยอี้ แม่เธอส่งข้อความเสียงมาหาเธอเหรอ?" "ใช่ ทำไมเหรอ?" "แต่ว่า...แม่เธอไม่ได้เสียไปตอนทำการสำรวจภูเขาอาลัยเมื่อสามปีก่อนแล้วเหรอ?" …

คู่หมั้นของผมเป็นแพทย์นิติเวช ผมเป็นตำรวจฝ่ายสืบสวนคดีอาญา ผมรักเธอเท่าชีวิต แต่เธอเอาแต่สนใจรักครั้งแรกของเธอ เพื่อช่วยให้รักแรกพ้นผิดแล้ว เธอไปช่วยจัดการศพศพหนึ่งแทนเขา แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือ เจ้าของศพนั้นก็คือผมเอง หลังจากที่เธอรู้ความจริง เธอก็แตกสลายอย่างสมบูรณ์ ##ผมชื่อหลินซิว ชาติก่อนเป็นตำรวจฝ่ายสืบสวนคดีอาญา ตอนนี้ผมตายไปแล้ว กลายเป็นวิญญาณตามติดอยู่ข้างกายกู้อวี๋เคอคู่หมั้นของผม “เคอเคอ ฉันเกิดเรื่องแล้ว เธอมาช่วยฉันที!” กู้อวี๋เคอรับสายของหวังซิงอวี่ จากนั้นก็วางงานในมือลงโดยไม่ลังเลยเลยสักนิด ก่อนวิ่งออกไปหาเขา หวังซิงอวี่เป็นรักแรกของเธอ ทั้งสองคนเติบโตมาด้วยกัน ขอเพียงแค่เป็นหวังซิงอวี่เอ่ยปาก ไม่ว่าหวังซิงอวี่จะให้เธอทำอะไร กู้อวี๋เคอก็รับปากทั้งหมด ผมเคยถามเธอว่าเธอเอาแต่สนใจหวังซิงอวี่ใช่ไหม ที่ผ่านกู้อวี่เคอเพียงแค่พูดกับผมด้วยความร้อนรนเท่านั้นว่า : “ฉันกับหวังซิงอวี่เป็นแค่เพื่อนธรรมดา คุณอย่าหึงมั่วซั่วจะได้ไหม” เพราะฉะนั้นในครั้งนี้ หวังซิงอวี่ฆ่าคนแล้ว จึงให้กู้อวี่เคอมาช่วยจัดการศพ ซึ่งเธอก็รับปาก เพียงแต่สิ่งที่กู้อวี๋เคอไม่รู้ก็คือ ศพนั้นเป็นศพของผมเอง

ฉันมองดูผู้ชายที่หน้าตาเหมือนสามีทุกประการตรงหน้าฉัน หวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพราะฉันได้รับข้อความฉบับหนึ่ง "เขาไม่ใช่สามีคุณ!" ที่แปลกยิ่งกว่านั้นคือชื่อผู้ส่งข้อความที่แสดงในโทรศัพท์มือถือคือ "สามี"! ฉันควรจะเชื่อใครดี?

ในวันงานแต่งงาน คนรักในความทรงจำของคู่หมั้นสวมชุดแต่งงานดีไซน์เดียวกันกับฉันและปรากฏตัวที่งานในฐานะผู้ต้อนรับแขก เมื่อเห็นพวกเขายืนด้วยกันต้อนรับแขก ฉันทำหน้านิ่งและชมพวกเขาว่าพวกเขาคู่ควรกันที่สุด คนรักในความทรงจำของเขาร้องไห้และวิ่งหนีไป เขากลับด่าใส่หน้าฉันว่าเป็นคนจู้จี้จุกจิกและใจแคบ หลังจากงานเลี้ยงเขาพาคนรักในความทรงจำของเขาไปที่ทริปฮันนีมูนของเรา ฉันไม่เถียงเลย แต่ไปนัดทำแท้งทันที

ฉันกับน้องสาวจัดงานแต่งงานในวันเดียวกัน สามีของพวกเราคนหนึ่งเป็นหัวหน้าหน่วยดับเพลิง อีกคนเป็นตำรวจ ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ถึงขนาดซื้อห้องชั้นเดียวกันเพื่ออยู่เป็นเพื่อนบ้านกัน แต่เมื่อเกิดเพลิงไหม้ขึ้น พวกเราทั้งคู่ขอความช่วยเหลือจากสามีแต่ก็ไร้ผล สุดท้าย ฉันคลอดลูกที่ตายตั้งแต่ในท้องออกมา ส่วนลูกของน้องสาวก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้ พวกเราจึงตัดสินใจหย่าพร้อมกัน

ฉันเห็นโพสต์คำปรึกษาในสื่อสังคมออนไลน์ เจ้าของโพสต์บอกว่าตนเองเป็นโรคร้าย แต่กลับปกปิดเรื่องนี้จากหญิงสาวที่กำลังจะหมั้นหมาย ยอดกดไลค์ก็สูงล้น ฉันรู้สึกสงสัยจึงกดเข้าไปอ่านอย่างละเอียด ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า ทำไมหญิงสาวในเรื่องช่างเหมือนฉันเหลือเกิน?

คบกันมาห้าปี แต่แฟนหนุ่มที่เป็นทนายกลับยกเลิกงานแต่งกับฉันไปห้าสิบสองครั้ง ครั้งแรก เด็กฝึกงานสาวที่เขาดูแลกรอกแบบฟอร์มที่สำนักงานกฎหมายผิดพลาด เขารีบกลับไป ปล่อยให้ฉันตากแดดอยู่ริมทะเลทั้งวัน ครั้งที่สอง ระหว่างทำพิธีพอเขารู้ว่าเด็กฝึกงานสาวถูกทนายคนอื่นรังแกก็กลับไปช่วย ทิ้งให้ฉันถูกแขกเหรื่อหัวเราะเยาะ ต่อมาไม่ว่าฉันจัดงานเมื่อไหร่ เด็กฝึกงานสาวมักจะมีปัญหาต่าง ๆ นานาที่ต้องพึ่งพาเขา ในที่สุด ฉันก็หมดหวัง ตัดสินใจแยกทางกัน วันที่ฉันย้ายออกจากเมือง A เขากลับตามหาฉันไปทั่วราวกับคนบ้า

ปีที่ 8 ของการคบหาดูใจกับฟู่จิ่ง หลินเหยียนกลับต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะอาการป่วย วันแรกที่ออกจากโรงพยาบาล หลินเหยียนบังเอิญได้ยินบทสนทนาระหว่างฟู่จิ่งกับพี่สาวของเธอขณะเดินอยู่ตรงทางเดิน "ฟู่จิ่ง นายบ้าไปแล้วหรือไง? นายแอบเอากระดูกสันหลังของหลินเหยียนไปให้ฉีชูหร่านจริงๆ เหรอ?" "ทั้งๆ ที่นายก็รู้ว่าหลินเหยียนร่างกายไม่แข็งแรง แต่ยังโกหกเธอว่าเป็นแค่โรคกระเพาะแล้วให้เธอเสี่ยงอันตรายทั้งอย่างนั้น?" ฉีชูหร่านเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของฟู่จิ่งที่เขาแอบรักมานานหลายปี หลินเหยียนไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวาย เพัยงยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาพ่อกับแม่ที่อยู่ต่างประเทศ และตอบตกลงเรื่องการแต่งงานทางธุรกิจกับตระกูลลู่ทันที...