ตอนที่ 10 สาเหตุต้องสงสัย

ตอนที่ 10

สาเหตุต้องสงสัย

เลือดสีแดงสดไหลรินผสมกับสายฝน ดวงตาของผมเริ่มที่จะเลือนรางเต็มที่ เพราะต่อสู้อยู่นานอีกทั้งยังโดนกระทืบจนร่างกายระบม “เฮ้ยพี่เซ็นอยู่ทางนั้น” เสียงตะโกนที่ผมคุ้นหู ก่อนที่ผมจะหรี่ตามองเห็นพี่ใหญ่และคนในแก๊งกำลังวิ่งตรงดิ่งเข้ามาช่วยผม หนึ่งในนั้นก็คือเธอ

ในระหว่างที่ผมพลั้งเผลอก็ถูกปลายคมวิบวับของมีดยาวฟันแผ่นหลังเข้าอย่างจัง เข่าหนาทรุดล้มลง กระแทกพื้น ผมรู้สึกแสบระบมไปทั่วเรือนร่าง ก่อนจะหมดสติลง ใบหน้าล้มแนบพื้นปูนที่เปียกแฉะ “เซ็น ไม่นะ” น้ำฟ้าตะโกนด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเซ็นนอนล้มลงหลังจากถูกฟัน

“อย่าเข้าไปเหมย เฮ้ยพวกมึงไปจัดการดิ๊” ผมจับร่างของเหมยรั้งเอาไว้เมื่อเห็นว่าเธอจะเข้าไปช่วยเซ็นก่อนที่ผมจะให้ลูกน้องเข้าไปจัดการรุมกระทืบพวกกระจอกเหล่านั้น แล้วพาเซ็นกลับบ้านไปรักษา แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ผมแคลงใจอยู่ก็คือ ความสัมพันธ์ระหว่างเหมยและเซ็น มันคืออะไรกันแน่ “พวกมึงสองคนมีอะไรที่ปิดบังกูอยู่” ผมมองดูหญิงสาวที่ยืนเคียงข้างเธอดูร้อนรนราวกับเห็นคนที่รักถูกทำร้าย

“จัดการพวกมันเรียบร้อยแล้วครับพี่” ลูกน้องวิ่งมาโค้งตัวรายงานต่อผม “อือทำดีมากไปเถอะ คืนนี้เป็นคืนแต่งงาน หากไม่ได้ข่าวจากสายว่าเซ็นถูกทำร้ายอยู่ที่ท่าเรือกูคงจะไม่ออกมา” ผมเอ่ยก่อนที่ผมจะจับมือเหมยพาขึ้นรถตู้ที่จอดอยู่ขับแล่นออกไป ตลอดทางเธอดูเงียบมากเธอเอาแต่ทอดสายตามองออกไปนอกกระจกรถ มันทำให้ผมรู้สึกกังวล เพราะผมไม่ชอบเห็นผู้หญิงของผมมีความรู้สึกดีต่อคนอื่น “เหมยคุณโอเครึเปล่า” ผมแตะมือเธอเบาๆ แล้วเอ่ยถาม

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่ตกใจนิดหน่อย” ฉันรีบแก้ตัวเพราะกลัวจะถูกจับได้ก่อนที่ฉันจะรีบดึงมือที่เฉินตูจับออกแล้วนำมาวางไว้บนขาเรียวสวยของตนเอง ฉันไม่อยากจะให้เขาสัมผัสตัวของฉัน คนเดียวที่ฉันรักก็คือเซ็น ต่อให้ปากจะบอกว่าเกลียดเขา แต่ในใจก็ยังรักเขาอยู่ดี เช่นนี้จึงทำให้ฉันทรมานไม่ส่างซักที

“...”

บ้านขนาดใหญ่ สไตล์จีน

ลูกน้องสี่คนช่วยกันพยุงร่างเซ็นเดินเข้าไปในบ้านเพื่อทำการรักษาบาดแผล “พามันขึ้นไปบนห้องเลย” ผมตะโกนสั่งลูกน้องเพราะเซ็นมันมีห้องพักประจำอยู่ภายในบ้านของผมอยู่แล้ว ก่อนที่ลูกน้องจะรีบนำหมอเดินตามมันเข้าไปรักษา

“อ้าาาาา” เสียงร้องดังลั่นออกมาจากห้องของเซ็น ร่างกายของเขาเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ “หมอผมเจ็บอ้า!” ผมกำเตียงนอนแน่นเมื่อรู้สึกเจ็บตรงบาดแผลราวกับโดนผงซักฟอกรุมกัด ความเจ็บนี้ทำให้เหงื่อไหลซึมใบหน้าของผม อ่าาาาาา”

อื้อ ฟันแข็งแรงกัดกรามแน่น จนใบหน้าตึงไปด้วยเส้นเลือด ผ่านไปไม่นานเซ็นก็หมดสติลง หลังจากหมอเย็บบาดแผลของเขาจนเสร็จ “ช่วงนี้ให้เขาพักฟื้นไปก่อนนะคะ” ฉันเอ่ยสั่งย้ำสาวใช้ที่ดูแลคนไข้ ก่อนจะวางยาที่ต้องให้เขาทานลงบนหัวเตียงแล้วลุกเดินสะพายกระเป๋ายาออกมาจากห้อง

“เป็นไงบ้างคุณหมอ เขาอาการสาหัสรึเปล่า” ผมเอ่ยถามด้วยความกังวลสายตาคู่คมมองจ้องหมอสาวเพื่อฟังคำตอบ “ตอนนี้คนไข้ อาการปกติดีแล้วค่ะ พักรักษาตัวอีกซักสามสี่วันก็น่าจะหายทว่าช่วงนี้หลีกเลี่ยงการใช้กล้ามเนื้อสักนิดจะดีมากค่ะ” ฉันเอ่ยจบก็รีบโค้งตัวแล้วเดินออกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ “เฮ้ย พวกมึงตามไปส่งคุณหมอดิ๊” ผมตะโกนสั่งลูกน้องที่ยืนโค้งตัวอยู่

“ครับนาย”

“สร้อยมานี่หน่อย” ผมตะโกนเรียกสาวใช้อีกทีก่อนที่สร้อยจะรีบวิ่งปรี่ตรงมาที่ผม “ว่าไงคะคุณท่าน” ฉันเอ่ยเบาๆ ก่อนที่คุณท่านจะเอ่ยปากให้ฉันพาอาซ้อขึ้นห้อง ฉันจึงรีบพยุงเธอเดินขึ้นห้องแต่ดูเหมือนแววตาของอาซ้อเธอไม่ได้อยากจะขึ้นห้องซักเท่าไหร่นัก “มาเถอะค่ะซ้อ” ฉันเอ่ยพลางจับแขนเรียวสวยของเธอ

“ไอ้เขมมาหากู” เมื่อเห็นว่าเหมยเดินขึ้นห้องไปแล้วผมจึงตะโกนเรียกเขมลูกน้องคนสนิทให้เข้ามาหา “ว่าไงครับนาย” ผมรีบวิ่งปรี่มาหยุดลงเบื้องหน้าของพี่ใหญ่ พลันก้มใบหน้ารอรับคำสั่งเพราะดูเหมือนว่าพี่ใหญ่จะโกรธมากที่เห็นเซ็นถูกทำร้าย

“มึงไปจัดการพาพวกไปถล่มแก๊งที่มันกล้ามาทำร้ายไอ้เซ็นให้ยับ แล้วตัดนิ้วไอ้คนที่ฟันมีดลงบนหลังของไอ้เซ็นมาให้กู” ผมเอ่ยสั่งเสียงเข้มกับเขมก่อนที่มันจะรีบรับคำสั่งแล้วเดินออกไปจัดการ พร้อมกับลูกน้องในแก๊งที่ติดตามไปอีก 100 คน

ผมไม่สนว่า ใครจะเป็นคนสั่งการผมสนแค่ใครลงมือคนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ หนี้แค้นครั้งนี้ต้องชดใช้ด้วยเลือด ผมมองไปที่บานประตูห้องของเซ็นก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตนเอง มันป่วยขนาดนี้ผมคงต้องให้มันลางานอีกหลายวัน ทว่าหากวันนี้เซ็นมันเป็นอะไรที่มากกว่าบาดเจ็บ ผมคงจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ที่ไปช่วยมันช้า

ดวงตาคู่คมมองดูตนเองในกระจกใส ภายในห้องทำงาน ร่างสูงสง่าสวมชุดแต่งงานชาวจีนสีแดง ทุกครั้งที่เห็นใบหน้าตนเองในกระจกผมมองเห็นเพียงความเศร้าเท่านั้น จู่ๆ ดวงตาคู่คมก็ร้อนผ่าว สมองนึกย้อนคิดถึงภาพคืนแต่งงานในอดีต ผมยังจำติดตา ผู้หญิงที่ผมรักเธอตายด้วยความทรมานแค่ไหน

“เหมย!”

เสียงตะโกนตกใจของผมในตอนนั้นทันทีที่ ผมย่างลงจากรถริมทะเล งานแต่งของเราจัดขึ้นที่นั่น ผมเห็นเหมยนอนเสียชีวิตในชุดเจ้าสาวที่เปื้อนเลือด ท่ามกลางข้าวของที่ถูกพังลง จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังจับตัวคนทำไม่ได้ แต่ผมก็ไม่เคยหยุดตามสืบ

ผมคิดว่าการที่ผมมีเหมยอีกคนปรากฏขึ้นในตอนนี้มันอาจจะล่อคนคนนั้นออกมาให้ผมได้จัดการ ถึงความคิดของผมมันจะดูเห็นแก่ตัว ทว่ามันก็คือทางเลือกเดียว “ใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มร้าย แววตาที่เคยสวยงามตอนนี้เข้มขึงจนไร้แววสดใส

บนห้องนอน

หลังจากที่ฉันถูกเฉินสั่งให้สร้อยพาขึ้นห้อง ฉันก็ได้แต่เดินวนไปวนมาอย่างร้อนใจ ด้วยความเป็นห่วงเซ็น เขาจะเป็นยังไงบ้างในตอนนี้ “ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูห้องทำให้ฉันสะดุ้งตกใจ เฉินคงจะไม่กลับมาแล้วหรอกนะ

“เหมย เปิดประตูให้ผมหน่อย”

น้ำเสียงหนาเอ่ยอยู่หน้าประตูห้อง ทว่าฉันกลัวจนแทบไม่กล้าจะทำตาม หากเปิดให้เขาเข้ามา คืนนี้จะต้องโดนเขารวบรัดแน่ ฉันครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ๆ ก่อนที่เสียงกลอนประตูจะถูกเปิดออก พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาของเฉินที่เดินเข้ามา “คุณเข้ามาได้ยังไง” ฉันถามเสียงสั่น เขาจึงชูกุญแจให้ดูพร้อมกับกดล็อกกลอนแน่น

“เธอลืมไปรึเปล่า ว่านี้บ้านของฉัน” มือหนากระตุกแว่นเลนส์ใสเบาๆ ใบหน้ายกยิ้มแล้วเดินเข้ามาใกล้น้ำฟ้า ที่ค่อยๆ ถอยตัว ออกห่าง “คุณจะทำอะไรคะ ไหนคุณสัญญาแล้วไง” หญิงสาวถอยจนติดผนัง พลันหลับตาปี๋ ทว่าเมื่อเฉินเดินเข้ามาใกล้ เขาก็เลี้ยวตัวเดินไปนั่งลงบนเตียงพลันใช้มือถอดเสื้อออก

เผยให้เห็นแผงอกกำยำขาวจั๊วะจนลำคอเรียวของน้ำฟ้าต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ “ฉันแค่จะนอน เธออย่าลืมสิตอนนี้เธอคือผู้หญิงของฉัน ช่วยทำตัวให้สมกับฐานะซ้อใหญ่หน่อย” เฉินเอ่ยก่อนจะลุกเดินไปหยิบผ้าขนหนู แล้วเข้าไปในห้องอาบน้ำโดยมีสายตาคู่สวยมองตามหลัง พลันถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ใครอยากเป็นกันล่ะ ซ้อใหญ่ของคุณ” หญิงสาวพึมพำเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มมากระชับคลุมร่างกายแน่น