บทที่ 3 เลี้ยงส่ง

ตั้งแต่วันนั้นผ่านเวลามาเกือบเดือนแล้วภวินทร์ก็ไม่เคยไปดูพราวฟ้าที่ร้านอีกเลย แต่สิ่งที่น่าแปลกคือเขาไม่เคยสลัดภาพใบหน้าที่สวยละมุนของพราวฟ้าออกจากหัวได้เลย ยิ่งเขาพยายามลืมเท่าไหร่สมองกลับยิ่งจดจำใบหน้าของเธอได้แม่น และภาพที่เธอเดินขึ้นรถไปกับผู้ชายก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเขาเช่นกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งหัวเสียจนเขาก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้

“ไอ้วินเป็นบ้าไปแล้วรึไง จะไปคิดถึงยัยเด็กเสี่ยนั่นทำไม”เขาบ่นให้ตัวเองที่เอาแต่คิดถึงเธอ

…ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด…

“ฮัลโหลมีอะไรวะถึงได้โทรมาหากูได้”ภวินทร์รับสายอคิณเพื่อนสนิทอีกคนของเขา

“ถ้าไม่มีอะไรโทรหาไม่ได้หรอวะ นี่กูเพื่อนมึงนะโว้ย”อคิณบ่นเพื่อนรักคืนบ้าง

“คนอย่างมึงไม่มีอะไรไม่มีทางโทรมา”

“เออ กูจะชวนมึงไปเลี้ยงส่งน้องพอใจ อีกสองอาทิตย์ก็จะไปฝึกงานแล้วก็เรียนต่อที่ต่างประเทศแล้ว วันเสาร์นี้มึงว่างป่าว”

“ว่าง ร้านไหนมึงบอกอีกทีละกัน”

“โอเค แค่นี้นะ บาย”พอใจเป็นน้องสาวที่ภวินทร์ค่อนข้างสนิทเพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กและเมื่อเป็นแฟนกับอคิณก็มีโอกาสได้เจอกันค่อนข้างบ่อย เมื่อเพื่อนรักชวนไปเลี้ยงส่งเธอเขาจึงไม่คิดจะปฏิเสธ

“ทางนี้สำเร็จ ทางนั้นล่ะว่าไง”อคิณหันไปถามพอใจที่พึ่งวางสายจากพราวฟ้าเช่นกัน

“ทางนี้ก็ไม่มีปัญหาค่ะ แต่ว่าเราทำแบบนี้มันจะดีหรอคะ พอใจกลัวยัยฟ้าโกรธจัง”

“ไม่มีอะไรหรอกเราแค่นัดเค้ามาทานข้าวนี่ อีกอย่างก็เพื่อเลี้ยงส่งพอใจด้วย ที่สำคัญเราหวังดีกับพวกเขาไม่ได้มีเจตนาไม่ดีสักหน่อย ถ้าเจอกันแล้วมันไม่ประสบความสำเร็จก็ไม่เห็นเป็นไร”อคิณบอกพอใจตามที่คิดจริงๆแต่ในใจลึกๆเขารู้สึกว่าสองคนนี้มีอะไรบางอย่างที่สามารถเชื่อมกันได้ เขาจึงอยากสร้างโอกาสให้คนทั้งคู่ได้เจอกันอย่างน้อยสักครั้งก็ยังดี ถึงสุดท้ายมันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่อย่างน้อยก็ยังได้ลอง

เมื่อถึงวันนัดอคิณกับพอใจก็แวะไปรับพราวฟ้าที่บ้านแถมเธอยังกำชับพราวฟ้าว่าวันนี้ให้แต่งตัวสวยๆนะ พราวฟ้าเองก็ไม่ได้ขัดใจเพื่อน

“ว๊าว วันนี้แต่งตัวน่ารักจังเลย เป็นเกียรติมากๆเลยค่ะที่คุณพราวฟ้ายอมแต่งตัวเพื่อไปเลี้ยงส่งดิฉัน”พอใจชมเพื่อนรัก

“พอเลยไม่ต้องมาแซวเลยนะ”พราวฟ้าในชุดมินิเดรสแขนสั้นสีชมพูน่ารัก แต่งหน้าโทนชมพูบางๆปล่อยผมค้อนเพื่อนรัก พราวฟ้าเป็นผู้หญิงที่มองแล้วทั้งสวยและน่ารักในคราวเดียวกัน หนุ่มๆคนไหนที่ได้เห็นเธอเป็นต้องมองจนเหลียวหลังแทบทุกราย

เมื่อทั้งสามคนมาถึงร้านอาหารอคิณและพอใจก็สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ พอใจพยายามให้พราวฟ้าเลือกอาหารที่เธออยากทานแต่พราวฟ้าก็ไม่ยอมเลือกเพราะเห็นรายการอาหารแต่ละเมนูราคาแพงมาก ตั้งแต่พ่อแม่เธอเสียไปพราวฟ้าก็ไม่ได้มาทานข้าวที่ร้านอาหารหรูๆอีกเลยนอกจากมาทานกับเพื่อนบ้างซึ่งก็นานๆครั้งเพราะเธอรู้สึกเสียดายเงิน ตั้งแต่ต้องดูแลตัวเองเธอก็คิดแค่ว่ากินอะไรก็ได้ให้อิ่มและประหยัดที่สุด

“ฟ้าเลือกมาซักเมนูสิ”พอใจยังคะยั้นคะยอให้เพื่อนรักเลือกเมนูที่อยากทาน เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเธอก็ไม่เคยรู้เลยว่าเพื่อนชอบกินอะไร

“ไม่เป็นไรนี่ก็เต็มโต๊ะไปหมดแล้ว เรามากันแค่สามคนจะกินไม่หมดเอานะ”

“เอ่อ มีเพื่อนพี่อีกคนนึงติดงานอยู่เลยมาช้า ใกล้จะถึงแล้วสาวๆรอแป๊บนึงนะ”

“ขอโทษนะพอใจพี่มาสาย พอดีมีธุระด่วนนิดหน่อย”ภวินทร์ที่รีบเร่งเดินเข้าร้านมาขอโทษพอใจที่มาช้าเขารีบเดินลงไปนั่งตรงที่ว่างตรงข้ามกับอคิณโดยที่ไม่ทันได้สังเกตุว่ามีใครนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเขา

“เอ่อบอส สวัสดีค่ะ”พราวฟ้าเป็นฝ่ายทักทายเขาก่อนเมื่อเห็นว่าคนที่ทุกคนรอคือเจ้านายตนและตอนนี้เขาก็กำลังนั่งอยู่ข้างๆเธอ ภวินทร์เมื่อหันไปมองตามเสียงก็พบว่าเป็นพราวฟ้าหญิงสาวที่เขาพยายามสลัดออกจากหัวอยู่ทุกวัน

“คุณมาได้ไง”ภวินทร์ขมวดคิ้วถามหญิงสาวข้างๆด้วยความประหลาดใจ

“พอใจขออนุญาตแนะนำให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการนะคะพี่วินนี่พราวฟ้าเพื่อนสนิทพอใจค่ะ ฟ้านี่พี่วินเพื่อนสนิทพี่คิณแล้วก็เป็นพี่ชายที่เรารักมาก”

“เพื่อนสนิทน้องพอใจ”ภวินทร์ทวนคำพูดของพอใจอีกครั้ง

“ค่ะ”พอใจยืนยันอีกครั้ง

“จะชวนคนอื่นมาด้วยไม่เห็นบอกกูซักคำ” ภวินทร์หันไปบ่นเพื่อนรัก

“คนอื่นที่ไหนมีแต่คนกันเองทั้งนั้น”

“พี่คิณคะขอฟ้าไปนั่งฝั่งนั้นกับพอใจได้มั้ยคะ”พราวฟ้ารีบขอเปลี่ยนที่นั่งกับอคิณทันทีเพราะดูจากสีหน้าของภวินทร์ที่มองเธอตอนนี้แล้วเขาคงไม่อยากนั่งข้างๆเธอ

“นั่งตรงนั้นแหละดีแล้ว มาๆทานข้าวกันได้แล้ว เดี๋ยวอาหารจะเย็นซะก่อนเดี๋ยวไม่อร่อย”

เมื่อได้ยินอคิณพูดดังนั้นพราวฟ้าจึงจำใจต้องนั่งตรงนั้น ระหว่างทานข้าวบรรยากาศบนโต๊ะอาหารดูจะไม่ค่อยสู้ดีนักแม้พอใจและอคิณจะพยายามชวนทั้งคู่พูดคุยอยู่ตลอดเวลาก็ตาม แต่พราวฟ้าก็รู้สึกได้ว่าภวินทร์ไม่ค่อยพอใจนักที่มีเธอนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย เธอเองก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรเพราะรู้ตัวเองดีว่าแค่พนักงานเสิร์ฟไม่ควรมานั่งข้างเจ้านายแบบนี้ ยิ่งเห็นสายตาที่เขามองเธอแต่ละครั้งยิ่งทำให้พราวฟ้ารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ก็ทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้เพราะเกรงใจเพื่อนรัก จึงทำได้เพียงนั่งทานข้าวเงียบๆ

“อิ่มมั้ยเอาอะไรเพิ่มอีกมั้ย”อคิณถามทั้งสองคน

“ฟ้าอิ่มแล้วค่ะ เรากลับกันเลยดีมั้ยคะ”พราวฟ้ารีบเสนอเพราะอึดอัดใจที่ต้องนั่งอยู่ตรงนั้นเต็มที

“กลับเลยก็ได้นี่ก็จะสี่ทุ่มแล้ว เอ้อไอ้วินกูฝากไปส่งน้องฟ้าที่บ้านหน่อยสิ พอดีกูมีธุระด่วนไปส่งไม่ได้”อคิณบอกเพื่อนรัก

“ไม่เป็นไรค่ะฟ้ากลับเองได้ไม่ต้องรบกวนคุณวินหรอกค่ะ”

“ไม่ได้สิพี่เป็นคนไปรับก็ต้องไปส่ง ดึกแล้วจะปล่อยให้กลับบ้านคนเดียวได้ไง”อคิณบอกพราวฟ้า

“เค้าบอกว่ากลับเองได้ก็ได้สิวะ ทำไมต้องให้ไปส่ง ทำงานดึกกว่านี้ก็กลับเองได้ไม่ใช่หรอ”

“ค่ะ”พราวฟ้าตอบรับสั้นๆแต่จุกในใจอย่างบอกไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าเขาจะรังเกียจเธอมากขนาดนี้

“พอใจขอร้องนะพี่วิน นะฟ้าให้พี่วินไปส่งนะถ้าให้กลับเองพอใจต้องไม่สบายใจแน่ๆเลย”พอใจรีบใช้ลูกอ้อนทั้งสองคนทันที

“จะไปก็ตามมา”ภวินทร์หันไปบอกหญิงสาวที่นั่งนิ่งข้างๆตนและลุกเดินออกจากโต๊ะไป