บทที่ 2 เพื่อนสนิท

หลังจากพราวฟ้าได้งานที่ night club ก็ลาออกจากการเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหาร สิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอตัดสินใจลาออกเพราะในช่วงสามเดือนต่อจากนี้เธอต้องไปฝึกงานซึ่งงานร้านอาหารเดิมทีเธอต้องทำตอนกลางวันทำให้เวลาทับซ้อนกัน นอกจากจะเป็นเด็กเสิร์ฟแล้วพราวฟ้ายังรับงานแปลหนังสือมาทำที่บ้านด้วย เรียกว่าทำงานตัวเป็นเกลียว ทำทุกอย่างที่พอจะหาเงินได้ ซึ่งเรื่องนี้มีเพียงพอใจเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอที่รู้ดีที่สุด

“เมื่อคืนไปทำงานวันแรกเป็นไงบ้าง”

“ก็โอเคไม่แย่อย่างที่คิด”

พอใจซักไซ้เรื่องงานใหม่ของเพื่อนทันทีที่เจอหน้ากันที่มหาวิทยาลัย เพราะเธอเองก็ไม่อยากให้เพื่อนไปทำงานแบบนี้กลัวจะเป็นอันตรายแต่ก็ห้ามไม่ได้

“แกจะยืมเงินชั้นไปใช้หนี้ก่อนมั้ยจะได้ไม่ต้องทำงานตัวเป็นเกลียวแบบนี้ ชั้นเป็นห่วง”พอใจบอกเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วงจริงๆ

“ไม่เป็นไรเรายังไหวแค่นี้สบายมาก”พราวฟ้าบอกเพื่อนรัก

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้ใช้ชีวิตแบบที่วัยรุ่นทั่วไปเขาใช้กันจนภาพเหล่านั้นเริ่มเลือนหายไปจากความทรงจำของเธอทีละนิด ทุกวันเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมามีแค่สองอย่างที่เธอต้องคิดคือเรื่องเรียนกับงาน ในแต่ละวันเธอได้นอนแค่วันละสี่ห้าชั่วโมงนอกจากวันไหนเป็นวันหยุดเท่านั้นถึงจะพอได้นอนเต็มอิ่มกับเขาบ้าง ยังดีที่สวรรค์ยังใจดีส่งพี่สาวที่ดีอย่างเมย์และพอใจเพื่อนสนิทมาให้เธอ ไม่ให้เธอรู้สึกว่าโดดเดี่ยวจนเกินไป คิดไปน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ยัยฟ้าแกเป็นอะไร แกโอเคมั้ย”

“โอเค เราแค่ดีใจที่มีเพื่อนดีๆแบบพอใจ ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อนมาจนจะครบสี่ปีแล้ว จากนี้ไปไม่รู้จะได้เจอกันอีกมั้ย”

หลังจากเรียนจบพอใจมีแพลนต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศทำให้โอกาสที่เพื่อนรักทั้งสองคนจะได้เจอกันมีน้อยลงไปอีก

“ฟ้าก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของพอใจเลยนะ ถ้าพอใจไปอยู่ที่นู่นแล้วจะโทรหาบ่อยๆนะ งื้อมากอดทีนึง”

“ฟ้าวันนี้ว่างมั้ยตอนเย็นไปทานข้าวกันส่งท้ายก่อนไปฝึกงาน”อาทิตย์หน้าทุกคนจะต้องแยกย้ายกันไปฝึกงานแล้วพอใจจึงอยากเลี้ยงข้าวเพื่อนก่อนจะไม่ค่อยได้เจอกัน

“ฟ้าต้องไปทำงานตอนสองทุ่ม อืม น่าจะพอได้อยู่”

หลังเลิกเรียนทั้งสองคนมาทานชาบูที่ร้านใกล้ๆ Night club เพื่อไม่ให้ฟ้าต้องรีบมาก เมื่อทานอาหารเสร็จพราวฟ้าจึงรับขอตัวไปทำงาน เธอรีบเดินเข้าไปทางด้านหลังของร้านพลางมองนาฬิกาในโทรศัพท์บอกว่าอีกแค่ 20 นาทีก็จะถึงเวลาเข้างานแล้วจึงต้องรีบทำเวลาเพื่อไปเปลี่ยนชุดและแต่งหน้าให้ทัน

ปึก!

เสียงศีรษะของพราวฟ้ากระแทกเข้ากับแผงอกแกร่งของใครบางคนอย่างแรง เธอรีบขอโทษเขาทันทีเพราะมัวแต่ก้มดูเวลาจนไม่ได้มองทาง

“ขอโทษค่ะ เจ็บตรงไหนมั้ยคะ”พราวฟ้ารีบขอโทษก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของร่างกำยำสูงใหญ่

“ทำไมไม่มองทาง”ภวินทร์เจ้าของร่างที่พราวฟ้าชนทำหน้าดุเธอ

“เอ่อ บอสขอโทษค่ะ พอดีฟ้ารีบเลยไม่ทันมอง”

“ใส่ชุดนักศึกษามาร้านเหล้าหรอ”

“ฟ้าขอโทษค่ะ จะรีบไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้ค่ะ วันหลังจะไม่ใส่มาแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ”พราวฟ้ารีบขอโทษเขาอีกรอบก่อนจะรีบเดินก้มหน้าเข้าไปในห้องแต่งตัว

“ยัยฟ้าทำไมถึงพึ่งมาพี่กำลังจะโทรหาพอดีเลย รีบไปเปลี่ยนชุดเร็ว”เมย์กึ่งถามกึ่งเร่งเธอเพราะเห็นว่าจะถึงเวลาเข้างานแล้ว

คืนนั้นพราวฟ้าตั้งใจทำงานของตัวเองอย่างเต็มที่ หากมีหนุ่มๆคนไหนที่พยายามถูกเนื้อต้องตัวเธอ เธอก็จะพยายามเลี่ยงอย่างสุภาพ ซึ่งการกระทำของเธอทุกอย่างก็อยู่ภายใต้สายตาของภวินทร์ตลอด

“เฮ้ยไอ้วิน วันนี้ว่างหรอวะ ปกติกูเห็นเดือนนึงจะเข้ามาซักครั้งสองครั้ง แต่นี่มาสองวันติดกูว่ามันแปลกๆแล้วนะหรือว่ามึงมาดูใคร”ก้องภพถามเพื่อนรัก เพราะปกติแล้วภวินทร์จะแวะเข้ามาดูร้านแค่วันหยุดและเดือนหนึ่งก็มาไม่กี่ครั้ง

“ช่วงนี้เบื่อก็แค่แวะมาเฉยๆ”ภวินทร์ตอบเพื่อนแต่สายตายังจับจ้องที่พราวฟ้าอยู่ ก้องภพมองตามสายตาเพื่อนก็พอจะเข้าใจว่าทำไมอยู่ดีๆเพื่อนรักถึงเข้าร้านแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

ภวินทร์นั่งรอจนพราวฟ้าเลิกงานจึงขับรถตามเธอออกมา เขาเห็นเธอนั่งรอรถเมล์เหมือนเมื่อวาน แต่สักพักก็เห็นเธอคุยโทรศัพท์ก่อนจะมีรถตู้คันหรูขับมาจอดตรงหน้าเธอ ทันทีที่ประตูรถเปิดออกพราวฟ้าก็สวัสดีชายหนุ่มที่นั่งติดประตูก่อนเดินเข้ารถไป ภวินทร์แสยะยิ้มให้กับตัวเองอย่างหัวเสีย ถึงแม้เขาจอดรถอยู่ไกลพอสมควรแต่เขาก็ค่อนข้างมั่นใจว่าคนที่เห็นบนรถเป็นผู้ชายแน่นอน แม้จะเห็นหน้าไม่ชัดก็ตาม

“หึ สุดท้ายก็สร้างภาพจริงๆทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวที่แท้ก็มีเสี่ยเลี้ยง”ภวินทร์พึมพำกับตัวเอง สองวันมานี้ที่เขาตามดูพราวฟ้าเพราะอยากรู้ว่าเธอจะเป็นเด็กสู้ชีวิตเหมือนที่เมย์บอกหรือไม่ แต่พอเห็นเธอขึ้นรถไปกับผู้ชายภวินทร์ก็เข้าใจว่าที่เธอทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวไม่สนใจผู้ชายที่แท้ก็แค่สร้างภาพ ส่วนพราวฟ้าเมื่อขึ้นรถมาก็ทักทายพอใจเพื่อนรักและอคิณแฟนของเธอ วันนี้พอใจออกมาทานมื้อดึกกับแฟนจึงถือโอกาสแวะมารับพราวฟ้าไปส่งที่บ้านด้วย

“ยัยฟ้าแกกลับดึกแบบนี้ทุกวันจะไหวหรอ บอกตามตรงนะชั้นเป็นห่วง”

“ไหวสิ เห็นมั้ยมีเพื่อนบนรถเมล์เยอะเลย ยังดีนะที่รถเมล์สายนี้วิ่งทั้งคืนจอดหน้าปากซอยบ้านเลย”พราวฟ้าบอกเพื่อนรักเพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วง ใจจริงเธอเองก็แอบกลัวอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าเทียบกับการไม่มีเงินอย่างหลังน่ากลัวกว่า อีกอย่างเธอก็พยายามเซฟตัวเองด้วยการเปลี่ยนชุดให้ดูมิดชิดทุกครั้งก่อนกลับบ้าน

“ขอบใจนะพอใจ ขอบคุณนะคะพี่อคิณที่มาส่ง ฟ้าขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ”

“บ๊าย บาย ล็อกบ้านดีๆด้วย”พอใจบอกเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง

“พี่ว่าให้พี่แนะนำเพื่อนพี่ให้น้องฟ้าดีมั้ย ถ้ามีคนดูแลจะได้ไม่ต้องลำบากแบบนี้”

“พี่คิณพูดเหมือนไม่รู้จักยัยฟ้าเลยค่ะ ขนาดมีหนุ่มๆที่มหาวิทยาลัยมาขายขนมจีบเป็นสิบคนยังไม่อยู่ในสายตาสักคน คนนี้เนี่ยคิดแค่สองอย่างคือเรื่องงานกับเรียน ส่วนเรื่องผู้ชายไม่เคยอยู่ในหัว ยิ่งให้ผู้ชายเลี้ยงยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้เลยค่ะ”

“อืมก็จริง แต่ถ้าเราไม่ลองก็ไม่รู้นะ เอางี้เราลองนัดทั้งสองคนมาทานข้าวกันดีมั้ย ให้เหตุผลว่าเลี้ยงส่งพอใจไปเรียนต่อต่างประเทศ”

“ลองดูก็ได้ค่ะ แต่พอใจบอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าไม่คาดหวังไม่ผิดหวัง”