บทที่ 3

ระหว่างทางกลับ จี้อี่หนิงลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจส่งข้อความถึงเสิ่นซื่อที่ไม่เคยติดต่อกันมาสามปีเลย

[อาเล็ก... เรื่องคืนนี้ลืมมันไปได้ไหมคะ ตอนนั้นฉันเมามากจริง ๆ เลยเข้าผิดห้องค่ะ]

รออยู่นานมาก เสิ่นซื่อก็ไม่ตอบ

จี้อี่หนิงขมวดคิ้ว แล้วส่งข้อความอีกครั้ง

[？]

แต่พอส่งไป ก็เห็นเครื่องหมายตกใจสีแดงขึ้นมาทันที

'อีกฝ่ายเปิดการยืนยันเพื่อน คุณยังไม่ใช่เพื่อนของอีกฝ่าย...'

จี้อี่หนิงเม้มปาก ถึงกับลบเธอทิ้งแล้ว คงหมายความว่าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกสินะ?

คิดได้เช่นนั้น จี้อี่หนิงก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย

กลับถึงบ้านก็เป็นเวล่ากว่าหกโมงเช้า

เมื่อเปิดประตู ก็เห็นเสิ่นเยี่ยนจือนั่งอยู่บนโซฟา

เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เขาก็หันขวับมา ดวงตาที่มองจี้อี่หนิงแดงก่ำ เห็นชัดว่าไม่ได้นอนทั้งคืน

"ที่รัก เมื่อคืนคุณไปไหนมา? ผมโทรหาคุณสิบกว่าครั้ง ทำไมไม่รับสาย?"

เสิ่นเยี่ยนจือลุกขึ้นเดินเร็วๆ มาหาเธอ ยื่นมือจะจับมือเธอ แต่จี้อี่หนิงกลับหลบเขา

เขาชะงักไป กำลังจะเอ่ยปากพูด แต่จี้อี่หนิงก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คุณไม่กลับบ้านทั้งคืนได้ แต่ฉันกลับทำบ้างไม่ได้งั้นสิ?"

จี้อี่หนิงเป็นคนนิสัยดีมาก อยู่ด้วยกันมาแปดปี แทบไม่เคยทะเลาะกันเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาขนาดนี้

สังเกตเห็นว่าเธอนั้นอารมณ์ไม่ดี ดวงตาก็บวมแดง เสิ่นเยี่ยนจือดวงตาวูบไหว มือที่ห้อยข้างตัวค่อย ๆ กำแน่น

"คุณรู้แล้ว ใช่ไหม?"

น้ำเสียงเขาราบเรียบ ไม่มีความตื่นตระหนกหรือร้อนรนเลย ราวกับคาดเดาว่าวันนี้ต้องมาถึงอยู่แล้ว

เห็นท่าทางไม่รู้สึกผิดของเขา อารมณ์ที่จี้อี่หนิงกดไว้ก็ระเบิดออกมาในที่สุด

เธอยกกระเป๋าขึ้นฟาดใส่เขาอย่างแรง ดวงตาแดงก่ำเหมือนคนบ้า

ความดีที่เขาเคยทำ ช่วงเวลาแห่งความสุขของทั้งคู่ ถูกฉีกทิ้งในวินาทีที่เธอเห็นเขานอนกับผู้หญิงอื่นเมื่อคืน ไม่อาจประติดประต่อได้อีก

"เสิ่นเยี่ยนจือ คุณทำเรื่องน่าขยะแขยงแบบนี้ได้ยังไง?! ถ้าไม่รักฉันแล้วก็หย่ากันสิ ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย?!"

เธอคิดว่าระหว่างพวกเขาจะไม่มีบุคคลที่สาม แต่ความจริงกลับตบหน้าเธออย่างแรง

ปลุกเธอจากภาพลวงตาที่เขาสร้างขึ้น และทำให้ความรักที่เธอมีต่อเขากลายเป็นเรื่องตลก

เห็นดวงตาแดงก่ำของเธอ เสิ่นเยี่ยนจือรู้สึกเจ็บปวดในอก คว้ามือเธอดึงเข้ามากอด

"อี่หนิง ผมขอโทษ..."

จี้อี่หนิงผลักเขาออก อยากจะหัวเราะ แต่น้ำตากลับไหลไม่หยุด

"อย่าเอามือสกปรกของคุณมาแตะฉัน!"

"การซื่อสัตย์มันยากนักหรือไง?"

"หลังแต่งงานกับคุณ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เจอผู้ชายดี ๆ และก็ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้ชายมาจีบฉัน แต่ฉันไม่เคยล้ำเส้น ฉันทำได้ ทำไมคุณถึงทำไม่ได้?"

เห็นความผิดหวังและโกรธแค้นในดวงตาเธอ เสิ่นเยี่ยนจือก็กำมือแน่น

"อี่หนิง ผมรักคุณคนเดียว...กับเธอคนนั้นมันแค่อุบัติเหตุ..."

คำอธิบายของเขาช่างไร้น้ำหนัก จนจี้อี่หนิงรู้สึกทั้งขำทั้งขยะแขยง

"ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ไปนอนกับผู้ชายคนอื่นได้ แล้วบอกคุณว่าเป็นอุบัติเหตุ ร่างกายฉันนอกใจ แต่หัวใจรักแค่คุณคนเดียว ใช่ไหม?"

แววตาของเสิ่นเยี่ยนจือฉายวาบไปด้วยความเย็นชา พูดช้า ๆ ทีละคำ "ถ้าคุณกล้า ผมจะฆ่าคุณไปพร้อมกับผู้ชายคนนั้นบนเตียงเลย"

เมื่อสบกับสายตาเย็นเยียบไร้ความอบอุ่นของเขา จี้อี่หนิงมีแต่รู้สึกเย็นวาบที่หัวใจ

ที่แท้เขาก็รู้ว่าการนอกใจเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ แต่เขาก็ยังนอกใจเธอ

เธอสูดหายใจเข้าลึก พูดช้า ๆ "คุณจำได้ไหม ตอนที่คุณขอฉันแต่งงาน ฉันพูดอะไรกับคุณ?"

เธอบอกว่า ถ้าวันไหนเขานอกใจเธอ เธอจะไม่ให้อภัย จะจากเขาไป

สีหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือเปลี่ยนไป "ผมไม่มีทางปล่อยคุณไป!"

จี้อี่หนิงเช็ดน้ำตาที่หางตา มองเขาด้วยสายตาเยาะเย้ยปนเกลียดชัง "ไม่ว่าคุณจะเห็นด้วยหรือเปล่า ฉันก็ตัดสินใจแล้ว ฉันจะหย่ากับคุณ คุณไม่คู่ควรได้รับการอภัยจากฉัน"

พูดจบ โดยไม่สนใจปฏิกิริยาของเขา จี้อี่หนิงเดินก็ผ่านเขาขึ้นบันไดไป

เสิ่นเยี่ยนจือจ้องมองเงาหลังของเธอ ดวงตาฉายแววมืดมน

เมื่อกลับมาถึงห้องนอน จี้อี่หนิงเข้าห้องน้ำอาบน้ำทันที กลิ่นเหล้าที่ติดตัวทำให้เธอทนไม่ไหว

ตอนถูสบู่ ก้มมองเห็นรอยแดงบนหน้าอกของตัวเอง มือก็พลันชะงักไปชั่วขณะ

ภาพมือเรียวยาวลูบไล้ร่างกายผุดขึ้นในหัวโดยไม่รู้ตัว เธอขมวดคิ้วแล้วใช้ผ้าขนหนูถูแรง ๆ จนผิวรอบ ๆ แดงไปหมดจึงจะยอมหยุด

ราวกับว่าการทำแบบนี้จะลบรอยที่เขาทิ้งไว้บนตัวเธอได้

อาบน้ำเสร็จเดินออกจากห้องน้ำ ก็เห็นเสิ่นเยี่ยนจือนั่งอยู่บนเตียง ก้มหน้าไม่รู้คิดอะไรอยู่ จี้อี่หนิงขมวดคิ้วแล้วแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น

ถึงยังไง อีกไม่นานพวกเขาก็จะหย่ากันแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เสิ่นเยี่ยนจือก็เงยหน้าขึ้น เห็นจี้อี่หนิงพันผ้าขนหนูเดินออกมา

ผมเปียกครึ่งหนึ่งสยายอยู่ด้านหลัง ยังคงมีน้ำหยด แก้มแดงระเรื่อหลังอาบน้ำ เหมือนดอกกุหลาบที่เพิ่งบานชวนให้เด็ด ส่งกลิ่นหอมยั่วยวน ผ้าขนหนูปิดแค่สะโพก เผยให้เห็นขายาวขาวเนียน ชวนให้จินตนาการ

ลมหายใจของเสิ่นเยี่ยนจือหนักขึ้นทันที สายตาเหมือนติดอยู่บนตัวจี้อี่หนิง ไม่อาจละไปได้แม้แต่น้อย

จี้อี่หนิงไม่ทันสังเกตการเปลี่ยนแปลงของเขา เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าจะหยิบชุดนอน จู่ ๆ ก็มีมือคู่หนึ่งโอบกอดเธอจากด้านหลัง

"อี่หนิง..."

เสียงของเขาแหบพร่า เต็มไปด้วยราคะอย่างไม่อาจปิดบังได้

เมื่อครู่ตอนอยู่ชั้นล่าง หลังจี้อี่หนิงจากไป เสิ่นเยี่ยนจือก็คิดหาทางให้เธอเปลี่ยนใจ

สุดท้ายสิ่งเดียวที่คิดออกว่าจะทำให้จี้อี่หนิงอยู่กับเขาได้ คือมีลูกด้วยกัน

เขาขึ้นมาก็ตั้งใจจะคุยเรื่องนี้ ตั้งใจจะค่อย ๆ พูด แต่เมื่อเห็นจี้อี่หนิงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ท่าทางของเสิ่นเยี่ยนจือแบบนี้มีแต่จะทำให้เธอหวั่นไหว แต่ตอนนี้จี้อี่หนิงรู้สึกเพียงขยะแขยงเท่านั้น

เธอหันมาผลักเขาออก ดวงตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

"อย่าแตะตัวฉัน ฉันรังเกียจ"

ดวงตาของเสิ่นเยี่ยนจือฉายไปด้วยความเจ็บปวด เขาจับมือเธอ พูดอย่างจริงจัง "คุณไม่ได้อยากมีลูกมาตลอดหรอกเหรอ? เรามีกันตอนนี้เลยนะ ได้ไหม?"

เห็นท่าทางเขาทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ จี้อี่หนิงจึงสะบัดมือออก

"นั่นมันเมื่อก่อน ต่อไปฉันอาจจะมีลูก แต่ไม่มีทางเป็นลูกของคุณ"

คำพูดนี้ทำให้เสิ่นเยี่ยนจือโกรธ เขาคว้ามือเธอแล้วผลักลงบนเตียง ตัวเองก็ทาบทับลงไป

"พูดอีกทีสิ!"

ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่จี้อี่หนิงกลับไม่สนใจเลย

"จะให้พูดกี่ครั้งก็เหมือนเดิม ตอนนี้ฉันเห็นหน้าคุณฉันก็รู้สึกขยะแขยง ให้ฉันมีลูกกับคุณ ฉันขอตายดีกว่า"

พูดจบ ก็ถูกเสิ่นเยี่ยนจือจูบอย่างดุดันทันที