บทที่ 12 หลุมพรางแห่งการหักหลัง

ค่ำคืนนี้ คืนแห่งงานประมูลสุดยิ่งใหญ่ที่ทุกสายตาจับจ้อง ห้องโถงนิทรรศการของวรเมธินทร์กรุ๊ป กลายเป็นฉากแห่งความฝันที่ถูกบรรจงสรรค์สร้างขึ้นเพื่อการเฉลิมฉลองความงามอย่างแท้จริง

 

แสงไฟสีทองนวลละมุนไล้ไปตามแนวเพดานโค้งสูง สะท้อนกระทบคริสตัลที่เรียงรายราวหยาดน้ำแข็งจากสรวงสวรรค์ กระจกใสเจียระไนถูกจัดวางอย่างมีจังหวะ ทุกแผ่นสะท้อนเงาผู้คนเป็นพันเสี้ยว ดั่งเพชรที่มีหลากเหลี่ยมมุม

 

ทั่วบริเวณประดับประติมากรรมแก้วใสที่ถูกหล่อขึ้นเป็นรูปทรงเรขาคณิต แสดงถึงการควบรวมของศิลปะและวิทยาศาสตร์ เบื้องใต้แสงจันทร์จำลองที่สาดทาบผ่านเพดานโปร่งใส ผืนพรมสีหมอกเงินทอดยาวจากทางเข้าจนถึงเวทีกลางโถง ราวกับพาผู้คนก้าวเข้าสู่โลกซึ่งกาลเวลาและความจริงถูกระบายไว้ด้วยประกายอัญมณี

 

แขกผู้มีเกียรติทยอยเดินเข้าสู่บริเวณงานอย่างต่อเนื่อง ราวกับขบวนแห่งรัตติกาลที่เปล่งประกายไม่หยุดยั้ง

 

ชุดสูทตัดเย็บจากแบรนด์ชั้นนำระดับโลก สวมทับร่างของนักธุรกิจชายผู้ทรงอิทธิพล ชุดราตรีกวาดพื้นของสตรีผู้สูงศักดิ์ระยิบระยับด้วยคริสตัลจากปารีส ทุกฝีก้าวที่เหยียบย่างบนพรมเงินคือการแสดงออกถึงอำนาจ ฐานะ และศิลปะแห่งการเลือกสรร

 

เสียงกดชัตเตอร์จากกล้องถ่ายภาพยังไม่ทันแผ่วลง ก็ถูกแทนที่ด้วยแสงแฟลชใหม่อย่างต่อเนื่อง เหล่าบรรณาธิการนิตยสารแฟชั่นชื่อดัง ไฮโซ นักสะสมเครื่องประดับ และผู้ทรงอิทธิพลด้านศิลปะทยอยกันเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ราวกับค่ำคืนนี้คือเวทีของโลกที่ทุกอย่างส่องประกายภายใต้โคมไฟเพชร

 

และท่ามกลางแสงสี เสียงหัวเราะ และสายตานับร้อยที่จ้องมอง

 

นาราก้าวเข้าสู่โถงงานอย่างมั่นใจ ราวกับผู้บริหารหญิงยุคใหม่ที่เป็นศูนย์กลางของแสงไฟและคำยกย่อง

 

เดรสไหมสีดำทองแบบโอเรียนทอลถูกตัดเย็บประณีตจนแนบเนื้อ ไล่ลายลวดลายปักไหมสีทองดั่งเถาวัลย์อ่อนที่เกี่ยวรัดเรือนกายเธออย่างพอเหมาะพอดี แสงไฟสะท้อนเนื้อผ้าทอประกาย เธอเดินอย่างสง่างามแต่ไม่เย่อหยิ่ง มีรัศมีของคนที่รู้จักตัวเอง รู้บทบาท และรู้ว่าเธอเป็นศูนย์กลางของค่ำคืนนี้

 

แขกหลายคนหันมาทักทายเธอทันทีที่พบเห็น เสียงกล่าวชื่นชมลอยเข้าหูอย่างไม่ขาดสาย

 

“คุณนาราคือหญิงสาวที่ควบรวมคำว่าผู้บริหารและความงามเข้าด้วยกันได้อย่างน่าอัศจรรย์”

 

“คอนเซ็ปต์กล่องความทรงจำของคุณ มันไม่ใช่แค่การแสดงเครื่องประดับ แต่มันคือบทกวีของประสบการณ์ส่วนตัวที่แปรเปลี่ยนเป็นประกายเพชร”

 

“ผมชอบที่คุณนารากล้าให้ลูกค้าบอกเล่าเรื่องราวของตัวเองมากกว่าการให้แบรนด์พูด มันไม่ใช่แค่การตลาด แต่มันคือการฟังด้วยหัวใจ”

 

บางคำถูกกล่าวด้วยความจริงใจ บางคำแฝงเจตนา แต่ทุกถ้อยคำล้วนสะท้อนถึงภาพลักษณ์ที่นาราได้สร้างไว้ด้วยความแน่วแน่ และความละเมียดในทุกรายละเอียด

 

เธอยิ้มรับทุกคำด้วยความนุ่มนวล แต่สายตายังคงมั่นคง เปล่งประกายของคนที่ไม่ได้หลงระเริงในเสียงปรบมือ แต่เข้าใจดีว่าความสำเร็จในค่ำคืนนี้...มีเดิมพันมากกว่าที่ใครจะรู้

 

ในหมู่ผู้เข้าร่วมงาน มีตัวแทนจากตระกูลเดชาสกุลวงศ์ ผู้บริหารมาดเนี้ยบที่แฝงด้วยรอยยิ้มแบบสุภาพแต่เย็นชา เขาเดินเข้ามาทักทายนาราด้วยท่าทีสุภาพเกินจำเป็น

 

ศักดา ตัวแทนจากตระกูลเดชาสกุลวงศ์ส่งยิ้มเยือกเย็นให้เธอ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่หนักแน่นพอจะฝังรอยไว้ในใจ

“คืนนี้คุณนาราจัดงานได้น่าประทับใจมากเลยนะครับ ทุกอย่างดูไร้ที่ติ เหมือนกับคนจัดที่ดูจะ...รู้วิธีวางหมากที่เก่งกาจทีเดียว”

 

นาราไม่ตอบในทันที เธอหันมามองเขาด้วยรอยยิ้มบาง แต่แววตาฉายความเยือกเย็นพอกัน

“ขอบคุณค่ะ คุณศักดา แต่การวางหมากไม่สำคัญ เท่าการรู้ว่าใครเดินเข้ามาในกระดานด้วยเจตนาแบบไหน”

 

ศักดาชะงักเพียงครู่เดียว แต่ก็ยิ้มตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ

“ผมเชื่อว่าคนเก่งอย่างคุณคงแยกแยะได้ดีระหว่างเจตนา...กับโอกาส”

 

“แน่นอนค่ะ” นาราตอบเสียงนิ่ง “ฉันเลือกเปิดประตูให้คนที่โปร่งใส และปิดมันแน่นเสมอเมื่อเห็นเงาที่เคลื่อนไหวไม่ตรงแสง”

 

สายตาทั้งคู่ประสานกันอยู่เพียงชั่ววินาที แต่กลับเหมือนมีอะไรบางอย่างผ่านไปนานนับนาที

 

ศักดาหยักยิ้มช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกัน ในเวลาที่เหมาะสมนะครับ”

 

เขาผละจากไปอย่างไม่หันกลับ ปล่อยให้นารายืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟที่ยังคงสว่าง แต่บรรยากาศโดยรอบกลับเยียบเย็นลงเล็กน้อย อย่างที่ไม่มีใครสังเกต

 

...

 

จากมุมหนึ่ง อรดาสวมชุดราตรีลูกไม้สีเลือดนกยืนซ่อนตัวอยู่ในมุมห้องโถง เสี้ยวใบหน้าเธอถูกแต่งแต้มด้วยแสงสะท้อนเพชรจากเวที แต่ในดวงตานั้นกลับไร้ประกาย

 

เธอมองภาพตรงหน้าอย่างเงียบงัน ผู้คนยิ้มแย้ม พราวฟ้าซ้อมเดินอยู่ด้านหลังเวทีอย่างเอาจริงเอาจัง นารายืนเด่นอยู่ท่ามกลางแสงไฟราวกับนางเจ้าหญิงที่สูงส่ง…ภาพเหล่านั้นเหมือนมีดคมเฉือนใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

ความทรงจำเก่าไหลย้อนกลับมา เสียงหัวเราะของเพื่อนกลุ่มเดิมที่เธอแทบจะไม่เคยมีบทบาทอยู่ในวงนั้น สายตาที่อาจารย์ชื่นชมแต่นารา ความสำเร็จที่เธอต้องพยายามแทบตายแต่กลับได้มาเพียงเศษคำชม…ขณะที่นาราได้มันทั้งหมดอย่างง่ายดาย

 

ริมฝีปากของอรดาโค้งยิ้มบางอย่างยากจะนิยาม แต่แววตานั้นแข็งกร้าว เย็นชา และเต็มไปด้วยความคั่งแค้น

 

'คืนนี้...เธอจะไม่ใช่หญิงสาวที่สูงส่งอีกต่อไปนารา'

 

เธอรอเวลานั้น เวลาที่ประกายเพชรปลอมจะกลายเป็นกับดักเปิดโปงให้เห็น ว่าเจ้าของงานผู้งามสง่าและสมบูรณ์แบบนั้น...ก็ล้มเหลวได้ ไม่ต่างจากใคร

 

และในจิตใจของอรดา ไม่มีอะไรหวานล้ำไปกว่าการได้เห็นนาราพังพินาศ...เธอยืนมองฝูงชนที่กำลังรื่นเริงอยู่ในงานด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยคมมีด ที่พร้อมจะแทงข้างหลังคนที่เธอเรียกว่าเพื่อน