บทที่ 6 คุณไม่มีวันลอกหัวใจของคนได้

“เราจะจัดประชุมด่วนไหมคะ” อรดา ผู้ที่เป็นเลขาส่วนตัวถามเบา ๆ

 

“ไม่ต้อง” เธอตอบเสียงแผ่ว “ให้ทุกคนพักก่อน...ฉันขอเวลาทบทวนแผนแป๊บเดียว”

 

เธอยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียงชั้นบนสุด ปล่อยให้ลมเย็นตีหน้าเบา ๆ เสียงรอบตัวเงียบลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจและเสียงในใจที่เริ่มสั่นไหว

 

คืนนั้นเธอกลับถึงบ้านช้ากว่าทุกวัน ไฟในบ้านเปิดไว้เพียงดวงเดียว บรรยากาศเงียบจนได้ยินเสียงนาฬิกาเดิน นาราเดินไปยังชั้นหนังสือ ค่อย ๆ หยิบกรอบรูปเก่าออกมา ภาพของเธอกับกานต์ในวันเปิดโรงแรมสาขาแรก เขายิ้มแบบเดิม...รอยยิ้มที่เคยทำให้ทุกอย่างดูง่ายขึ้นเสมอ

'ถ้าวันหนึ่งเธอเจออะไรหนัก ๆ ให้คิดว่าเธอไม่ได้เดินคนเดียว' เสียงของเขาในความทรงจำเอ่ยเบา ๆ

 

“แต่ตอนนี้ฉัน...ก็เดินคนเดียวจริง ๆ ใช่ไหม” เธอพึมพำ กอดกรอบรูปแน่น น้ำตาร่วงเงียบลงบนหลังมือ

 

คืนทั้งคืนเธอไม่ได้นอน แต่เมื่อแสงแรกของวันใหม่ส่องลอดม่านเข้ามา นาราลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆ ล้างหน้าแต่งตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอมองตัวเองในกระจก ดวงตายังคงแดงช้ำ แต่ภายใต้ความหม่นนั้นกลับเปล่งประกายอะไรบางอย่าง

เธอนั่งนิ่งอยู่บนเตียง สูดลมหายใจลึก แล้วหันไปมองตารางงานที่วางอยู่บนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเตียง

 

“บริษัทของฉัน...” เธอพึมพำเบา ๆ “ลูกน้องของฉัน...ทุกคนกำลังรอฉันอยู่”

 

เธอหลับตาลงครู่หนึ่ง ภาพของใบหน้าทีมงานผุดขึ้นมาในความคิด เสียงหัวเราะในห้องประชุม ความทุ่มเทในแววตา และความหวังที่ทุกคนฝากไว้ในมือเธอ

 

“ฉันจะมาจมอยู่กับน้ำตาแบบนี้ไม่ได้” เธอพูดกับตัวเอง “ปัญหานี้ต้องได้รับการแก้ไขโดยเร็วที่สุด...และฉันจะเป็นคนลงมือแก้เอง”

 

นาราลุกขึ้นจากเตียง ล้างหน้า แต่งตัวอย่างเรียบง่ายแต่มั่นใจ ผูกผมขึ้นรวบตึงแล้วมองตัวเองในกระจก

 

ดวงตาแม้ยังแดงช้ำจากการร้องไห้ แต่ภายใต้แววตานั้นกลับแข็งแกร่งขึ้นอย่างชัดเจน

 

“ถึงเวลาแล้ว...ที่ฉันจะไม่หนี แต่จะเดินเข้าไปในพายุด้วยตัวเอง”

 

 

เช้าวันนั้น นาราเรียกประชุมทีมทันที

“คุณนาราคะ ก่อนจะเริ่ม พู่ขอถามตรง ๆ …” ชมพู่หัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์เอ่ยขึ้น “เรายังเดินหน้าต่อกับแคมเปญนี้อยู่ไหมคะ”

 

ห้องประชุมเงียบลง ก่อนที่ใครจะพูด เสียงเรียบนุ่มของใครบางคนก็ดังขึ้นจากมุมโต๊ะ

“คุณนารา...ไม่ว่าเราจะตัดสินใจเดินต่อหรือหยุดชั่วคราว ฉันขอเป็นกำลังใจให้คุณเสมอค่ะ”

ศิตา ผู้ช่วยส่วนตัวฝ่านประสานงานวัยสามสิบกลาง ๆ มองเธอด้วยสายตาแน่นิ่งแต่เต็มไปด้วยความเคารพ “ฉันรู้ว่าทุกแผนการที่คุณเลือก...คุณคิดถึงบริษัทและพวกเราทุกคนมาแล้วเป็นอย่างดี”

สำหรับศิตาแล้ว นาราไม่ใช่เพียงเจ้านาย แต่คือคนที่เธอเคารพสุดหัวใจ ย้อนกลับไปเมื่อห้าปีก่อน ตอนที่ชีวิตครอบครัวของศิตากำลังพังทลาย สามีทิ้งเธอไปพร้อมหนี้สินก้อนโต และลูกน้อยเพิ่งเข้าโรงเรียน นาราไม่เพียงยื่นมือช่วยเหลือเรื่องงาน แต่ยังเป็นคนแรกที่ถามว่า

“ศิตา...วันนี้เธอเหนื่อยไหม”

คำถามแสนเรียบง่ายในวันนั้น กลับกลายเป็นแรงพยุงให้ผู้หญิงคนหนึ่งกลับมายืนได้อย่างสง่างาม และในวันนี้ ศิตาไม่มีวันลืมว่าเธอจะยืนอยู่ตรงนี้...ก็เพราะนารา

 

นาราเงยหน้าขึ้นมองศิตาและชมพู่ สบตากันครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วพูดชัดถ้อยชัดคำ “เราจะเดินหน้าต่อค่ะ”

 

เธอลุกขึ้น เดินไปเปิดสไลด์ใหม่ที่หน้าจอประชุม บนหน้าจอมีข้อความเพียงบรรทัดเดียว

“เราจะตอบทุกคำถามด้วยสิ่งที่ไม่มีใครลอกเลียนได้ สิ่งนั้นคือ หัวใจของลูกค้า”

“เราจะใช้ความรู้สึกจริง เสียงจริง และเรื่องจริง เพราะไม่มีอะไรน่าเชื่อถือไปกว่าคนที่เคยสัมผัสเราด้วยตัวเอง” เธอกล่าว

 

ทุกคนพยักหน้าเบา ๆ มองมาที่นาราด้วยแววตาที่เชื่อมั่น

 

“ทีมลูกค้าสัมพันธ์ รวบรวมเรื่องราวจากลูกค้าตัวจริงที่เคยใช้บริการของเรา” นาราวางแผนอย่างเป็นขั้นเป็นตอน “เราจะคัดเลือกมา 7 เรื่อง และสร้างวิดีโอสั้นที่บอกเล่าเรื่องนั้นในแบบที่เขาเป็น”

“เราไม่ต้องแต่งอะไรเพิ่ม ขอเพียงความจริงที่ออกจากใจเขา แล้วเราจะทำให้มันดังพอให้ทุกคนได้ยิน”

 

“ดิฉันขออาสาประสานงานเรื่องเนื้อหาให้ค่ะ” ศิตากล่าวเสริม “คุณนาราไม่ต้องห่วง ฉันจะดูให้ทุกอย่างยังคงอยู่ในภาพลักษณ์ที่คุณตั้งใจ”

 

"พู่ก็จะเตรียมกลยุทธ์ด้านการประชาพัมพันธ์ ติดต่อสื่อสำนักใหญ่ ๆ ให้ฝั่งคู่แข่งหน้าหงายไปเลยค่ะคุณนารา" ชมพู่กล่าวร่วมด้วยช่วยสนับสนุนอย่างสุดกำลัง

 

หัวหน้าฝ่ายภาพลักษณ์พูดขึ้น “เราสามารถจัดรายการย่อยกับสื่อออนไลน์ ให้ลูกค้าออกมาเล่าแบบสด ๆ ได้เลยนะคะ จะยิ่งตอกย้ำความน่าเชื่อถือ”

 

ทุกคนทั่วทั้งห้องประชุมต่างก็เสนอแผนงานกันอย่างกระตือรือร้น ทำให้เห็นว่าแค่นาราพร้อมที่จะสู้ พวกเขาก็พร้อมที่จะร่วมยืนอยู่ข้าง ๆ เธอเสมอ

 

นาราพยักหน้าเบา ๆ ดวงตาสั่นไหวด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณนะทุกคน..”

 

ศิตายิ้มอ่อน เอ่ยกับนาราด้วยน้ำเสียงที่ออกมาจากหัวใจ “เพราะคุณนาราเองก็ไม่เคยทิ้งใครไว้ข้างหลังค่ะ ครั้งนี้คุณก็จะผ่านไปได้เหมือนทุกครั้งแน่นอน”

 

 

 

72 ชั่วโมงถัดมา โลกออนไลน์เต็มไปด้วยวิดีโอจากลูกค้าจริง เสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ ภาพของครอบครัว ทุกวินาทีมีความทรงจำ และทุกความทรงจำพาให้ชื่อของวรเมธินทร์กลับมาดังอีกครั้ง

ยอดจองทะลุเป้าในเวลาอันสั้น ความคิดเห็นสนับสนุนหลั่งไหลกลับมา ในขณะที่บริษัทคู่แข่ง...เงียบงันอยู่ท่ามกลางคำถามใหม่ที่ดังกว่าเดิม

“ใครกันแน่...ที่ยืนอยู่ข้างลูกค้าอย่างแท้จริง?”

 

หลังประชุมสรุปผลแคมเปญสิ้นสุดลง นาราเดินออกจากห้องประชุมด้วยดวงตานิ่งเรียบ เธอไม่ได้พูดกับใคร เพียงเดินตรงไปยังระเบียงเดิม แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้า

 

“คุณลอกโปรโมชั่นได้ ลอกการออกแบบได้…” เธอกระซิบกับตัวเองเบา ๆ “แต่คุณไม่มีวันลอกหัวใจของคนได้...ไม่มีวันเลย”