บทที่ 7 สืบหาคนทรยศ

ห้องประชุมใหญ่ของวรเมธินทร์ กรุ๊ป เงียบลงชั่วครู่หลังการสรุปผลแคมเปญใหม่ เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยพลังใจ

 

นารายืนมองทีมงานตรงหน้าอย่างภาคภูมิใจ เธอรู้ การตอบสนองของลูกค้าและสื่อคือก้าวแรกของชัยชนะ แต่ศึกที่แท้จริงเพิ่งเริ่มต้น

 

“ขอบคุณทุกคนมากค่ะ” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนจะเว้นช่วงเล็กน้อย “ตอนนี้ให้ทุกคนกลับไปพักก่อนนะคะ พรุ่งนี้เรามีขั้นต่อไปที่ต้องเตรียมพร้อมกัน”

 

ทีมงานทยอยออกจากห้องประชุม

 

ก่อนที่ศิตาจะเดินตามคนอื่นออกไป นารากลับเอ่ยเรียกขึ้นเบา ๆ

“พี่ศิตาคะ...อยู่คุยกับฉันสักครู่ได้ไหม”

 

ศิตาหยุดฝีเท้า หันมาพยักหน้า แล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้ใกล้นาราอีกครั้ง

“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณนารา?” เธอถามเบา ๆ พลางมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหญิงสาวตรงหน้า

 

นาราเว้นจังหวะครู่หนึ่ง ก่อนจะวางเอกสารในมือลง

“ฉันอยากให้พี่ช่วยตรวจสอบข้อมูลการเข้าถึงทุกอย่างของแคมเปญที่เราเคยประชุมไว้ก่อนเปิดตัวค่ะ”

 

ศิตาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “หมายถึง...การเข้าถึงไฟล์ทั้งหมด?”

 

นาราพยักหน้า “ไฟล์ร่าง แนวคิดที่ใช้ตอนประชุมเบื้องต้น วันเวลา รายชื่อคนที่เข้าถึงข้อมูล ทุกอย่างเลยค่ะ”

 

“ค่ะ...ไม่มีปัญหาเลย” ศิตาตอบโดยไม่ลังเล แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความสงสัย “คุณนารา...เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?”

 

นารานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ

 

“ตอนนี้ฉันยังไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่หักหลังบริษัท” เธอสูดลมหายใจช้า ๆ “แต่ฉันไว้ใจพี่ศิตาคนเดียว... และฉันต้องการใครสักคนที่ฉันเชื่อได้จริง ๆ เพื่อช่วยกันมองเรื่องนี้ให้ทะลุ”

 

ศิตานั่งนิ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาอ่อนโยนแต่มั่นคง “เรื่องนี้พี่จะช่วยคุณนาราตรวจสอบอีกแรงค่ะ”

 

นารายิ้มจาง ๆ ดวงตาเธอเริ่มมีแววแน่วแน่ขึ้นอีกครั้ง “งั้นฝากด้วยนะคะ”

 

...

 

ภายในวันเดียว ศิตารวบรวมรายงานการเข้าถึงข้อมูล พร้อมทั้งเรียกดูการ์ดเข้าออกห้องประชุม และประวัติการแก้ไขไฟล์สำคัญ

เย็นวันนั้น เธอนำแฟ้มข้อมูลกลับมายื่นให้นาราที่ห้องทำงานส่วนตัว

 

“ทุกอย่างดูเรียบร้อยค่ะ ยกเว้นจุดนี้...” เธอชี้นิ้วลงไปที่ชื่อหนึ่งในรายงาน

“อรดา เป็นคนสุดท้ายที่เข้าถึงไฟล์ประชาสัมพันธ์ ก่อนวันแถลงข่าวจะมีการเปลี่ยนแปลงเวลา”

 

นารานิ่งไป ดวงตาไม่แสดงอารมณ์ใด ทุกคนต่างรู้ดีว่าตอนนี้อรดาได้รับมอบหมาย ให้ดูแลเรื่องการเปิดตัวเครื่องประดับคอลเลกชันใหม่ สำหรับงานประมูลเพื่อการกุศล ดังนั้นเธอจึงไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับแผนงานธุรกิจในครั้งนี้

 

“พี่ศิตา คิดว่าเธอเกี่ยวข้องหรือเปล่าคะ?” นาราถามเสียงแผ่ว

 

ศิตามองนารานิ่ง ๆ ก่อนส่ายหน้าเบา ๆ “พี่ยังตอบไม่ได้ค่ะ...แต่เราคงต้องระวังไว้ก่อน”

 

นารายังไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา เธอเพียงแต่มองออกไปยังหน้าต่างบานใหญ่ เหม่อมองยอดตึกสูงของสำนักงานใหญ่ตระกูลเดชาสกุลวงศ์

 

“ฉันไม่เคยอยากสงสัยใคร...” นาราเอ่ยช้า ๆ “แต่ถ้าทุกอย่างเริ่มไม่ชอบมาพากล...เราก็ไม่ควรหลับตาเดินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

 

...

 

คืนนั้น หลังกลับถึงบ้าน นาราเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนตัว ตั้งใจจะค้นหาไฟล์เอกสารประชุมย้อนหลัง แต่กลับนิ่งไปเมื่อลืมตาขึ้นมองภาพหน้าจอที่มีรูปคู่ของเธอกับกานต์

 

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัว...

 

เธอจำได้ว่า...กานต์เคยเตือนเธอไว้

 

“อรดาเป็นคนที่เข้าถึงได้ยาก” กานต์เคยพูดระหว่างที่ทั้งคู่นั่งจิบกาแฟหลังเลิกงาน “เธอทำงานดีนะ แต่บางที...ผมไม่แน่ใจว่าเธอคิดอะไรอยู่จริง ๆ”

 

แล้วเขาก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเสริมเบา ๆ ด้วยแววตาที่จริงจังขึ้น “ผมอยากให้คุณระวังเพื่อนคนนี้ของคุณไว้บ้าง”

 

นาราในตอนนั้นยังหัวเราะ ไม่ได้คิดอะไรจริงจัง เธอเพียงแต่ตอบว่า “เธออาจจะเป็นคนโลกส่วนตัวสูงก็ได้มั้ง ว่าแต่ ทำไมคุณถึงอยากให้ฉันระวังอรล่ะคะ”

 

กานต์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างคิดไม่ตก "ไม่มีอะไรหรอก ผมก็แค่เป็นห่วงคุณเฉย ๆ "

 

 

ในตอนนั้นนาราไม่ได้เก็บคำพูดของกานต์มาใส่ใจมากนัก เพราะปกติแล้วนาราก็ไม่ได้สนิทกับอรดามากนัก อาจจะด้วยบุคลิกของอรดาที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ความสัมพันของนารากับอรดาจึงมีลักษณะของเจ้านายกับเลขา มากกว่าเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน

 

แต่วันนี้...

คำพูดนั้นกลับดังก้องอยู่ในความเงียบ

 

เธอไม่เคยสนิทกับอรดาเหมือนที่สนิทกับพราวฟ้า ทั้งที่ทำงานด้วยกันมาหลายปี

อีกทั้งลึก ๆ แล้ว...นาราก็รู้สึกบางอย่างกับอรดามาตลอด

บางอย่างที่ซ่อนเร้น ไม่เปิดเผย และ...เหมือนมีกำแพงบาง ๆ กั้นระหว่างพวกเธอไว้

 

“หรือจริง ๆ แล้ว...” เธอพึมพำกับตัวเอง “กานต์อาจมองทะลุอะไรบางอย่างที่ฉันไม่เคยใส่ใจ”

 

เธอนั่งนิ่งอยู่พักใหญ่ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความหาศิตา

 

> “ฉันคิดว่าเราคงต้องจับตาดู คนใกล้ตัว มากกว่าที่เคย”

 

เธอมองข้อความนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะกดส่ง

 

ลมหายใจที่พ่นออกมาเบา ๆ ในความเงียบของห้อง บอกกับเธอว่า นี่อาจไม่ใช่แค่เรื่องของแผนธุรกิจอีกต่อไป

แต่คือแผนที่ถูกวางไว้...เพื่อทำร้ายเธอจากภายใน

 

.......................

 

วันเวลาหลังจากกานต์จากไป…เหมือนจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว

แต่ในความรู้สึกของนารามันกลับเนิ่นนาน ราวกับแต่ละชั่วโมงแต่ละนาทีถูกยืดออกด้วยความเงียบและความว่างเปล่าที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุด

เช้าที่ไม่มีเสียงหัวเราะของเขา

มื้อเช้าที่ไม่มีคนคอยถามว่า ‘กาแฟหวานไปไหม’

คืนวันที่เธอต้องปิดไฟเอง โดยไม่มีมืออุ่น ๆ คอยดึงผ้าห่มให้ก่อนนอน

วันแล้ววันเล่า ทุกอย่างยังเหมือนเดิม…แต่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เธอพาตัวเองไปทำงาน พูดกับผู้คน ยิ้มให้พนักงาน และเซ็นเอกสารนับร้อย

แต่เบื้องหลังรอยยิ้มและความเงียบ…คือหัวใจที่ยังเจ็บไม่จาง

บางคืนเธอยังฝันถึงเขา

ในฝันนั้น กานต์ยังอยู่ ยังยิ้ม ยังลูบผมเธอเบา ๆ แล้วบอกว่า “หลับเถอะนะ ไม่ร้องไห้แล้ว”

และแล้ววันนี้…

เวลาผ่านมา ครบหนึ่งร้อยวัน นับจากที่เขาหลับไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

นารานั่งอยู่หน้ารูปถ่ายของเขา ใต้กรอบไม้เรียบง่ายที่เธอเลือกเอง

มือของเธอแตะเบา ๆ ที่มุมกรอบภาพ ราวกับจะสัมผัสเขาผ่านความทรงจำ

 

“เธอรู้ไหม…หนึ่งร้อยวันแล้วนะ” เสียงเธอแผ่วเบาในห้องที่เงียบสงัด

“แต่สำหรับฉัน…มันเหมือนแค่เมื่อวาน”

 

ไม่มีคำตอบ ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีมือที่เอื้อมมาปลอบ

มีเพียงสายลมเย็นที่พัดผ่านม่านหน้าต่าง และกลิ่นดอกไม้จาง ๆ ที่เธอเปลี่ยนให้เขาใหม่ทุกเช้า

เสียงลมหายใจของเธอยังสม่ำเสมอ แต่หัวใจกลับหนักแน่นไปด้วยความคิดถึงที่ไม่เคยจางหาย

 

หลังจากนั่งนิ่งอยู่หน้ารูปถ่ายของกานต์เนิ่นนาน นาราก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขที่คุ้นเคย

เสียงสัญญาณดังเพียงไม่นาน ก่อนเสียงอันอบอุ่นของคุณบงกชจะดังขึ้น

 

“นารา…ลูกตื่นแต่เช้าเลยนะ”

 

“ค่ะ แม่…วันนี้ครบหนึ่งร้อยวันของกานต์แล้ว”

เสียงของเธอนุ่มนวลแต่แผ่วเบา ราวกับกลั่นออกมาจากความทรงจำที่ยังอ่อนไหว

 

คุณบงกชเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แม่รู้…เมื่อคืนก็ฝันถึงเขาเหมือนกัน ฝันว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ยังอยู่กับเราเหมือนที่เคยเป็น”

 

นาราหลับตาลงช้า ๆ สูดลมหายใจลึก ก่อนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“หนูเตรียมงานไว้เรียบร้อยแล้วค่ะแม่

จัดพิธีทำบุญเล็ก ๆ ให้เขา พระจะสวดตอนสาย ๆ จากนั้นเราถวายภัตตาหาร แล้วค่อยกลับกันค่ะ”

 

เสียงของคุณพิรัชต์แทรกเข้ามาทางปลายสาย เป็นเสียงที่นิ่ง แต่แน่นด้วยความรัก

“ดีแล้วลูก…พ่อกับแม่ก็เตรียมของไว้แล้ว ตั้งใจว่าจะไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เขาไปสู่ภพภูมิที่ดี"

 

“ขอบคุณนะคะพ่อ ขอบคุณแม่ด้วย…” น้ำเสียงของเธอสั่นนิด ๆ อย่างห้ามไม่อยู่

“ยังไงเจอกันที่วัดนะคะ หนูกำลังจะออกไปพร้อมกับลุงอำนวย”

 

“เดินทางมาดี ๆ นะลูก พ่อกับแม่ก็กำลังจะออกไปแล้ว”

น้ำเสียงของคุณบงกชทิ้งท้ายไว้ด้วยความอบอุ่นไม่ต่างจากอ้อมกอด

 

เมื่อนาราวางสายลง เธอก็หันกลับไปมองรูปถ่ายของเขาอีกครั้ง

ในแววตานั้น แม้ยังคงเจือความโศกเศร้า แต่กลับมีแววสงบงามราวกับดอกไม้ที่เบ่งบานท่ามกลางฤดูฝน