บทที่ 22

“ซวงซวี่ ทำไมสีหน้าเธอถึงดูไม่ได้ขนาดนี้? เธอคิดไปถึงเรื่องอะไรงั้นเหรอ?”

เมิ่งชิงจับการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าเวินซวงซวี่ได้อย่างเฉียบแหลม

เวินซวงซวี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะกดการคาดการณ์ในใจเอาไว้

“ตอนนี้แค่สงสัย แต่ยังไม่มีหลักฐาน”

“งั้นเธอคิดจะทำยังไง?”

“ไม่ว่าจะมาไม้ไหนก็รับมือได้ทั้งนั้น ตอนนี้ฉันต้องไล่หลี่ซวินออกจากเวินซื่อก่อนถึงจะได้”

ในแววตาของเวินซวงซวี่ประกายความเย็นเยียบออกมา เธอไม่ใช่คนหัวอ่อนที่ใครจะมาบงการก็ได้

ในจังหวะนี้เอง พนักงานเสิร์ฟก็ยกอาหารเดินเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสองคน

อาหารแสนพิถีพิถันวางเต็มโต๊ะ กลิ่นหอมเตะจมูก ทว่ากระตุ้นความอยากอาหารของเวินซวงซวี่ขึ้นมาไม่ได้

เธอคีบอาหารในถ้วยอย่างมีเรื่องหนักอกหนักใจ ในหัววาบเงาร่างของเวินสือเหยาและหลี่ซวินขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

เวินซวงซวี่กินข้าวทั้งเหม่อลอย ในหัวมีแต่เรื่องที่เป็นไปได้ว่าเวินสือเหยาและหลี่ซวินจะร่วมมือกันวนเวียนอยู่

ท่าทางอ่อนแอบริสุทธิ์ของเวินสือเหยานั่น มาคิด ๆ ดูตอนนี้แล้ว ช่างน่าคลื่นไส้จริง ๆ

เธอคีบซี่โครงเปรี้ยวหวานขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ทว่ารสชาติจืดชืดอย่างกับน้ำล้างจาน

เมื่อ