บทที่ 8

นี่คือการจูบไม่ปราศจากการหักห้ามใด ๆ

ลึกและหนัก

เธอหอบเบา ๆ ลมหายใจถูกเขาป้อนเข้าโพรงปากอย่างชำนิชำนาญ

เธอจับชายเสื้อเขาตามจิตใต้สำนึก

กระทั่งสองขาอ่อนแรง ลู่เยี่ยนหุยจึงหยุด เขาก้มมองเธอแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “หลอกปล้ำ ฝีมือของคุณนายลู่ยังอ่อนหัดไปหน่อยนะ”

เวินซวงซวี่เป็นคนไม่ยอมแพ้ ริมฝีปากแดงยกยิ้มแล้วประทับจูบกับลูกกระเดือกของเขาทันใด

เมื่อรู้สึกว่าร่างกายของอีกฝ่ายแข็งทื่อไปเล็กน้อย เธอก็ถอยออกมาแล้วยิ้มแบบขี้เกียจปนท้าทายบางส่วน

“คุณลู่ ก็งั้น ๆ แหละค่ะ”

ลู่เยี่ยนหุยแววตามืดไปเล็กน้อย เวินซวงซวี่กลับกระตุ้นแล้วหยุด

หลังจากเธอกับลู่เยี่ยนหุยแลกเปลี่ยนการติดต่อกันแล้ว ก็ย้ายไปอยู่ที่เรือนหอของลู่เยี่ยนหุย

ตำแหน่งที่ตั้งเรือนหอของลู่เยี่ยนหุยยอดเยี่ยมมาก ก่อนเธอจะย้ายไปได้บอกแม่เรื่องจดทะเบียนสมรส

เพียงแต่ไม่ได้พูดถึงลู่เยี่ยนหุย

แม่แปลกใจที่เธอจดทะเบียนสมรสเร็วอย่างนี้อยู่บ้าง แต่ก็แค่พูดอย่างเฉยเมยว่า “ตระกูลเวินไม่มีทำเนียมว่าจะหย่านะ คนที่แกเลือก แกรู้อยู่แก่ใจ ในเมื่อแต่งงานแล้วก็ทุ่มเทใจกับบริษัทเถอะ”

เวินซวงซวี่พูดไม่ออกถึงความรู้สึก

ดูเหมือนว่าแม่จะเป็นเช่นนี้เสมอ แค่เดินไปตามกรอบกว้าง ๆ ที่แม่วางใจ แม่ก็จะไม่ก้าวก่ายเลือกของเวินซวงซวี่มาก

เวินซวงซวี่อธิบายไม่ถูกกับความหดหู่ที่โผล่เข้ามาในใจแวบหนึ่ง เธอแค่ยิ้มพูด “ค่ะ”

ก่อนจะวางสาย แม่ยังพูดกับเธอว่า “วันหลังพาเขากลับมาดูหน่อย”

ตอนบ่าย เวินซวงซวี่ไปเข้างานที่เวินซื่อ

แม่ไม่ได้ปิดฐานะของเธอ เดิมก็เพื่อให้เวินซวงซวี่ปรับตัวกับขั้นตอนการทำงานของเวินซื่อให้เร็วขึ้น

ดังนั้นผู้จัดการบริษัทจึงเกรงใจเวินซวงซวี่มาก

“คุณหนูใหญ่ครับ นี่คือโปรเจกต์ที่เดือนนี้เราต้องได้มา เยี่ยนหมิงจะสร้างพื้นที่สวนออนเซ็น นอกจากเวินซื่อเราแล้ว ยังมีอีกหลายบริษัทที่จะประมูล ถ้าได้โปรเจกต์นี้มาจะเป็นประโยชน์ต่อเวินซื่อเรามากครับ”

เวินซวงซวี่รับเอกสารมาจากผู้จัดการ

เธอกวาดตาดูโปรเจกต์พื้นที่สวนออนเซ็นอย่างละเอียด เยี่ยนหมิงคือยักษ์ใหญ่ในวงธุรกิจของพวกเขา หลายปีก่อนมีการปรับโครงสร้างสินทรัพย์ เหมือนว่าจะเปลี่ยนเจ้าของ ทำให้หลายปีนี้มีความเคลื่อนไหวไม่น้อย

แต่เป็นไปตามระเบียบ อัตรากำไรอยู่อันดับต้น ๆ ของอุตสาหกรรม

มีคนบอกว่าติดตามเยี่ยนหมิง ต่อให้ได้กำไรมานิดหน่อยก็เป็นบุญหลายชาติที่บริษัทอื่น ๆ อยากได้ก็ไม่ได้มา

แม้แต่แม่ก็เคยพูดถึงเหมือนกันว่าโปรเจกต์นี้สำคัญมาก

เธอเหลือบมองบริษัทคู่แข่ง เห็นชื่อสวีซื่อตามคาดหมาย

เธอเลิกคิ้วด้วยความหมายคลุมเครือ

ตระกูลสวีก็อยากได้โปรเจกต์นี้เหมือนกันเหรอ

“ข้อมูลรายละเอียดโปรเจกต์ กับข้อมูลของเยี่ยนหมิง”

ผู้จัดการพยักหน้า

เขาพูดเสริม “หลังจากเยี่ยนหมิงปรับปรุงโครงสร้าง เจ้าของที่เปลี่ยนใหม่ก็ลึกลับมาก แต่ระยะนี้เยี่ยนหมิงจะมีงานเลี้ยงธุรกิจ เจ้าของเยี่ยนหมิงน่าจะออกงานด้วยครับ”

เวินซวงซวี่กวาดตามอง จำข้อมูลคร่าว ๆ

งานเลี้ยงธุรกิจเหรอ? ถ้าอยากจะได้โปรเจกต์ของเยี่ยนหมิง งั้นงานเลี้ยงนี้คือโอกาสสินะ

ขณะเดียวกัน ตระกูลสวี

ท่านสวียื่นข้อมูลคู่แข่งให้สวีจ้งจินด้วยเหมือนกัน “จ้งจิน แกลองดู นี่คือสถานการณ์โดยรวมของคู่แข่งครั้งนี้ของเรา เวินซื่อคือคู่ต่อสู้สำคัญของเรา เห็นว่าคุณหนูรองตระกูลเวินก็จะร่วมการประมูลครั้งนี้ด้วย ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องเอาโปรเจกต์นี้มาให้ได้นะ”

คุณหนูรองตระกูลเวินเหรอ?

สวีจ้งจินขมวดคิ้วน้อย ๆ

เขาไม่เคยรู้ว่าบุคคลนี้เป็นใครมาจากไหน แต่ก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง

เขาไม่คิดว่าเขาจะแพ้ให้ผู้หญิงคนเดียว

“วางใจเถอะครับ ผมจะไม่ทำให้ผิดหวัง”

“อีกเรื่อง ต้องรีบกำหนดเรื่องของแกกับเสิ่นชู เห็นว่านักศึกษาที่แกเลี้ยงเมื่อก่อนหน้านี้ พอเลิกกันแล้วไม่อยู่เป็นสุขเหรอ?” ท่านสวีขมวดคิ้ว “ในช่วงเวลาสำคัญนี้ จะอาละวาดก็ส่วนอาละวาด แต่อย่าทำให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาล่ะ”

“วางใจเถอะครับ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย”

พอสวีจ้งจินนึกถึงเวินซวงซวี่ก็หงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย

ผู้หญิงที่ไม่เคยเห็นโลกอย่างนี้ ก็ไม่รู้จักอยู่อย่างสงบนั่นแหละ

ชอบลูกไม้ตามตื๊อไม่เลิกที่สุด

เขาหรี่ตา แล้วจู่ ๆ ก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงตามเลขานุการแล้วสั่ง “ไปช่วยฉันทำงานเรื่องหนึ่งสิ”

เวินซวงซวี่ยุ่งงวดอยู่ที่บริษัทจนถึงกลางดึก

ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์กดราคากันเองอย่างหนักหน่วง เวินซวงซวี่ถือว่าเป็นคนกึ่งนอกวงการ ถ้าอยากคล่องมือให้ไว เธอจะต้องขยันมากกว่าคนอื่นเป็นเท่าตัว

รอจนเธอทำงานเสร็จ ไลน์ก็มีข้อความหนึ่งเด้งขึ้นมา

สวีจ้งจินส่งมา

“เวินซวงซวี่ ในเมื่อเลิกกันแล้วก็ให้มันเด็ดขาดหน่อย ส่งพวกของขวัญที่ฉันเคยให้เธอกลับมาเถอะ”

ที่แนบอยู่ข้างล่างคือรายการของขวัญ

จากสร้อยคอยันรองเท้าแตะที่สวีจ้งจินให้ รวมถึงการลดกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ในวันพฤหัสบดีก็รวมอยู่ในนั้นด้วย

สวีจ้งจินเห็นเธอไม่ตอบข้อความจึงส่งมาอีก “ฉันจะให้เวลาเธอแค่สามวัน ในเมื่อเธออวดดีขนาดนั้น งั้นก็อย่าให้ฉันต้องดูถูกเธอ!”