บทที่ 7

พอเขาพูดถึงเมิ่งชิง เวินซวงซวี่ก็กระตุกมุมปาก

ถ้าเธอจดทะเบียนสมรสกับลู่เยี่ยนหุยจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าเมิ่งชิงจะคิดอย่างไร

แต่... หน้าตาของลู่เยี่ยนหุย

ไม่หวั่นไหวยากจริง ๆ

เธอต้องการหาคนที่ไม่น่าเกลียด นิสัยผ่านเกณฑ์แต่งงาน และลู่เยี่ยนหุยก็คือตัวเลือกที่เจ๋งที่สุดจริง ๆ

เวินซวงซวี่ริมฝีปากแดงยกยิ้ม กะพริบตา “พี่เยี่ยนหุย ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีเหตุผลปฏิเสธนะคะ”

“งั้นพรุ่งนี้สิบโมงเช้า เจอกันที่สำนักงานเขตค่ะ”

ลู่เยี่ยนหุยมองเธอ

เวินซวงซวี่พยักหน้า

ลู่เยี่ยนหุยราวกับยังมีธุระอื่น เขาหมุนตัวกำลังจะไป แต่แล้วจู่ ๆ ก็หยุดฝีเท้า คิ้วดำหมึกย่นยู่น้อย ๆ ถามอย่างมีความหมายว่า “สวีจ้งจินนั่น...”

“ตัดขาดไปแล้วค่ะ” เวินซวงซวี่หลุบตาลง นึกถึงท่าทางเมื่อครู่ของสวีจ้งจิน “วางใจเถอะ ฉันไม่กลับไปกินน้ำพริกถ้วยเก่าหรอก”

เมื่อนั้นอีกฝ่ายจึงหมุนตัวจากไป

เวินซวงซวี่มองเงาหลังของเขา เหม่อลอยเล็กน้อยอย่างไม่มีสาเหตุ

เธอจะจดทะเบียนสมรสกับลู่เยี่ยนหุยหรือนี่

……

เวินซวงซวี่ไม่ได้บอกเรื่องแต่งงานกับแม่ก่อน

แต่ไหนมาลู่เยี่ยนหุยทำตัวสมถะ กับสื่อก็ลึกลับพอควร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าสำหรับเขา ผลลัพธ์นี้เหมือนเป็นการรับมือกับทางบ้าน

จะว่าไปปฏิสัมพันธ์ของเธอกับลู่เยี่ยนหุย นอกจากความเหลวไหลในคืนนั้นและการแอบรักระยะสั้นแล้ว ส่วนมากก็เป็นปฏิสัมพันธ์ที่เขาเป็นพี่ชายของเมิ่งชิง

วันต่อมา ทั้งสองจดทะเบียนสมรสเสร็จออกมา

ในมือของแต่ละคนถือสมุดเล่มเล็กสีแดงสด

เมื่อนั้นเวินซวงซวี่จึงรู้สึกขึ้นมาเล็กน้อยว่าแต่งงานแล้วจริง ๆ

“ในเมื่อจดทะเบียนสมรสแล้ว เราต้องย้ายไปอยู่เรือนหอไหมคะ?” เวินซวงซวี่ไม่มีประสบการณ์ จึงถามอย่างลังเล

ความจริงเธอไม่ได้รู้จักลู่เยี่ยนหุยมาก

แค่รู้ว่าตระกูลลู่มั่งคั่งสุด ๆ แต่รายละเอียดว่าทำธุรกิจอะไร เวินซวงซวี่กลับไม่แน่ชัด

แต่ครอบครัวอย่างพวกเขามักเตรียมเรือนหอไว้แล้ว

พอได้ยินคำว่า ‘เรา’ ริมฝีปากบางของลู่เยี่ยนหุยก็ยกยิ้มขึ้นมานิด ๆ จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว

“แน่นอน”

เขาเสียงเย็นชา “นี่คือกุญแจเรือนหอ แล้วก็...”

เขายื่นกุญแจให้เธอพวงหนึ่งพร้อมกับกล่องสีแดงใบเล็กใบหนึ่ง

เวินซวงซวี่เปิดออกก็ผงะ

ในนั้นมีแหวนเพชรวงหนึ่ง

และยังเป็นสไตล์ที่เธอชอบด้วย

เรียบง่ายประณีตกลับมีความหรูหรา

เข้ากับรสนิยมในอดีตของเวินซวงซวี่มาก

“แหวนแต่งงาน” ลู่เยี่ยนหุยน้ำเสียงเรียบเฉย เขาจ้องเวินซวงซวี่และพูดเรียบ ๆ ว่า “จะลองดูไหม?”

แม้จะแสร้งเป็นนักศึกษายากจนสามปี เวินซวงซวี่ก็ยังปฏิเสธของระยิบระยับแบบนี้ไม่ได้

เธอพยักหน้าน้อย ๆ

ลู่เยี่ยนหุยหยิบแหวนเพชรออกมาแล้วสวมให้เธอ

“ชอบไหม?” สายตาของเขาเรียบเป็นปกติ กลับจดจ้องเธอ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ถ้าไม่ชอบก็เปลี่ยนอีกวง”

“ชอบค่ะ!”

เวินซวงซวี่ปากแดงโค้งงอน

แหวนเพชรเกือบแปดกะรัต เธอไม่มีเหตุผลที่จะไม่ชอบ

ตอนอยู่กับสวีจ้งจิน ของขวัญที่ดีที่สุดที่สวีจ้งจินมอบให้เธอก็คือแหวนเพชรราคาไม่กี่พัน

โอนเงิน โดยมากเธอจะคืนกลับไป

สวีจ้งจินไม่เคยจ่ายเงินให้เธอ

ความจริงใจที่ดีที่สุดที่แสดงออกว่าผู้ชายให้ความสำคัญ ความจริงแล้วก็คือการจ่ายเงินเพื่อเธอ

ตระกูลเวินไม่ขาดแคลนเงิน แต่เมื่อสัมผัสกับความจริงใจของลู่เยี่ยนหุย เขาก็รู้สึกดีอย่างหาได้ยาก

ลู่เยี่ยนหุยยื่นบัตรให้เธออีกใบหนึ่ง ตอนแรกเวินซวงซวี่นึกว่าเป็นค่าใช้จ่ายของทั้งสองคน

อีกฝ่ายกลับเหลือบมองเธอแล้วพูดแบบเป็นเหตุเป็นผล “เรื่องที่บ้านมีแม่บ้านช่วย นี่คือเงินค่าขนมเธอ คุณนายลู่”

เสียงของเขาราบเรียบและเฉยชา

ราวกับพูดเรื่องขี้ปะติ๋วเรื่องหนึ่ง

เวินซวงซวี่เลิกคิ้วเล็กน้อย กลีบปากแดงแย้มยิ้มพูดกลั้วหัวเราะ “พี่เยี่ยนหุย พี่ไม่กลัวว่าฉันจะหลอกเงินหลอกปล้ำพี่เหรอ?”

“หลอกเงิน...”

ลู่เยี่ยนหุยราวกับแสยะยิ้ม เขาน้ำเสียงนุ่มลึก “ได้ คุณนายลู่บอกตัวเลขมา สำหรับ หลอกปล้ำ...”

เวินซวงซวี่สบสายตากับเขา ในดวงตาของเธอ หางตาเรียวของอีกฝ่าย ผิวขาวกระเบื้องและเครื่องหน้าประณีตเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ

เขาก้มตัวลง จับเอวของเธอแล้วประทับรสจูบ