ตอนที่ 6 เซ้งต่อ

ตอนที่ 6 เซ้งต่อ

มาโนชกลายเป็นคนบ้ากามเมื่ออยู่ใกล้เธอ เข้าใช้มือหนาปิดปากหญิงสาวเอาไว้แล้วไซ้ซอกคอเธอจากทางด้านหลัง รดารินดิ้นสู้ไปจนติดผนังห้อง เขาจึงใช้ร่างของเขาทับร่างเธอเอาไว้ให้ติดผนัง ปากหนาก็ซุกไซ้หอมไปทั่วลำคอขาว แถมมือปลาหมึกยังล้วงขยำเต้านมอวบสวยจากทางด้านหลังไม่หยุดหย่อน

รดารินพลิกตัวกลับมาประจันหน้ากับเขา ตาคมจ้องมองด้วยความโกรธเคือง เธอคิดในใจมาโนชไม่มีทางปล่อยเธอแน่ ต้องทำให้เขาตายใจแล้วค่อยวิ่งหนีจะดีกว่า

“พี่ทำแบบนี้ไม่เห็นแก่ที่รินเคารพและไว้ใจพี่บ้างเหรอ” เธอพูดตัดพ้อระหว่างที่มาโนชซุกไซ้เรือนร่างเธอหยุดหย่อน

“อย่าพูดแบบนั้นสิ...ริน รินก็รู้ว่าพี่จริงใจกับรินมากแค่ไหน”

“ปล่อยรินเถอะค่ะ..ถ้าพี่ยังอยากให้รินเคารพและเชื่อใจพี่อยู่”

“เอาน่า..ริน ขอให้พี่ชื่นใจ สักหน่อยนะ..” พูดจบมาโนชก็ดึงเสื้อที่ขาดวิ่นของเธอออกไปทางศีรษะ หม้ายสาวดิ้นพยายามรั้งมือหนาไม่ให้ดึงเสื้อเธอออก แต่เธอก็สู้แรงเขาไม่ได้ มาโนชลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนของเธอเพื่อหาตะขอเสื้อใน

“นี่นะเหรอความจริงใจของพี่” เธอต่อว่าเมื่อเขาถอดเสื้อเธอออกได้สำเร็จ

“อย่าดื้อสิ..ริน ผัวเก่าตายไปตั้งชาติหนึ่งแล้วยังจะคิดถึงมันอีก ให้พี่เป็นผัวใหม่เถอะน่า อยู่คนเดียวไม่เหงาบ้างเหรอ!” อันที่จริงเธอก็ไม่ได้คิดถึงพงศ์เทพแล้ว แต่เธอเพียงแค่ใช้เขาเป็นข้ออ้างก็เท่านั้นเอง

“อื้อ!..อย่านะ!!! อื้อ...อย่า..ชะ ช่วย ด้วย อร๊ายยย!!”

บราเซียร์ที่ถูกปลดตะขอได้ ถูกยื้อจากมือของเธอและกระชากออกจากร่างอรชรของหม้ายสาวจนได้ เต้านมอวบอวดความเต่งตึงต่อหน้าต่อตาแท็กซี่หื่น

มาโนชรีบถอดเสื้อตัวเองออกบ้าง เขาเปลือยท่อนบนโชว์ขนหน้าอกให้เธอเห็น หม้ายสาวตกใจร้องส่งเสียงให้คนช่วยเธออีกครั้ง แต่ว่าวันนี้บ้านใกล้ ๆ เธอออกไปตลาดนัดกันหมด เพราะวันนี้มีสินค้าของธงฟ้าราคาประหยัดมาจัดขายของเพื่อช่วยเหลือชาวบ้าน

“หยุดส่งเสียงเดี๋ยวนี้นะริน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” มาโนชชี้หน้าขู่หญิงสาว เพราะเขาเริ่มไม่ไหว เธอทั้งจิกทั้งข่วน ทั้งกัดแขน จนเขาเริ่มทนไม่ไหว

มาโนชยืนถอดกางเกงบ๊อกเซอร์ออกตรงหน้าเธอ....รินแทบไม่เชื่อสายตาว่าเขาจะมาทำเช่นนี้กับเธอได้ หม้ายสาวหลุบนั่งลงปิดหน้าร้องไห้ เธอจะหนีเขาก็ใช้ขากันเธอเอาไว้ เมื่อเขาถอดเสื้อผ้าบนร่างกายเขาเรียบร้อย

มาโนชก็ดึงร่างเธอลุกขึ้น รดารินพยายามใช้วงแขนปิดบังเต้านมอวบสวยของเธอเอาไว้ เนินเนื้อด้านล่างยังดีที่มีแพนตี้ลายลูกไม้สีดำปกปิดอยู่

มาโนชดึงร่างขาวโพลนมาโอบกอดและบดขยี้จูบริมฝีปากอวบอิ่มทันที เธอพยายามเบือนหน้าหนีไปมา ท่อนเอ็นลำใหญ่แข็งโด่ดันท้องน้อยของเธอไปมา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ยอมแต่มันก็ทำให้เกิดความรู้สึกที่ยากต่อการควบคุม

“อืมมมม!!!” เสียงหม้ายสาวอูอี้ในลำคอเพราะถูกปากหนาบดเบียด เธอพยายามต่อต้านการกระทำอันป่าเถื่อน หม้ายสาวเหมือนขาดอากาศหายใจ จนต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเขาออกไป เธอรีบสุดอากาศเข้าปอดทันที

มาโนชเปลี่ยนเป้าหมายเลื่อนลงต่ำเพื่อให้เธอได้พักเอาอากาศเข้าปอด เต้านมอวบเต่งตึงถูกเขาบีบคลึงไปมา ยอดถันสีสวยถูกดูดเลียสลับข้างไปมาอย่างรุนแรง รดารินทั้งดิ้นทั้งตบตีทั้งหยิกข่วนไปทั่วร่างของเขา มาโนชจึงโมโหเพราะไม่ได้ดั่งใจ

เขาผลักเธอออกด้วยความโมโหพร้อมกับใช้ฝ่ามือตบไปที่ใบหน้าสวยอย่างรุนแรง หน้าของหม้ายสาวหันไปตามแรงเหวี่ยงของมือหนาทันที

เผี๊ยะ!!!....

“สะดิดสะดิ้งจังนะมึง กูขอเอาแค่นิดเดียวก็ไม่ได้ อยากเจ็บตัวดีนัก วันนี้กูจะทำให้มึง..ร้องครางเป็นหมาเลย!!” รดารินแทบไม่เชื่อหูตัวเองว่า คนที่สุภาพอ่อนโยนเช่นเขา จะกลายเป็นคนหยาบคายเช่นนี้ไปได้

เธอไม่ตอบโต้เขาอีก รดารินร้องน้ำตาไหลพราก มาโนชกอดรัดร่างเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เต้านมอวบถูกเขานวดเฟ้นอย่างรุนแรง หัวนมชมพูระเรื่อถูกดูดเลียด้วยความหื่นกระหาย ตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะขัดขืนเขา เนินอกมีแต่รอยที่เขาฝากไว้เต็มไปทั่ว

มาโนชนั่งลงแล้วดึงแพนตี้ลายลูกไม้สีดำของเธอออกลงมากองไว้ที่ข้อเท้า

โคนขาอวบถูกคลึงเคล้าไปมา รดารินยืนพิงผนังห้องน้ำตาไหลราวกับทำนบเขื่อนพัง มือบางเริ่มตบตีใส่เขาอีกครั้ง เธอหนีบขาเอาไว้แน่น เขาพยายามซุกใบหน้าไปที่ช่องทางรักของเธอ ปากหนาพรมจูบไปทั่วเนินเนื้ออวบอูม มือหนาล้วงเข้าไปที่เนินเนื้อนั้นแล้วเอานิ้วกรีดไปตามรอยแยก

"อย่าหนีบขาสิจ๊ะ พี่จะทำให้รินมีความสุขเอง ไม่ต้องกลัวนะ"

"พี่โนช อย่า อื้มมมม รินขอร้องละ อี้ยย!!"

"เสียวเหรอจ๊ะ"

".............."

"ไม่ตอบแสดงว่าชอบ"

"อื้มมม อย่า อื้อออ พะพอแล้ว"

รดารินออกแรงทั้งหมดที่มี เพื่อถีบมาโนช จนเขากระเด็นหงายหลัง เธอใช้จังหวะนั้นวิ่งหนีไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว มาโนชลุกขึ้นตั้งตัวได้ก็วิ่งตามอย่างรวดเร็ว เขามาทันและกระชากผมเธอจากทางด้านหลัง และดึงมาให้พอดีกับมือหนาที่เหวี่ยงไปตบหน้าเธออย่างแรง 

เผี๊ยะ..เผี๊ยะ..เผี๊ยะ..

“คิดจะหนีผัวเหรอจ๊ะ ชอบซาดิสม์ก็บอกกันได้นิ”

รดารินถูกตบไปสามครั้งปากแตกมีเลือดซึมอยู่ที่มุมปาก มาโนชรีบดึงตัวเธอไปจากตรงประตูทันที เพราะกลัวว่าใครจะมาได้ยินเสียง เขาฉุดลากเธอไปจากตรงนั้น หม้ายสาวไม่มีแม้แต่แรงจะขัดขืนแล้วตอนนี้

รดารินร้องไห้เรือนร่างของเธอถูกเขาถาโถมเข้าใส่ มาโนชผลักร่างเธอนอนลงที่โซฟาใหญ่ ร่างขาวโพลนนอนทับเสื้อผ้ากองโตที่เธอเอามากองไว้บนโซฟาเพื่อเตรียมจะรีด

มาโนชแยกขาเรียวงามของเธอออกกว้างแล้วซุกหน้าลงไปทันทีลิ้นสากลากถูลงบนเนินเนื้ออวบอูมนั้น มือหนาแหวกกลีบแคมขาวให้อ้าออกแล้วฉกลิ้นลงไปให้ลึกสุด

“อ๊าห์ ฮือ!! อ๊ากกก!! ฮือ! อ่าห์ อื้อ หื้อ ฮื่อ ๆ ๆ”

หม้ายสาวสะดุ้งเฮือกปากร้องครางลั่น มือบางสั่นเทาพยายามผลักไสเพื่อดันศีรษะเขาออกจากหว่างขา แต่เธอสู้แรงความหื่นกระหายของมาโนชไม่ได้เสียแล้ว มือหนาอ้าขาเธอออกกว้างอีกครั้ง ปากหนาดูดกลีบแคมขาว..ลิ้นสากตวัดเลียเม็ดเสียว เขาฉกลิ้นหนักๆ ลิ้นสากดุนลึกเข้าไปภายในร่องรักจนทำให้เธอเริ่มอ่อนระทวย

“อืมยย!!! อ่าหือ อ่า อย่า หือ!! ฮื้อ ๆ ๆ” เสียงครางบวกกับเสียงร้องไห้ไม่หยุด ร่างบางต้องสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อเขาดูดติ่งเสียวอย่างรุนแรง เธอทำได้เพียงแค่ใช้มือจับศีรษะเขาไว้เท่านั้น แม้แต่จะหนีบขาให้แน่นขึ้นก็แทบจะทำไม่ได้ มาโนชกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วจับแขนทั้งสองข้างเธอออก จากนั้นจึงแทรกลำตัวเข้าหว่างขาของเธอ

“พี่โนช ปล่อยรินไปเถอะนะ อย่าทำรินเลย” เธอพยายามอ้อนวอน เพราะรู้ดีว่าเขากำลังจะสอดใส่แท่งเอ็นลำใหญ่เข้าไปภายใน

“รินจ๋า ขอพี่เถอะนะ พี่ขอสักครั้ง พี่อยากเหลือเกินรินจ๋า”

“รินมีลูกแล้วนะพี่ เห็นแก่เหมยลี่เถอะนะ..พี่”

“แค่ครั้งเดียวเอง มันไม่สึกหรอหรอกน่า..อย่าเรื่องมาก อยากเจ็บตัวอีกรึไง ห๊า!!!” เขารำคาญที่เธอเซ้าซี้จึงตวาดเสียงขู่

“..........” หม้ายสาวน้ำตาไหลออกมา เธอพูดอะไรไม่ออก