ตอนที่ 1 โปรดเถิดสวรรค์

“เฮียแรงอีกครับ  อ่ะ  อ่ะ  อ่ะ”

          แสงเทียนเอ่ยขอให้คนรักช่วยกระแทกสะโพกเข้าหาในจังหวะแรงกว่าเดิม  เพราะคืนนี้เป็นคืนที่เฟยหลงไม่ได้ออกไปไหน  ชายหนุ่มตั้งใจจะทำตามคำขอร้องของแสงเทียน  คือการอยู่ด้วยกันทั้งคืน  แทนเงินทองและของขวัญราคาแพงที่เฟยหลงชอบซื้อให้ 

          “อยากได้แรงขนาดไหนก็ทำเองสิ”

          ชายหนุ่มละเอวจากการกระทำของตน  แล้วนอนหงายลงบนเตียง  โชว์แท่งเนื้อชูชันโดยไม่สนใจอะไร  แสงเทียนคลานเข่าเข้าหาและนั่งคร่อมส่วนสำคัญนั้นเอาไว้  เลื่อนช่องทางหลังลงครอบ

ครองแท่งเนื้อนั้นสุดลำในคราวเดียว

          “อืม...เสียวชิบ....”

          “เสียวไหมครับ?”

          “ขย่มสิ  ขย่มแรงๆ  แบบที่มึงอยากได้  ขย่มเลย”

          คนบนร่างจับมือของเฟยหลงมาวางตรงเอวของตัวเอง 

ทั้งยังขมิบช่องทางหลัง  หวังให้เฟยหลงรู้สึกดีที่สุดและยังเชิดหน้าขึ้นสูง  ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งของตัวเองบีบบี้จุกนม  ราวกับว่าตอนนี้กำลังสวมบทบาทเป็นฝ่ายยั่วยวนอีกฝ่าย  และเริ่มขย่มเบาๆ พร้อมทั้งส่งเสียงครางเครือ 

          “อือ  อ๊าส์...เฮียครับ  เทียนเสียว”

          คนใต้ร่างขบฟันเอาไว้  ใบหน้าบ่งบอกว่ากำลังมีความสุขและเพลิดเพลินกับลีลาสวาท  ซึ่งเจ้าของร่างบอบบางเป็นผู้สร้างขึ้น  ยิ่งเห็นเฟยหลงมีอารมณ์คนกระทำยิ่งย่ามใจ  ก้มตัวลงใช้ปากของตัวเองดูดจุกนมของเฟยหลงบ้าง  แต่สะโพกก็ยังไม่หยุดเคลื่อนไหว  คนนอนหงายยกมือขึ้นลูบหัว  และเริ่มสวนสะโพกเข้าหาโดยไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันกัน 

         

          “อ๊าส์....เฮียใหญ่จังครับ”

          “กูรู้ว่ามึงชอบแบบนี้  ร่านนักนะมึง”

          เป็นคำด่าที่เจ็บปวดที่สุด  มันเหมือนเข็มเสียดแทงใจครั้งแล้วครั้งเล่า  จังหวะขย่มของแสงเทียนค่อยๆ ลดลง  แต่เฟยหลงกลับเป็นฝ่ายเพิ่มความเร็วและแรงจนร่างกายของคนนั่งคร่อมกระเด้งขึ้นตามแรงที่อีกฝ่ายสวนเอวขึ้นมา  นั่นทำให้ความสุขของแสงเทียนกลับพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง  คราวนี้แก่นกายชูชันกำลังจะหลั่งน้ำรัก  เพื่อปลดปล่อยตามธรรมชาติของร่างกาย

          “อือ  อ๊าส์  อ๊าส์  ”

          Trrrrrrrrrr

          แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น  ซึ่งแสงเทียนรู้ดีว่าคนโทรมาคือใคร 

          “ทำไมยังไม่นอน”

          [เฟยคะ  หลินฝันร้ายค่ะ]

          แก่นกายของเฟยหลงยังแช่ค้างในร่างกายของคนนั่งคร่อม  เพื่อรั้งเฟยหลงให้อยู่ด้วยกันทั้งคืน  แสงเทียนจึงยอมทำเรื่องน่าอายโดยการขย่มกายบนแท่งเนื้อของอีกฝ่าย  ในขณะที่คนนอนหงายกำลังแสดงความห่วงใยคนในสายอย่างที่สุด

          “ฝันร้ายเหรอ  ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวจะไปหาตอนนี้แหละ”

         

         

          แสงเทียนไม่รู้เลยว่าคนในสายคุยอะไรกัน  แต่พอกดวางสายคนที่ถูกขย่มเอวเข้าหาก็ดันร่างกายของแสงเทียนออกจนพ้นกาย  และรีบลุกขึ้นทันที  โดยไม่ได้สนใจว่าอีกคนจะรู้สึกอย่างไร

          “เฮีย...”

          ชายหนุ่มรูปร่างบอบบางเรียกเบาๆ หวังว่าเฟยหลงจะรักษาสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันทั้งคืน  แต่อีกคนแทบไม่สนใจด้วยซ้ำ

          “หลินฝันร้ายกูต้องไปดู”

          แค่ฝันร้ายยังต้องไปดูแล  ถ้ามีใครทำให้คุณหลินฮวาเลือดตกยางออก  เฟยหลงจะไม่ฆ่าตายเลยหรือ

          “หึๆ ”

          แสงเทียนหัวเราะขบขันกับตัวเอง  มันเป็นเสียงหัวเราะที่น่าสมเพชที่สุด  แก่นกายชูชันบ่งบอกความต้องการและพร้อมจะหลั่งน้ำรักออกมา  เขาล้มตัวนอนบนเตียง  ใช้มือข้างหนึ่งกอบกำแก่นกายของตน  และเริ่มชักขึ้นลง  น้ำตาสองสายไหลออกทางหางตา  และเขาก็ปล่อยให้มันไหลออกมาโดยไม่คิดจะปัดเช็ด 

          มันเป็นแบบนี้ตลอด  ตั้งแต่หลินฮวาแฟนเก่าของเฟยหลง

กลับมา  แม้ปากของหลินฮวาจะบอกว่า  ตัวเธอกับเฟยหลงไม่มีอะไรกัน  แต่การกระทำของคนทั้งคู่ไม่ใช่แบบนั้น

         

          เพี้ยะ!!!

          มือข้างหนึ่งของชายหนุ่มรูปร่างบอบบางผิวขาวอมชมพูยกขึ้นสัมผัสแก้มของตน  ซึ่งเมื่อครู่ถูกฝ่ามือของคนรักฟาดลงมาเต็มแรง

          “กูบอกมึงแล้วใช่ไหม?  อย่าคิดแตะต้องหลินแม้แต่ปลายเล็บ”

          หญิงสาวที่ยืนข้างกายชายหนุ่มมีท่าทีตกใจ  เมื่อเห็นว่าแสงเทียนถูกตบหน้าอย่างแรงเพราะตน  แต่มันก็เพียงครู่เดียวก่อนใบหน้าตกใจนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นสะใจ

          “เทียนยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ”

          “หึ ก็ที่มึงพยายามจะผลักหลินให้ตกบันไดไง  มึงคิดว่ากูไม่เห็นเหรอ  มึงมันขี้อิจฉา  กูไม่น่าคว้าคนใจแคบอย่างมึงมาเป็นแฟนเลยจริงๆ”

          ชายหนุ่มโกรธจนหน้าแดง  ขบกรามตัวเองราวกับว่ากำลังระงับความโกรธเอาไว้แล้วแต่ไม่อาจระงับได้  น้ำใสไหลออกมาจากสองตาของแสงเทียน  โดยเจ้าตัวไม่คิดจะปัดเช็ด

          “เทียนใจแคบไม่พอใจที่เฮียเอาแฟนเก่ามาอยู่ในบ้านทั้งยังคอยเทียวรับเทียวส่งกันตลอด  เทียนใจแคบไม่พอใจที่เห็นเฮียกอดกับคุณหลิน  ทั้งที่มีเทียนเป็นแฟนอยู่แล้วน่ะเหรอครับ  นี่เทียนผิดใช่ไหม?”

          “น้องเทียนคะ  พี่กับเฟยเราไม่ได้มีอะไรกันเลยนะคะ”

         

         

          “หยุดตอแหลได้แล้วครับ  คุณอยากได้ผู้ชายคนนี้มากใช่ไหม  คุณเอากลับไปได้เลย  ผู้ชายโง่ๆ แบบนี้ผมไม่เอาให้เป็นเสนียดจัญไรต่อตัวผมหรอก  เชิญสมสู่กันได้ตามสบาย”

          นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แสงเทียนถูกเฟยหลงตำหนิด้วยถ้อยคำรุนแรง  ทุกครั้งที่ถูกอีกคนทำร้ายจิตใจเขามักปลอบใจตัวเองว่า  เพราะอีกเฟยหลงเครียดจากการทำงาน  หรือไม่อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายกำลังมีเรื่องรบกวนจิตใจ  ทำให้หงุดหงิดง่าย  ไม่ว่าจะถูกทำร้ายจิตใจมากเพียงใด  แต่พอคิดถึงความดีของอีกฝ่ายก็ทำให้ความผิดนั้นมลายหายไปในทันที  แต่ครั้งนี้รอยนิ้วมือสี่นิ้วบนแก้มมันเกินจะรับไหวแล้วจริงๆ

          “ถ้ามึงคิดจะออกไป  อย่าแตะต้องข้าวของของกูแม้แต่ชิ้นเดียว  มึงเอามาเท่าไหร่ก็เอาไปเท่านั้น  ออกไปจากที่นี่แล้วมึงจะเป็นตายร้ายดียังไงกูจะไม่รับรู้เรื่องราวของมึงอีก  ถือว่าตัดขาดกัน”

          เฟยหลงพูดอย่างชัดเจน  ข้างกายของเขาตอนนี้มีหลินฮวายืนอยู่ข้างกาย  หญิงสาวคล้องแขนชายหนุ่มทั้งยังแสดงสีหน้าตกใจกลัว  แสร้งพยายามห้ามไม่ให้เฟยหลงพูดเช่นนั้น

          แสงเทียนหันกลับมามองใบหน้าร้ายกาจของชายที่เขารักทั้งหัวใจโดยไม่ได้เอ่ยโต้ตอบ  เขาทำเพียงเดินออกมาจากสถานการณ์น่า

อึดอัดใจอย่างเงียบเชียบ  ทั้งยังเก็บเสียงร้องไห้ของตนเอาไว้ไม่ยอมให้เล็ดลอดออกมา

          สามปีที่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มต้น  มันเป็นเรื่องบังเอิญเกินความคาดหมาย  ถึงแม้แสงเทียนจะแอบรักอีกฝ่ายมาเนิ่นนาน  แต่ความรักที่มอบให้ก็ไม่อาจใช้ดับถ่านไฟเก่าที่ครุกรุ่นในหัวใจของเฟยหลงได้เลยแม้แต่น้อย

แสงเทียนและเฟยหลงคือคู่รักที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว 

อีกคนคือบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลวราดิเรกสกุลที่ยิ่งใหญ่  ส่วนอีกคนคือลูกแม่ค้าแสนธรรมดา ฐานะอย่าได้คิดเอามาเทียบกัน   เขาว่าระยะทางพิสูจน์ม้ากาลเวลาพิสูจน์คน  สามปีของการใช้ชีวิตร่วมกันใช่ว่าจะไม่มีความสุข  แต่มันเป็นสุขเพียงชั่วครั้งชั่วคราว     ที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดีเห็นจะเป็นความทุกข์ตรมขมใจ  เพราะเฟยหลงคือตัวพ่อของความเจ้าชู้  ทั้งยังคั่วหนุ่มสาวไม่ซ้ำหน้า  แต่ก็ไม่มีใครที่ชายหนุ่มคบได้นาน  ส่วนใหญ่น้ำแตกแล้วแยกย้าย  หรือไม่ก็ลิ้มรสสักครั้งสองครั้งพอเบื่อก็หาใหม่  ยกเว้นแสงเทียนที่เฟยหลงยกให้เป็นคนรักเพียงคนเดียว  แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าแสงเทียนไม่ใช่คนสำคัญที่สุดของเฟยหลงอีกแล้ว

          คฤหาสน์ตระกูลวราดิเรกสกุล  กินพื้นที่เกือบสิบไร่ในเขตชานเมือง  เพราะความเป็นส่วนตัวและเงียบสงบ  ประมุขของบ้านจึงเลือกสร้างอาณาจักรส่วนตัวไว้ที่นี่  บัดนี้มันถูกยกให้เป็นสมบัติของเฟยหลง 

เพราะประมุขของบ้านพร้อมด้วยภรรยาเดินทางไปพำนักที่ประเทศจีนเป็นการถาวรเพื่อดูแลกิจการของตระกูล  ซึ่งในอนาคตเฟยหลงต้องเป็นผู้ดูแลเพียงผู้เดียว

          “นายครับคุณเทียนเก็บข้าวของเสร็จแล้วครับ”

          “ช่างมัน  กูอยากรู้เหมือนกันมันจะมีปัญญาเอาตัวรอดได้สักกี่น้ำ   อย่างดีมันก็คงกลับไปเข็นผักช่วยครอบครัวมันนั่นแหละ”

          “แต่นายครับ  ท่าทางของคุณเทียนไม่เหมือนทุกทีที่มีปัญหากันนะครับ  นายจะไม่ไปขอโทษคุณเทียนสักหน่อย...”

            “นี่มึงเป็นห่วงมันมากขนาดนี้เชียวเหรอ  กูชักอยากรู้แล้วสิว่ามันให้ท่ามึงยังไง”

          ลูกน้องมือขวาที่เฟยหลงไว้ใจกล่าวยังไม่ทันจบ  เจ้านายก็โพล่งขึ้นมา  ทั้งยังนึกสงสัยถึงท่าทีของลูกน้อง  ก่อนที่ชัชชัยจะรีบปฏิเสธและก้มหน้าลงทันที

          “ไม่นะครับนาย  คุณเทียนคือคนของนายผมไม่บังอาจหรอกครับ”

          “ก็ดี  เพราะกูไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร”

         

          กระเป๋าเดินทางใบเล็กหนึ่งใบ  และกระเป๋าเป้สะพายหลัง  คือสิ่งที่แสงเทียนใช้บรรจุของใช้ส่วนตัว  เขาย่างกรายเข้ามายังคฤหาสน์แห่งนี้ด้วยสิ่งของเท่าใด  ก็ตั้งใจก้าวออกไปพร้อมสิ่งของเพียงเท่านั้น  ข้าวของมีค่ามากมายที่เฟยหลงมอบให้  เขาไม่คิดนำติดตัวไป  ด้วยไม่อยากให้ติดค้างเป็นหนี้บุญคุณกัน  เพราะบุญคุณของเฟยหลงช่างใหญ่หลวงนัก  แม้นอีกฝ่ายจะทำเขาเสียน้ำตาระทมทุกข์ครั้งแล้วครั้งเล่า  ยังไม่รู้ว่าบุญคุณนั้นลบล้างกันหมดสิ้นแล้วหรือยัง

          ‘กูเป็นคนช่วยชีวิตมึง  ฉะนั้นต่อจากนี้ชีวิตมึงเป็นของกู’

          แสงเทียนไม่เคยลืม  ทั้งยังตั้งใจว่าจะใช้ทั้งชีวิตดูแลเฟยหลง  จึงยินยอมรับความเจ็บปวดด้วยความยินดี

          ‘ทำไมเมียเฮียน่ารักขนาดนี้  เถียนเถียนของเฮียเฟย’

          ‘ผมชื่อเทียน  ไม่ได้ชื่อเถียน  เฮียจำชื่อผมผิดแล้ว’ 

          ‘เถียนแปลว่าหวาน เทียนหน้าหวานสวยกว่าผู้หญิงเสียอีก 

เฮียอยากเรียกเถียนเถียนได้ไหม?’

          ความทรงจำครั้งอดีตเมื่อแรกรักหวนกลับมา  แสงเทียนรักเฟยหลงหมดหัวใจ  ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันจนกระทั่งวันนี้  เขายังมั่นใจว่าความรักที่มีให้อีกฝ่ายไม่เคยลดลงสักนิด  แต่เมื่อคนสำคัญของ

เฟยหลงกลับมา  จึงไม่มีพื้นที่แม้สักตารางนิ้วในคฤหาสน์หลังใหญ่  ให้เขาได้อยู่อย่างเป็นสุข

          แสงเทียนหันกลับไปมองคฤหาสน์หลังนี้ด้วยหัวใจที่เจ็บปวดแสนสาหัส  สองขาพาตัวเองเดินจากมา  ตั้งใจว่าชั่วชีวิตนี้จะตัดใจจากเฟยหลงให้ได้ในสักวัน  เขาตั้งใจใช้ประตูด้านข้างแทนที่จะเป็นประตูใหญ่  เพราะอยากจากไปอย่างเงียบๆ แต่ทว่าการจากไปในครั้งนี้คงไม่เงียบอีกแล้ว

          “จะไปแล้วเหรอคะน้องเทียน  เฟยบอกให้พี่มาดูว่าในกระเป๋าของน้องเทียนมีอะไรบ้าง  เพราะถ้าจะไปก็ควรไปแต่ตัว 

ของที่เฟยซื้อให้น้องเทียนไม่มีสิทธิ์แล้วนะคะ”

          ใจร้ายมาก  แสงเทียนคิดในใจ  ก่อนจะยิ้มให้ผู้หญิงตรงหน้า  ผู้หญิงซึ่งอยู่ในฐานะแฟนเก่า  แต่เฟยหลงกลับให้ความรัก และความห่วงใยมากกว่าคนรักอย่างเขาเสียอีก

         

“ผมไม่ได้เอาอะไรที่เฮียเฟยซื้อให้ติดตัวมาหรอกครับ ของในกระเป๋าคือ

ของๆ ผม  ซึ่งคุณไม่มีสิทธิ์จะแตะต้องมัน”

          หลินฮวาไม่ได้เชื่อคำที่แสงเทียนบอก  หล่อนเดินเข้าหาทั้งยังพยายามยื้อแย่งกระเป๋าเป้สะพายหลังใบเล็กของแสงเทียนมารื้อค้น  แต่อีกคนก็ไม่ยินยอม

          “คิดว่าฉันจะเชื่อแกเหรอ  สันดานอย่างแกมันไว้ใจได้ที่ไหน”

          หลินฮวาเข้ามาแย่งเป้ใบเล็ก  ทั้งคู่ต่างออกแรกเพื่อให้ได้ตามความต้องการของตน  จนกระทั่งแสงเทียนพลัดตกสระน้ำ  ความที่ว่ายน้ำไม่เป็นจึงไม่อาจพยุงตัวให้ลอยคอเพื่อสูดหายใจ 

ร่างเล็กของแสงเทียนค่อยๆ จมหายไปต่อหน้าต่อตาของหลินฮวา  หญิงสาวมีท่าทีตกใจทำอะไรไม่ถูก  ครั้นจะตะโกนขอความช่วยเหลือจากบอดี้การ์ด  ก็เกรงคนอื่นรู้ว่าเป็นความผิดของตน  หล่อนจึงทำได้เพียงเดินหนีไป  ทิ้งให้แสงเทียนทรมานภายใต้แสงน้ำเยือกเย็นเพียงลำพัง

          อากาศในปอดเริ่มหมดลง  พร้อมอาการพร่ามัวของสายตา  เหนือศีรษะของเขามีประกายระยิบระยับ  แขนเล็กๆ พยายามเอื้อมคว้าแสงนั้น  แต่ก็ไม่อาจจับต้องได้  พร้อมกับร่างกายที่ค่อยๆ จมสู่พื้นเบื้องล่าง

          ‘ทำไมเฮียถึงใจร้ายกับเทียนขนาดนี้  ทำไมเฮียถึงไม่รักเทียน’

         

          ‘เฮียเฟยใจร้าย’

          ‘ถ้าเลือกได้เทียนจะไม่รักเฮียแล้ว  จะไม่รักอีกแล้ว’

          ราวกับเสียงสะท้อนดังก้องในโสตสัมผัส  คงเพราะกำลังจะขาดใจ  จึงทำให้แสงเทียนได้ยินเสียงของตัวเองดังก้องซ้ำไปซ้ำมา ราวกับถ้อยคำนั้นเป็นการกล่าวย้ำกับตัวเอง

         

          ‘ใช่แล้ว ถ้าย้อนเวลากลับไปได้  เทียนจะไม่รักเฮียเฟย 

จะไม่ชายตาแลแม้สักนิดเดียว’

          เฮือก!!!

          ลมหายใจเฮือกสุดท้ายหมดลงพร้อมประกายแสงสว่างจากทุกทิศทางพุ่งตรงเข้ามารายล้อมรอบกายเขา  ทั้งยังช่วยพยุงร่างที่กำลังจะสิ้นลมหายใจให้ลอยขึ้น

          ภาพทุกอย่างที่แสงเทียนเห็นเหมือนภาพเคลื่อนไหวกำลังเล่นถอยหลัง  ภาพที่ถูกเฟยหลงตบหน้า  ภาพที่ถูกหลินฮวาผลักตกบันได  ภาพของเฟยหลงพาหลินฮวาเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลวราดิเรกสกุล  พร้อมทั้งแนะนำให้แสงเทียนรู้จักกับผู้หญิงคนนั้นในฐานะคนรักเก่า  และภาพความสุขที่ได้รับเมื่อครั้งย่างกรายเข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้

แสงเทียนปล่อยภาพเหล่านั้นให้มันเลื่อนผ่านไปด้วยใจปล่อยวาง 

นี่คงเป็นความรู้สึกของคนกำลังจะตายสินะ 

          ‘เฮียรักเถียนเถียนนะ’

          เทียนยิ้มด้วยความเย้ยหยันให้กับภาพของเฟยหลงที่กำลังบอกรักตน  ก่อนทุกอย่างจะกลายเป็นความเจ็บปวดแสนสาหัส

          “เทียนจะไม่รักเฮียอีกแล้ว”

            ร่างกายของแสงเทียนคล้ายถูกฉุดดึงให้พุ่งขึ้นจากสระน้ำเยือกเย็นไปสู่สถานที่หนึ่ง  ซึ่งอุณหภูมิของสายน้ำมีความแตกต่างกัน  ก่อนที่จะถูกคนผู้หนึ่งเข้าให้การช่วยเหลือ  และพาร่างกายอ่อนแรงขึ้นไปยังริมสระน้ำมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังย่านรังสิต

            “เทียนจะไม่รักเฮียแล้ว  ไม่รักแล้ว”

            “เทียน  เทียน  ได้ยินเราไหม  แสงเทียน”

           

            ไออุ่นตะโกนเรียกเพื่อนรักซึ่งพลัดตกน้ำ  และถูกชายหนุ่มสุดฮอตของมหาวิทยาลัยช่วยขึ้นมา  แม้จะเรียกเท่าใดเพื่อนรักก็ยังไม่ได้สติเสียที  ทั้งยังเพ้อพูดถ้อยคำที่ทุกคนฟังไม่เข้าใจ

            “อุ่น  เราว่าพาเทียนไปโรงพยาบาลเถอะ”

           

            ทวยเทพบอกกับไออุ่นด้วยความร้อนใจ  เมื่อเห็นว่าอาการของแสงเทียนไม่ดีขึ้น  ข้างกายของคนหมดสติยังมีรุ่นพี่ปีสี่คณะบริหารนั่งอยู่ข้างกัน  เพราะเขาคือคนกระโดดลงไปช่วยแสงเทียนด้วยตนเอง  ยังไม่ทันที่ทวยเทพจะอุ้มตัวคนหมดสติขึ้นมา  แสงเทียนก็สะดุ้งเฮือกสุดตัว  ทั้งยังพูดประโยคหนึ่งออกมาแม้จะไม่ดังนักแต่คนนั่งใกล้ก็ได้ยินมันชัดเจน

           

            “เทียนไม่รักเฮียเฟยแล้ว”

            “กูกับมึงรู้จักกันเหรอ  คนอุตส่าห์ลงไปช่วยจะขอบใจสักคำยังไม่มี”

            เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้แสงเทียนตกใจ  เพราะเมื่อครู่เขายังเป็นฝ่ายถูกผู้ชายที่นั่งข้างกันในตอนนี้ผลักไสอย่างไม่ใยดี 

            แต่เหตุใด....ถึงกลับมาตอนนี้  ตอนที่เฟยหลงช่วยชีวิตเขาไว้