ตอนที่ 6. เริ่มต้นทำงาน 1

ไฟรักสัมพันธ์ลวง

ตอนที่ 6 เริ่มต้นทำงาน 1

“เรียกกนกเฉยๆ ก็ได้ค่ะไม่ต้องมีคุณนำหน้าหรอกค่ะคุณปริญ”

กนกหันมาบอกกับปริญเพราะเธอรู้สึกได้ว่าทั้งบ้านนี้จะมีเพียงปริญเท่านั้นที่ดูหมือนว่าจะเป็นมิตรกับเธอ

“ให้ผมเรียกกนกเฉยๆ แต่คุณดันเรียกผมคุณปริญเนี่ยนะ งั้นเอาแบบนี้ดีกว่าผมเรียกคุณว่า กนก และ กนกก็เรียกผมว่า ปริญ แบบนี้ดีไหมครับเรามาเป็นเพื่อนกันนะ”

“ได้ค่ะ” กนกตอบรับเบาพร้อมกับนั่งก้มหน้ากินข้าว หลังจากกินข้าวเสร็จปราณเอ่ยขึ้นมา

“งานที่เธอต้องทำคือดูแลความเรียบร้อยของปริญ ช่วยหยิบจับสิ่งที่เขาต้องการ หรือหากปริญอยากได้อะไรเธอก็จัดการหามาให้ดูแลเรื่องข้าวปลาอาหาร หยูกยา ที่หลับที่นอน”

“สรุปก็คือพยาบาลใช่ไหมคะ? ” กนกสรุปเองตามความเข้าใจ

“ใช่ ตามนั้นแหละเข้าใจง่ายๆ ก็ดีจะได้ไม่ต้องสาธยายอะไรมาก”

“เช่นนั้นก็ช่วยทำสัญญาจ้างมาด้วยนะว่าจ้างเท่าไหร่ทำงานตั้งแต่เวลากี่โมงถึงกี่โมงมีวันหยุดให้กี่วันต่ออาทิตย์ลาป่วยลากิจได้กี่วัน”

“เดี๋ยวนะหนูทำไมมันถึงมากขนาดนี้หล่ะไหนบอกว่าบำเพ็ญประโยชน์?” แม่ถึงกับหันมาถามกนกทันท หญิงสาวมองหน้าเจ้าของบ้านพร้อมกับเอ่ยออกมา

“ถ้าบำเพ็ญประโยชน์หนูทำได้นะคะมาทุกวันช่วงเย็น และวันหยุดเสาร์อาทิตย์ แต่นี่ลูกชายคุณท่านให้ดิฉันมาค้างที่นี่และทำทุกอย่างตามที่เขาบอกก่อนหน้านี้ เขาจ้างให้มาทำงานที่นี่ประจำและนั่นมันทำให้หนูต้องลาออกจากงานและขาดรายได้”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเดี๋ยวจัดการให้เอง ป้าแดงพาผู้หญิงคนนี้ไปดูห้องพักด้วยก็แล้วกันเป็นห้องสุดท้ายของชั้น2ของบ้านก็แล้วกันนะ”

“ค่ะคุณปราน ไปค่ะคุณกนกตามป้ามา” ป้าแดงตอบรับปราน

“เดี๋ยวค่ะ” กนกรีบเบรกป้าแดงและปราณเอาไว้แล้วรีบพูดขึ้นมา

“วันนี้ฉันขอไม่ทำงาน เพราะฉันต้องไปลาออกจากที่ทำงานเดิม และไปเอารถยนต์ที่บ้าน ขอเริ่มงานพรุ่งนี้ได้ไหมไม่ต้องกลัวว่าฉันจะหนีเพราะฉันหนีไปไหนไม่ได้หรอกคุณก็รู้ว่าทำไม”

“อืมได้” ปราณตอบแค่นั้นแล้วลุกออกไปด้านนอกทันที

ผ่านไปได้ไม่นานป้าแดงแม่บ้านของบ้านหลังนี้พากนกมาดูห้องพักเมื่อทั้งสองขึ้นบันไดมาชั้นสองของบ้านป้าแดงเริ่มบอกว่าแต่ละห้องคือห้องของใครบ้าง

“ช้ายมือห้องแรกนี่เป็นห้องพระนะคะ ส่วนห้องต่อไปคือห้องหนังสือค่ะ ห้องสุดท้ายคือห้องทำงานคุณปราณ ส่วนด้านขวาห้องแรกคือห้องคุณปริญนะคะ ห้องทีสองห้องคุณปราณค่ะ ส่วนนี่ห้องสุดท้ายคุณกนกพักที่ห้องนี้นะคะติดกับห้องคุณปราณและตรงข้ามกับห้องทำงานของคุณปราณ เชิญค่ะ”

“แล้วด้านบนชั้น3นั่นล่ะคะป้า”

กนกถามด้วยความอยากรู้

“อ่อเป็นห้องออกกำลังกาย ห้องดูหนัง และห้องเก็บไวน์ค่ะมาค่ะเชิญทางนี้คะ”

ป้าแดงเปิดประตูห้องให้กนกเข้ามา กนกยืนอยู่กลางห้องในขณะที่ป้าแดงนั้นเดินไปสำรวจความเรียบร้อยภายในห้อง

“ขาดเหลืออะไรก็เรียกป้าได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”

ป้าแดงหันมาบอกกับกนกก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง กนกรีบจัดการเก็บข้าวของเอาไว้แล้วมานั่งที่ปลายเตียงก่อนปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอย่างน้อยเธอต้องเข้มแข็งร้องตอนนี้ได้แต่จะร้องให้ไอ้คนเลวคนนั้นเห็นไม่ได้ เมื่อมองดูเวลาเธอรีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องก่อนจะเดินตรงมาที่หน้าประตูบ้านระหว่างที่เดินมาถึงโรงจอดรถนั้น

“คุณกนกคะจะไปแล้วเหรอคะทำไมหน้าตาซีดๆ ไม่สบายหรือเปล่าคะให้ตามิ่งไปส่งดีกว่าไหมคะป้าจะได้หมดห่วงป้ากำลังจะไปตลาดพอดีด้วยไปพร้อมกันไหมคะ”

ป้าแดงที่ยืนถือตะกร้าหันมาถามด้วยความเป็นห่วง

“อ่อไม่เป็นไรค่ะป้าสงสัยหนูไม่ได้ทาลิปเมื่อกี้รีบออกมา”

กนกตอบป้าแดงพร้อมกับล้วงไปที่กระเป๋าแล้วเปิดฝาลิปสติกมาทาเพราะเห็นว่ารถที่จอดอยู่ด้านหน้ากระจกดำมันวาวทำให้เห็นเงาได้อย่างชัดเจน กนกก้มลงไปมองแล้วทาลิปตามด้วยเม้มปากอยู่สองสามทีต่อด้วยทำท่าจูจุ๊บใส่กระจกประตูรถและส่งยิ้มให้กับตัวเองภายในกระจก

“เรียบร้อยค่ะป้าสดใสขึ้นมาหรือยังคะ หนูไปก่อนนะคะป้า”

พูดจบกนกก็เดินออกไปทันที ปราณที่นั่งในรถนั้นถึงกับยกมือมาลูบที่ริมฝีปากทันที ใช่เขานั่งอยู่ในรถเพราะต้องการจะตามไปดูว่ากนกจะไปที่ไหนบ้าง

ที่แรกที่กนกมานั่นก็คือร้านขายยาเธอเข้าไปในร้านขายยาเพื่อที่จะไปซื้อยาคุมมากินเพื่อป้องกันตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ไปถามร้านขายยาทีว่าเธอลงไปซื้ออะไร ไม่สบายหรือเปล่าหรือยังไง” ปราณหันไปบอกกับภาคินลูกน้องคนสนิทหรือว่าเลขาส่วนตัวของเขานั่นเอง

“ได้ครับรอสักครู่นะครับ”

ภาคินตอบพร้อมกับรีบลงรถแล้วเข้าไปในร้านขายยาเช่นเดียวกันกับปราณที่นั่งอยู่หน้ารถสายตาจับจ้องไปที่กนกที่ตอนนี้กำลังยืนรอรถแท็กซี่เพื่อที่จะกลับไปที่บ้าน ภาคินออกมาจากร้านขายยาเป็นจังหวะเดียวกันกับหญิงสาวด้านหน้าที่ขึ้นรถพอดีเขาจึงรีบออกรถก่อนที่จะพูดอะไร

“ได้ความว่ายังไงบ้าง??”

“เธอไปซื้อยาคุมครับ”

ภาคินตอบออกมาสั้นๆ โดยที่ปราณเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเขายังคงนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น

“ตามไหมครับหรือว่าจะไปทำงาน”

“ตามไปก่อน เรื่องงานเอาไว้ทีหลัง”

ปราณบอกกับภาคินก่อนหลับตาลงเพื่อพักสายตา

.................................................................................