Chapter 6

“แต่พี่มาก็ดีเหมือนกันนะครับ ผมมีแผนการปรับปรุงไร่สวนปาล์มเสนอ”

“พี่ให้เต็มเป็นคนจัดการได้อย่างเต็มที่แล้วไม่ใช่เหรอ” การันต์ตอบกลับอย่างเชื่อใจ เขาไม่ได้อยากจะได้ที่ดินของเต็มสิบ ทว่าอยากช่วยชายหนุ่ม เสนอให้ยืมเงินไปแล้ว แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมก็เลยต้องมัดมือชกในอีกทาง ให้เงินโดยแลกกับที่ดินครึ่งหนึ่งและให้ชายหนุ่มเป็นคนจัดการบริหารเอง เมื่อมีเงินพอก็ให้มาบอก เขาพร้อมจะขายคืนโดยไม่คิดกำไรแม้แต่บาดเดียว ถือว่าพี่ช่วยน้อง

การันต์เดินตามร่างหนุ่มรุ่นน้องไปนั่งริมระเบียงของบ้าน นัยน์ตาคมกวาดมองบ้านหลังเล็กกะทัดรัด มองไปทางไหนล้วนแล้วแต่สบายตา ดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวา แตกต่างจากบ้านเขาอย่างสิ้นเชิง...บ้านหลังใหญ่ ผู้คนมากมายล้นหลาม แต่...หาความสุขความอบอุ่นไม่ได้เลย ญาติพี่น้องเป็นเสมือนคนแปลกหน้า บ้างก็เหมือนศัตรูคอยห้ำหั่นด้วยคำพูดและท่าทีหยามเหยียด ใครล้มก็พร้อมกระทืบซ้ำ ก่อนจะเดินข้ามไปอย่างไม่ไว้หน้า

“ผมอยากขอคำแนะนำจากคุณใหญ่นะครับ บางอย่างผมทำได้ แต่บางอย่างผมยังไม่แน่ใจว่าควรจะไปทางไหนดี”

“หน้าตาก็เหมือนโจรทีหนึ่งแล้ว ผิวก็ยิ่งกว่าโอเลี้ยง ปากก็เปราะอีก ขยันทำแต่งานเกินไป...แฟนเลยหนีไปมีผู้ชายคนใหม่” เปรมมิกาเปรยขึ้นมาลอย ๆ มีทางไหนให้เธอแขวะเต็มสิบได้นะ ทำทั้งนั้นแหละ อยากโยนความผิดทุกอย่างมาให้เธอทำไมละ แล้วยังจะมองด้วยสายตาขยะแขยงและรังเกียจที่มอบให้อีก คิดแล้วเพลิงโทสะก็พุ่งปรี่ อยากโถมตัวไปตบให้หน้าหัน จิกให้ลูกกะตาหลุด

“เปรม!” การันต์เรียกเสียงขุ่น ไม่รู้เขาคิดผิดหรือเปล่าที่จับสองคนนี้มาอยู่ด้วยกัน จะฆ่ากันตายก่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ขา...พี่ใหญ่ เรียกน้องทำไมหรือคะ” เปรมมิกาขารับเสียงใส ตีสีหน้าใสซื่อไม่รู้ไม่ชี้เสียสนิท “ก็มันจริงนี่คะ ถ้าไม่มัวแต่ไปขลุกอยู่กับต้นไม้ใบหญ้า ป่านนี้อาจมีลูกเล็กเด็กแดงวิ่งไล่จับกันเต็มหน้าบ้านแล้วมั่ง แต่นี้อะไร จนเขาท้อง...โย้แล้ว ถึงได้รู้ว่าเขานอกใจ เปรมว่าน่าอายจะตายไป”

“แฟนไปมีคนใหม่ ผมก็แค่เจ็บปวดนิดหน่อย ไม่ได้ทำอะไรให้เสียหาย ผิดกับบางคน แค่อกหัก รับไม่ไหว ประชดกินเหล้าเมาหยำเป ครองสติไม่ไหว ขับรถไปชนกับต้นไม้หน้าตาเฉย อย่างนี้เขาไม่เรียกว่าหน้าอาย แต่คงต้องเรียกว่าบ้ามากกว่า”

“ไอ้!” เปรมมิกาพูดไม่ออกเมื่อเต็มสิบสวนกลับมาอย่างไม่ไว้หน้า ใบหน้าผุดผาดแดงปลั่ง งอง้ำ ตาขุ่นขวาง

“ไอ้เต็มสิบปากเสีย ใครว่าฉันกินเหล้าประชดแล้วเอารถไปชนต้นไม้ยะ หน้าตาอย่างฉัน ถึงไม่สวยมากมาย แต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่นะยะ หาผู้ชายมาเป็นแฟนได้ถมเถไป ไม่เหมือนนายก็แล้วกัน หมกตัวอยู่แต่ในสวนป่าปาล์มกับคอกสัตว์ สงสัยจะได้พวกสัตว์ตัวเมียที่เลี้ยงไว้เป็นเมียแทนเสียมากกว่า”

การัตน์ส่ายศีรษะอย่างระอิดระอา เมื่อเปรมมิกาและเต็มสิบสาดคำพูดใส่กันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร อย่างกับพริกกะเกลือ เข้ากันไม่ได้เลย หวังว่ากัดกันไปกัดกันมาคงไม่เผลอรักกันหรอกนะ...แล้วถ้าเกิดเหตุแบบนั้นเขารับได้ไหม คำถามผุดขึ้นมาในสมองของการัตน์ ดวงตาคมกริบตวัดไปมองร่างหนาแกร่งของหนุ่มรุ่นน้อง 

จะว่าไปเต็มสิบก็หน้าตาดีอยู่นะ นิสัยก็ดี ไม่เจ้าชู้ ไม่สูบบุหรี่กินเหล้า ซึ่งอย่างหลังถ้าต้องออกงานก็มีบ้างตามมารยาททางสังคม ฐานะแม้จะไม่ร่ำรวยมากมาย แต่ก็ถือได้ว่าอยู่ในขั้นพอมีพอกิน ไม่เป็นหนี้เป็นสินใคร แล้วยังขยันทำมาหากินอีก ได้คนอย่างนี้เป็นแฟน เปรมมิกาสบายมากกว่าจะเดือนร้อนทั้งกายและใจ เต็มสิบเข้มแข็งและแกร่งพอที่ปกป้องเปรมมิกาให้ปลอดภัยและสามารถปะทะกับคนในครอบครัวเขาได้ด้วย ถ้าทั้งคู่เป็นแฟนกันได้ เขาว่าดีมากเลยล่ะ ถ้าเป็นจริงเขาก็พร้อมที่จะสนับสนุนเต็มที่ แต่มองไปแล้ว...หนทางมีน้อยนิดมาก

“แต่ก็ยังดีกว่าคุณนะคุณเปรม หน้าตาสวยแต่นิสัยไม่ดี ไม่มีใครทนคุณได้นานหรอก พี่ใหญ่” เต็มสิบหันมาหาการัตน์ “พี่คงจะไม่ว่านะครับ ถ้าหากวันไหนผมทนไม่ได้ ส่งน้องสาวนิสัยเสียกลับไปในสภาพไม่ครบสามสิบสอง ผมกลัวระงับอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ไหว ถ้าไม่จับหักคอจิ้มน้ำพริก ก็คงจะโยนลงจากบ้านแทบไม่ทันละครับพี่”

“แล้วคิดว่าฉันจะยอมให้นายทำอย่างนั้นง่าย ๆ หรือไงยะไอ้ไม่เต็มสิบ” ชิชะ...ดูถูกกันมากเกินไปแล้ว เธอจะต้องลบคำพูดเหล่านี้ออกไปให้ได้ คอยดูละกัน

“ฉันจะทำให้นาย...ลบคำพูดทุกคนที่พูดวันนี้ แล้วหันมาพูดดี ยกฉันเป็นคุณผู้หญิงแสนดีและน่ารักให้ได้” เปรมมิกาพูดเสียงกร้าว เท้าสะเอว เชิดหน้าขึ้นสูงอย่างไม่กลัวคอจะหัก ทำได้...เธอต้องทำได้

“แล้วเราจะทำไงละเปรม ปกติพี่เห็นผู้หญิงที่เต็มคุยด้วยดีที่สุด นอกเหนือจากแม่และญาติ ๆ แล้ว ก็เห็นจะมีแต่แฟนนะ” การันต์เอ่ยถามพลางกลั้นหัวเราะขณะทอดสายตาไปมองเต็มสิบ ถ้าตาไม่ฝาดเขาคิดว่าได้เห็นแก้มสีน้ำตาลแดงของอีกฝ่ายแดงขึ้นมา

อืม...เต็มสิบมีแฟนน้อยจนแทบจะไม่มีด้วยซ้ำ อดีตแฟนซึ่งคบหากันมาก็หลายปีก่อนจะถูกทิ้งก็ยังเป็นฝ่ายหญิงเสียอีกที่เข้ามาแนะนำตัว สานต่อความสัมพันธ์ด้วย ส่วนหนึ่งน่าจะมาจากพฤติกรรมของเต็มสิบที่ค่อนข้างจะเป็นคนเก็บตัวและขี้อายด้วย...

“ผมว่าคุณใหญ่มาเหนื่อย ๆ เข้าไปพักในบ้านก่อนดีกว่าครับ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว เดี๋ยววันนี้ผมทำผัดกระเพราหมู กับต้มยำเห็ดให้ทาน” เต็มสิบรีบตัดบท ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกแปลก ๆ ในหัวใจกับคำถามของรุ่นพี่ ที่ยังไม่สู้สายตามุ่งมั่นมาดหมายของคนตัวเล็กซึ่งมองมาแล้ว ในอกมันไหววูบขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล จะบอกว่ากลัวก็ไม่ใช่ แต่ให้กล้าก็ไม่ใช่อีก มันก่ำกึ่งอย่างบอกไม่ถูก