All Chapters of ไฟรักไฟเชลย: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงประตูห้องพักเปิดออก ทำให้คนที่นอนหงุดหงิดอยู่บนเตียง เพราะเคลื่อนไหวร่างกายไม่สะดวก ด้วยขาขวาถูกพันไว้ด้วยเฝือกพลาสติกเพื่อช่วยพยุงกระดูกที่ร้าวอยู่ไม่ให้เคลื่อนที่ผิดรูป อันเนื่องมาตอนที่รถไปชนเข้ากับต้นไม้นั้น ตัวเธอได้กระแทกเข้ากับขอบประตูอย่างรุนแรง ยังดีว่ากระจกที่แตกร้าวไม่กระเด็นมาบาดตามผิวให้เป็นรอยแผลอันน่าเกลียด ส่วนขานี่...เธอไม่แน่ใจเหมือนกันว่าไปโดนอะไรมาถึงได้แตกร้าวจนต้องเข้าเฝือกนานแรมเดือนแบบนี้ จะเดินจะเหินก็ไม่สะดวกเอาเสียเลย ใบหน้านวลผ่องเรียวรูปไข่ค่อนไปทางซีดแย้มยิ้มอย่างเริงร่า ดวงตาเบิกกว้างอย่างยินดี เมื่อเห็นหน้าคนมาเยี่ยมในวันนี้ คนซึ่งเธออยากเจอหน้าที่สุดคนหนึ่งนับรองจากมารดา แต่รู้ดีว่าอีกฝ่ายนะยุ่งมากถึงมากที่สุด หน้าที่การงานและภาระอันหนักอึ้งที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน จนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนด้วยซ้ำ แต่ในวันนี้เขาโผล่หน้ามาหาเธอได้ อยากจะลุกขึ้นกระโดนไปโอบแขนรอบคอแล้วกดจมูกบนแก้มสากด้วยไรเคราเขียวเป็นปื้นสักสองสามฟอน แต่ก็ทำได้เพียงแค่ขยับพลิกตัวที่ก็เคล็ดขัดยอกแปลบๆ ไปทั่วร่าง“พี่ใหญ่! ดีใจจังเลยคะที่พี่ใหญ่มาเยี่ยม” เปรมมิกาเอ่ยพูดเสียงใสแจ๋ว ตื่นเ

“พี่ใหญ่ถามเหมือนกับไม่รู้นิสัยเปรมอย่างนั้นแหละ” เปรมมิกาสลัดเรื่องราวความหลังอันเป็นความจำที่เธอเก็บบรรจุกล่องล็อคกุญแจแบบปิดตาย ด้วยการโยนลูกกุญแจทิ้งไปข้างทางตอนมืด ๆ และเลือกที่จะลืมเลือนมันให้หมดสิ้น แรก ๆ เธอก็เจ็บอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้ความเจ็บคลายลงไปมากโขแล้ว และเมื่อมองย้อนกลับไป ไม่อยากจะว่าตัวเองนะ แต่...เธอโง่จริง ๆ ที่มองผู้ชายคนนั้นเป็นคนดี เหมาะที่จะร่วมสร้างครอบครัวที่อบอุ่นได้กัน โง่ที่หลงคบผู้ชายไม่จริงใจมาได้ตั้งนาน“อือ เพราะรู้นะซิ เลยได้ถาม” แม้ตอนแรกเขาจะเป็นคนปกป้องให้หญิงสาวได้เกิดมาดูโลก แต่ใช่ว่าเขาจะชอบน้องสาวคนนี้มากนัก ทว่าความรับผิดชอบบวกกับความน่ารักสนใสช่างออดอ้อน ทำให้ป้อมปราการแข็งแกร่งที่สร้างไว้ปริแตก หลงเอ็นดูและรักในตัวน้องสาวคนนี้มากจนกลายเป็นเงาติดตามตัว ความใกล้ชิดและล่วงรู้ถึงนิสัยของอีกฝ่าย ทำให้เขาเชื่อด้วยความมั่นอกมั่นใจ ไม่ว่าอย่างไรเปรมมิกาก็จะไม่ทำอย่างข่าวในหนังสือพิมพ์และอินเตอร์เน็ตแน่นอน“พี่ใหญ่รู้ข่าวจากไหนคะ” เปรมมิกาอดจะสงสัยไม่ได้ ก็ขนาดว่าคนใกล้ชิดเธออย่างมารดาก็ยังไม่รู้เรื่องเลย แล้วคนซึ่งแม้จะรักแต่ไม่ค่อยได้ติดต่อกันรู้เรื

“ตามใจพ่อซิคะ หนูมันก็แค่คนอาศัย ไม่มีปากมีเสียงอะไรอยู่แล้วนี่น่า” มัญชิษฐาพูดจาประชดประชัน ไหล่กว้างเลิกขึ้นอย่างไม่คิดจะสนใจ ใครจะอยู่ใครจะไปก็ช่างหัวซิ ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเธอสักหน่อยนี่น่า อย่ามาเจ๋อมายุ่งกับเธอแล้วกัน แม่ไล่ตะเพิดไม่ทันก็แล้วกัน!“ไม่ใช่คนในบ้าน แล้วเป็นใครกันนะที่ทำให้ลูกสาวพ่อไม่สบายใจ ถ้าพ่อจัดการได้ พ่อจะรีบจัดการให้ทันทีเลย”มัญชิษฐาเบะปาก “พ่อว่างหรือคะ” หญิงสาวถามน้ำเสียงประชดประชัน แรกเมื่อยังมีแม่อยู่ พ่อก็ดูดำดูดีเธอบ้าง แต่นับตั้งแต่ผู้เป็นแม่เซ็นใบหย่าและเก็บกระเป๋าออกจากบ้าน ส่วนหนึ่งเพราะทนความเจ้าชู้ของพ่อไม่ได้ และอีกส่วนเพราะได้เจอกับผู้ชายคนใหม่ ไปมีครอบครัวกับผู้ชายที่แสนจะอบอุ่นและเอาอกเอาใจกับผู้ชายคนใหม่ยังต่างประเทศ พ่อก็ไม่เคยหันมาดูดำดูดีเธอเลย สิ่งที่หยิบยื่นให้เห็นจะมีเพียงแค่เงินเท่านั้น“ทำไมถามแบบนี้ละ หนูก็รู้ พ่อทำงานหนักเพื่อใคร เพื่อทำให้หนูสบายนะ” เกือบจะหลุดชื่ออีกคนออกไปจากปาก แม้ว่าจะเลิกรากันไปแล้วเป็นสิบปี ทว่าเขากลับยังคงมีความรู้สึกรักและห่วงใยคนที่เป็นแม่ของลูกอยู่เสมอ“แปลกนะคะ เพราะหนูคิดว่าพ่อทำทุกอย่างเพื่อตัวพ่อเ

“อะไรกัน พี่เชื้อมาทั้งที มีอาหารเลี้ยงแค่นี้เองเรอะ แล้วจะไปพอกินอะไร” เปรมมิกาเอ่ยขึ้นอย่างให้รู้ว่าเธอกำลังก่อกวนอารมณ์ของเต็มสิบที่ค่อย ๆ เย็นลงแล้วให้ร้อนรุ่มขึ้นมาอีก คิ้วเข้มเลิกขึ้นและนัยน์ตากลมโตใสแจ๋วส่งสารท้าทาย“ก็กินเท่าที่มี นึกว่าจะดีที่มีของกินน้อย ๆ คุณจะได้ลดหุ่นอวบอ้วนมีไขมันเกาะให้กระชับขึ้นสักหน่อย” เต็มสิบตอบแบบประชดประชัน แล้วรีบก้าวตามการันต์ซึ่งลงไปยืนรอที่รถก่อนแล้ว เพื่อจะเอากระเป๋าใส่เสื้อผ้าไปเก็บยังห้องพักของแต่ละคน ซึ่งเมื่อมีหนึ่งห้องนอนใหญ่ การันต์เลยต้องพักกับเขา และหนึ่งห้องรับแขกขนาดไม่ใหญ่ที่จะต้องเป็นที่พำนักของเปรมมิกา คนถูกว่าอ้วนรีบก้มมองสภาพตัวเองอย่างเร็ว อีตาไม่เต็มสิบปากเสีย เธอยังไม่ได้อ้วนสักหน่อย ยังรูปร่างเพรียวบางเหมือนเดิม แต่เกะกะด้วยเฝือกที่เข้ามาเท่านั้นแหละ ชิ...ตัวเองดีนักหรือไง รูปร่างสูงใหญ่แล้วก็ดำปิดปี๋ นี่ถ้าหลงไปอยู่ในสวนสัตว์ อาจคิดไปได้ว่ามีหมีหลุดออกมาเดินเพ่นพ่านเสียด้วยซ้ำ คอยดูนะ จะทำให้ลบทุกคำที่พูดดูถูกเธอไว้ให้หมดเลย“ไม่สนุกหรือผิง มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า ฉันเห็นแกเครียดมาหลายวันแล้วนะ” พ่อหนุ่มร่างใหญ่กล้ามโตแ

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มร่างใหญ่ ทว่าเวลาพูดกลับบีบน้ำเสียงให้แหลมเล็ก ท่วงท่ากิริยาสะบัดสะบิ้งอย่างต้องการให้ตัวเองดูเป็นผู้หญิงเดินจากไปไกลพอแล้ว ชายหนุ่มซึ่งยืนหลบมุมสังเกตการณ์อยู่เงียบ ๆ ก็เดินเท้าเบาไปทรุดตัวลงนั่งใกล้กับคนซึ่งหมายตาเอาไว้ “ขอนั่งด้วยคนนะคุณ”“ที่นั่งเยอะแยะไป คุณจะนั่งตรงไหนก็ตามใจซิ แต่อย่างมานั่งบนหัวฉันแล้วกัน” มัญชิษฐาตอบกลับอย่างประชดประชันน้ำเสียงแข็งกร้าว ยามค่ำมืดแบบนี้ เธอเป็นผู้หญิงนั่งอยู่คนเดียวก็ไม่ปลอดภัยพอแล้ว เวลานี้กลับมีใครไม่รู้มาขอนั่งด้วย คิดได้ว่าเป็นเรื่องไม่ดีแน่ ดังนั้นควรรีบไปก่อนเกิดเหตุร้ายอันไม่คาดคิด ทว่าเพียงแค่สองขาเรียวยาวยืดตรง ทาบสองมือบนพนักเก้าอี้ยันตัวขึ้น“จะรีบไปไหนละคุณ อยู่คุยกันก่อนซิ” มือแข็งแกร่งก็ยื่นไปจับแขนกลมกลึงและบีบเต็มแรง“ว้าย! ปล่อยฉันนะ!” ไม่ทันสิ้นเสียงร้องและสะบัดมือที่จับแขนเอาไว้ให้หลุด หัวใจมัญชิษฐาก็หลุนตุบลงไปกองอยู่ปลายเท้า เมื่ออีกฝ่ายซึ่งเธอยังไม่เห็นหน้า ออกแรงกระตุกจนร่างโปร่งบางเซถลาไปนอนพังพาบบนร่างหนาแกร่งราวกับหินแกรนิตอย่างแนบชิดจนได้กลิ่นหอมอ่อนของโคโลนญ์ท่อนแขนกำยำรัดร่างกลมกลึงจนแนบชิด “อ