บทที่ 22 : ความลับและระยะห่าง

ความเงียบงัดในรถสปอร์ตซีดานคันหรูที่กำลังแล่นผ่านถนนสายหลักของลาสเวกัสช่างน่าอึดอัดเสียจน เอื้องทราย รู้สึกหายใจลำบาก เธอนั่งชิดติดประตูรถฝั่งซ้าย ดวงตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูแสงสีของคาซิโนที่วูบไหวผ่านตาไป ขณะที่คอสโม่ก็นั่งชิดประตูอีกฝั่งหนึ่งเช่นกัน

ระยะห่างระหว่างเขากับเธอในเบาะหลังที่กว้างขวางนั้น ดูเหมือนจะกลายเป็นเหวที่ลึกสุดหยั่งถึง

เจ้าของกรอบใบหน้าคมคายเหลือบมองร่างอรชรในชุดเดรสสีเทามิดชิดที่เขาสั่งตัดให้ เธอช่างดูสง่าแต่กลับแฝงไปด้วยความเปราะบาง มือหนาขยับเหมือนจะเอื้อมไปหา แต่แล้วเขาก็หดกลับมาวางบนตักตามเดิม เขาพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกอยากดึงเธอเข้ามากอดปลอบ แล้วเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงราบเรียบเพื่อทำลายความเงียบ

“พี่จะพาทรายไปหาอะไรทาน... ทรายยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่จบประชุม”

“ทรายไม่หิวค่ะ” เธอตอบสั้นๆ โดยไม่หันกลับมามอง

“แต่พี่หิว...และทรายต้องไปกับพี่”

คำสั่งที่เอาแต่ใจทำให้เอื้องทรายเม้มปากแน่น แต่เธอก็รู้ดีว่าการขัดใจมาเฟียอย่างเขาในตอนนี้มีแต่จะทำให้เรื่องมันยากขึ้น

รถหรูจอดสนิทที่หน้าโรงแรม The Venetian Resort คอสโม่พาเธอเดินผ่านโถงทางเดินที่ประดับประดาด้วยภาพวาดแบบเรอเนสซองส์มุ่งหน้าไปยัง Grand Canal Shoppes พื้นที่ที่จำลองคลองเวนิสมาไว้ใจกลางทะเลทรายเนวาดา ท่ามกลางเสียงเพลงโอเปร่าแผ่วเบาและเรือกอนโดลาที่ล่องไปตามน้ำสีคราม คอสโม่นำทางเธอเข้าไปยังร้านอาหารอิตาเลียนริมคลอง

“สั่งสิ... ที่นี่มีพาสต้าทรัฟเฟิลที่ทรายชอบ” เขายื่นเมนูให้พร้อมเรียกชื่อเล่นที่ทำให้ใจเธอสั่น

เอื้องทรายเผลออมยิ้มเล็กน้อยให้กับข้อมูลของเธอที่เขาจดจำได้เป็นอย่างดี แต่เธอก็เลือกจะสั่งแค่สลัดเบาๆ ขณะที่เขาสั่งสเต็กเนื้อชั้นดี เมื่อบริกรเดินจากไป ความอึดอัดก็กลับมาปกคลุมอีกครั้ง

“พี่คอสโม่คะ... สิ่งที่คุณวรัทพูด... ที่บอกว่าทรายเป็นแค่นกต่อ มันจริงไหมคะ”

คอสโม่วางแก้วไวน์ลงช้าๆ “วรัทต้องการทำให้ทรายไขว้เขวเพื่อทำลายความเชื่อใจระหว่างเรา พี่บอกแล้วไงว่าพี่เทคโอเวอร์ที่นี่เพื่อปกป้องทราย พี่มีความลับเรื่องวรัท และเรื่องคืนที่เกิดอุบัติเหตุเมื่อสิบปีก่อนพี่กำลังรวบรวมหลักฐานเพื่อกระชากหน้ากากมัน แต่เรื่องเมื่อคืน พี่สาบานได้ว่ามันคือความรู้สึกจริง พี่ไม่ได้เห็นทรายเป็นเครื่องมือแก้แค้นใครอีกแล้ว”

หลังมื้ออาหาร คอสโม่พาเอื้องทรายมาหยุดอยู่ที่ริมขอบสระน้ำพุหน้าโรงแรม Bellagio เสียงเพลงคลาสสิกบรรเลงพร้อมกับสายน้ำที่พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า แสงไฟสีนวลสะท้อนบนผิวน้ำทำให้บรรยากาศดูโรแมนติก คอสโม่ขยับเข้าไปยืนซ้อนข้างหลังเอื้องทราย

“ทรายจำได้ไหม... ตอนเด็กๆ ที่เราเคยคุยกันเรื่องทะเล ทรายเคยบอกพี่ว่าทรายฝันถึงเกาะที่ล้อมรอบด้วยน้ำทะเลสีครามและหาดทรายขาว” คอสโม่กระซิบข้างหูเธอ

เอื้องทรายพยักหน้าเบาๆ “ค่ะ... มันเป็นความฝันที่ประหลาด ทรายฝันเห็นมันซ้ำๆ ตั้งแต่จำความได้ ทั้งที่ทรายโตมาในกรุงเทพฯ”

คอสโม่กำหมัดแน่นในกระเป๋าเสื้อสูท เขาพยายามข่มใจไม่ให้พูดออกไปว่านั่นไม่ใช่ความฝัน แต่มันคือ ความทรงจำ ของเธอสมัยอยู่ที่ฟิลิปปินส์ ก่อนที่โฆษิตจะพาเธอหนีมา และเธอก็ไม่ใช่ลูกสาวคนขับรถ แต่เป็นลูกของมหาเศรษฐีเจ้าของเกาะที่ใครๆ ก็จ้องจะตะครุบ

“ถ้าพี่บอกว่า...พี่จะพาทรายไปที่เกาะแบบนั้นจริงๆ ทรายจะไปกับพี่ไหม”

เอื้องทรายหันมาสบตาเขา แววตาสับสน “พี่จะพาทรายไปทิ้งไว้ที่นั่นเหรอคะ”

“พี่จะพาเธอไปพบความจริงต่างหาก” เขาสบตาเธออย่างจริงจัง จังหวะที่น้ำพุพุ่งขึ้นสูงสุด คอสโม่โน้มตัวลงจูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน มันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยคำสัญญาว่าจะปกป้องเธอจากศัตรูทุกทิศทาง

ทว่า... ในมุมมืดฝั่งตรงข้าม ชายชุดดำคนหนึ่งกำลังใช้กล้องทางไกลแอบมองทั้งคู่ พร้อมต่อโทรศัพท์ข้ามประเทศไปยังฟิลิปปินส์

“เจอคุณหนูแล้วครับท่าน... ตอนนี้อยู่กับคอสโม่ เอร์นานเดซ ที่ลาสเวกัส จะให้เราเข้าชิงตัวเลยไหมครับ?”

“ยังก่อน ปล่อยให้เด็กนั่นเสวยสุขไปก่อน ฉันจะดูต่ออีกหน่อยว่า…คอสโม่ เอร์นานเดซรักลูกสาวฉันจริงหรือเปล่า ถ้ามันรักจริง มันก็ต้องผ่านบททดสอบนี้ไปให้ได้”