บทที่ 23 : คนมักมาก

แสงไฟจากวิลล่าลอยฟ้าเหนือโรงแรมแอสทรีอา สาขาลาสเวกัสสว่างไสวทันทีที่ประตูเพนต์เฮาส์เปิดออก คอสโม่ เดินกุมมือเอื้องทรายเข้ามาเพื่อหวังจะใช้เวลาที่เหลือของคืนนี้ปรับความเข้าใจ แต่ทว่าความสงบสุขกลับถูกพังทลายลงในวินาทีถัดมา

"คอสโม่! คุณกลับมาแล้ว!"

ร่างโปร่งระหงในชุดเดรสรัดรูปสีดำพุ่งทะยานออกมาจากมุมมืดของห้องรับแขก เซลิน่า หนึ่งในนางแบบสาวที่เคยอยู่ในสต๊อกของคอสโม่พุ่งเข้ามากอดคอมาเฟียหนุ่มแล้วประกบจูบอย่างดูดดื่มต่อหน้าต่อตาเอื้องทราย คอสโม่ตกใจสุดขีด เขาพยายามผลักหญิงสาวคนนั้นออกทันที แต่ภาพตรงหน้าก็ทำลายความเชื่อใจที่เพิ่งสร้างขึ้นของเอื้องทรายจนหมดสิ้น

"พี่คอสโม่!" เอื้องทรายอุทานด้วยความเสียใจ เธอสะบัดมือออกจากการเกาะกุมแล้วหันหลังวิ่งหนีเข้าลิฟต์ส่วนตัวที่ยังไม่ทันปิดสนิท

"ทราย! เดี๋ยว! มันไม่ใช่แบบนั้น!" คอสโม่สบถออกมาอย่างบ้าคลั่ง เขาผลักเซลิน่าจนล้มลงกับพื้นโดยไม่ใยดี ก่อนจะรีบวิ่งตามไปติดๆ

มาเฟียหนุ่มแทรกตัวเข้าลิฟต์มาได้ทันท่วงทีก่อนประตูจะปิด เขาหอบหายใจหนักพลางพยายามจะเข้าใกล้เธอ     "ทราย พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่าเซลิน่าพุ่งมาจากไหน แต่ทรายต้องฟังพี่ก่อน!"

"ฟังอะไรคะ?" เอื้องทรายตวัดสายตามองเขาด้วยความเจ็บปวด "พี่มีผู้หญิงในสต๊อกกี่คนกันแน่? ทรายเป็นคนที่เท่าไหร่ในบัญชีของพี่แล้วคะ ภาพจำที่พี่นอนกับผู้หญิงพวกนั้นมันยังติดตาทรายอยู่เลย... พี่มันมักมากไม่รู้จักพอ!"

"ทราย... ผู้หญิงพวกนั้นเป็นอดีตไปหมดแล้ว และบางคนก็…ก็" เขาพูดไม่ได้ว่าผู้หญิงบางคนคือนางนกต่อที่คนอื่นส่งมาสอดแนมเขากับเอื้องทราย เขาก็แค่ต้องเล่นไปตามบทบาทให้แนบเนียนที่สุดก็เท่านั้นเอง

"อดีตที่มันพร้อมจะพุ่งเข้ามาจูบพี่ทุกเมื่อแบบนี้เหรอคะ!"

ทันทีที่ลิฟต์เปิดออกที่ชั้นล่าง เอื้องทรายไม่รอช้าเธอเดินสับขาหนีอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังประตูบันไดหนีไฟเพราะไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก แต่คนอย่างคอสโม่ไม่มีทางยอมปล่อยให้เธอไปไหน

"อุ๊ย! พี่คอสโม่ ปล่อยนะ!"

ชายหนุ่มพุ่งเข้ามาช้อนร่างอรชรขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็วราวกับเสือตะครุบเหยื่อ เอื้องทรายดิ้นรนทุบตีแผ่นหลังกว้างของเขาด้วยกำปั้นเล็กๆ แต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน

"พี่ไม่ให้ทรายไปไหนทั้งนั้น! ทรายคือภรรยาพี่ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์พรากทรายไป แม้แต่ตัวทรายเอง!"

คอสโม่แบกเธอเดินกลับเข้าห้องเพนต์เฮาส์ด้วยความหงุดหงิด เขาใช้เท้าถีบประตูให้ปิดลง ก่อนจะทุ่มร่างของเธอลงบนเตียงกว้างอย่างแรงแต่ก็ยังระวังไม่ให้เธอเจ็บจนเกินไป เขาตามขึ้นมาคร่อมทับร่างเธอไว้ทันที สองมือหนาตรึงข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้เหนือหัว

"ปล่อยทรายนะคนหลายใจ! พี่มันดื้อ พี่มันเอาแต่ใจ!" เอื้องทรายด่าทอพลางดิ้นสุดแรง และในจังหวะที่เขาเผลอ เธอก็รวบรวมแรงทั้งหมดใช้เข่ากระทุ้งเข้าที่เป้ากางเกงของเขาอย่างจัง!

"อั่ก...!" คอสโม่หน้าเขียว จุกจนน้ำตาไหลซึม เขาปล่อยมือจากเธอแล้วคุดคู้ลงด้วยความเจ็บปวดที่คาดไม่ถึง

"คนใจร้าย! สมน้ำหน้า!" เอื้องทรายรีบจะลุกหนี แต่คอสโม่กลับกัดฟันสู้ความเจ็บ เขาคว้ากุญแจมือสีเงินวาววับที่ซ่อนอยู่ข้างหัวเตียงออกมา แล้วอาศัยจังหวะที่เธอเผลอคล้องข้อมือเล็กข้างหนึ่งไว้กับหัวเตียงทันที

คลิก!

"พี่คอสโม่! นี่พี่กล้าใช้กุญแจมือกับทรายเหรอ!"

"ก็เด็กดื้ออย่างทรายพูดดีๆ ไม่รู้เรื่อง!" คอสโม่หอบหายใจถี่พลางพยายามปรับอารมณ์ความจุก "จะหนีไปไหนฮะ จะไปหาไอ้วรัทหรือจะไปหาพ่อแท้ๆ ของเธอที่ ฟิลิปปินส์ กันแน่!"

เอื้องทรายชะงักกึก "ฟิลิปปินส์? พี่พูดเรื่องอะไร พ่อทรายเสียไปแล้วในคืนนั้นไง!"

"โธ่เว้ย!" คอสโม่สบถออกมาอย่างเหลืออด เขาขยับเข้าไปใกล้ร่างที่ถูกพันธนาการไว้ "พี่จะบอกความจริงทรายก็ได้ พี่จะบอกทุกอย่างเรื่องที่ทรายไม่ใช่ลูกของโฆษิต และเรื่องที่ทรายคือทายาทเพียงคนเดียวของเกาะแห่งหนึ่งในฟิลิปปินส์ที่พี่กำลังปกป้องอยู่!"

“อะไรนะคะ ทายาท?” หญิงสาวตะลึงงันและสับสนไปหมด “งั้นพี่เล่าทุกอย่างให้ทรายฟังได้ไหม นะคะ” 

เขามองสบตาเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความกระหาย "พี่จะบอกความจริงทุกอย่าง...แต่ต้องหลังจากที่พี่กำราบเด็กดื้อให้หมดแรงก่อน ทรายจะได้ไม่มีแรงหนีพี่ไปไหนอีก!"

สิ้นประโยค คอสโม่ก็โน้มหน้าลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวระหงของเธออย่างรุนแรงและเร่าร้อน ทิ้งความลับมหาศาลไว้เบื้องหลัง เพื่อจัดการกับไฟรักไฟแค้นที่กำลังประทุอยู่ตรงหน้าในตอนนี้