บทที่ 21 : พี่ขอเวลาอีกนิด

เอื้องทรายตัวแข็งทื่อ การที่วรัทรู้จักเธอและเอ่ยถึงพ่อของเธออย่างไม่เป็นมงคล ทำให้เธอรู้สึกถึงภัยอันตรายที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่คอสโม่บีบมือเธอใต้โต๊ะเป็นสัญญาณให้ใจเย็น

มาเฟียหนุ่มยิ้มหยันให้กับวรัท

“คุณรู้จักภรรยาของผมด้วยหรือครับ คุณวรัท” คอสโม่เน้นคำว่า ‘ภรรยา’ ชัดเจนราวกับเป็นการประกาศถึงสถานะของเธอ

วรัทหัวเราะเยาะในลำคอ “ฮ่า! ภรรยาหรือ... ตลกสิ้นดี คอสโม่ ผมรู้จักเธอดีมากกว่าที่คุณคิดไว้ซะอีก ก็เธอคือลูกสาวของโฆษิต ที่เป็นหนอนบ่อนไส้จนทำให้พ่อคุณตายไงล่ะ ไม่ใช่หรือครับ”

เอื้องทรายสะท้านไปทั้งร่าง เธอรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าต่อหน้าทุกคน แต่ชายหนุ่มก็ตอบกลับแทนเธอทันควัน

“ใช่... เธอคือลูกสาวของโฆษิต และเพราะความผิดพลาดของพ่อเธอ... ผมจึงต้องรับผิดชอบดูแลเธอไปตลอดชีวิต” คอสโม่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย “แต่ก่อนที่เราจะไป ผมขออนุญาตแนะนำตัวให้ถูกก่อน”

คอสโม่ยื่นเอกสารแผ่นหนึ่งไปทางวรัท

“ผมไม่ได้มาที่นี่ในฐานะทายาทที่รอวันสืบทอดอะไรทั้งสิ้น... ผมมาในฐานะ เจ้าของ The Astraea Palace คนใหม่ และผมคือคนที่จะนั่งหัวโต๊ะในการประชุมวันนี้”

วรัทรับเอกสารไปดูด้วยสีหน้าไม่เชื่อสายตา เมื่อเห็นลายเซ็นและตราประทับการซื้อขายกิจการของโรงแรมทั้งหมดอย่างสมบูรณ์แบบ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธและความช็อกสุดขีด

วรัทกำเอกสารในมือแน่นจนยับยู่ยี่ ดวงตาของเขาจ้องเขม็งไปที่คอสโม่สลับกับเอื้องทราย ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"แกมันร้ายกว่าพ่อแกเยอะนะคอสโม่... เทคโอเวอร์บริษัทตัวเองผ่านนอมินีเพื่อบีบให้หุ้นส่วนอย่างฉันหลังชนฝา" วรัทเค้นเสียงหัวเราะ "แถมยังเอา 'หมาก' ตัวสำคัญอย่างลูกสาวไอ้โฆษิตมาไว้ข้างตัวอีก แกคิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอว่าแกกำลังทำอะไร"

วรัทโน้มตัวข้ามโต๊ะมาหาเอื้องทรายที่กำลังนั่งตัวสั่น

"อย่าไปหลงเชื่อน้ำคำของมันนะสาวน้อย... คนอย่างพวกเอร์นานเดซไม่เคยลืมความแค้นหรอก ที่มันทำดีกับเธอ ที่มันบอกว่าเธอคือภรรยา... มันก็แค่ต้องการให้คนร้ายตัวจริงปรากฏตัวออกมาเท่านั้นแหละ เธอคือนกต่อที่มันใช้ล่อเป้า!"

"หยุดพูดซะ วรัท!" คอสโม่คำราม เสียงของเขาต่ำและทรงพลังจนคนในเลานจ์เริ่มหันมามอง แรงบีบที่มือของเอื้องทรายหนักหน่วงขึ้นจนเธอรู้สึกเจ็บ

"ทำไมล่ะ? กลัวน้องทรายจะรู้เหรอว่าที่แกถ่อมาถึงลาสเวกัส ไม่ใช่เพื่อมาหาความรัก แต่มันคือการ 'จัดฉาก' ครั้งใหญ่" วรัทแสยะยิ้มพลางมองไปที่เอื้องทรายด้วยสายตาเวทนา "ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะทราย...ความจริงเรื่องพ่อของเธอในคืนนั้น มันมีอะไรมากกว่าที่ไอ้เด็กนี่บอกเธอเยอะ"

เอื้องทรายรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนเคว้งเธอมองหน้าคอสโม่ด้วยแววตาสั่นระริก

"พี่คอสโม่... ที่เขาพูด... หมายความว่ายังไงคะ"

มาเฟียหนุ่มไม่ตอบเธอในทันที เขาหันไปจ้องวรัทด้วยดวงตาที่ลุกโชนด้วยเพลิงโทสะ "บอดีการ์ด! ลากตัวนายวรัทออกไป และจำไว้ว่าตั้งแต่วินาทีนี้ไป นายวรัท อิทธิกุล คือบุคคลต้องห้ามของโรงแรมในเครือเอร์นานเดซทุกแห่งทั่วโลก!"

เมื่อวรัทถูกลากออกไป ความเงียบที่น่าอึดอัดก็เข้าปกคลุมแทนที่ คอสโม่ถอนหายใจยาวก่อนจะหันมาหาเอื้องทราย แต่คราวนี้เธอเป็นฝ่ายขยับมือหนีจากการเกาะกุมของเขา

"ทราย... ฟังพี่นะ"

"ทรายควรเชื่อใครดีคะ?" เอื้องทรายถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาเริ่มคลอหน่วย "หลายสัปดาห์ก่อนพี่ยังแก้แค้นทรายอยู่เลย แต่เมื่อคืนพี่ดันบอกว่ารักทราย แล้ววันนี้... ทรายกลับกลายเป็นแค่ 'หมาก' ในเกมธุรกิจของพี่ พี่ปิดบังอะไรทรายอยู่กันแน่  พี่รู้เรื่องพ่อของทรายมากกว่านั้นใช่ไหมคะ!"

คอสโม่มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสนและหวาดกลัวของหญิงสาวที่เขาเพิ่งจะตีตราจองเป็นเจ้าของไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เขาอยากจะดึงเธอเข้ามากอดและบอกความจริงทั้งหมด แต่สถานการณ์ตอนนี้มันอันตรายเกินกว่าจะเปิดเผยไพ่ในมือทุกใบ

"พี่ขอเวลาอีกนิด... แล้วพี่จะอธิบายทุกอย่าง" เขาพยายามจะเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มเธอ

"อย่าค่ะ..." เอื้องทรายถอยห่าง "ทรายไม่รู้แล้วว่าสิบปีที่ผ่านมา พี่เป็นใครกันแน่ พี่คอสโม่ที่แสนดีคนเดิม... หรือเอร์นานเดซที่เลือดเย็นคนนี้"

เธอลุกขึ้นยืนด้วยขาสั่นๆ ก่อนจะรีบเดินหนีออกจากเลานจ์หรูไป ทิ้งให้คอสโม่ยืนกำหมัดแน่นอยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่มองมาอย่างสงสัย

เขารู้ดีว่าความเชื่อใจที่เพิ่งสร้างขึ้นมานั้นพังทลายลงแล้ว และคราวนี้... ไฟแค้นที่เขาจุดขึ้นมาเอง กำลังจะแผดเผาความรักที่เขาเฝ้าถนอมให้มอดไหม้ไปกับมือ