บทที่3

มาร์คัสเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าคำพูดของเด็กสาวดูเหมือนจะง่าย ทว่าเขากับมองเป็นเรื่องน่าขำ

"เธอชื่ออะไร?"

เขาไม่ตอบคำถามของเทียนหอม แต่กลับถามเรื่องส่วนตัวของเธอแทน และแน่นอนว่าคนที่ถูกถามก็ต้องตอบ

"หนูชื่อ เทียนหอม"

"เทียนหอมอย่างนั้นเหรอ ดูเหมือนเธอจะเป็นเด็กที่โชคร้ายมากนะ ที่มีพ่ออย่างไอ้ทรงพล มีอย่างที่ไหนเอาลูกมาใช้หนี้ "

"หนูไม่ใช่ลูกเขา!"

คำตอบที่สวนกลับมาทำเอามาร์คัสที่นั่งอยู่ชะงักไปเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ คิดแค่ว่าสิ่งตรงหน้าคือของชิ้นหนึ่งที่เขาซื้อมาแล้ว และจะทำอะไรกับมันก็ได้

"คืนนี้เธอรู้ใช่ไหมว่าต้องทำอะไร"

เทียนหอมชะงักนิ่ง เหงื่อที่หน้าผากเริ่มผุดออกมาให้เห็นเป็นเงา จริงอยู่ว่าเธอโตเป็นสาวผ่านอายุมาถึง20ปี แต่ก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเพราะเวลาส่วนมากเอามาช่วยแม่ทำงานแถมเธอยังเป็นเด็กเรียนดี สิ่งที่เธอคิดคือ อยากเรียนให้จบทำงานดี ๆ แม่ของเธอจะได้สบาย แต่ไม่คิดเลยว่าพ่อเลี้ยงใจร้ายจะทำกับเธอแบบนี้ แค่เขาทุบตีตั้งแต่เธอยังเด็กก็น่าจะเกินพอ

"คือ...คือ"

"ไปอาบน้ำ ฉันจะรอเธออยู่ในห้อง"

มาร์คัสสั่งแล้วก็ลุกเดินออกไปจากโซฟาตัวใหญ่ ส่วนเทียนหอมเธออยากกลับบ้านใจแทบขาดอยากขอให้ใครก็ได้เข้ามาช่วยเธอแต่วินาทีนั้น มือถือของเธอก็ดันทำตกไว้ที่บ้าน ป่านนี้แม่ของเธอคงหาวิถีติดต่อเธอแน่

เด็กสาวเดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมชุดคลุมสีขาวที่เธอถืออยู่ เธอยืนส่องกระจกเงาอยู่หน้าอ่างล้างหน้า จากนั้นน้ำตาของเธอก็รินไหล ทำไมกัน ทำไมชีวิตที่เกิดมาเพียงครั้งเดียวของเธอต้องเจอแต่เรื่องร้ายๆ

"ฮึก ฮือ แม่จ๋า หนูอยากกลับบ้าน"

หากหนีไปได้ตอนนี้ เธอคงทำแล้วแต่ดูเหมือนจะไร้หนทางเพราะด้านนอกก็มีแต่คนของเขาเต็มไปหมด เธอทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าร้องไห้ อย่างไม่อายโชคชะตาแม้แต่นิด ดวงตาสีหม่นเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่รินไหล จนกระทั่ง

ก๊อก ก๊อก

"อีกห้านาที หากเธอไม่ออกมา ฉันจะให้คนพังเข้าไป"

เทียนหอมสะดุ้งโหยงกับเสียงที่เคาะเรียกอยู่ด้านนอก จนเธอต้องพยุงร่างขึ้นมาแล้วจัดการเรือนร่างตัวเอง ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงได้ เพราะตอนนี้ในหัวมันมืดแปดด้านไปหมด

ที่สุดแล้วก็ต้องยอมออกมาในสภาพที่มีแค่ชุดคลุมอาบน้ำสีขาว ร่างเล็กค่อย ๆ ก้าวเท้ามาข้างหน้าอย่างช้าๆ พร้อมสายตาของอีกคนที่นั่งมองเธอ

"ถ้าหนูยอมคุณคืนนี้ เราจะจบกันใช่ไหมคะ"

เป็นคำถามที่มาร์คัสต้องหัวเราะออกมาเบาๆ ชายหนุ่มที่นั่งไขว่ห้างก่อนหน้า เขาลุกขึ้นมาแล้วก็เดินมาใกล้ ในขณะที่เทียนหอมเธอกำลังจะถอยออกไป ทว่าก็ต้องถูกมือชายรั้งแขนเธอแน่นพร้อมกับเสียงพูด

"เธอรู้ไหมว่าฉันเสียเงินให้พ่อเธอไปเท่าไหร่ จำนวนเงินที่ฉันให้ไปกับตัวเธอมันไม่สมเหตุสมผลสักนิด เด็กที่ถูกพ่อขายให้ใครบ้างก็ไม่รู้แล้วเอามาย้อมแมวขายอีก ราคานี้มันแพงไปด้วยซ้ำ ดาราบางคนยังไม่ได้เท่าเธอเลย คิดจะจบแค่คืนเดียวเธอฝันไปหรือเปล่า"

สิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าพูดทำให้เทียนหอม แทบเข่าทรุดอีกรอบ แสดงว่าเธอจะต้องปนเปรอผู้ชายคนนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ หรือว่า

"คุณหมายความว่ายังไงคะ"

"เธอโตพอ ไม่น่าจะโง่กับเรื่องแบบนี้นะ จากนี้เธอจะต้องอยู่ในสถานะเด็กของฉัน สิ่งที่เธอต้องทำคือ คอยปรนนิบัติฉันก็พอ อีกอย่าง ห้ามก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว หากจะให้เธอกลับไปอยู่ที่บ้าน คงจะไม่สะดวก คอนโดนี้ฉันจะให้เธออยู่ ที่สำคัญ....อย่าทำให้ฉันโมโห"

พูดจบเขาก็จ้องมองที่ดวงตาแสนเศร้าของเทียนหอม แต่เชื่อไหมว่าเขาไม่ได้นึกสงสารหรือเห็นใจเด็กสาวแม้แต่นิด แต่สิ่งที่เขาทำมันคือการฝืนใจต่างหาก

"อย่านะคะ"

เทียนหอมรีบร้องห้ามเมื่อใบหน้าหล่อของมาร์คัสโน้มลงมาเหมือนกำลังจะจุมพิตเธอเสียให้ได้ จนเธอต้องเอียงหน้าหลบเพราะตื่นกลัว แต่สำหรับเขา คนที่อยากได้อะไรแล้วมันก็ต้องได้ เขากระชากร่างนั้นเข้ามากอดแนบแน่น จากนั้นก็พูดขึ้นเสียงแข็ง

"อย่ามาทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลย ฉันรู้ว่าเธอแค่เล่นละคร!"

"หนูไม่ได้เล่นละครนะ...ปล่อย!"

ชายหนุ่มร่างสูงโอบรัดเรือนร่างของเทียนหอมเอาไว้แน่น ไม่เพียงเท่านั้น เขายังซุกใบหน้าอันหล่อเหลาลงที่ต้นคอของเทียนหอมอีกต่างหาก ริมฝีปากหยักทำหน้าที่กดจูบประพรมความร้อนไปทุกส่วนของต้นคอขาวๆ ส่วนคนที่ถูกกระทำเหมือนจะผลักอกเขาให้ถอย แต่ก็ไร้ผล ด้วยความที่มาร์คัสเป็นลูกครึ่งรูปร่างของเขาสูงใหญ่กว่าเธอมาก

"ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ"

"อย่าเล่นตัวให้มากนักได้ไหม เธอมันก็เด็กใจแตกคนหนึ่งเท่านั้น"

ประโยคที่หลุดออกมาเป็นคำพูดทิ่มแทงใจของเด็กสาวมาก เทียนหอมเธอทั้งร้องห้าม ทั้งพยายามขัดขืนการกระทำที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ดูเหมือนมาร์คัสจะไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลย เพราะปกติแล้ว เด็กที่เข้าหาเขาก็หวังแค่เงินทั้งนั้น