บทที่ 22

หลังจากชารอนเห็นไซม่อนออกไปแล้ว เธอเหลือบมองไปยังขวดน้ำหอมที่วางอยู่บนโต๊ะ ชารอนรู้สึกว่าไซม่อนดูจะสนใจน้ำหอมของเธอมากเป็นพิเศษ

บางที มันอาจเพราะน้ำหอมที่คุณพ่อทำนั้นมีกลิ่นหอมพิเศษเกินไป มันอาจเป็นกลิ่นหอมที่สามารถสะกดคนอื่นได้เลย

ในระหว่างที่ชารอนกำลังครุ่นคิด ทันใดนั้น เซบาสเตียนก็วิ่งเข้ามาหาเธอและคว้าแขนเอาไว้ “แม่ครับ ผมหน้าเหมือนลุงใจยักษ์ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”

ชารอนก้มศีรษะลงมองเด็กน้อย เธออยากยอมรับว่าใบหน้าของเซบาสเตียนคล้ายกับไซม่อนมาก ยิ่งมองใกล้เท่าไหร่ ก็ยิ่งเหมือนมากเท่านั้น

'เป็นไปได้ไหมนะว่าเขาเป็นพ่อของลูกชายเรา?'

ความคิดเช่นนั้นแวบเข้ามาในหัวของชารอน และมันทำให้เธอตกใจไม่น้อย

ชารอนพลันกล่าวคำพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว "จะเหมือนได้ยังไงกันล่ะจ้ะ? ลูกไม่เห็นเหมือนคุณลุงเลย" เธอกล่าวคำพูดที่ขัดกับความคิดของตัวเองออกมา

“แม่กำลังโกหกอยู่แน่เลย!” เด็กน้อยมองตาชารอนแล้วตะโกน

“ตอนไหน... แม่โกหกลูกตอนไหน?” ชารอนไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอไม่กล้าสบตาลูกชายของตัวเอง

เซบาสเตียนมองชารอนโดยไม่กระพริบตาเลยด้วยซ้ำ “ทุกครั้งที่แม่โกหก แม่จะไม่มองหน้าผม แต่แม่จะกระพริบตาแทน”

ชารอนจ้องไปย