บทที่ 23

ฟิโอน่าเริ่มวิตกกังวล ทันใดนั้น เธอจึงก้าวเท้าออกไปตามไซม่อนกลับมา "ไซม่อน ธุระอะไรสำคัญขนาดนั้นล่ะ? นั่งทานข้าวกับครอบครัวไม่ได้เลยหรือยังไงกัน?" ทว่า ฟิโอน่าทำได้เพียงแค่มองดูแผ่นหลังไซม่อนเท่านั้น

“ช่างมันเถอะ ปล่อยเขาไปเถอะ” ดักลาสพูดขึ้น อันที่จริง ดักลาสรู้ดีว่าเหตุหารณ์จะเป็นอย่างไรหลังจากพวกเขาแนะนำให้ไซม่อนรู้จักผู้หญิงสักคน

ฟิโอน่ากำหมัดแน่น 'เราจะยอมปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไม่ได้! เราต้องทำให้ไซม่อนกับรีเบคก้าอยู่ด้วยกันให้ได้ เราจะไม่ยอมให้ไซม่อนตกเป็นของนางแพศยาชารอนหรอก'

หลังจากนั้น ไซม่อนก็ตรงไปยังบริษัท อันที่จริง เขาไม่มีธุระอะไรเร่งด่วนเลย เขาแค่ไม่อยากให้ใครคนอื่นมารบกวนก็เท่านั้น

ในตอนนั้นเอง พนักงานออกไปหมดแล้ว ความเงียบปกคลุมทั่วทั้งอาคารบริษัท

ไซม่อนนั่งอยู่บนเก้าอี้หมุนในห้องทำงาน เขาจุดบุหรี่ให้ตัวเอง ทว่า จิตใจส่วนลึกของไซม่อนในตอนนี้ท้วมท่นไปด้วยเรื่องของชารอนและเซบาสเตียน

ทันใดนั้น โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานก็สั่นขึ้น มันเป็นสายจากผู้ช่วยของไซม่อน แฟรงกี้นั้นเอง

ทันใดนั้น ไซม่อนก็ตระหนักได้ถึงบางสิ่งและรีบรับสายทันที “พูดมา”

"ท่านประธานแซคคารี่ครับ