บทที่ 5 สตรีดอกบัวขาว (4/4)

ตึกตัก ๆ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวกับความใกล้ชิดเกินเหมาะสม ดวงหน้าหวานซับสีระเรื่ออย่างไม่อาจห้ามปรามได้

“ข้าไม่...ไม่เจ็บแล้วเจ้าค่ะ” นางรีบผละออกห่างก่อนจะบอกเสียงตะกุกตะกักเมื่อเขาทำท่าทางคล้ายจะเลื่อนมาเป่าบริเวณจมูกนาง

ลมหายใจอุ่นร้อนจากริมฝีปากที่แทบจะแตะลงบนหน้าผากพร้อมนิ้วแกร่งที่ลูบอย่างเบามือทำให้หัวใจนางเต้นรัวแรงไม่หยุด

“เจ้ามิใช่อยากปลดทุกข์หรือ เข้าไปเสียสิ” นัยน์ตาของคุณชายรองเซี่ยที่มองผ่านหน้ากากฉายแววพราวระยับดูน่าขนลุกอย่างประหลาด

‘คนผู้นี้ดูไม่น่าไว้ใจยิ่ง’ นางลอบคิดและพยายามมองไปรอบตัวอย่างระมัดระวังจึงได้เห็นว่ายามนี้นางกำลังยืนอยู่หน้าเรือนของใครบางคน รอบกายไม่มีผู้ใดเลย นี่เขาคงไม่ได้คิดจะพานางมาข่มขู่เพื่อไม่ให้รังแกกู้ซินอี้หรอกนะ

“เรือนส่วนในเช่นนี้ ไม่เหมาะสมที่จะให้ข้าซึ่งเป็นคนนอกเข้ามาเรือนใครก็ไม่รู้ใครจะกล้าเข้าไปกัน” นางกล่าวเสียงเบาลงในประโยคท้าย

“ที่นี่เป็นเรือนของข้าเอง เจ้าอยากปลดทุกข์มิใช่หรือ รีบเข้าไปสิ”

“ข้าไม่ปวดแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณที่หวังดีช่วยนำทางเจ้