MasukShare
บทที่ 4
Bab terbaru
ไร้ใจรักราตรีในชาตินี้ บทที่ 10
ฉันเอ่ยปากอย่างใจเย็น “ฉันกับเขาไม่เคยแต่งงานกันเลย แล้วก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันทั้งนั้น พวกคุณจับฉันมาก็ไม่มีประโยชน์” “เหอะ นังผู้หญิงนี่ ปากดียังไม่เบาเลยนะ!” ชายร่างใหญ่คนหนึ่งหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “พวกเรารู้มาจากสายข่าวแล้ว เธอบอกว่าคนที่เจียงเยี่ยนเฉินรักที่สุดก็คือแก” “วันนี้ข้าก็อยากจะเห็นกับตาสักหน่อย ว่าผู้กองเจียงจะทำเพื่อผู้หญิงของตัวเองได้ถึงขนาดไหน!” ประวัติศาสตร์ราวกับจะซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง ฉันอยากจะดิ้นรน แต่ก็เปล่าประโยชน์ ทำได้เพียงตัดสินใจแน่วแน่ ถ้าหากเจียงเยี่ยนเฉินมาอีกครั้ง ฉันยอมฆ่าตัวตายเสียดีกว่า ดีกว่าจะต้องมาติดค้างบุญคุณอะไรเขาอีก แต่ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า คนที่มาถึงก่อนกลับเป็นลู่จื่อหาว ในขณะที่พวกโจรลักพาตัวกำลังสบถด่า เขาก็แอบพุ่งเข้ามาจากด้านหลัง ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด เมื่อเห็นว่าสู้ไม่ได้ โจรลักพาตัวคนหนึ่งก็คว้ามีดขึ้นมา พุ่งเข้ามาหาฉันอย่างโหดเหี้ยม “ถึงตายก็ต้องขอลากใครสักคนไปเป็นเพื่อนด้วย!” เมื่อมองดูคมมีดที่ค่อยๆ ใกล้เข้ามาทีละน้อย ฉันก็หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง ทว่า ความเจ็บปวดที่คาดไว้กลับไม่เกิดขึ้น ฉันลืมต
ไร้ใจรักราตรีในชาตินี้ บทที่ 9
เขาเงยหน้าขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง ฉันส่ายหน้าช้าๆ “คุณติดค้างชีวิตฉันอยู่หนึ่งชีวิต จะชดใช้ได้ยังไง?” พอพูดคำนี้ออกไป เจียงเยี่ยนเฉินใจสลาย “ขอโทษนะ มู่อวี่ ขอโทษ...” ฉันไม่สนใจเขา หันหลังเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไป หลายวันที่ต่อมา ฉันจงใจเดินเลี่ยงเจียงเยี่ยนเฉิน ลู่จื่อหาวที่มาหาฉันบ่อยๆ สังเกตเห็น เลยอดสงสัยไม่ได้ “คนที่บาดเจ็บนั่นเป็นอะไรกับเธอเหรอ?” ฉันส่ายหน้าเบาๆ “คนในอดีต ไม่อยากพูดถึงอีก” ลู่จื่อหาวเม้มปาก กระแอมไอทีหนึ่ง แล้วเปลี่ยนเรื่อง “มู่อวี่ เรารู้จักกันมานานขนาดนี้ ที่จริงฉันชอบเธอมาตลอดเลยนะ เธอจะว่ายังไง...”เมื่อมองดูท่าทางที่ดูอึดอัดเล็กน้อยของเขา ฉันกลับไม่รู้สึกแปลกใจเลย บนโลกใบนี้ ไม่มีใครที่จะมาดีกับเราโดยไม่มีเหตุผลหรอก ตลอดสองปีมานี้ ลู่จื่อหาวดูแลฉันทุกอย่าง ความในใจของเขา ฉันเดาออกนานแล้ว เพียงแต่ว่าทั้งชาติที่แล้วและชาตินี้ ฉันถูกความรักทำร้ายจนบอบช้ำไปทั้งตัว ไม่มีอารมณ์จะไปเริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่จริงๆ ดูเหมือนจะมองออกว่าฉันลังเล ลู่จื่อหาวรีบโบกมือ “มู่อวี่ เธอก็อย่าลำบากใจเลย ฉันชอบเธอ มันก็เป็นเรื่องของฉัน
ไร้ใจรักราตรีในชาตินี้ บทที่ 8
ในตอนนี้กลับร้องไห้ฟูมฟายจนน้ำมูกน้ำตาไหลนองหน้า “ดีจริงๆ มู่อวี่ เธอยังมีชีวิตอยู่...” ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย “ปล่อยมือเถอะเจียงเยี่ยนเฉิน แผลบนตัวคุณปริแล้วนะ!” แต่ไม่ว่าฉันจะออกแรงแค่ไหน ก็ไม่สามารถดึงมือออกมาได้ ในใจฉันเริ่มไม่สบอารมณ์ เสียงก็ดังขึ้นหลายส่วน “ฉันบอกให้คุณปล่อยมือ!” เจียงเยี่ยนเฉินชะงักไป ปล่อยมือฉันอย่างเหม่อลอย ฉันขยับข้อมือเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “คุณมาที่นี่ได้ยังไง?” “ฉัน... ฉันมาปราบโจรที่นี่... แต่กลับติดกับดัก...” “ฉันนึกว่าเธอตายไปแล้ว ก็เลยคิดอยู่ตลอดว่าอยากจะทำอะไรเพื่อเธอบ้าง” “เพื่อป้องกันไม่ให้เธอประสบอุบัติเหตุเหมือนกับชาติที่แล้ว ฉันก็เลย...” พอได้ยินมาถึงตรงนี้ ฉันก็เข้าใจในทันทีว่า เขาเองก็ย้อนกลับมาเกิดใหม่เหมือนกัน เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฉัน เขาก็เอ่ยปากอย่างระมัดระวัง “มู่อวี่ เธอ... เธอก็ย้อนกลับมาด้วยเหรอ?” ฉันทำหน้าไร้อารมณ์ เปลี่ยนยาให้เขาตามหน้าที่ “อย่าขยับตัวแรง แผลห้ามโดนน้ำ พยายามกินอาหารรสจืด...” แววตาของเจียงเยี่ยนเฉินค่อยๆ หม่นลงทีละน้อย ในตอนที่ฉันเตรียมจะหันหลังเดินจากไป เขาก็เรียกฉันไว้กะทันห
ไร้ใจรักราตรีในชาตินี้ บทที่ 7
สมัยที่พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ ท่านก็หวังว่าฉันจะเรียนหมอ เพื่อช่วยเหลือผู้คน ตอนนี้ ก็ถือว่ากำลังพยายามมุ่งหน้าไปสู่เป้าหมายนั้น เพราะทักษะพื้นฐานที่ยอดเยี่ยม ประกอบกับสภาพจิตใจที่ถูกขัดเกลามาจากประสบการณ์ทั้งสองชาติ ฉันจึงได้เข้าไปทำงานในสถานีอนามัยได้สำเร็จ ทุกวันที่ลืมตาขึ้นมาก็คือการตรวจรักษาคนไข้ ค้นคว้าตำรับยา และวางแผนการรักษาต่างๆ แม้ว่าชีวิตจะเรียบง่าย แต่ก็ยังดีที่มันเติมเต็ม แต่การคมนาคมของที่นี่ไม่สะดวกสบาย บางครั้งฉันต้องเดินทางไปรักษาชาวบ้านถึงที่บ้าน มีครั้งหนึ่งที่ใช้เวลานานเกินไป ตอนที่ออกมา ท้องฟ้าก็มืดแล้ว ระหว่างทางกลับ ฉันรู้สึกตลอดเวลาว่าบรรยากาศรอบๆ มันดูเย็นยะเยือกน่ากลัว ตอนแรกฉันคิดว่าเป็นเพราะอุณหภูมิระหว่างกลางวันกับกลางคืนของที่นี่แตกต่างกันมาก จนกระทั่งฉันเห็นแสงสีเขียวดวงเล็กๆ ราวดวงดาวในความมืดค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ ในใจฉันก็เย็นวาบ ฝูงหมาป่า! ฉันถูกฝูงหมาป่าล้อมไว้โดยไม่รู้ตัว! ในตอนที่ในใจของฉันกำลังสิ้นหวัง ร่างของคนคนหนึ่งที่ถือคบเพลิงก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาคือลู่จื่อหาว เขายืนขวางอยู่ตรงหน้าฉันอย่างหนักแน่น ชักมีดสั้น
ไร้ใจรักราตรีในชาตินี้ บทที่ 6
“หุบปาก!” ดวงตาทั้งสองฉันงของเจียงเยี่ยนเฉินเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย มือก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบมากขึ้นเรื่อยๆ “มู่อวี่ไม่มีวันตาย เธอแค่โกรธแล้วก็หนีไปซ่อนตัวเท่านั้น!” “ทั้งหมดเป็นเพราะนังแพศยาอย่างเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอยั่วยวนฉันครั้งแล้วครั้งเล่า...” เขาพูดต่อไม่ไหว เห็นได้ชัดว่าตัวเขาเองก็รู้ดีว่าข้ออ้างนี้มันน่าหัวเราะเยาะแค่ไหน เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหายใจลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเหอเจียวเจียวก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เธอพยายามดิ้นรน อ้อนวอนขอให้เจียงเยี่ยนเฉินยกโทษให้ “ฉัน ฉันผิดไปแล้วพี่เจียง ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปสักครั้งเถอะนะ...” แต่ในตอนนั้นเอง ฉันงนอกก็มีเสียงห้าวๆ ของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น “เหอเจียวเจียว!” “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกมาแอบซ่อนตัวอยู่ที่นี่!” “นังผู้หญิงสารเลว ผลาญเงินของฉันแล้วยังจะมาหาผู้ชายคนอื่นอีก!” คนที่มาคือลูกชายของผู้จัดการโรงงานในเมือง เขาถีบประตูเข้ามาทีหนึ่ง พอเห็นภาพตรงหน้า คิ้วก็เลิกขึ้นเล็กน้อย “อ้าว ที่แท้ผู้กองเจียงก็ชอบเล่นกับผู้หญิงของคนอื่นเหมือนกันเหรอเนี่ย?” “คุณเป็นคนกำลังจะมีครอบครัวอยู่แล้วนะ ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออ
ไร้ใจรักราตรีในชาตินี้ บทที่ 5
หลังจากลังเลอยู่หลายครั้ง เขาก็เอ่ยปากขึ้นมา “ผู้กองครับ ตรวจสอบยืนยันแล้วครับ ตอนที่สะพานถล่ม มีรถคันหนึ่งกำลังเดินทางออกไปพอดี...” “คุณซู... เธอก็อยู่บนรถคันนั้นด้วยครับ...” ใบมรณบัตรแบบเรียบง่ายกับใบคำร้องขอแต่งงานที่ถูกตีกลับถูกยื่นมาตรงหน้าเขา เจียงเยี่ยนเฉินรับมาอย่างชาด้าน แต่เมื่อเห็นชื่อเหอเจียวเจียวที่เขียนอยู่บนใบคำร้อง รูม่านตาของเขาก็ขยายกว้างในทันทีเขาพึมพำอย่างไม่อยากจะเชื่อ: “ไม่ เป็นไปไม่ได้ ทั้งๆ ที่เธอรักฉันมากขนาดนั้น...”น้ำตาไหลอาบแก้ม หยดลงบนใบคำร้องขอแต่งงาน ทำให้ตราประทับสีแดงสดเลอะเปรอะเปื้อน กระดาษแผ่นบางๆ ในมือ ในวินาทีนี้กลับหนักอึ้งราวกับภูผา เขาทนไม่ได้อีกต่อไป กระอักเลือดออกมาคำโต แล้วล้มฟุบลงบนเตียงเจียงเยี่ยนเฉินฝันยาวมาก ในฝัน ซูมู่อวี่ไม่ได้ตาย พวกเขาทั้งสองคนแต่งงานกันอย่างราบรื่น แต่ชีวิตหลังแต่งงานกลับไม่มีความสุข เขาในฝันไม่ยอมไปพบซูมู่อวี่ เพราะเธอเป็นต้นเหตุให้ผู้หญิงที่เขารักอย่างเหอเจียวเจียวต้องตาย ทั้งสองคนเสียเวลากันไปเปล่าๆ ถึงสิบปีเต็ม สุดท้าย เมื่อรู้ว่าเธอถูกโจรลักพาตัวไป เขาที่อยู่ในฝันกลับไม่คำนึงถึงอันตราย ใ
Anda juga akan menyukai
