ไร้ใจรักราตรีในชาตินี้

หลังจากคนรักที่มีใจให้กันตั้งแต่เด็กๆ ของเจียงเยี่ยนเฉินตายไป เขาก็เกลียดฉันมาตลอดสิบปีเต็ม

วันรุ่งขึ้นหลังแต่งงาน เขาก็ยื่นเรื่องต่อหน่วยงานเพื่อขอไปประจำการที่ชายแดน

ตลอดสิบปี ฉันส่งจดหมายไปนับไม่ถ้วน พยายามทำดีด้วยทุกทาง แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับมีเพียงประโยคเดียวเสมอ

[ถ้าเธอรู้สึกผิดจริงๆ ก็รีบไปตายซะ!]

แต่ในตอนที่ฉันถูกโจรลักพาตัวไป เขากลับบุกเข้าไปในรังโจรเพียงลำพัง และช่วยฉันออกมาทั้งที่ถูกยิงไปหลายนัด

ก่อนตาย เขาใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายสะบัดมือฉันทิ้ง

“สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดในชาตินี้... คือการแต่งงานกับเธอ...”

“ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอร้องล่ะ อย่าได้มาข้องเกี่ยวกันอีกเลย...”

ในงานศพ แม่ของเจียงเยี่ยนเฉินพร่ำสำนึกผิด

“ลูกแม่ แม่ผิดเอง แม่ไม่ควรบังคับลูกเลย...”

พ่อของเขามองฉันด้วยความเคียดแค้น

“เธอทำให้เจียวเจียวต้องตาย ตอนนี้ยังมาทำให้ลูกชายฉันต้องตายอีก เธอมันนังตัวซวย ทำไมเธอไม่ไปตายซะ?!”

แม้แต่หัวหน้าหน่วยที่เคยสนับสนุนให้เราแต่งงานกันในตอนนั้น ก็ยังส่ายหน้าถอนหายใจ

“ฉันไม่ควรพรากคนที่รักกันเลย ฉันผิดต่อสหายเจียงจริงๆ”

ทุกคนต่างก็รู้สึกเสียดายแทนเจียงเยี่ยนเฉิน

รวมถึงฉันด้วย

ฉันถูกไล่ออกจากหน่วยงาน ในคืนนั้นฉันจึงกินยาฆ่าแมลงตายอยู่ที่ทุ่งนาร้าง

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ฉันก็ย้อนกลับมาในคืนก่อนวันแต่งงาน

ครั้งนี้ ฉันตัดสินใจที่จะให้พวกเขาทุกคนสมหวัง

……

“ซูมู่อวี่ อย่าคิดว่าอาศัยผลงานทางการทหารมาบีบให้ฉันแต่งงานกับเธอ แล้วฉันจะรักเธอ ไม่มีทาง!”

สิบปีผ่านไป ฉันได้ยินคำพูดเยาะเย้ยที่คุ้นเคยนี้อีกครั้ง

เจียงเยี่ยนเฉินในวัยหนุ่มยืนอยู่ตรงหน้าฉันอย่างมีชีวิตชีวาแบบนี้

เขาในชุดเครื่องแบบทหารดูองอาจ เพียงแต่แววตาที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันที่ปิดไม่มิดนั้น กลับทำให้ในใจของฉันเจ็บแปลบขึ้นมาเล็กน้อย

ฉันกลับยังไม่ตาย ซ้ำยังย้อนกลับมาเมื่อสิบปีก่อนอีก

ฉันพยายามฝืนกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ จ้องมองใบหน้าที่ฉันเฝ้าคิดถึงมาตลอดสิบปีอย่างไม่กะพริบตา

“ฉันรู้ คนที่คุณรักคือเหอเจียวเจียว คนที่คุณอยากแต่งงานด้วย ก็คือเธอใช่ไหม?”

เจียงเยี่ยนเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาดูระแวดระวัง

“รู้แล้วจะทำไม ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อนนะ ทางที่ดีอย่าเล่นตุกติกอะไรลับหลัง ไม่อย่างนั้นฉัน...”

“ฉันจะให้พวกคุณสมหวังเอง”

ฉันพูดขัดจังหวะเขาด้วยเสียงแผ่วเบา

เจียงเยี่ยนเฉินจ้องฉันตาเขม็ง ครู่หนึ่ง เขาก็แค่นหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

“ฉันไม่มีเวลามาฟังเธอพูดจาไร้สาระ รีบๆ เซ็นชื่อซะ หัวหน้าหน่วยยังต้องเอาไปเก็บเข้าแฟ้มอีก”

เขาโยนใบคำร้องที่หัวหน้าหน่วยอนุมัติแล้วมาให้ฉัน จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

เมื่อมองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆ หายลับไป หัวใจของฉันก็เจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทงอีกครั้ง

ชาติที่แล้วฉันรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้นจริงๆ

เพียงเพราะเขาเคยช่วยชีวิตฉันไว้โดยไม่ห่วงอันตรายของตัวเอง ฉันก็เลยเข้าใจผิดว่าเขามีใจให้ฉันเหมือนกัน

แม้แต่พ่อแม่ของเขาก็บอกว่า “ลูกชายของเราน่ะปากร้ายใจดี ถ้าเขาไม่ชอบเธอ แล้วจะเสี่ยงอันตรายไปช่วยเธอทำไม?”

แต่หลังแต่งงาน ฉันถึงได้รู้ว่าตัวเองคิดผิดมากขนาดไหน

หลังจากที่รู้ว่าเหอเจียวเจียวฆ่าตัวตาย เจียงเยี่ยนเฉินก็ยื่นเรื่องขอย้ายไปชายแดนทันที

ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวเสียเวลาไปสิบปี สุดท้ายก็ต้องพบกับจุดจบที่ทุกคนหมางเมินและรังเกียจ

ฉันจำได้แม่นว่า ตอนที่ฉันแอบไปเยี่ยมเขาที่ชายแดน ฉันได้ยินเขาพูดกับเพื่อนร่วมรบตอนที่กำลังเมาว่า

“ฉันไม่ควรแต่งงานกับซูมู่อวี่เลย ไม่ควรฟังความคิดเห็นที่ดื้อดึงของพ่อแม่ และยิ่งไม่ควรไม่ได้อยู่ข้างๆ เจียวเจียวในตอนที่เธอต้องการฉันที่สุด”

“ฉันเสียใจจริงๆ...”

ประโยคก่อนตายที่เขาบอกไม่ให้ฉันไปข้องเกี่ยวเขาอีก ยิ่งทำให้ฉันใจสลายอย่างสิ้นเชิง

ที่แท้ การที่ฉันรักเขามาสิบปี ก็เป็นการทรมานเขามาสิบปีเช่นกัน

สิ่งที่เขาไม่ควรมากที่สุดในชีวิต ก็คือการได้มาพบกับฉัน

โชคดีที่สวรรค์ยังให้โอกาสฉันได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

ครั้งนี้ ฉันจะไม่ยอมให้เขาต้องมาตายเพราะฉันอีก

การทำให้เขาได้สมหวัง ถือเป็นการตอบแทนบุญคุณที่เขาเคยช่วยชีวิตฉันไว้ในชาติที่แล้ว

หลังจากจบเรื่องทั้งหมดนี้แล้ว ก็ต่างคนต่างไป

ตลอดชีวิตที่เหลือนี้หลังจากนี้ จะไม่ขอข้องเกี่ยวกันอีกต่อไป

ฉันหยิบใบคำร้องบนพื้นขึ้นมา และเขียนชื่อเหอเจียวเจียวลงในช่องชื่อฝ่ายหญิง

จากนั้นก็เดินมาที่ประตูใหญ่ เตรียมขึ้นรถ